PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Δεν αμφβάλω ότι ο κ. Λυγερός είναι διακεκριμμένος επιστήμονας στο εξωτερικό, αλλά (και το αλλά είναι μεγάλο) στο ΔΠΘ τι έχει κάνει; Εγώ τουλάχιστον που μένω στην περιοχή (σε μία από τις πόλεις του ΔΠΘ δεν έχω ακούσει για κάποια δραστηριότητα του στα πλαίσια του απνεπιστημίου, παρά μόνο κάποιες ομιλίες του σε μαθητές συγκεκριμένου φροντιστηρίου....
Μήπως, όπως όλα τα πράγματα, υπάρχουν 2 οπτικές και η πραγματικότητα είναι κάπου στη μέση;

Ισχύει και στον ιδιωτικό τομέα. Χρειάζεται απλά ένα έγγραφο που να πιστοποιεί πού εργάζεται, αυτό μπορεί να είναι από το εμπορικό επιμελητήριο της περιοχής του π.χ., ή από το Τεχνικό Επιμελητήριο (αν είναι μηχανικός) κλπ

Για το πρώτο δεν μπορώ να απαν΄τησω. Για το δεύτερο'ομως, και εγώ έχω ένα μεταπτυχιακό (δεύτερο) που δεν το έχω εμφανίσει πουθενα. Αν κάποτε χρειαστεί θα το εμφανίσω και θα είναι με ημερομηνία του 2004..

Εμένα πάλι γιατί όλο αυτό με τρομάζει; Δηλαδή, από τη μια θεωρούμε ότι οι γονείς, εντάξει κάοιοι γονείς, δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σωστά, και από την άλλη παίρνουμε ιδέες από τηλεοπτική εκπομπή, ξενόφερτη (άλλα ήθη και έθιμε στις Αγγλοσαξωνικές χώρες) και βάουμε άτομα, των οποίων τα προσόντα δεν καθορίζονται, να δείξουν στους "κακούς" γονείς πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Δεν θα ήταν καλύτερο ο δήμος να χρηματοδοτήσει σχολές γονέων, όπου θα γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια, από ειδικούς; Μάλιστα σε αρκετές περιοχές υπάρχουν σχολές γονέων και υπάρχει και ενδιαφέρον από τους ίδιους τους γονείς.
Αλλά πραγματικά με φοβίζει το κατάντημα να βάζουμε αμερικανόφερτες συνήθειες μέσα στα σπίτια μας. Ας κοιτάξουμε όλοι μας να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας μέσα στην οικογένεια και μετά όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Δείτε στο Nanny 911 ότι στις περισσότερες οικογένεις οι ίδιοι οι γονέις είναι υτοί που έχουν προβλήματα και τα μεταβιβάζουν στα παιδιά (οι μητέρες σχεδόν καταθλιπτικές, δεν εργάζονται, κάνουν πολλά παιδιά και δεν έχουν άλλο τίποτα στη ζωή τους, οι πατεράδες σχεδόν ανύπαρκτοι δεν ασχολούνται ακθόλου με τα παιδιά, οι γονείς δεν έχουν κοινή πολιτική απέναντι στα παιδιά κλπ)

Γιατί δεν τους μιλάς λίγο για την εποχή και τα γεγονότα, δείχνοντας τους και φψτογραφίες, και μετά να κάνετε κάποιο πανώ και γαρύφαλλα (είναι εύκολο, με γκοφρέ και σύρμα πίπας) και να πάτε σε κάποιο κοντινό μνημείο να τα καταθέσετε; Θα κάνετε και μία "πορεία" 'οπου τα παιδιά μπορούν να φωνάζουν συνθήματα για τη μέρα.
Επίσης, μπορείς να μιλήσεις για τη δημοκρατία και την ελευθερία, να τους ρωτήσεις τι είναι δημοκρατία και ελευθερία (καλά εγώ πήρα καταπληκτικές απαντήσεις από παιδιά νηπιαγωγείου*) και μετά να κάνετε ένα "γκράφιτι" με χαρτί μέτρου και μπογιές που θα το εκθέσετε στο σχολείο.
Νομίζω ότι τέτοιες δραστηριότητες είναι καλύτερες από ένα θεατρικό, γαιτί τα παιδιά φτιάνουν κάτι δικό τους και δεν μαθαίνουν απέξω ένα ρόλο, χωρί πολλές φορές να πιάνουν το νόημα αυτών που κάνουν.

*Αναφέρω μερικές από τις απαντήσεις: "Ελευθερία είναι να πηγαίνω με το ποδήλατο όπου θέλω", "Δημοκρατία είναι να με ακούει η μαμά και ο μπαμπάς", "Ελευθερία είναι να παίζω με τους φίλους μου", " Να έρχονται φίλοι στο σπίτι" και άλλα πολλά και καταπήκτικά. Και όλα αυτά σε ένα πολύ μικρό και απομονωμένο νησί, όπου ποτέ κανένας δεν είχε μιλήσει στα παιδιά, γιατί είναι μικρά!!!!

Μα αν διαβάσεις προσεκτικά αυτά που είπα, δεν λέω κάτι άλλο. Μάλσιτα σε κάποιο σημείο λέω ακριβώς αυτό που λες και εσύ! ¨οτι δηλαδή μπορεί η συνάδελφος να κάνει π.χ. τις προσκλήσεις για τη γιορτή ή τα κοστούμια. Δεν είναι ανάγκη να έχει άμεση εμπλοκή στο κομμάτι των Χριστουγέννων που συνδέεται με τη θρησκεία. Δεν είναι ανάγκη να διάξει τη γέννηση ή να συμμετέχει σε σκετσάκι για τη γέννηση. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με συναδέλφους που θεωρούν ότι οι απόκριες είναι ειδωλλολατρικό έθιμο και είναι αντίθετες με τα καρναβάλια. Δεν μπορεί κανένας να τις υποχρεώσει να συμμετέχουν σε ένα αποκριάτικο πάρτυ, αλλά μπορούν να συμβάλλουν στην προετοιμασία του πάρτυ!

Ναι σούλεψα στο εξωτερικό. Φυσικά και σεβάστηκα τον πολιτισμό των άλλων και φυσικά και όλοι στα σχολεία που ήμουν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για το δικό μου πολιτισμό, τις δικές μου συνήθεις, τα δκά μου έθιμα. Υπήρξε μία ανταλλαγή στοιχείων (μουσική, χοροί, μαγειρική κλπ). Και φυσικά και ένα σχολείο, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεται, πρέπει να λειτουργεί έτσι, και οι εκπαιδευτικοί είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να λειτουργούν έτσι! Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο να "βγάλω" ένα παιδί που θα νοιάζεται για τον διπλανό του, που θα ενδιαφέρεται γι' αυτόν, που θα υπερασπίζεται τον πιο αδύναμο ή τον διαφορετικό, θα ενδιαφέρεται για το περιβάλλον του (και ας το συνδυάζει με τον καλό ΘΕούλη που το έφτιαξε και τον Χριστούλη που το αγαπούσε και άρα πρέεπι να το φροντίζουμε) από το να "βγάλω" ένα παιδί που θα ξέρει να γράφει και να κάνει μαθηματικές πράξεις (είναι ΚΑΙ αυτό το νηπιαγωγείο, αλλά δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό).

Μα Μορφούλα, αυτό προσπαθω να εξηγήσω και εγώ. Τώρα το αν παίρνουμε αφορμή από μία θετρική πράσταση, η οποία έγινε πριν τα Χριστούγεννα, χωρίς να ξέρουμε ή χωρίς να θέλουμε να μάθουμε το ΠΩΣ φτάσαμε στο να γίνει εκέινη η παράσταση τη συγκεκριμένη ημέρα (φυσικά και δεν έγινε έτσι απλά και χωρίς σκέψη. Φυσικά και ήταν ενατγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα Χριστούγεννα και το πραγματικό μήνυ των γιορτών).

Και το πιο βασικό, ΦΥΣΙΚΑ και το ήθελαν τα παιδιά. Για μένα ο πραγματικός εργοδότης μου δεν είναι το υπουργείο (αυτός είναι ο τυπικός που με πληρώνει), αλλά τα παιδιά και έκανα, κάνωκαι θα κάνω ό,τι μπορώ προκειμένιυ ατά να είναι ευχαριστημένα, να περνούν καλά στο σχολείο και να βάλω ένα λιθαράκι ώστε να γίνουν καλοί άνθρωποι μετά.

Δεν θα καθίσω εδώ μέσα να εξηγήσω τη διαθεματικότητα κα πώς δουλεύει στο νηπιαγωγείο. Δεν είναι ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος για κάτι τέτοιο. Όποιος θέλει παραπάνω υπάρχουν πολλά βιβλία για να διαβάσει και να καταλάβει ΤΙ είναι πια αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται διαθεματικότητα και πώς μπορούμε να δουλέψουμε σχεδόν τα πάντα με βάση συτή.