Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Sali

Σελίδες: 1 ... 124 125126127 128 ... 132

1751

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Νοέμβριος 20, 2012, 03:24:52 μμ »

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 20, 2012, 12:38:42 μμ

1. ἓν δὲ τοῦτο θαυμάσιον ἔχω ἀγαθόν:
δεν θα μπορούσαν τα εν και τούτο να είναι επιθετικοί στο αγαθόν και το θαυμάσιον κατηγορούμενο αντικειμένου στο αγαθόν;
Ένα τέτοιο καλό έχω ως σπουδαίο; (μτφρ.)

H σκέψη μου για το τοῦτο ως αντικ. βασίστηκε, συν τοις άλλοις, και στο ότι η επόμενη κύρια πρόταση ("οὐ γὰρ αἰσχύνομαι...") αυτή την αντωνυμία επεξηγεί, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να δώσουμε στην αντωνυμία ισχυρή συντακτική θέση (π.χ. αντικ.) και όχι επιθετικό προσδιορισμό. Στη συνέχεια το ἀγαθὸν μου "βγήκε" μοιραία ως κατηγορούμενο. Το να είναι το θαυμάσιον κατηγορούμενο δεν το βλέπω καθόλου πιθανό.

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 20, 2012, 12:38:42 μμ

2. καὶ κινδυνεύω ἓν μόνον ἔχειν τοῦτο ἀγαθόν, τἆλλα ἔχων πάνυ φαῦλα:
μπορεί η μετοχή να είναι τροπική;
επίσης, το "εν" το μεταφράζουμε;
και πάλι εδώ όλα είναι επιθετικοί στο "αγαθόν"; μήπως το τούτο αντικείμενο και το αγαθόν κατηγορούμενο και τα εν και μόνον επιθετικοί στο αγαθόν;

Το ἓν γιατί να μη μεταφραστεί;
Η μετοχή για μένα μόνο ως εναντιωματική δίνει το καλύτερο νόημα. Την αντίθεση ενισχύουν οι λέξεις ἀγαθὸν και φαῦλα. Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε και άλλες επιρρηματικές σχέσεις.
Με την ίδια λογική θεωρώ το τοῦτο αντικείμενο και το ἀγαθὸν κατηγορούμενο. Ακολουθεί κύρια πρόταση ("τῶν μὲν γὰρ πραγμάτων...") που επεξηγεί το τοῦτο.

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 20, 2012, 12:38:42 μμ

3. τῶν μὲν γὰρ πραγμάτων ᾗ ἔχει ἔσφαλμαι:
των πραγμάτων: είναι κανονικά υποκείμενο της πρότασης "ᾗ ἔχει" (τα πράγματα: αττική σύνταξη)
συντακτικώς πώς το δικαιολογούμε; Γιατί βρίσκεται σε γενική; Το σφάλλομαι δεν συντάσσεται με γενική.

Ναι, εννοείται τὰ πράγματα ως υποκ. (αττική σύνταξη).
Συντακτικώς λειτουργεί ως αντικ. του ἔσφαλμαι. Και βέβαια το (παθητικό) σφάλλομαι συντάσσεται με γενική (με τη σημασία πέφτω έξω).

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 20, 2012, 12:38:42 μμ

4. τί μεῖζον ἀμαθίας τεκμήριον:
τεκμήριον: υποκείμενο εστί
τί: επιθετικός στο τεκμήριον
μείζον: επιθετικός στο τεκμήριον ή κατηγορούμενο μέσω του εστί στο τεκμήριον;;

τί: υποκείμενο, τεκμήριον: κατηγορούμενο, μεῖζον: επιθ. προσδ. στο τεκμήριον (ενδεικτική μετάφρ.: ποιο - πράγμα - είναι μεγαλύτερη απόδειξη...)

Παράθεση από: moagniko στις Νοέμβριος 20, 2012, 12:38:42 μμ

5. οὐδὲν γάρ μοι δοκεῖ τῶν αὐτῶν καὶ ὑμῖν:
"των αυτών" μεταφράζεται "ομοίως";
συντακτικώς ως τι λειτουργεί;

τῶν αὐτῶν: γεν. διαιρετ. από το οὐδέν. Κατά λέξη μετάφρ.: τίποτε από τα ίδια δεν φρονούμε εγώ και εσείς. Πιο καλά: καμία κοινή άποψη δεν έχουμε εγώ και εσείς.

1752

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Νοέμβριος 19, 2012, 02:43:30 μμ »

Παράθεση από: Sali στις Νοέμβριος 18, 2012, 09:45:20 μμ

ἓν τοῦτο θαυμάσιον: νομίζω πως το τοῦτο είναι αντικείμενο, το ἀγαθὸν κατηγορούμενο και τα ἕν, θαυμάσιον επιθετικοί προσδιορισμοί στο ἀγαθόν.
Παίδες, περιμένω διάλογο...

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 18, 2012, 10:07:01 μμ

Διαφωνώ. Τα επίθετα βρίσκονται στη σειρά πριν από το ουσιαστικό. Λίγο δύσκολο να έχουν διαφορετική λειτουργία. Για τη σύνταξη που προτείνεις, θα περίμενα το κείμενο να είναι: τοῦτο δὲ ἔχω ἓν θαυμάσιον ἀγαθόν

Κι εγώ είχα πολλές αμφιβολίες, όταν πρότεινα αυτή τη σύνταξη. Για να είμαι ειλικρινής, παρασύρθηκα από ένα χωρίο στον Ισοκράτη (Ευαγόρας, 6): "Τούτων δ' αἴτιος ὁ φθόνος, ᾧ τοῦτο μόνον ἀγαθὸν πρόσεστιν, ὅτι...", όπου φαίνεται ότι το τοῦτο είναι υποκείμενο και το ἀγαθὸν κατηγορούμενο, εκτός αν ουσιαστικοποιήσουμε το ἀγαθὸν (άναρθρο) και πάρουμε το τοῦτο ως επιθ. προσδιορισμό (έχει πιστοποιηθεί, μέσα από κείμενα, ότι η δεικτ. αντων. οὗτος προσδιορίζει (σπανίως) άναρθρα ουσιαστικά, όπως στο οὗτος ἀνὴρ 3-4 φορές στον Πρωταγόρα).

Παράθεση από: Sali στις Νοέμβριος 18, 2012, 09:45:20 μμ

ἔχων: πιο πολύ μου "κάνει" ως αιτιολογική. Ενδεικτική μετάφραση: "Κι αυτό είναι πιθανώς το μόνο καλό που έχω, μια και (αφού) σε (όλα) τα άλλα είμαι εντελώς ανάξιος λόγου". Αλλά και ως εναντιωματική δίνει εξαιρετικό νόημα.

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 18, 2012, 10:07:01 μμ

Τώρα για τη μετοχή δεν μπορώ να αποφανθώ με σιγουριά, αλλά δεν μου πάει η αιτιολογική.
Δηλαδή, η αιτία που κινδυνεύει να έχει μόνο ένα καλό είναι το γεγονός ότι όλα τα άλλα τα έχει φαύλα;

Έχεις απόλυτο δίκιο. Σήμερα που το ξανασκέφτηκα, κατάλαβα πως έκανα λάθος. Η μετοχή δεν μπορεί να είναι αιτιολογική.

1753

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Νοέμβριος 18, 2012, 09:45:20 μμ »

Ενδιαφέρον το κείμενο. Κατά τη γνώμη μου:
τῶν σοφῶν: γεν. αντικειμενική από το ἐρωτήσεις. Συμφωνώ απολύτως.
ἔχων: πιο πολύ μου "κάνει" ως αιτιολογική. Ενδεικτική μετάφραση: "Κι αυτό είναι πιθανώς το μόνο καλό που έχω, μια και (αφού) σε (όλα) τα άλλα είμαι εντελώς ανάξιος λόγου". Αλλά και ως εναντιωματική δίνει εξαιρετικό νόημα.
μοι: δοτ. προσωπική του κρίνοντος προσώπου. Η μετάφραση αποδίδεται πολύ καλά.
ὅτι φαίνομαι οὐδὲν εἰδώς: συμφωνώ με την άποψη ότι είναι υποκ. του εννοούμενου ἐστί, αλλά υπάρχει και η πιο "σχολική" λύση: εννοούμε ένα "τοῦτο" και κάνουμε την ειδ. πρότ. επεξήγηση σ' αυτό.
ἓν τοῦτο θαυμάσιον: νομίζω πως το τοῦτο είναι αντικείμενο, το ἀγαθὸν κατηγορούμενο και τα ἕν, θαυμάσιον επιθετικοί προσδιορισμοί στο ἀγαθόν.
Παίδες, περιμένω διάλογο...

1754

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου

« στις: Νοέμβριος 18, 2012, 07:18:36 μμ »

Δεν είναι λάθος να θεωρείται μια δευ/σα πρόταση που εκφέρεται με οριστική ως πρόταση κρίσεως. Θεωρώ την καθηγήτρια πολύ αυστηρή. Απλώς είναι περιττό να αναφέρεται κάτι τέτοιο. Μπορεί απλώς να αναφερθεί ότι η οριστική εκφράζει κάτι το πραγματικό, όπως άλλωστε το θέλουν και οι συγγραφείς του βιβλίου (βλ. μάθ. 23, παρατ. 2).

1755

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά Γ' Λυκείου Κατεύθυνσης

« στις: Νοέμβριος 18, 2012, 11:28:07 πμ »

Οι αριθμοί και τα γράμματα στα έργα του Πλάτωνα αναφέρονται στην περίφημη έκδοση (1578) του πλατωνικού corpus από τον φημισμένο τυπογράφο και ουμανιστή Henri Estienne (1528-1598), γνωστό και ως Henricus Stephanus. Αυτός εξέδωσε το σύνολο του πλατωνικού έργου σε 3 τόμους αριθμώντας τις σελίδες του κάθε τόμου από την αρχή ως το τέλος του. Σ' αυτές τις σελίδες αναφέρονται οι αριθμοί στις παραπομπές στον Πλάτωνα. Κάθε σελίδα χωριζόταν σε δύο στήλες: στην δεξιά υπήρχε το αρχαιοελληνικό κείμενο και στην αριστερή η λατινική του μετάφραση. Ανάμεσα στις δύο στήλες τυπώνονταν γράμματα από το a ως το e, δηλαδή κάθε σελίδα χωριζόταν σε πέντε εδάφια. Έτσι, π.χ. η παραπομπή: Πλάτωνος Πολιτεία 327 a σημαίνει ότι βρισκόμαστε στη σελ. 327 της έκδοσης της Πολιτείας από τον Stephanus (αλλά 1η σελ. της Πολιτείας) και στο εδάφιο a της σελίδας αυτής σ' αυτόν τον τόμο (τον δεύτερο). Εξυπακούεται, λοιπόν, ότι στα προηγούμενα αυτού του τόμου τελειώνει άλλο έργο του Πλάτωνα σ' αυτή την έκδοση, και είναι ο Μίνως.
Να προσθέσω ότι στις σύγχρονες παραπομπές προστίθεται και ένας αριθμός μετά το γράμμα, ο οποίος αναφέρεται στον στίχο του συγκεκριμένου εδαφίου. Π.χ. Πλάτωνος Πολιτεία, 327 a 1.
Η παρόμοια αρίθμηση στο έργο του Αριστοτέλη οφείλεται στον Immanuel Bekker (έκδοση του 19ου αιώνα).

1756

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 16, 2012, 11:56:10 πμ »

Πρόκειται για ενδοιαστικές προτάσεις. Μας δεσμεύει το ρήμα φοβοῦνται, που έχει βέβαια ως αντικ. το τούτους, το οποίο όμως προσδιορίζεται από τις επιμεριστικές παραθέσεις τοὺς μὲν ἀνδρείους, τοὺς δὲ σοφούς, τοὺς δὲ δικαίους· αυτές με τη σειρά τους λαμβάνονται ως όροι (αντικ.) κατά πρόληψη, αφού "κανονικά" θα έπρεπε να είναι υποκείμενα της καθεμιάς, αντίστοιχα, ενδοιαστικής πρότασης που ακολουθεί.

1757

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 15, 2012, 01:07:55 μμ »

Οι φιλολογικές αυτές έριδες (με την καλή έννοια ο όρος) είναι, για μένα, εξαιρετικά γοητευτικές αλλά και γόνιμες. Θεωρώ ότι, απλώς, πρέπει να κρατάμε το μυαλό μας ανοιχτό και να ερμηνεύουμε τα δύσκολα συντακτικά φαινόμενα παίρνοντας τη γλώσσα όπως είναι, όχι όπως ασφυκτιά στα διάφορα Συντακτικά, ιδιαίτερα δε αυτά της "σχολικής λογικής". Σοβαρά βοηθήματα (Λεξικά, Συντακτικά, Γραμματικές) υπάρχουν, αλλά, καλώς ή κακώς, είναι όλα ξενόγλωσσα, κυρίως αγγλόφωνα και γερμανόφωνα. Μακάρι να υπήρχαν και ισάξια ελληνικά. Αλλά, πάνω απ' όλα τα βοηθήματα, υπάρχει η κοινή λογική. Ακόμη κι αν κανένα Συντακτικό στον κόσμο δεν έχει επισημάνει ότι μια ουσιαστική πρόταση μπορεί να εξαρτάται από ρηματικό ουσιαστικό ή ρηματικό επίθετο, η κοινή λογική και το γλωσσικό αίσθημα το δέχεται· οπότε ποιο πρόβλημα έχουμε να το δεχτούμε κι εμείς; Γιατί πρέπει να εντάξουμε όλες τις περιπτώσεις στα αποπνικτικά πλαίσια της σχολικής σύνταξης; Το ίδιο ισχύει, πολύ συχνότερα νομίζω, και στη νέα Ελληνική: "ο φόβος των σεισμολόγων μήπως γίνει μεγάλος σεισμός αποδείχτηκε αβάσιμος". Από πού θα εξαρτήσουμε αυτή την ενδοιαστική πρόταση; Δεν λείπουν τέτοια παραδείγματα και από την αρχαία Ελληνική: Ξενοφ. Κύρ. Παιδ. 8.7.7 "φόβος δέ μοι συμπαρομαρτῶν μή τι...ἢ ἴδοιμι ἢ ἀκούσαιμι ἢ πάθοιμι χαλεπόν, οὐκ εἴα τελέως με μέγα φρονεῖν". Δεν είναι σαφές ότι η ενδοιαστική πρόταση εξαρτάται από το "φόβος" και μόνο (υποκ. του ρ. "οὐκ εἴα"); Τί θα κάνουμε εδώ; Θα προσπαθήσουμε να "ανακαλύψουμε" απρόσωπη έκφραση;
Τώρα το τι θα μεταφέρουμε στα παιδιά είναι άλλο πράγμα. Συμφωνώ απολύτως ότι δεν φταίνε τα παιδιά να γίνονται δέκτες όλων αυτών. Τους μαθαίνουμε τα βασικά και αυτό είναι όλο. Το ερώτημα είναι τι θα τους πούμε, όταν βρούμε στο κείμενο παραδείγματα σαν και το παραπάνω ή αυτά που είχα δώσει προηγουμένως. Δύσκολο να τα προσπεράσουμε (σκεφτείτε λίγο τους απαιτητικούς και διαβασμένους μαθητές). Μια "πονηρή" λύση είναι να αποφεύγουμε, στο αδίδακτο, κείμενα με τέτοια παραδείγματα.

1758

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 14, 2012, 08:51:38 πμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 13, 2012, 11:54:27 μμ

Βασικά θα έπρεπε να ρωτήσεις γιατί να θεωρούμε απρόσωπη έκφραση το "κίνδυνος έχει".
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει λόγος για να είναι απρόσωπη έκφραση.
Υπάρχει προσωπικό υποκείμενο στο "έχει" και αυτό είναι ο "κίνδυνος".
Κίνδυνος καταλαμβάνει τους εχθρούς: Υ+Ρ+Α

Μα και βέβαια δεν είναι απρόσωπη έκφραση το "κίνδυνος ἔχει". Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Γι' αυτό και θεώρησα την ενδοιαστική πρόταση συμπλήρωμα στο "κίνδυνος".

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 13, 2012, 11:54:27 μμ

Από εκεί και πέρα, το φαινόμενο συμπλήρωσης ενός ονόματος με ονοματική πρόταση είναι σύνηθες και στα αρχαία και στα νέα ελληνικά (έχω την πεποίθηση ότι...) αλλά σε πολλές γλώσσες.
Μια χαρά λογικό το βρίσκω το επιχείρημά σου. Γιατί τολμηρό;

Το χαρακτήρισα "τολμηρό" (εντός εισαγωγικών), γιατί - όσο ξέρω - δεν το έχω δει γραμμένο σε κανένα Συντακτικό σχολικής "λογικής". Συνεπώς, όσο λογική κι αν είναι μια άποψη, μπορεί να θεωρηθεί "αιρετική", αν ξεφεύγει από τα όρια της σχολικής συντακτικής ανάλυσης.

1759

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Νοέμβριος 13, 2012, 11:39:55 μμ »

Παράθεση από: apri στις Νοέμβριος 13, 2012, 10:43:57 μμ

Παράθεση από: Sali στις Νοέμβριος 08, 2012, 01:45:11 μμ
Μ' αυτά τα δεδομένα τείνω να πιστέψω ότι οι όροι "τοῖς φίλοις" και "τοῖς ἀμόχθοις" είναι δοτικές προσωπικές κτητικές στο "πάρεστιν" (και όροι συγκρίσεως ασφαλώς).
Θα ήθελα όμως να δω και άλλες γνώμες.

Συμφωνώ. Θα μπορούσα επίσης να τις πω και δοτικές προσωπικές χαριστικές.

Βεβαιότατα! Είναι άλλωστε γνωστό ότι μια δοτική προσωπική κτητική ενέχει, τις περισσότερες φορές, και σημασία χαριστικής ή αντιχαριστικής ή ηθικής.

1760

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 13, 2012, 11:30:25 μμ »

Μόλις "ανακάλυψα" και ανάλογα παραδείγματα με ειδικές προτάσεις:
1. Δημοσθ. περί των εν Χερ., 49 "εἰ μὲν γάρ ἐστί τις ἐγγυητὴς ὑμῖν θεῶν...ὡς οὐκ ἐπ' αὐτοὺς ὑμᾶς τελευτῶν ἐκεῖνος ἥξει...". Η ειδ. πρότ. από το "ἐγγυητής".
2. Θουκυδ. 5.64.1 "ἀφικνεῖται αὐτοῖς ἀγγελία ὅτι...ἀποστήσεται αὐτῶν Τεγέα". Η ειδ. πρότ. από το "ἀγγελία".
3. Θουκυδ. 5.42.1 "οἱ πρέσβεις τῶν Λακεδαιμονίων...τὸ μὲν Πάνακτον...καθῃρημένον ηὗρον, ἐπὶ προφάσει ὡς ἦσάν ποτε...ὅρκοι παλαιοί...". Η ειδ. πρότ. από το "προφάσει".
Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει κανένα νόημα να εγκλωβίζουμε τέτοιες συντάξεις στα καθιερωμένα από τη σχολική ανάλυση σχήματα. Είναι απολύτως φυσιολογικό, αν και σπάνιο, οι ουσιαστικές προτάσεις να εξαρτώνται και από ρηματικά ουσιαστικά ή ρηματικά επίθετα.

1761

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 13, 2012, 11:13:56 μμ »

Παράθεση από: sophia22 στις Νοέμβριος 11, 2012, 09:13:27 μμ

β.΄Κίνδυνος εἶχε τοὺς πολεμίους μὴ ἀμφοτέρωθεν κυκλωθεῖεν.
Η δευτερεύουσα ενδοιαστική πρόταση είναι υποκείμενο στην απ΄ροσωπη έκφραση Κίνδυνος εἶχε . Το τοὐς πολεμίους τι είναι;

Θα ήθελα εδώ να προτείνω κάτι "τολμηρό", πλην όμως λογικό (κατά τη γνώμη μου). Γιατί να μη θεωρήσουμε την ενδοιαστική πρόταση συμπλήρωμα του ουσιαστικού "κίνδυνος"; Η έλλειψη κόμματος μετά το "τοὺς πολεμίους" δείχνει, καθώς φαίνεται, τη διάθεση του εκδότη να συνάψει στενά την πρόταση με προηγούμενη λέξη (αλλιώς θα μπορούσαμε να δεχτούμε την πρόταση ως επεξήγηση στο "κίνδυνος"). Τέτοιες συντάξεις με ουσιαστικές προτάσεις ως συμπληρώματα ουσιαστικών ή επιθέτων σπανίζουν, αλλά σίγουρα υπάρχουν. Προσέξτε τέσσερα παραδείγματα (περιμένω γνώμες):
1. Ξενοφ. ΚΑ 4.1.6 [με ενδοιαστική πρότ.] "Οὐδεὶς κίνδυνος ἐδόκει εἶναι μή τις...ἐκ τοῦ ὄπισθεν ἐπίσποιτο". Εδώ δεν μπορούμε να πούμε ότι το "κίνδυνος εἶναι" αποτελεί απρόσωπη έκφραση, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, το ουσιαστικό έπρεπε οπωσδήποτε να είναι σε αιτιατική ("κίνδυνον εἶναι"). Στην κύρια πρόταση το "κίνδυνος" είναι υποκ. του ρ. "ἐδόκει", τυπικώς δε εννοείται και στο "εἶναι".
2. Θουκυδ. 1.136.2 [με πλάγια ερώτηση] "καὶ διωκόμενος (Θεμιστοκλῆς)...κατὰ πύστιν ᾗ χωροίη..." (=...σύμφωνα με πληροφορίες για το πού πήγαινε). Εδώ τα πράγματα είναι ολοφάνερα: η πλάγια ερώτηση εξαρτάται αποκλειστικά από το ουσιαστικό "πύστιν".
3. Ξενοφ. Απομν. 1.1.6 [με πλάγια ερώτηση] "περὶ δὲ τῶν ἀδήλων ὅπως ἀποβήσοιτο..." (= σχετικά μ' αυτά που ήταν άγνωστο πώς θα καταλήξουν...). Και εδώ η σύνταξη δεν επιτρέπει παρά να εξαρτήσουμε την πλάγια ερώτηση από το επίθετο "ἀδήλων".
4. Πλάτ. Νόμ. 880 d [με πλάγια ερώτηση συνοδευόμενη από άρθρο] "Νόμοι δέ,..., οἱ μὲν τῶν χρηστῶν ἀνθρώπων ἕνεκα γίγνονται, διδαχῆς χάριν τοῦ τίνα τρόπον ὁμιλοῦντες ἀλλήλοις ἂν φιλοφρόνως οἰκοῖεν". Και εδώ είναι φανερό ότι η "έναρθρη" πλάγια ερώτηση εξαρτάται από το "διδαχῆς" ως γενική αντικειμενική.
Υπάρχουν και ανάλογα παραδείγματα με ειδικές προτάσεις, αλλά αυτή τη στιγμή δεν τα έχω διαθέσιμα.

1762

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

« στις: Νοέμβριος 13, 2012, 10:33:12 μμ »

Παράθεση από: ele@n στις Νοέμβριος 13, 2012, 10:44:17 πμ

Απορία σχετικά με το παρακάτω απόσπασμα:

Οἱ παῖδες οἱ Ἀφαρέως, υἱιδεῖς δ' ἐμοὶ, παιδευθέντες ὑπ' Ἀγήνορος τὰ περὶ τὴν μουσικὴν, ἐδεήθησάν μου γράμματα πέμψαι πρὸς ὑμᾶς...

Το "υἱιδεῖς" ως ομοιόπτωτος είναι παράθεση στο "Οἱ παῖδες οἱ Ἀφαρέως" ή πρέπει να εννοηθεί ρήμα οπότε να προκύψει πρόταση;

Δεν χρειάζεται να εννοηθεί κανένα ρήμα. Ασφαλώς και είναι παράθεση στο "οἱ παῖδες οἱ Ἀφαρέως".

1763

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 11, 2012, 08:38:10 μμ »

Να προσθέσω ότι η ερώτηση αυτή είναι ρητορική, ισοδύναμη με αρνητική: "οὐδεὶς Μήδων...τὸ μή σοι ἀκολουθεῖν". Γι' αυτό είπα προηγουμένως ότι εδώ ισχύει η δεύτερη περίπτωση της θεωρίας που παρέθεσα. Για τις περιττές αρνήσεις ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά είναι τα γραφόμενα από τον H.W. Smyth (2739-2749).
Ας μου επιτραπεί να επιμείνω ότι το έναρθρο απαρέμφατο τὸ μὴ ἀκολουθεῖν δεν είναι ούτε απαρέμφατο της αναφοράς ούτε δηλώνει σκοπό. Είναι ισοδύναμο με το αντίστοιχο άναρθρο απαρέμφατο και, συνεπώς, έχει τη θέση του αντικειμένου - σύνταξη απολύτως αποδεκτή με το ρήμα ἀπολείπομαι (δείτε το LSJ).
Άλλη (ενδεικτική ασφαλώς) μετάφραση: "Ποιος από τους Μήδους, είτε νέος είτε γέρος, παρέλειψε να σε ακολουθήσει;" (ή, απλώς, "δεν σε ακολούθησε;")

1764

Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

« στις: Νοέμβριος 11, 2012, 06:54:21 μμ »

Παράθεση από: zikulini στις Νοέμβριος 11, 2012, 05:17:58 πμ

Όποιος συνάδελφος μπορεί, ας με διαφωτίσει ως προς το παρακάτω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

... τίς Μήδων ἤ νέος ἤ γέρων σοῦ ἀπελείφθη τό μή σοι ἀκολουθεῖν...; Ξενοφῶντος, Κύρου Παιδεία 5,1 24-25

Το σοῦ είναι αντικείμενο και το έναρθρο απαρέμφατο λειτουργεί ως αιτιατική της αναφοράς ή πρόκειται για κάτι άλλο, π.χ. δεύτερο αντικείμενο (με την έννοια του στερώ κάτι από κάποιον) ή ακόμη και απαρέμφατο αποτελέσματος (δηλαδή, ώστε να μη σε ακολουθήσει);

Πώς θα μεταφράζατε το απόσπασμα;

Το σοῦ είναι αντικείμενο του ἀπελείφθη (το ρ. συντάσσεται και με γενική του πράγματος ή του προσώπου) και το έναρθρο απαρέμφατο μπορεί να θεωρηθεί αντικείμενο του ίδιου ρήματος, αφού φαίνεται ότι συμπληρώνει άμεσα τη σημασία του. Άλλωστε, το ρ. ἀπολείπομαι συντάσσεται κανονικά με άναρθρο απαρέμφατο και εδώ το έναρθρο δεν φαίνεται να παίζει διαφορετικό ρόλο. Να προσθέσω ότι η άρνηση (μὴ) είναι περιττή και δεν μεταφράζεται, θα μπορούσε μάλιστα να είναι και διπλή (μὴ οὐ). Θυμίζω το γνωστό στίχο από την Αντιγόνη του Σοφοκλή (443): "καί φημι δρᾶσαι κοὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μὴ (δρᾶσαι)".
Η θεωρία λέει πως ρήματα που περιέχουν στη σημασία τους άρνηση συντάσσονται με απαρέμφ. συνοδευόμενο από περιττή άρνηση: "εἴργω τινὰ (τὸ) μὴ δρᾶν" (= εμποδίζω κάποιον να κάνει κάτι). Όταν το ίδιο ρήμα συνοδεύεται από άρνηση, είναι δυνατόν (και συνηθέστερο) η άρνηση να είναι διπλή: "οὐκ εἴργω τινὰ (τὸ) μὴ (οὐ) δρᾶν" (= δεν εμποδίζω κάποιον να κάνει κάτι). Αυτή η δεύτερη περίπτωση ισχύει εδώ. Το παράδειγμα που δίνεις μεταφράζεται γενικώς έτσι: ποιος από τους Μήδους, ή νέος ή γέρος, απέτυχε να σε ακολουθήσει;

Σελίδες: 1 ... 124 125126127 128 ... 132

PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών