Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - Dwrina

Σελίδες: 123 ... 139
1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 24, 2024, 11:26:10 πμ »
Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 23, 2024, 09:38:32 μμ
Εμένα, αν θες, στο απόσπασμα περισσότερο με προβληματίζει η μετάφραση του "όσα καλώς έχει" από τον Merchant στο Perseus, δηλ "as much as decency allowed".
Δεν είναι ότι συντακτικά δεν στέκει να εκληφθεί ως απρόσωπη έκφραση το "καλώς έχει" (επιδεικνύειν), αλλά νοηματικά πόσο ταιριάζει να μπαίνει θέμα κοσμιότητας για μια εταίρα που πόζαρε στους ζωγράφους; Πιο πιθανό δεν είναι να είναι προσωπικό το ρήμα με υποκείμενο το "όσα" (δηλ να σημαίνει: όσα μέλη του σώματός της ήταν ωραία);

Αυτή τη σύνταξη με το καλῶς ἔχει απρόσωπο ούτε που θα την σκεφτόμουν! Δεν ξέρω και κατά πόσο συνηθίζεται το καλῶς ἔχει ως απρόσωπη έκφραση, αλλά στα κείμενα θυμάμαι να έχω συναντήσει αρκετές φορές το προσωπικό ἔχει + υποκείμενο ουδέτερο αντωνυμίας + τροπικό επίρρημα.

Τώρα νοηματικά... Εξαρτάται πιο είναι ακριβώς το νόημα της φράσης με το προσωπικό ἔχει. Αν η φράση σημαίνει απλώς ότι επιδείκνυε τα κάλλη της, μου φαίνεται πιο λογικό το νόημα από ό,τι με το απρόσωπο ἔχει. Αν όμως το (τοσαῦτα) - ὅσα σημαίνει ότι επιδείκνυε μόνο τόσα όσα ήταν ωραία, δεν είναι ικανοποιητικό το νόημα, αφού λίγο πριν η ομορφιά της -συνολικά- έχει χαρακτηριστεί κρεῖττον λόγου.  Σε αυτήν την περίπτωση, δηλαδή αν το ὅσα δείχνει ότι όχι όλα, πιο λογικό είναι να υποθέσουμε ότι ακόμη και μια εταίρα δεν μπορούσε να αποκαλύπτει τα πάντα σε δημόσια θέα, παρά ότι η Θεοδότη είχε και χαρακτηριστικά που δεν ήταν τόσο όμορφα.   

2
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 23, 2024, 08:55:56 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 23, 2024, 03:21:30 μμ

Θα έλεγα μόνο κτητική. Τα πρόσωπα δίπλα σε μέλη του σώματος (γιατί το "όσα" σε αυτά αναφέρεται) γενικώς θεωρούνται κτήτορες στις γλώσσες.

Δεν είθισται πάντως να θεωρούνται τα πρόσωπα διαιρεμένα όλα. Ίσως, γιατί ως όλον το πρόσωπο είναι ανομοιογενές και δεν αποτελείται από παρόμοια μέλη. Δεν ξέρω...

 Είχα υπ' όψιν μου μια παλαιότερη συζήτηση εδώ για αυτό το χωρίο https://www.pde.gr/index.php?topic=5194.756,  απάντηση 762.
 
Και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι για ποιον λόγο τη χαρακτήρισα και εγώ πρώτα ως διαιρετική. Έχω την αίσθηση ότι αυτό επικρατεί, αλλά ήθελα να επιβεβαιώσω ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί και η κτητική.  Εσύ όμως μου λες μόνο κτητική...


Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 23, 2024, 03:21:30 μμ
Τώρα, το πού ανήκει το "εαυτής" είναι άλλη ιστορία. Κατά τη γνώμη μου, ανήκει στην κύρια ως προσδιορισμός (γενική κτητική) στο εννοούμενο "ταύτα"/τοσαύτα", το οποίο είναι ο όρος αναφοράς του "όσα" κι έχει παραλειφθεί ως ευκόλως εννοούμενο. Δεν θα είχε νόημα ο ομιλητής να μετακινήσει για έμφαση το "εαυτής" από την αναφορική, όταν μπορούσε εξ αρχής να το τοποθετήσει στην κύρια.
Δηλαδή, πιστεύω ότι θα μιλούσαμε για πρόταξη, αν ο όρος αυτός μπορούσε να έχει κάποιο συντακτικό ρόλο μόνο στην αναφορική πρόταση και βρισκόταν απλώς σε μη αναμενόμενη θέση (μπροστά από την αναφορική αντωνυμία) λόγω μετακίνησης για έμφαση.

Ναι, αλλά αν δεν θέλουμε να εννοήσουμε τον παραλειπόμενο όρο αναφοράς, όπως δεν τον εννοούμε σε τόσες άλλες περιπτώσεις στις οποίες  χαρακτηρίζουμε μια αναφορική υποκείμενο ή αντικείμενο;

 

3
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 23, 2024, 01:02:46 μμ »

Σε ευχαριστώ πολύ!

Να ρωτήσω κάτι άλλο. Για το ἑαυτῆς  στο  οἷς ἐκείνην ἐπιδεικνύειν ἑαυτῆς ὅσα καλῶς ἔχοι είχαμε πει ότι είναι γενική διαιρετική από το ὅσα (η γενική ανήκει στην αναφορική πρόταση).  Μπορεί όμως να θεωρηθεί και κτητική, έτσι;   

4
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 21, 2024, 10:13:26 μμ »

Το διηγοῦμαι γνωρίζετε αν συντάσσεται και με ειδική πρόταση και με ειδικό απαρέμφατο; Γιατί σε άσκηση για τροπή σε πλάγιο λόγο από αυτό το ρήμα δίνεται ως επιλογή μόνο η ειδική πρόταση. Το LSJ δεν γράφει κάτι.

Με το ὁμολογῶ πάλι δίνεται μία μόνο επιλογή στις ασκήσεις (αλλά δεν φαίνεται ποια). Αυτό συντάσσεται μόνο με ειδικό απαρέμφατο; Όχι με ειδική πρόταση; Βλέπω όμως στο LSJ  τοῦθʼ ὁ. ὡς . . .  και   τοῦτο -ήσασθαι ὅτι . . . Δηλαδή, τι, η ειδική μπορεί να υπάρχει μόνο ως επεξήγηση, αλλά όχι ως αντικείμενο;

Και με το ἀποκρίνομαι μόνο μία επιλογή δίνεται. Για αυτό το ρήμα βλέπω στο LSJ ἀ. ὅτι . . . , άρα μόνο με ειδική πρόταση;

οὐκ ἂν ἡγεῖσθ᾽ αὐτὸν κἂν ἐπιδραμεῖν: το καὶ είναι επιδοτικό; Και το ἄν είναι το δυνητικό, το οποίο υπάρχει ήδη δίπλα στο ἡγεῖσθε, αλλά επαναλαμβάνεται; Γιατί, για να ανήκει  το ἂν που βρίσκεται δίπλα στο ἡγεῖσθε στο ἡγεῖσθε, θα πρέπει το ἡγεῖσθε να είναι παρατατικός, αλλά δεν ταιριάζει νοηματικά η δυνητική οριστική.

Η μετάφραση τελικά είναι «δεν νομίζετε ότι αυτός ακόμη και θα έτρεχε»; 

5
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 21, 2024, 10:06:00 μμ »
Κοίταξα και στον Gildersleeve, αλλά δεν είδα παράδειγμα με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης απαρεμφάτου παρακειμένου.
 
Ο Gildersleeve κάνει άλλη διάκριση (που μπερδεύει περισσότερο τα πράγματα)  αλλά με παραδείγματα με ιστορικό χρόνο λεκτικού ρήματος: α) point of view of the reporter, β) point of view of the speaker γ) point of view shifted (the point of view shifts from reporter to speaker)

Στο παράδειγμα για το β δίνει  Caesar respondit: consuesse deos immortales, quo gravius homines ex commutatione rerum doleant, quos pro scelere eorum ulcisci velint, his secundiores interdum res concedere,  όπου έχουμε λεκτικό ρήμα εξάρτησης ιστορικού χρόνου, απαρέμφατο μάλλον ιστορικού χρόνου (το consuesse πρέπει να είναι διαφορετικός τύπος απαρεμφάτου παρακειμένου του consuesco), αλλά στις δευτ. υποτακτικές ενεστώτα. Η μετάφραση είναι Caesar replied, that the gods were (are) wont,   that men might (may) suffer the more severely from change in the fortunes, to grant occasional increase of prosperity to those whom they wished (wish) to punish to their crime. 

Επομένως γίνεται και αυτό, δηλαδή με έμμεση και άμεση εξάρτηση ιστορικού χρόνου να έχουμε στις δευτ.  ακολουθία αρκτικών χρόνων. 



6
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 20, 2024, 07:37:06 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 20, 2024, 02:44:37 πμ
Μάλιστα, δέχεται πως παρότι σε έναν απρόσεκτο ερμηνευτή η διατήρηση της Υποτακτικής Πρτ/Υπερσ μοιάζει με παραβίαση της ακολουθίας των χρόνων, στην πραγματικότητα αποδίδει ακριβέστερα τη χρονική σχέση δευτερεύουσας και απαρεμφάτου.

Δεν βλέπω να τον ενδιαφέρει τον Woodcock η διατήρηση της χρονικής σχέσης δευτ. και απαρεμφάτου. Λέει ότι με την υποτακτική υπερσυντελίκου, υπάρχει σημαντική διαφορά στο νόημα,  αφού η χρήση της σημαίνει  ότι υπήρχε έτσι στην δευτ. του ευθέος λόγου, η οποία, επομένως, εξέφραζε υποκειμενική αιτιολογία.

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 20, 2024, 02:44:37 πμ

 Και δεύτερον, είναι τουλάχιστον παράδοξο, κατά τη γνώμη μου, να είχαν βρει τρόπο οι Ρωμαίοι να είναι ακριβείς στην απόδοση της προτερόχρονης σχέσης απαρεμφάτου και λεκτικού ρήματος (γι' αυτό προτιμούσαν να μετατρέπουν τον Παρατατικό της κύριας σε απαρέμφατο Παρακειμένου και όχι Ενεστώτα), να είναι ακριβείς στην απόδοση της προτερόχρονης σχέσης δευτερεύουσας με υποτακτική ΙΧ σε σχέση με το απαρέμφατο εξάρτησης (γι' αυτό διατηρούσαν τις υποτακτικές ΠΡΤ/ΥΠΕΡΣ), αλλά να μην τους ενδιαφέρει καθόλου η ακριβής απόδοση της προτερόχρονης σχέσης της δευτερεύουσας όταν το ρήμα προερχόταν από οριστική ΙΧ.


Αυτή ήταν και η δική μου απορία αρχικά (όταν έμαθα ότι η υποτακτική παρατ. και υπερ. διατηρείται και με ρήμα εξάρτησης αρκτικού χρόνου),    αλλά μετά σκέφτηκα ότι με την οριστική δεν εφαρμόζεται από τους Ρωμαίους απαράβατος κανόνας ακολουθίας χρόνων, όπως με την υποτακτική, ώστε να ενδιαφέρονται να διατηρηθεί και στον πλάγιο λόγο η σχέση μεταξύ κύριας και δευτ. του ευθέος λόγου, τη στιγμή μάλιστα που κάποιες φορές, όταν η δευτ. έχει οριστική, δεν είναι ούτε στον ευθύ λόγο απολύτως ξεκάθαρο αν εκφράζεται σύγχρονο ή προτερόχρονο.


Πάντως, όπως μου τα λες, φαίνεται ότι είναι αδύνατον να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα από τα ίδια τα κείμενα, αφού η ερμηνεία μιας υποτακτικής σε μια δευτ. του πλαγίου λόγου, είναι υποκειμενική.

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 20, 2024, 02:44:37 πμ
ΥΓ Ένας λόγος επιπλέον που θεωρώ πιθανό το απαρέμφατο παρακειμένου να είναι Definite Perfect και όχι ιστορικό, όταν στη δευτερεύουσα υπάρχει υποτακτική παρακειμένου, είναι και ο εξής.
Αν κοιτάξεις λίγο στον Τίτο Λίβιο από όπου προέρχεται το παράδειγμα του Woodcock (neque illos recte fecisse cum in Italiam venerint), θα διαπιστώσεις ότι στην αφήγησή του κάνει εκτεταμένη χρήση ιστορικού ενεστώτα.
Στα νέα ελληνικά ξέρουμε ότι στις αφηγήσεις που γίνεται χρήση ιστορικού ενεστώτα για ζωντάνια, εμφανίζεται πάντα και ο παρακείμενος, που (όπως και ο λατινικός Perfect Definite) δηλώνει πράξεις προτερόχρονες του ενεστώτα (στην αφήγηση,  ιστορικού ενεστώτα) που διατηρούν συνάφεια με το "παρόν" το οποίο αυτός δηλώνει.

Ένα παράδειγμα στη νέα Ελληνική;

7
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 19, 2024, 11:22:08 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 19, 2024, 08:49:48 μμ
Oχι, ίσα-ίσα το αντίθετο λέει από αυτό που κατάλαβες, αλλά πελαγοδρομώντας, εξ ου και σε μπέρδεψε.

Λέει ότι κάποιες υποτακτικές ΙΧ στον πλάγιο λόγο υπάρχουν μετά από λεκτικό ρήμα ΑΧ, κάτι που για έναν "careless interpreter" όπως λέει, μπορεί να θεωρηθεί παραβίαση της ακολουθίας των χρόνων, ενώ χρειάζονται γιατί επηρεάζουν σημαντικά το νόημα.

Λέει ότι αυτό συμβαίνει όταν η δευτερεύουσα εξαρτάται από απαρέμφατο παρακειμένου που είναι ΙΧ.



Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα απολύτως υποστηρίζει ο Woodcock σχετικά με το αν για τον χρόνο της υποτακτικής μιας δευτ. του πλάγιου λόγου με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης ιστορικού -το οποίο συνήθως είναι απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου- λαμβάνεται υπ’ όψιν ο αρκτικός χρόνος του ρήματος της έμμεσης εξάρτησης ή ο ιστορικός της άμεσης.

Και το μόνο που έχω καταλάβει με βεβαιότητα μέχρι στιγμής είναι ότι, όταν στον ευθύ λόγο μια δευτ. εκφέρεται με υποτακτική παρατατικού ή υπερσυντελίκου, αυτή παραμένει οπωσδήποτε στον πλάγιο, και με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου.

Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα είναι μπερδεμένα (ή μας τα λέει μπερδεμένα).

Στη σελ. 224, από όπου κάποια από τα παραδείγματα που παρέθεσες, όπου δίνει τους γενικούς κανόνες για τη μετατροπή μιας δευτ. του ευθέος λόγου στον πλάγιο, δεν δίνει παράδειγμα με λεκτικό ρήμα έμμεσης  εξάρτησης αρκτικού χρόνου, αλλά απαρέμφατο άμεσης ιστορικού χρόνου.

Αλλά στη σελ. 226 στην παράγραφο 275 δίνει τέτοια παραδείγματα. Αντιγράφω το πιο μικρό: …  neque illos recte fecisse cum in Italiam venerint.

 Αλλά πιο σαφές για μένα είναι το παράδειγμα στη σελ. 235  (όπου δίνει πίνακα με τις μεταβολές στους υποθετικούς λόγους) του  υ.λ. past particular  si hoc dixit, erravit, το οποίο  τρέπει σε εξάρτηση από αρκτικό χρόνο censeo si hoc dixerit, eum erravisse, επομένως λαμβάνει υπ’ όψιν τον αρκτικό χρόνο του ρήματος έμμεσης  εξάρτησης  censeo και όχι το erravisse.


Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 19, 2024, 08:49:48 μμ
Γι' αυτό λέει στην αρχή "Examples of historic tenses of the subjunctive which appear to depend on a primary goveming verb are in fact so numerous that it has actually been stated as a rule that, after a primary goveming verb, the subordinate indicatives of the O. R. are reproduced in the subjunctive with their tenses unchanged".

Ναι, αλλά συνεχίζει λέγοντας but an examination of the examples will show that, in most of them, the imperfect or plusperfect subjunctive can be accounted for on other grounds, and only a small residue of possible exceptions remains. Και στη συνέχεια παραθέτει τις περιπτώσεις στις οποίες ιστορικοί χρόνοι της υποτακτικής βρίσκονται με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου.

Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι όταν υπάρχει απαρέμφατο άμεσης εξάρτησης ιστορικού παρακειμένου. Τελικά όμως με αυτά που γράφει στη σελ. 232 (και πιο κάτω, στο τέλος της σελίδας) εμένα μου δίνει την εντύπωση πως εκείνο που θέλει να πει είναι ότι το απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου επηρεάζει και εξηγεί  τη διατήρηση της υποτακτικής παρατατικού και υπερσυντελίκου στον πλάγιο μιας δευτ. του ευθέος, ακόμη και όταν ο πλάγιος λόγος εξαρτάται από αρκτικό χρόνο, αλλά όχι και την τροπή μιας οριστικής του ευθέος λόγου σε ιστορικό χρόνο της υποτακτικής, όταν ο πλάγιος λόγος εξαρτάται από αρκτικό χρόνο. 

Άλλωστε,  και στο παράδειγμα που μου έδωσες Haec cum videret, Caesar constituit progredi. ----->Dicunt/Dixerunt Caesarem, cum illa videret, progredi constituisse διατήρηση της υποτακτικής παρατατικού έχουμε και σε εξάρτηση από το dicunt. Παράδειγμα όμως στο οποίο να τρέπεται η οριστική της δευτ. σε υποτακτική ιστορικού χρόνου με ρήμα έμμεσης  εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης ιστορικού, στον Woodcock τουλάχιστον δεν έχω προσέξει. 






8
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 19, 2024, 06:52:13 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 18, 2024, 10:59:29 μμ

Το γράφει στο link από τους Allen and Greenough που σου έστειλα πιο πάνω.


Δεν μπορούσα να μπω. Τώρα μπήκα· το ίδιο παράδειγμα δίνεται και εδώ.

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 18, 2024, 10:59:29 μμ
Και σου ξαναλέω: Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί η υποτακτική εξαρτάται από το futurum fuisse που είναι ΙΧ. Θα παραβιαστεί η ακολουθία των χρόνων, αν μπει Υποτακτική Ενεστώτα.

Και πέρα από αυτό, το μη πραγματικό εκφράζεται με την αναφορά στο παρελθόν.



Ναι, για την απόδοση του μη πραγματικού, καταλαβαίνω τι λες.

Γενικώς όμως, αν κρίνω από αυτά που γράφει ο Woodcock,   δεν αποκλείεται μια δευτ. του πλαγίου λόγου, παρόλο που εξαρτάται άμεσα από απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου, να έχει ακολουθία αρκτικών χρόνων, αλλά προφανώς μόνο αν στον ευθύ λόγο εκφερόταν με οριστική. Ο Woodcock γράφει ότι το Scipio triumphum postulavit de Gallis quos vicerat γίνεται στον πλάγιο Blaseus dicit  Scipionem  triumphum postulavisse de Gallis quos vicerit, όπου το vicerit εκφράζει priority to  dicit independently or absolutely (με τα independently or absolutely δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί).

Αντίθετα, συνεχίζει, το vicisset στη παραπάνω περίπτωση, θα σήμαινε ότι υπήρχε έτσι και στον ευθύ λόγο σε μια δευτ. η οποία μεταφέρει λόγια του ίδιου του Σκιπίωνα (προφανώς εννοεί ότι στον ευθύ λόγο θα είχαμε αιτιολογική υποκειμενικής αιτιολογίας με υποτακτική υπερσυντελίκου).









9
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 18, 2024, 09:58:47 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 17, 2024, 03:23:03 μμ
και β) για την παθητική φωνή  με την περίφραση futurum fuisse ut+υποτακτική παρατατικού του ρήματος, ανεξαρτήτως του λεκτικού ρήματος εξάρτησης.

Πάντως δεν βρίσκω να διευκρινίζεται κάπου ότι χρησιμοποιείται μόνο υποτακτική παρατατικού (και όχι ενεστώτα), αλλά στο παράδειγμα που δίνουν (το ίδιο παράδειγμα όλοι) υπάρχει υποτακτική παρατατικού. Και ο Woodcock (παράγραφος 281) γράφει ότι περίφραση αυτή δίνεται βέβαια ως το παθητικό ισοδύναμο του -urum fuisse, αλλά ότι στην πραγματικότητα απαντούν μόνο δύο παραδείγματα (!). Το ένα είναι αυτό που δίνει και στο οποίο υπάρχει υποτακτική παρατατικού, ενώ για το άλλο παραπέμπει στο  Cic. T. D. 3, 69.

Επίσης γράφει ότι  οι Λατίνοι συγγραφείς, για να αποδώσουν στον πλάγιο λόγο τον υ.λ. του μη πραγματικού, αν το ρήμα δεν είχε μετοχή μέλλοντα,  χρησιμοποιούσαν το possum. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν εννοεί ότι χρησιμοποιούσαν το possum και όταν το ρήμα της απόδοσης του υ.λ. ήταν παθητικό. 

Δηλαδή,  μπορεί να έχουμε posse (μάλλον απρόσωπο)  =  + παθητικό απαρέμφατο;  Οπότε, το ego nisi peperissem, Rοma non oppugnaretur να γίνει Veturia dicit, nisi ipsa peperrisset,  non posse Romam oppugnari; 

 

10
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 17, 2024, 01:29:15 μμ »

Έχουμε τονίσει ότι η υποτακτική παρατατικού και υπερσυντελίκου των δευτ. προτάσεων του ευθέος λόγου παραμένει πάντοτε στον πλάγιο και με ρήμα εξάρτησης αρκτικού χρόνου.

Αυτό ισχύει για την υποτακτική παρατατικού και υπερσυντελίκου μόνο των δευτερευουσών προτάσεων του ευθέος λόγου;

Δηλαδή το Ergo ego nisi peperissem, Rοma non oppugnaretur σε πλάγιο με εξάρτηση Veturia dicit θα βάλω στην συμπερασματική πρόταση υποτακτική ενεστώτα, Veturia dicit nisi ipsa peperrisset futurum fuisse ut non Roma oppugnetur; 

11
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 14, 2024, 05:15:13 μμ »

ὦ ἄνδρες, ἔφη ὁ Σωκράτης, πότερον ἡμᾶς  δεῖ μᾶλλον Θεοδότῃ χάριν ἔχειν, ὅτι ἡμῖν τὸ κάλλος ἑαυτῆς ἐπέδειξεν, ἢ
 ταύτην ἡμῖν, ὅτι ἐθεασάμεθα; ἆρ᾽ εἰ μὲν ταύτῃ ὠφελιμωτέρα ἐστὶν ἡ ἐπίδειξις, ταύτην ἡμῖν χάριν ἑκτέον, εἰ δὲ ἡμῖν ἡ θέα, ἡμᾶς ταύτῃ;
:

Τα υπογραμμισμένα τι είδους ερώτηση είναι; Γιατί νοηματικά μου φαίνεται ρητορική που ισοδυναμεί με κατάφαση. Αν ήταν έτσι όμως, δεν θα έπρεπε να έχει άρνηση;

12
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Απρίλιος 09, 2024, 12:24:13 πμ »
Στο βοήθημα του Πατάκη υπάρχει σε άσκηση συμπλήρωσης κενών το  Dum Tarquinius ……….. (exulo), nullis gratiam referre poterat και στην απάντηση δίνεται  exulabat με τη σημείωση ότι πρόκειται για παράλληλη διάρκεια, χωρίς όμως να διευκρινίζεται αυτό στην εκφώνηση.  Υπάρχει κάτι που μας οδηγεί με βεβαιότητα στην παράλληλη διάρκεια; Μήπως ο παρατατικός της κύριας πρότασης, ο οποίος δηλώνει διάρκεια; Δηλαδή, όταν η προσδιοριζόμενη πρόταση εκφράζει διαρκή πράξη, αποκλείεται η  χρονική να δηλώνει συνεχιζόμενη πράξη εντός της οποίας συμβαίνει η πράξη της προσδιοριζόμενης πρότασης;  Διαφορετικά, στην άσκηση του Πατάκη, θα έπρεπε να στέκει και η παράλληλη διάρκεια και η συνεχιζόμενη πράξη.

13
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 08, 2024, 10:42:14 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 08, 2024, 02:00:35 μμ
Η "συμμαχία" είναι άναρθρο ουσιαστικό κι αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του κατηγορουμένου.

Α! Αυτό δεν το έλαβα υπ' όψιν μου (γιατί μάλλον παρασύρθηκα από τη μετάφραση που έκανα  "η σημαντικότερη και σταθερότερη συμμαχία είναι το να πράττει κάποιος δίκαια").

Σε ευχαριστώ πολύ!

14
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Απρίλιος 08, 2024, 10:37:28 μμ »

Παράθεση από: apri στις Απρίλιος 08, 2024, 01:41:24 μμ
Δεν θυμάμαι να έχω πει τέτοιο πράγμα. Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι σε πλείστες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν τύποι της ονομαστικής ως κλητικές.

Ναι, αυτό εννοούσα ότι έχεις πει.

Σελίδες: 123 ... 139

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32293
  • Τελευταία: HelenK
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1159781
  • Σύνολο θεμάτων: 19212
  • Σε σύνδεση σήμερα: 600
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 9
Επισκέπτες: 598
Σύνολο: 607

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.116 δευτερόλεπτα. 30 ερωτήματα.