PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ναι, όλοι είναι ελεύθεροι να λένε ότι θέλουν.

Τώρα το πόσο αυτά που λένε έχουν σημασία, είναι άλλο πράμα.

Θα συμφωνήσω αλλά και αν δεν πούμε τίποτε τότε πως θα ξέρουμε αν ο άλλος συμφωνεί ή αν αυτά που λέμε είναι άξια προσοχής και όχι φαντασίες -ιδεοληψίες ; Έχουμε καταντήσει Αυτιστικοί (Στηλιτεύω την συμπεριφορά -για την οποία εξάλλου οι αυτιστικοί δεν ευθύνονται και όχι τους ίδιους τους αυτιστικούς -η οποία αναπτύσσεται σε μη αυτιστικούς ) και άντε μετά να συν-εννοη-θούμε
Ο Λαζόπουλος το έθεσε σωστά " Σώπα - ΜΗ ΜΙΛΑΣ "  στο http://www.youtube.com/watch?v=J8y-wguxHiM

Συμφωνώ με τη συνάδελφο.

Όμως, φαίνεται ευθύς εξαρχής ότι η αυτή η "κίνηση", δεν θέτει ως στόχο την λύση των προβλημάτων της παιδείας αλλά ως μοναδικό σκοπό το βόλεμα αυτών που επιτυγχάνουν στον ΑΣΕΠ.

Μόνο έτσι μπορεί κάποιος να καταλάβει και το θέμα αυτό και φυσικά να το κρίνει κατάλληλα.

Καλά  έχουμε χάσει το νόημα των λέξεων .ΒΟΛΕΜΑ για όσους  δίνοντας εξετάσεις διορίζονται ; Ε ΤΟΤΕ γιατί υπάρχει αντίρρηση

ΜΑΛΛΟΝ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΑ ΞΕΒΟΛΕΥΤΟΥΝ

Γεια σας έχω μια ερώτηση.
Όταν υποβάλουμε την αίτηση διορισμού επιλέγουμε 30 περίπου περιοχές .Έστω ότι όταν έρθει η σειρά της αίτησής μας να ελεγχθεί από το σύστημα όλες, οι επιλογές μας είναι κατειλημμένες, τότε ποια περιοχή από τις εναπομείναντες επιλέγει το σύστημα για μας. Θέλω να πω με ποια λογική κινείτε από εκεί και πέρα; ξέρει κανείς;

Ανάλογα με την σειρά σου το σύστημα ελέγχει τις 30 περιοχές που δήλωσες.Αν -αν υπάρχει κενό ΜΕΧΡΙ -ΜΕΧΡΙ να φτάσει στην σειρά σε οποιαδήποτε από τις 30 περιοχές και με τη σειρά που τις δήλωσες θα την πάρεις .
ΑΝ-Αν δεν έμεινε κενή περιοχή από αυτές που έχεις δηλώσει ΚΑΙ -ΚΑΙ έχεις δηλώσει ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ τότε το σύστημα ερευνά με ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΗ σειρά τις περιοχές και σε τοποθετεί στην πρώτη κενή που θα βρει.
Γιαυτό η διεύθυνση  του Εβρου γεμίζει πάντα  πρώτη και μετά έρχονται και οι άλλες
Η Αθηνών -Αττικής (αν δώσουν κενά) είναι τελευταία
Ετσι πέρυσι από τον ΑΣΕΠ διορίστηκαν και άτομα πέραν του 285 που έπρεπε να διορίσει
πχ ο με σειρά πριν το 285 δεν έβαλε το ναι σε όλα και όταν το σύστημα έφτασε σαυτόν-ην δεν βρήκε κενό να τον-την διορίσει
αλλά ο με σειρά   300..τόσο με ναι σε όλα διορίστηκε πχ Ξανθη και ο 200... τοσα έβρο

Διαβασα ολη τη συζητηση μεχρι τωρα, και ομολογω δεν καταλαβα ακομη: τελικα, απαιτείται (εκ του νομου) να καθονται ολοι στο σχολειο 8-2, ανεξαρτητως αν εχουν μαθημα, ή οχι?

Ο νόμος της εκπαίδευσης του 1985 "επιβάλλει " στον εκπαιδευτικό να είναι στην δουλειά του (σχολείο) τις ώρες που έχει μάθημα.
"Απαγορεύει"   τον εκπαιδευτικό να είναι στην δουλειά του (σχολείο) πάνω από 6 -εξι ώρες ημερησίως .
Για το ενδιάμεσο δίνει δυνητικά (όχι υποχρεωτικά ) την δυνατότητα να παραμείνει στο σχολείο , με την υποχρέωσή του να είναι εντάξει σε ΟΛΕΣ τις άλλες εξωδιδακτικές υποχρεώσεις που του έχουν δωθεί από τον σύλλογο

Ποιος ρατσισμός ρε φίλε?
Πήγαν σχολείο πριν από 50 χρόνια,τελείωσαν το πανεπιστήμιο πριν  από 40 χρόνια και διορίστηκαν επί χούντας για να είναι τώρα συνταξιούχοι.
Δηλαδή είναι σε θέση να κρίνουν μία κατάσταση για την οποία απλώς έχουν ακούσει?
Να βάλουμε και τους φύλακες των σχολείων τότε να υπογράψουν.

Πρώτον ποιος  είπε ότι είναι συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί ;
Δεύτερο ποιος είπε ότι υπογράφουν μόνο οι εκπαιδευτικοί ;
Τρίτο διαβάζονται  τα κείμενα που παραθέτω ή όχι ;
Τέταρτο στην δημοκρατία υπάρχουν  αποκλεισμοί γνώμης ;
κλπ κλπ κλπ

ο Φίλος

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΣΕΠ ΩΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΚΡΙΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
Επειδή στην εποχή μας ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καίριος όσο ποτέ.
Επειδή στους νέους μας αξίζουν οι κατά το δυνατόν καλλίτεροι εκπαιδευτικοί.
Επειδή όλοι οι επιστήμονες πρέπει να έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν την είσοδο στην εκπαιδευτική οικογένεια.
Επειδή ο διορισμός μέσω της επετηρίδας αναγορεύει ως μόνο προσόν την ηλικία.
Επειδή οι κάθε είδους πίνακες διορισμού ,με βάση μόνο την προϋπηρεσία, μετατρέπουν τελικά την ελπίδα και την προσδοκία των πτυχιούχων να υπηρετήσουν το δημόσιο σχολείο σε πολιτική ομηρία και δίνουν ισχυρό άλλοθι στη διοίκηση για τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους
Επειδή για την επιλογή των εκπαιδευτικών το μόνο αντικειμενικό και δίκαιο κριτήριο είναι εκείνο των γνώσεων.
Επειδή μόνο ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ μπορεί να εξασφαλίσει την αντικειμενικότητα και την ισοπολιτεία.
Επειδή πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις μεθοδικά υποσκάπτουν την επιλογή μέσω ΑΣΕΠ.
      Εμείς οι υπογραφόμενοι  εκπαιδευτικοί - πολίτες ζητάμε από την κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκ-παιδευτικών να εναρμονισθούν με την θέληση της κοινωνίας και τις ανάγκες των καιρών ώστε ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ να αποτελέσει το μοναδικό κριτήριο για την πρόσληψη των εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία.
Ζητάμε δε
  α) Το ΑΣΕΠ να ορθολογικοποιήσει , αλλά και να προσδιορίσει για κάθε μάθημα , την εξε-ταστέα ύλη και να την ευθυγραμμίσει στο μέτρο του δυνατού με τη διδασκόμενη στα β΄θμια εκπαίδευση ύλη με πιθανές προεκτάσεις σε βασικές ενότητες του α ΄ έτους στο Πανεπιστήμιο  και  γενικα σε εκείνους τους χώρους που η γνώση τους συνθέτει  μια ολοκληρωμένη εικόνα του εκπαιδευτικού στο γνωστικό αντικείμενο Ο βαθμός στο γνωστικό αντικείμενο να αποτελεί το 50% της συνολικής βαθμολογίας και η επιτυχία να έχει βάση το 50% .
 β) Το ΑΣΕΠ οφείλει να ανακοινώνει την προκήρυξη των διαγωνισμών ένα τουλάχιστον εξάμηνο νωρίτερα, προσδιορίζοντας με ακρίβεια την ημερομηνία διεξαγωγής του διαγωνι-σμού.
 γ) Το ΑΣΕΠ να ορίζει με διαφάνεια και να ανακοινώνει τα μέλη των επιτρο-πών(Πανεπιστημιακοί καθηγητές) .
 δ) Τα παιδαγωγικά να εξετάζονται με αντικειμενικό σύστημα(όπως σήμερα) και ο βαθμός τους να αποτελεί το 30% της συνολικής βαθμολογίας στα τρία( μέχρι τώρα) εξεταζόμενα πεδία. Ως βάση να ορίζεται το 50%
 ε) Ο τρόπος εξέτασης στη διδακτική να γίνει πιο συγκεκριμένος  και η βαθμολογία να αποτελεί το 20% της συνολικής βαθμολογίας(μια και δεν μπορεί να αντικειμενικοποιηθεί). Βάση να οριστεί το 50%.
 στ) Να υπάρχει το δικαίωμα στην πρόσβαση και απόκτηση φωτοτυπίας του γραπτιού , καθώς και το δικαίωμα ένστασης .

Ακολουθούν          Υπογραφές
Από το http://clubs.pathfinder.gr/MATHEMATICA/17063?forum=56996&read=579
 
Όσοι συμφωνούν αλλά  για δικούς τους λόγους  δεν θέλουν να εμφανίζεται στα site το όνομά τους, ας μας το πουν στο  email  που θα μας στείλουν ,θα περιλάβουμε το όνομά
τους  όταν έρθει η ώρα να το στείλουμε στους τελικούς αποδέκτες

Με την άδεια του συγγραφέα  του σας παραθέτω το παρακάτω κείμενο :

 Θα ήθελα πρώτα απ' όλα να πω ότι για τα μεγάλα θέματα της πατρίδας μας (η παιδεία είναι ένα από αυτά) όλοι μπορούν να έχουν λόγο.  Ίσως όχι ως ειδικοί αλλά επί των γενικών αρχών. Οι εκπαιδευτικοί βέβαια ένα λόγο παραπάνω. Είναι οι Εργάτες και οι Ιερείς της Παιδείας. Συνεπώς δεν χωράει το επιχείρημα του ότι κάποιος "δεν δικαιούται δια να ομιλεί" επειδή δεν εμπλέκεται με την  διαδικασία διορισμού. Αντιθέτως: ίσως εκείνοι που δεν έχουν άμεσο συμφέρον από την μια ή την άλλη ρύθμιση  να είναι και πιο αντικειμενικοί συνομιλητές.
Τα κριτήρια πρόσληψης των δασκάλων είναι κατά την γνώμη μου (συγχωρείστε με που δεν εκπροσωπώ κάποιο φορέα) είναι μέρος ενός  γενικότερου ζητήματος:
Ποιοι πρέπει να είναι δάσκαλοι;

Νομίζω ότι έχει σημασία να απαντηθεί συνολικά. Και εννοώ ποιοι πρέπει να μπαίνουν στο εκπαιδευτικό επάγγελμα αλλά και ποιοι  να μπορούν να παραμένουν σε αυτό.
Η δική μου απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι σύντομη:
Δάσκαλοι πρέπει να είναι οι καλλίτεροι.

Με άλλα λόγια στην Παιδεία μας της αξίζει να προσελκύει ότι καλλίτερο υπάρχει από τους νέους πτυχιούχους. Συγχρόνως να  απομακρύνει από τους κόλπους της εκείνο το μέρος του προσωπικού που δεν είναι ότι καλλίτερο.
Σύμφωνα με το παραπάνω θεωρώ ότι ο χώρος της παιδείας δεν είναι χώρος για απορρόφηση ανέργων και  για άσκηση κοινωνικής  πολιτικής. Αν για παράδειγμα η Πολιτεία (εντάξει ευφημισμός είναι το ξέρω) θέλει να βοηθήσει τους πολύτεκνους ας τους δώσει  επιδόματα που θα τα πληρώσουν όλοι (και όχι η Παιδεία και οι εκπαιδευτικοί). Αν πάλι για παράδειγμα θέλει να μη μείνουν  χωρίς δουλειά άτομα με κάποια προβλήματα υγείας ας προσληφθούν σε άλλες ήσσονος σημασίας θέσεις (ναι καλά διαβάσατε δεν είναι όλες οι θέσεις στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας ίδιας αξίας). Με δυο λόγια η Παιδεία έχει αρκετά προβλήματα για να  φορτωθεί την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Βέβαια πετώντας κάποιος ένα "οι καλλίτεροι" δεν ξεμπλέκει εύκολα. Διότι τι σημαίνει καλλίτερος; 'Ήδη μερικά διλήμματα έθεσε ο Γρηγόρης και άλλοι φίλοι που δεν τους αναφέρω γιατί έχω μπερδευτεί με τόσα ονόματα.
-Γιατί να είναι καλλίτερος κάποιος που έγραψε καλά στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ από ένα μπαρουτοκαπνισμένο φροντιστή που μπορεί εδώ και τώρα να κάνει όποιο μάθημα του ζητήσεις σε πραγματική τάξη και όχι επί χάρτου;
-Γιατί είναι καλλίτερος ένας που κυνήγησε το διαγωνισμό ή τα μόρια προϋπηρεσίας έχοντας ενδεχομένως την οικονομική  συμπαράσταση των γονέων του από κάποιον βιοπαλαιστή εκπαιδευτικό, που εντάξει υπολείπεται σε γνώσεις αλλά όταν του φύγει το  ζόρι μπορεί να μελετήσει και εκτός από την γνώση θα έχει να μεταδώσει και σημαντικά βιώματα και στάσεις ζωής;
Αλλά και για να το αντιστρέψω:
-Γιατί δεν είναι καλλίτερος για την εκπαίδευση ένας νέος που στερήθηκε πολλά διαβάζοντας για τον ΑΣΕΠ ή κυνηγώντας μόρια ενίοτε εισπράττοντας και ταπεινώσεις μόνο και μόνο γιατί τον καίει η λαχτάρα να μπει στις τάξεις και να διδάξει (να ιερουργήσει κατ΄ εμέ) συγκρινόμενος από ένα μπλαζέ τύπο που δεν στερήθηκε τίποτα, είχε τα μαθηματάκια του και έδωσε με μέτρια ετοιμασία ΑΣΕΠ ή έβαλε κάποιο γλείψιμο για ενισχυτική "και ότι κάτσει".


Η ζωή είναι τόσο πλούσια (οι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι του 19ου αιώνα το είχαν αντιληφθεί) που μπορούμε να βρούμε τόσα  πραγματικά παραδείγματα που ζαλισμένοι να μη μπορούμε να αποφασίσουμε με ποια μεριά είναι το δίκιο.
Γιαυτο είναι σημαντικό το καλλίτερος να προσδιορισθεί σε σχέση με ένα μόνο κριτήριο. Βέβαια ο καθένας μας έχει δικά του  κριτήρια ως προς τι σημαίνει καλός δάσκαλος. Που αν είχε ΔΙΚΟ ΤΟΥ σχολείο και επρόκειτο να διαλέξει το προσωπικό να δούλευαν  μια χαρά. Προσωπικά αν έπρεπε να διαλέξω ανθρώπους για ένα σχολείο που θα είχα ΕΓΩ την ευθύνη του θα με ενδιέφερε πρώτα  απ΄ όλα μία συζήτηση μαζί τους. Θα κοίταγα και το βιογραφικό τους ζητώντας τους κάποιες εξηγήσεις. Τέλος θα τους ζητούσα να  κάτσουν λίγο στο πόδι μου σε μία τάξη και να κάνουν λίγο μάθημα prima vista. Θα ζύγιζα τον άνθρωπο , θα έβλεπα τι περιθώρια  προστιθέμενης αξίας υπάρχουν και αυτό θα ήταν όλο. Θα έκανα μία επιλογή που ίσως δυσκολευόμουν να την τεκμηριώσω σε άλλους  αλλά θα ήμουν αρκετά σίγουρος για την ορθότητα της. Κάπως έτσι περίπου δουλεύουν οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων και  φροντιστηρίων. Για την ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ όμως επιχείρηση.


'Όμως προκειμένου για την Δημόσια Εκπαίδευση τα πράγματα δε μπορούν να γίνουν έτσι. Εκτός αν υιοθετήσουμε άλλη δομή σχολείων  αποκεντρωμένη όπου σύλλογοι διδασκόντων, διευθυντές, σχολικές επιτροπές, δημοτικά συμβούλια έχουν λόγο στις προσλήψεις. Ποιος με δεδομένες τις  μαφιόζικες πρακτικές που κυριαρχούν σε πλείστα συμβούλια και επιτροπές θα συνιστούσε κάτι τέτοιο;  Χρειαζόμαστε θεσμούς που να αφαιρούν ποσότητα διαφθοράς από την κοινωνία και όχι να προσθέτουν.


'Άρα αυτό που χρειάζεται είναι ένα ενιαίο κριτήριο, φυσικά συναφές με την εκπαίδευση και κατά το δυνατόν μετρήσιμο κριτήριο. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι όποιο κριτήριο και αν υιοθετηθεί κάποιοι θα διορίζονται και κάποιοι όχι.
1) Η ηλικία, η χοληστερόλη, το βάρος καθώς και άλλα κριτήρια είναι μεν ενιαία και μετρήσιμα αλλά είναι άσχετα με την  εκπαίδευση. Ως εκ΄ τούτου η θέση στην όποια επετηρίδα δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο αν και μία καλή θέση πιθανότατα  διασφαλίζει και τους τρεις παραπάνω δείκτες αυξημένους.
2) Η προϋπηρεσία δεν είναι ενιαίο διότι για την απόκτηση της μεσολαβούν διάφοροι παράγοντες αμφισβητούμενης αμεροληψίας.  Βέβαια η προηγούμενη εργασιακή εμπειρία είναι σημαντική και συνήθως ένα εργοδότης θα της έδινε την δέουσα σημασία. Αλλά τότε  γιατί δεν είναι σημαντική και η εμπειρία που έχει αποκτήσει κάποιος σε φροντιστήρια. Δεν θα έπρεπε λογικά να αποτιμάται και  αυτή; Ο λόγος που κατά την γνώμη μου δε μπορεί να θεωρείται προσόν η οποιαδήποτε προϋπηρεσία είναι διττός:
-Δεν είναι βέβαιο ότι για την εξασφάλιση της δεν υπήρξε μεροληπτική επιλογή (ισχύει και για την προϋπηρεσία σε σχολεία και σε φροντιστήρια) και δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι προσεφέρθη (για την σε φροντιστήρια).
-Η Δημόσια Εκπαίδευση οφείλει να έχει δικούς της εσωτερικούς μηχανισμούς για την ενδουπηρεσιακή κατάρτιση του προσωπικού της  και επομένως να μπορεί να αναπληρώνει την όποια έλλειψη προϋπηρεσίας. Για να το θέσω διαφορετικά: Η Δημόσια Εκπαίδευση είναι  αρκετά μεγάλη ώστε να μην χρειάζεται την κατάρτιση που έχουν αποκτήσει κάποιοι αλλού. Θα την προσφέρει η ίδια. Πρόκειται για  ένα μοντέλο που υιοθετούν πολλές μεγάλες εταιρίες. Προτιμούν να παίρνουν τους εργαζόμενους κατευθείαν από το Πανεπιστήμιο  πριν "κακοφορμίσουν" αλλού.
3) Ο βαθμός πτυχίου, τα χρόνια σπουδών, οι μεταπτυχιακοί τίτλοι, η γλωσσομάθεια, η γνώση υπολογιστών προβάλλονται ως μερικά  κριτήρια βάσει των οποίων θα μπορούσε να επιλεγεί το προσωπικό αλλά παρουσιάζουν πολλά προβλήματα. Ξεκινάμε με την θεμελιώδη  παραδοχή ότι για να διδάξει κάποιος στην εκπαίδευση απαιτείται πανεπιστημιακό πτυχίο της οικείας ειδικότητας. Αυτό είναι ένα  αποδεκτό minimum. Εντάξει τα πτυχία δεν είναι απολύτως συγκρίσιμα αλλά από κάπου πρέπει να αρχίζει κανείς. Με τα άλλα  κριτήρια τα πράγματα είναι μπλεγμένα. Τι σημαίνει ένα 8 σε ένα πανεπιστημιακό μάθημα; Ότι κάποτε σε μία εξέταση σε κάποια  θέματα πήρες 8. 'Ενας άλλος κάποια άλλη χρονιά σε άλλη πόλη σε άλλα θέματα πήρε 6. Αυτό που δεν λέει είναι ότι τώρα στα ίδια  θέματα εσύ θα πάρεις 8 και ο άλλος 6. Εξ΄ άλλου ο βαθμός πτυχίου παρά είναι μόνιμος για να κρίνει εσσαεί την ζωή σου. Αν  κάποιος δεν έχει πτυχίο μπορεί να έλθει -θεωρητικά- σε ίδια μοίρα με κάποιον που έχει. Θα επιδιώξει να το αποκτήσει. Δεν  υπάρχει όμως τρόπος να αλλάξει ένα χαμηλό βαθμό σε ένα ήδη κεκτημένο πτυχίο. Ανάλογες παρατηρήσεις ισχύουν  και για τους μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών και τα άλλα προσόντα. Ενώ φαινομενικά είναι συγκρίσιμα στην πραγματικότητα δεν  είναι. Δεν υπάρχουν δύο βαθμοί: 0 (κάποιος δεν έχει διδακτορικό) 1 (έχει). Οι διαβαθμίσεις είναι πολύ περισσότερες. Για  παράδειγμα (υπαρκτές περιπτώσεις):
-Ένα διδακτορικό με θέμα το μάτιασμα σε μία κοινότητα της Μακεδονίας.
-Ένα διδακτορικό με τις επιγραφές της Ελληνιστικής περιόδου.
-Ένα διδακτορικό με θέμα την διδασκαλία της Ιστορίας.
-Ένα διδακτορικό με θέμα την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
λογίζονται ως 1 στους φιλολόγους αλλά είναι μη συγκρίσιμα πράγματα.
4) Το άλλο κριτήριο που προβάλλεται είναι ο διαγωνισμός. Ας μην συζητήσουμε τώρα το περιεχόμενο του. Ας πούμε κάποιος  διαγωνισμός σε αντικείμενα σχετικά με την ειδικότητα. Είναι ένα ενιαίο κριτήριο, συναφές με την εκπαίδευση και η βαθμολογία  είναι μετρήσιμη. Φυσικά υπάρχουν και τα προβλήματα. Φαινομενικά έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες αλλά δεν είναι έτσι. 'Ένας που έχει πάρει πτυχίο πριν χρόνια δεν έχει την ίδια "ετοιμότητα" σε εξετάσεις με έναν νέο πτυχιούχο που πριν μερικούς μήνες  κιόλας έδινε εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Επίσης η κοινωνική του ζωή (σχέση , εργασία, οικογένεια) μπορεί να τον κάνουν πιο  "βαρύ" για να διαβάσει και να δίνει εξετάσεις. Από την άλλη μεριά ένας νέος πτυχιούχος μπορεί να μην έχει την πείρα που  κάποιος παλαιότερος μέσα από ώρες διδασκαλίας έχει κατορθώσει να κεφαλαιοποιήσει. Φυσικά υπάρχουν και άλλες αφανείς  διαφοροποιήσεις που έχουν να κάνουν με κοινωνικές αναφορές που το πέρασμα από το Πανεπιστήμιο δεν στάθηκε αρκετό να αλλάξει.  Αποτελεί θεώρημα της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης ότι ο καθένας φέρει ένα μορφωτικό κεφάλαιο που τον διαφοροποιεί από τους  υπόλοιπους και που εν πολλοίς είναι κοινωνικά προσδιορισμένο. Δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες παρά μόνο ίσες θεωρητικές  δυνατότητες. Και εν πάση περιπτώσει οι διαφορές δεν αμβλύνονται με την υιοθέτηση άσχετων κριτηρίων. Απλώς παραμερίζονται οι
ικανοί. Να το πω αλλιώς. Πιθανόν κάποιοι να είναι καλλίτεροι από τους άλλους λόγω κοινωνικής προέλευσης. Παίρνοντας τους  χειρότερους δεν ανατρέπουμε το κοινωνικό καθεστώς. Δίπλα στην υπάρχουσα ανισότητα προσθέτουμε και το μπάχαλο. Αποδεικνύει κάτι ένας υψηλός βαθμός στον διαγωνισμό; Φυσικά! Ότι αυτός που τον πέτυχε αποκάλυψε ότι εκείνη τη στιγμή είχε  περισσότερες γνώσεις από κάποιον άλλο (και η σωστή προετοιμασία, και η συνακόλουθη πειθαρχία γνώση είναι). Είναι τυχαίο  γεγονός; Στατιστικά όχι. Όπως δεν βάζει τυχαία κάποιος γκολ σε ένα πέναλτυ ή ένας σολίστας σε μία συναυλία δεν παίζει τυχαία  τις νότες στο πιάνο. Αν μάλιστα η συχνότητα του διαγωνισμού είναι μεγάλη (λ.χ. ετήσιος) τότε μειώνονται και οι επαχθείς  επιπτώσεις μίας κακής στιγμής (αδιαθεσία κ.α.)


Η υιοθέτηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ ως μόνου τρόπου επιλογής, που στα μάτια μου φαντάζει προφανής ανάγκη χτυπήθηκε  πολυεπίπεδα. Ενώ ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 80 φάνηκε ότι η επετηρίδα άγγιζε τα όρια της οι κυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ και  ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ) άφησαν να περάσουν περίπου δύο δεκαετίες χωρίς να επέμβουν. Τότε που ήταν νωρίς. Η δε λεγόμενη Αριστερά δεν  δέχονταν καμία συζήτηση για την κατάργηση της επετηρίδας. Είναι γνωστό δε ότι ο νόμος Πεπονή που επιτέλους εισήγαγε τον  διαγωνισμό για τις προσλήψεις στο Δημόσιο, παραμερίζοντας τα κατάλοιπα των γελοίων νόμων του Κουτσόγιωργα των "κοινωνικών  κριτηρίων" τους πρώτους αντιπάλους που συνάντησε τους βρήκε από τη συμπολίτευση. Λογικό. Πλείστοι κυβερνητικοί βουλευτές  δεν ήσαν διατεθειμένοι να αποχωριστούν το ρουσφέτι. Το εγκληματικό είναι ότι όταν εμφανίσθηκε ο ΑΣΕΠ στην εκπαίδευση το  συνδικάτο, δηλαδή η ΟΛΜΕ, αντί να αγωνισθεί να επιβληθεί μία ορθολογική σταδιακή εφαρμογή του, να προστατεύσει τους  αναπληρωτές από την ιδιότυπη ομηρία στην οποία είχαν περιέλθει, να εργασθεί ως τοποτηρητής της σωστής εφαρμογής του  διαγωνισμού έμεινε αμετακίνητη πάνω από το πτώμα της επετηρίδας πολεμώντας τον ΑΣΕΠ. Ήταν η εποχή που όποιος μίλαγε στις  συνελεύσεις υπέρ του ΑΣΕΠ αντιμετωπίζονταν από του "αγωνιστές" περίπου σαν ταγματασφαλίτης. Έχω προσωπική εμπειρία από αυτό. Εξ΄ άλλου στις συνελεύσεις δεν υπήρχαν πολλοί να σε ακούσουν.  Είχαν φροντίσει να τους διώξουν σπάζοντας τη ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος μετά από τρεις μεγάλες απεργιακές  ήττες.

Ο συνδικαλισμός προ πολλού είχε χάσει τα στοιχεία ανατροπής που ιστορικά ήσαν εγγενή με την συνδικαλιστική δράση. Ο  μεταλλαγμένος αμειβόμενος συνδικαλισμός που σιγά-σιγά κυριάρχησε μετά το 81 δημιούργησε μία κάστα συνδικαλιστών οι οποίοι σε  αντίθεση με τους προκατόχους τους του παρελθόντος (που είχαν βρε αδελφέ στοιχεία εντιμότητας υπευθυνότητας και πλείστοι ήσαν  αριστείς του είδους τους) είχαν ένα μόνο στόχο: την παραμονή τους στο προσκήνιο. Ήταν η εποχή των συνδικαλιστών καριέρας: 10  χρόνια στην ΟΛΜΕ, 15 χρόνια στην ΟΛΜΕ. Η κάστα αυτή ένοιωθε σαν απειλή κάθε ψήγμα αξιοκρατίας. Και δικαίως. Μετριότητες οι  ίδιοι δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι κάπου σε κάποια περιοχή της εκπαίδευσης θα άρχισε να δουλεύει η αξιοκρατία. Δεν πολέμησαν μόνο τον ΑΣΕΠ. Πολέμησαν και την εξωτερική αξιολόγηση που προσπάθησε να επιβάλλει ο Αρσένης (οι ΠΑΣΟΚ-συνδικαλιστές  πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις του 1998), την εφαρμογή του νόμου για την αξιολόγηση του Ευθυμίου, μπλόκαραν την εισαγωγή της
αξιολόγησης από την Γιαννάκου και αβάνταραν την ΠΟΣΔΕΠ στην διατήρηση της ασυδοσίας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Το ότι στο  χορό αυτό βρίσκονταν και συνδικαλιστές της λεγόμενης Αριστεράς δεν αποτελεί έκπληξη. Αυτό που τους ενώνει όλους είναι ότι  ασκούν το ίδιο επιτήδευμα. Το διαφορετικό είδος ρητορείας δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εξ΄ άλλου μία χαρά τα κάνουν καπάκια.  Μήπως μπορεί κάποιος να παραβλέψει ότι μόνο και μόνο για να είναι στο προεδρείο της ΟΛΜΕ τα βρήκαν με τους ανθρώπους που το  2003 λυσσωδώς αγωνίσθηκαν να κουκουλωθεί το όνειδος του λάθους θέματος στα Μαθηματικά;

Δεν ξέρω πού ήταν ο καθένας μας τότε  που άρχισε η εφαρμογή του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Πάντως αυτές οι μούρες ήσαν έξω από τα εξεταστικά κέντρα και προέτρεπαν την  καφρίλα να ξεβρακώνει κοπελίτσες. Οι άνθρωποι αυτοί ΕΛΜΕΔΕΣ, ΟΛΜΕΔΕΣ και ΚΕΜΕΤΕΔΕΣ δεν είναι εκείνοι που θα λύσουν το πρόβλημα. Για να χρησιμοποιήσω μία
έκφραση κλισέ αλλά καλή: Είναι μέρος του προβλήματος. Από την δική μου οπτική γωνία κάθε δράση που αναδεικνύει τα εκπαιδευτικά ζητήματα παρακάμπτοντας τις διαμεσολαβήσεις (βλέπε:  το νταβατζιλίκι) του επίσημου συνδικαλισμού και απευθύνεται προς την κοινωνία είναι χρήσιμη. Και μας κάνει και εμας χρήσιμους. Γιαυτό υπέγραψα το κείμενο. Και γιαυτό χαίρομαι που ήδη το κοσμούν οι υπογραφές ανθρώπων που αν και  τους γνωρίζω λίγο εν  τούτοις τους εκτιμώ πολύ.
Μαυρογιάννης