Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Dwrina

Σελίδες: 123 ... 138
1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 27, 2024, 03:05:51 μμ »

Μια που αναφερθήκαμε σε ετυμολογικά, θα ήθελα να ρωτήσω αν τα lego, legio, legatus και τα ομόρριζά τους συνδέονται μόνο με τα σύνθετα του λέγω = συλλέγω, όπως συλλογή, εκλογή, επιλεκτικός κ.α., ή και με το λέγω = μιλώ, επομένως και με απολογία, διάλογος κ.α.

2

Τι προσδιορισμός; Ε, εκεί που είναι, μάλλον ήταν επιθετικός προσδιορισμός.

Καλά, η συγκεκριμένη θέση της εννοούμενης μετοχής ὄντι είναι δικό μου λάθος.  Δεν γίνεται να ήταν επιθετικός, γιατί τότε θα ήταν επιθετικός προσδιορισμός και το ἱδροῦντι, το οποίο παίρνει τη θέση της, όταν η μετοχή παραλείπεται,  αλλά αυτό είναι κατηγορηματικός.

3
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 27, 2024, 02:00:40 μμ »
Καλημέρα , στην εξεταστέα της Γ Λυκείου για τα Λατινικά είναι η εύρεση ετυμολογικά συγγενών λέξεων από τα ελληνικά στο λατινικό κείμενο;
π.χ πρώτος = primi.
Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων!

 Ναι.

 Έχουν ετυμολογικά τα βοηθήματα. Του Πατάκη τα έχει και ανά κείμενο, ενώ άλλα τα έχουν όλα μαζί στο τέλος με αλφαβητική σειρά, πράγμα που δεν εξυπηρετεί.

4

Dwrina, o Goodwin και ο Smyth απλώς εξηγούν πώς έχει προκύψει ο κατηγορηματικός προσδιορισμός και το κατηγορούμενο αντικειμένου, δηλ με παράλειψη κάποιου τύπου του "ειμί".

Μα, αυτοί δεν διακρίνουν μεταξύ των δύο.

Δηλ στον κατηγ.προσδιορισμό η μτχ που λειτουργούσε ως προσδιορισμός λείπει και έχει μείνει το επίθετο, ενώ στο κατ.αντικειμένου έχει παραλειφθεί η μτχ ή το απαρέμφατο που ήταν το πραγματικό συμπλήρωμα του ρήματος και έχει μείνει το επίθετο στη θέση του.

Δεν έρχονται σε κάποια συγκρουση με τη διάκριση που κάνουμε εμείς. Απλώς, τα ελληνικά συντακτικά δεν λένε πώς προήλθαν οι συντακτικές δομές.

Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι στο παράδειγμα του Goodwin ἀθάνατον τὴν μνήμην καταλείψουσινκαταλείψουσιν  τὴν μνήμην οὖσαν ἀθάνατον το οὖσαν ήταν το πραγματικό συμπλήρωμα του καταλείψουσιν, το οποίο παραλείφθηκε και τη θέση του πήρε το ἀθάνατον επίσης ως συμπλήρωμα του ρήματος, άρα κατηγορούμενο,  ενώ στο ἐλαύνων τῷ ἵππῳ (ὄντι) ἱδροῦντι η μετοχή ὄντι ήταν απλώς προσδιορισμός -πού όμως και τι προσδιορισμός; - και όχι συμπλήρωμα, για αυτό και το ἱδροῦντι που παίρνει τη θέση του είναι απλώς προσδιορισμός, κατηγορηματικός, και όχι συμπλήρωμα – κατηγορούμενο; 




5
Η διαφορά του κατηγορηματικού προσδιορισμού από το κατηγορούμενο αντικειμένου είναι ότι ο πρώτος είναι πρόσθετη/μη απαραίτητη πληροφορία σε κάποιον όρο, ενώ το  δεύτερο συμπλήρωμα, δηλ απαραίτητη πληροφορία για να ολοκληρωθεί το νόημα του ρήματος.

Στο "ἐλαύνω ἱδροῦντι τῷ ἵππῳ"  η μετοχή δεν συμπληρώνει το νόημα του ρήματος, απλώς προσθέτει μια προσωρινή ιδιότητα στο ουσιαστικό.
Άρα, είναι λογικό να πεις ότι η μετοχή είναι επιθετική και λειτουργεί ως κατηγ. προσδιορισμός.

Αντίθετα, στο "τὴν κεφαλὴν ἔχω ψιλήν", αν πεις ότι το επίθετο είναι απλός προσδιορισμός μένει ένα ρήμα ελλιπές κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσε ποτέ κανείς να πει σκέτα "τὴν κεφαλὴν ἔχω"; Είναι τόσο αυτονόητο το νόημα, που δεν υπάρχει λόγος να εκφωνηθεί παρά μόνο αν συμπληρώνεται από ένα επίθετο ή μια μετοχή.

Ομοίως, και στο "φυλάσσω/έχω τινά δεδεμένον".
Η μετοχή είναι απαραίτητο συμπλήρωμα στο "εχω" (τι θα σήμαινε μόνο του "έχω κάποιον"; ), όπως και στο "φυλάσσω" που μόνο του με αιτιατική θα είχε άλλη έννοια (επιτηρώ και όχι διατηρώ).

Ναι, το καταλαβαίνω αυτό που λες,  αλλά  το θέμα είναι ότι αυτή η ερμηνεία για τη διάκριση μεταξύ κατηγορουμένου του αντικειμένου και κατηγορηματικού προσδιορισμού έρχεται σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζει ο Goodwin  (ίσως και άλλοι): The adjective may be either attributive or predicate. An attributive adjective simply qualifies the noun, without the intervention of any verbal  form. The predicative adjective may be connected with its noun by the copula or by a copulative verb as ὁ ἀνὴρ ἀγαθός ἐστιν, καλεῖται ἀγαθός. It may stand to its noun in any relation with implies some part of  εἰμί as  ἀθάνατον τὴν μνήμην καταλείψουσιν (i.e. τὴν μνήμην οὖσαν ἀθάνατον).

Όπως φαίνεται από αυτά που γράφει πιο πριν,  ο Goodwin ονομάζει copula το εἰμὶ και copulative τα ρήματα που σημαίνουν  become, appear, be named, chosen, made, thought or regarded. Και φαίνεται ότι αυτά μόνο θεωρεί από μόνα τους συνδετικά ρήματα, ενώ για τα υπόλοιπα λέει ότι εννοείται ένας τύπος του εἰμί. Εγώ τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω από τον  Goodwin.  Και αν στο ἀθάνατον τὴν μνήμην καταλείψουσιν εννοείται μετοχή του εἰμί,  τότε στο ἐλαύνων ἱδροῦντι τῷ ἵππῳ εννοείται ὄντι ἱδροῦντι, οπότε ποια η διαφορά;

 Εδώ και καιρό λοιπόν δεν μπορώ να συμβιβάσω τη διάκριση των Ελλήνων φιλολόγων με το σκεπτικό των ξένων. Γιατί οι Έλληνες είναι σαν να θεωρούν ότι το καταλείπω, φυλάττω, παρέχω κ.α. λειτουργούν από μόνα τους ως συνδετικά ρήματα, ενώ π.χ. το ἐλαύνω όχι,  ενώ  οι ξένοι φαίνεται να υποστηρίζουν ότι εκείνο που καθιστά το επίθετο predicative δεν είναι το ίδιο το ρήμα (εφόσον βέβαια το ρήμα δεν είναι το εἰμὶ ή κάποιο από αυτά που σημαίνουν become κ.λπ.), αλλά ένας τύπος του εἰμί, που εννοείται σε κάθε τέτοια περίπτωση, οπότε, σύμφωνα με αυτή τη λογική,  κατηγορηματικός προσδ. και κατηγορούμενο του αντικειμένου με τέτοια ρήματα  είναι επί της ουσίας το ίδιο.

Τέλος πάντων, ας το αφήσουμε εδώ το θέμα, γιατί, όπως είπα, δεν βλέπω να συμβιβάζονται οι δύο ερμηνείες, και να μην σε κουράζω και εσένα άλλο. Όπως και να έχει, είμαι υποχρεωμένη να ακολουθώ τη διάκριση των ελληνικών Συντακτικών και άρα να προσπαθώ να διακρίνω μεταξύ κατηγορουμένου του αντικειμένου και κατηγ. προσδιορισμού, με βάση αυτά που μου γράφεις.

Τώρα, εσύ λες ότι το "έχω" και το "διαφυλάσσω" δεν αναφέρονται από τα συντακτικά  αυτά ως συντάσσομενα με συμπληρωματική μετοχή. Ναι, αυτό ισχύει (ο Smyth βέβαια  αναφέρει το "παρασκευάζω" που κινείται στην ίδια λογική). Όμως, το κατηγορούμενο του αντικειμένου είναι κι αυτό συμπλήρωμα του ρήματος, άρα εμπίπτει στον ορισμό τους για τη συμπληρωματική μετοχή.
Γι' αυτό σου είπα εξ αρχής ότι αν τις θεωρήσεις κατηγορούμενα, δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματικές μετοχές.

Ναι, μάλλον. Απλώς αναρωτιέμαι γιατί μια επιθετική μετοχή να λαμβάνει τη θέση ενός attributive adjective, αλλά όχι ενός predicative. Θα μου πεις, γιατί τη θέση του predicative adjective τη λαμβάνει η κατηγορηματική και όχι η επιθετική μετοχή. Ναι…  Πάντως και εδώ πρέπει να ακολουθήσω τα ελληνικά Συντακτικά, τα οποία όμως δυστυχώς δεν μας καλύπτουν σχετικά με τον χαρακτηρισμό της μετοχής αντί επιθέτου με τα  ἔχω, φυλάττω -διαφυλάττω, καταλείπω, παραδίδωμι κ.α.

Για το παρασκευάζω δεν θυμόμουν ότι αναφέρεται από τον Smyth. Πράγματι, αυτό  κινείται στην ίδια λογική με το φυλάττω και τα παρόμοια, και μάλιστα ο Smyth κάνει λόγο και για διάφορα άλλα ρήματα. Γιατί όμως  αναφέρει και το ἀποδείκνυμι σε αυτά, αφού με το ἀποδείκνυμι η κατηγορηματική μετοχή πρέπει να είναι του πλαγίου λόγου;

Ειδικά το "έχω+παθ.μτχ" θα μπορούσες να το αντικαταστήσεις με ένα ενεργητικό ρήμα.
Δηλ αντί να πεις "έχω τινά δεδεμένον", να πεις "δέδεκα τινά". Αυτό δεν δείχνει πόσο συνδεδεμένη νοηματικά είναι η μετοχή με το ρήμα;

Θυμήθηκα ξαφνικά  ότι το ἔχω αναφέρεται ως συντασσόμενο με κατηγορηματική μετοχή και το κοίταξα. Ο Γρηγορόπουλος με παραπομπή στον Kuhner  γράφει ότι και το ἔχω, όπως τα εἰμί, γίγνομαι, ὑπάρχω, σχηματίζουν περίφραση με κατηγορηματική μετοχή συνήθως αορίστου, σπανιότερα παρακειμένου και ακόμη σπανιότερα ενεστώτα (π.χ. ἀγαπήσας ἔχω = έχω αγαπήσει). Μόνο που δεν είναι ίδια περίπτωση με αυτήν που μας απασχολεί, γιατί  σε όλα τα παραδείγματα (και ο Kuhner δίνει αρκετά) η κατηγορηματική μετοχή αναφέρεται στο υποκείμενο.

6
Είναι μπερδεμένα όμως τα πράγματα, apri, και μπερδεύονται ακόμη περισσότερο, γιατί από τη μια έχουμε την ορολογία των ξένων φιλολόγων και από την άλλη των Ελλήνων. Και οι ξένοι, όπως έχω καταλάβει δεν διακρίνουν μεταξύ κατηγορουμένου και κατηγορηματικού προσδιορισμού. Το LSJ βέβαια στα ἔχω και φυλάσσω, που μου παρέθεσες, γράφει with predicate,  με το οποίο μάλλον εννοεί το κατηγορούμενο, αλλά ο Smyth και ο Goodwin αναφέρονται γενικώς σε  predicative position και  δεν φαίνεται να διακρίνουν μεταξύ κατηγορουμένου και κατηγορηματικού προσδ.

Από τους Έλληνες τώρα, οι οποίοι κάνουν αυτοί τη διάκριση, και ο Γρηγορόπουλος και η Μπίλλα δίνουν την επιθετική μετοχή ως κατηγορηματικό προσδ., αλλά όχι ως κατηγορούμενο όταν είναι άναρθρη (για να είναι κατηγορούμενο η επιθετική μετοχή, γράφουν, πρέπει να έχει άρθρο). Άρα, στα παραδείγματα με το ἔχω και το διαφυλάττω -φυλάττω θα αναγνώριζαν επιθετική μετοχή ως κατηγορηματικό προσδιορισμό (όπως άλλωστε κάποιοι αναγνωρίζουν κατηγορηματικό και στο τὴν κεφαλὴν ἔχων ψιλήν, στο οποίο και εγώ από μαθήτρια είχα μάθει ότι το ψιλὴν είναι κατηγορηματικός προσδ.). Και νομίζω ότι, με εξαίρεση την Πύλη, αυτή πρέπει να είναι η επικρατούσα σύνταξη για τους Έλληνες φιλολόγους, δηλαδή η άναρθρη μετοχή με τα ἔχω, φυλάττω και τα παρόμοια  να αναγνωρίζεται ως επιθετική σε θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού.

Αλλά και το LSJ, αν και δίνει παράδειγμα με μετοχή,  γράφει with predicate, όχι με μετοχή, ενώ στο ρήμα παύω γράφω c. pres. part.  Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θεωρεί ακριβώς το ίδιο τη μετοχή με το ἔχω και το φυλάττω και αυτήν με το παύω; Και είναι γεγονός ότι σε κανένα ξενόγλωσσο Συντακτικό δεν αναφέρεται η μετοχή με το ἔχω και τα παρόμοια ούτε ως κατηγορηματική, αλλά ούτε ως επιθετική σε predicative position.  Ίσως για αυτό να υπάρχει σύγχυση και στα ελληνικά Συντακτικά.
 
Και είναι και το άλλο.  Υπάρχει το γνωστό ἐλαύνων ἱδροῦντι τῷ ἵππῳ, όπου δεν μπορεί η μετοχή να είναι  κατηγορηματική, γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί με καμία λογική ότι συμπληρώνει το ρήμα. Αυτό το παράδειγμα λοιπόν δεν αποδεικνύει ότι μια επιθετική μετοχή μπορεί να έχει θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού, όπως ακριβώς ένα επίθετο; Και αν μπορεί να λειτουργεί ως κατηγορηματικός προσδιορισμός, γιατί όχι και ως κατηγορούμενο (αυτό το λέω εγώ, γιατί τα ελληνικά Συντακτικά, ενώ δέχονται την άναρθρη επιθετική ως κατηγορηματικό προσδ., δεν την δέχονται ως κατηγορούμενο); 

Και αυτή τη χρήση της επιθετικής μετοχής, ως κατηγορηματικού προσδιορισμού, η Πύλη την αγνοεί εντελώς, όπως και τη χρήση της ως παράθεσης, αφού το μόνο που γράφει είναι «επιθετική είναι η μετοχή η οποία χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός ενός ουσιαστικού» (και μετά αναφέρει ότι μπορεί να χρησιμοποιείται και αυτόνομα ουσιαστικοποιημένη).  Για αυτό λέω ότι είναι γενικώς μπερδεμένα τα πράγματα…

Πάντως, και στα Λατινικά μια επιθετική μετοχή μπορεί να έχει θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού. Θυμάμαι μια περίπτωση που μεταφράζεται «με το κάρβουνο αναμμένο», αλλά δεν τη θυμάμαι στα Λατινικά.  Αν απαντά και σε θέση κατηγορουμένου δεν ξέρω. 



7

Σε γενικές γραμμές έχω καταλάβει τι εννοείς. Και στο τοὺς στρατιώτας πολὺν χρόνον πειθομένους ἔχειν είναι προφανές ότι η μετοχή είναι κατηγορούμενο (ή τέλος πάντων ότι βρίσκεται σε κατηγορηματική θέση). Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να χαρακτηρίσω στη σχολική διδασκαλία κατηγορηματική μια μετοχή από ρήμα που δεν αναφέρεται σε αυτά που συντάσσονται με κατηγορηματική μετοχή, ούτε ξέρω πώς θα την χαρακτήριζε η πλειοψηφία των καθηγητών στα σχολεία, ούτε τι θα περίμεναν στις πανελλαδικές. Εσύ ως μαθήτρια θυμάσαι να την είχες διδαχθεί ως κατηγορηματική αυτή τη μετοχή; Εγώ όχι (δεν θυμάμαι).

Σε ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις!




8

Δεν υπάρχει "επιθετική-κατηγορούμενο". Εφόσον η μετοχή λειτουργεί ως κατηγορούμενο είναι κατηγορηματική.


Γιατί; Το ἔχω και το διαφυλάττω είναι ρήματα που δίνονται ως συντασσόμενα με αντικείμενο + κατηγορούμενο του αντικειμένου, αλλά όχι με κατηγορηματική μετοχή του αντικειμένου και, αν δεν κάνω λάθος, ούτε στα μεγάλα ξενόγλωσσα Συντακτικά αναφέρονται αυτά τα ρήματα με supplementary participle. Ενώ ο Γρηγορόπουλος στις χρήσεις της επιθετικής μετοχής αναφέρει και την λειτουργία της ως κατηγορηματικού προσδιορισμού με παράδειγμα καταλείπω πατρίδα καὶ φίλους εὐδαιμονοῦντας. Απλώς εγώ θα προτιμούσα και στο παράδειγμα του Γρηγορόπουλου να χαρακτηρίσω τη μετοχή κατηγορούμενο και όχι κατηγορηματικό προσδιορισμό, όπως θα έκανα αν είχα στη θέση της ένα επίθετο.

Και αυτό ακριβώς, το ότι με αυτά τα ρήματα θα μπορούσαμε στη θέση της μετοχής να έχουμε επίθετο, κάτι που δεν ισχύει με τα ρήματα που συντάσσονται με κατηγορηματική μετοχή του αντικειμένου (τα οποία δεν δέχονται αντικείμενο + επίθετο ως κατηγορούμενο του αντικειμένου) δεν δείχνει ότι πρόκειται για διαφορετική περίπτωση; Ίσως όχι εντελώς διαφορετική επί της ουσίας (για αυτό και εγώ σκέφτηκα ότι μπορεί να βρίσκεται σε αναλογία μια κατηγορηματική μετοχή με μια άλλη σε θέση επιθέτου - κατηγορουμένου), αλλά όχι και ακριβώς ίδια. 

9

Αν εκλάβουμε τις μετοχές ως υποθετικές στα άλλα δύο μέρη, τότε συμβαίνει ακριβώς το ίδιο, δηλ βρίσκει την πόλη σε α' υποθετική κατάσταση (δυστυχούσα, καλώς πράττουσα) και αναλόγως την αλλάζει ή τη διατηρεί. Κι η β' κατάσταση που προκύπτει είναι το συμπλήρωμα που λείπει από κάθε απαρέμφατο, στην ουσία η ίδια μετοχή ως κατηγορηματική.
Δηλαδή:
 πόλιν δυστυχοῦσαν παῦσαι (δυστυχούσαν)
 πόλιν καλῶς πράττουσαν διαφυλάξαι (καλῶς πράττουσαν)

Κάτι τέτοιο φαίνεται να έχουν στο μυαλό τους και οι μεταφραστές. Μάλιστα, μπαίνουν στη διαδικασία να αποδώσουν και το "εκ μικράς" σαν να ήταν κι αυτό μετοχική φράση (μικράν ούσαν).
(πχ Perseus: I think that all would agree that it is a king’s business to relieve the state when it is in distress, to maintain it in prosperity, and to make it great when it is small;

Το να θεωρήσουμε ότι οι μετοχές εννοούνται ως κατηγορηματική η μία και ως επιθετική - κατηγορούμενο η άλλη είναι μία λύση, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είχε αυτό στο μυαλό του ο Ισοκράτης. Και η αγγλική μετάφραση -γιατί τελικά η μετάφραση είναι αυτή που μας παρασύρει στις υποθετικές μετοχές- δεν ενδιαφέρεται να τηρήσει απολύτως αυτήν την αναλογία με την υποθετική κατάσταση, αφού τη μετοχή καλῶς πράττουσαν δεν τη μεταφράζει ως υποθετική.

Δεν θα ταίριαζε, πιστεύεις απλώς το "να παύει τη δυστυχία της / να τη σταματάει από το να είναι δυστυχισμένη, να τη διαφυλάττει ευτυχισμένη και να την κάνει από μικρή μεγάλη";

Εγώ, από τη στιγμή που σκέφτηκα την πιθανότητα η μετοχή καλῶς πράττουσαν  να είναι κατηγορούμενο, πράγμα που μου επιβεβαίωσες ότι γίνεται, προς αυτή την εκδοχή κλίνω.   

10



Το ενεργητικό  παύω συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή στο αντικείμενο. Αλλά στο οἶμαι δὴ πάντας ἂν ὁμολογῆσαι προσήκειν αὐτοῖς πόλιν δυστυχοῦσαν παῦσαι καὶ καλῶς πράττουσαν διαφυλάξαι καὶ μεγάλην ἐκ μικρᾶς ποιῆσαι η μετοχή δυστυχοῦσαν φαίνεται ότι είναι  υποθετική, όπως προκύπτει από την αναλογία με την άλλη μετοχή καλῶς πράττουσαν, η οποία δεν μπορεί να είναι κατηγορηματική, αφού το διαφυλάττω δεν ανήκει στα ρήματα τα οποία συντάσσονται με κατηγορηματική μετοχή.

Ανεξαρτήτως όμως της αναλογίας, συντακτικά πώς εξηγείται μια μετοχή με το παύω να μην είναι κατηγορηματική; Το παύω δεν χρειάζεται ένα συμπλήρωμα που να δείχνει από τι σταματάς κάποιον; Και αν το συμπλήρωμα αυτό δεν βρίσκεται στην υπάρχουσα μετοχή δυστυχοῦσαν, μπορούμε να εννοήσουμε άλλη μετοχή δυστυχοῦσαν ως κατηγορηματική;

Και σκέφτομαι και το άλλο: έτσι όπως είναι το κείμενο, θα μπορούσε η μετοχή δυστυχοῦσαν να είναι κατηγορηματική και η μετοχή καλῶς πράττουσαν  επιθετική ως κατηγορούμενο;

11
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 22, 2024, 11:10:43 πμ »

Σε ευχαριστώ πολύ!

12
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 21, 2024, 01:50:41 μμ »

Σε κανένα έγκυρο λεξικό (Lewis-Short, OLD, Νικήτα-Τρομάρα) δεν μαρτυρείται μετοχή *resecaturus· μαρτυρείται όμως μετοχή μέλλοντα secaturus του απλού seco. Ίσως θεωρήθηκε ότι αναλογικά υπάρχει και η *resecaturus.

Μετοχή μέλλοντα resecturus υπάρχει; Αν όχι, θα πρέπει να δεχθούμε την αναλογία με τη μετοχή του απλού seco ή να τη σχηματίσουμε από το σουπίνο; 

13
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 21, 2024, 12:13:23 μμ »

Η μετοχή μέλλοντα του reseco είναι όντως resecaturus; Έτσι γράφει το βοήθημα του Πατάκη, αλλά ο Παπαθανασίου δεν το αναφέρει (ενώ άλλες μετοχές μέλλοντα που διαφέρουν από το σουπίνο τις έχει και ο Παπαθανασίου).

14
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Μάρτιος 16, 2024, 11:02:18 μμ »

Πάμε τώρα και στην περίπτωση (α). Αυτό που λες για την οριστική μέλλοντα στον ε.λ. και την μετατροπή της στον π.λ. σε υποτακτική της ενεργητικής περιφραστικής συζυγίας, είναι σωστό, αλλά προϋποθέτει το ρήμα να είναι ενεργητικό. Εδώ όμως το ρήμα στην ευθεία ερώτηση θα είναι παθητικού μέλλοντα (mittetur), κατά την εκδοχή αυτή.

Ναι, δεν το σκέφτηκα. Ούτε την πιθανότητα για δυνητική υποτακτική. Δύσκολη περίπτωση λοιπόν.

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!


Σελίδες: 123 ... 138

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32273
  • Τελευταία: Dimi!!!
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158572
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 626
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 22
Επισκέπτες: 587
Σύνολο: 609

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.096 δευτερόλεπτα. 30 ερωτήματα.