PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Ναι, αυτή είναι καλή σκέψη. Γιατί σκέφτομαι τώρα ότι και η Φρύνη τις δυο φορές που είχε πετάξει όλα τα ρούχα της δημοσίως (μία στη θάλασσα της Ελευσίνας και μία στη δίκη της) θεωρήθηκε ότι το έκανε κατ' εξαίρεση, γιατί ήθελε να διατηρεί κι ένα μυστήριο για την ομορφιά της. Δηλαδή, μπορεί το "καλώς" να αποδίδει το "σωστό", όχι μόνο από άποψη κοσμιότητας, αλλά και από άποψη τακτικής.

ΥΓ Το έχει στις απρόσωπες εκφράσεις το σχολικό συντακτικό. Άρα, συνηθιζόταν.
http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2326/Syntaktiko-Archaias-Ellinikis-Glossas_A-B-G-Gymnasiou_html-apli/index_01_08_IV.html

Σε ευχαριστώ πολύ!

Να ρωτήσω κάτι άλλο. Για το ἑαυτῆς  στο  οἷς ἐκείνην ἐπιδεικνύειν ἑαυτῆς ὅσα καλῶς ἔχοι είχαμε πει ότι είναι γενική διαιρετική από το ὅσα (η γενική ανήκει στην αναφορική πρόταση).  Μπορεί όμως να θεωρηθεί και κτητική, έτσι;

Θα έλεγα μόνο κτητική. Τα πρόσωπα δίπλα σε μέλη του σώματος (γιατί το "όσα" σε αυτά αναφέρεται) γενικώς θεωρούνται κτήτορες στις γλώσσες. Μάλιστα, υπάρχουν κάποιες φυλές στη Νοτιοανατολική Ασία και στη Βόρειο Αμερική που χρησιμοποιούν άλλο μορφολογικό τύπο για να δηλώσουν την κτήση σωματικών μελών, επειδή αυτά θεωρούνται μη αποσπώμενα κτήματα (inaleniable possessions) σε σχέση με απλά αντικείμενα που είναι αποσπώμενες κτήσεις (alienable possessions). Ή υπάρχουν γλώσσες (πχ γαλλικά, ισπανικά, igbo στη Δυτική Αφρική) που για τα μέλη του σώματος, επειδή είναι μη αποσπώμενα κτήματα, δεν δηλώνουν λεκτικά την κτήση τους. Λένε δηλαδή "πλένω τα χέρια" και όχι "πλένω τα χέρια μου".

Δεν είθισται πάντως να θεωρούνται τα πρόσωπα διαιρεμένα όλα. Ίσως, γιατί ως όλον το πρόσωπο είναι ανομοιογενές και δεν αποτελείται από όμοια μέρη. Δεν ξέρω...



Τώρα, το πού ανήκει το "εαυτής" είναι άλλη ιστορία. Κατά τη γνώμη μου, ανήκει στην κύρια ως προσδιορισμός (γενική κτητική) στο εννοούμενο "ταύτα"/τοσαύτα", το οποίο είναι ο όρος αναφοράς του "όσα" κι έχει παραλειφθεί ως ευκόλως εννοούμενο. Δεν θα είχε νόημα ο ομιλητής να μετακινήσει για έμφαση το "εαυτής" από την αναφορική, όταν μπορούσε εξ αρχής να το τοποθετήσει στην κύρια.
Δηλαδή, πιστεύω ότι θα μιλούσαμε για πρόταξη, αν ο όρος αυτός μπορούσε να έχει κάποιο συντακτικό ρόλο μόνο στην αναφορική πρόταση και βρισκόταν απλώς σε μη αναμενόμενη θέση (μπροστά από την αναφορική αντωνυμία) λόγω μετακίνησης για έμφαση.

Όχι, αυτό είναι άλλο πράγμα, Dwrina, γιατί έχουμε λεκτικό ρήμα ΙΧ.
Εμείς ασχολούμαστε με πλαγίους λόγους που ενώ έχουν εξάρτηση από λεκτικό ρήμα ΑΧ, η ακολουθία χρόνων φαίνεται να γίνεται βάσει του απαρεμφάτου παρακειμένου από το οποίο εξαρτώνται άμεσα  και έτσι παραμένουν παρελθοντικά τα ρήματα (γιατί αφού ο αφηγτής βρισκεται στο χρονικό επίπεδο του ομιλητή, τα γεγονότα που ήταν παρελθοντικά για εκείνον, είναι και για τον ίδιο). 
Και οι γραμματικές δέχονται σίγουρα ότι αυτό συμβαίνει αν τα ρήματα ήταν ήδη στην υποτακτική στον ευθύ λόγο, αλλά είναι υπό συζήτηση αν ισχύει το ίδιο και για τις οριστικές.
Αυτά συζητάμε.

Αυτό που παραθέτεις τώρα εσύ είναι πλάγιος λόγος όπου ο αφηγητής (reporter), ενώ μιλάει από χρονική απόσταση, διατηρεί την οπτική του ομιλητή (point of view of the speaker), δηλ κάνει repraesentatio.
Όλη η περίοδος έχει τη μορφή γνωμικού, οπότε το consuesse πρέπει να είναι γνωμικός παρακείμενος με διαχρονική ισχύ και οι υποτακτικές γνωμικοί ενεστώτες.


Βέβαια, αν δεν το δω ως γνωμικό, ταιριάζει εκπληκτικά με όσα σου έγραφα από το άρθρο της Μπέλλα για τα νέα ελληνικά. Μάλλον έχεις ανακαλύψει παράδειγμα ότι ίσχυαν οι ίδιες αφηγματικές τεχνικές και στα λατινικά!!

Γιατί έχεις το respondit που είναι ιστορικός παρακείμενος (δηλ λειτουργεί όπως ο αόριστος) και τοποθετεί την αφήγηση στο παρελθόν. Έχεις το consuesse, που δείχνει μια πράξη που έχει ολοκληρωθεί στο παρελθόν αλλά διατηρεί συνάφεια με το παρόν ως παρασκήνιο της δράσης, άρα είναι perfect definite (βλ αφηγηματικό παρακείμενο). Και έχεις και υποτακτικές ιστορικού ενεστώτα, που μεταφέρει την οπτική του αυτόπτη μάρτυρα.

Μπράβο, βρε Dwrina. Πολύ ενδιαφέρον. 

Βρήκα και την πλήρη μορφή της ρήσης του Καίσαρα, γιατί έλειπε μια φράση:
(Caesar dixit) consuesse enim deos immortales, quo gravius homines ex commutatione rerum doleant, quos pro scelere eorum ulcisci velint, his secundiores interdum res et diuturniorem impunitatem concedere.

("The immortal gods are wont to allow those persons whom they wish to punish for their guilt sometimes a greater prosperity and longer impunity, in order that they may suffer the more severely from a reverse of circumstances.")

Ναι, αλλά συνεχίζει λέγοντας but an examination of the examples will show that, in most of them, the imperfect or plusperfect subjunctive can be accounted for on other grounds, and only a small residue of possible exceptions remains.

Αυτό που λέει εδώ είναι ότι από τις περιπτώσεις που φαίνεται να παραβιάζεται φαινομενικά η ακολουθία των χρόνων σε σχέση με το λεκτικό ρήμα εξάρτησης, οι περισσότερες μπορούν να εξηγηθούν με άλλους τρόπους.

Ποιους;

Ένας είναι ότι επηρεάζονται, όπως λέει, από τον χρόνο του απαρεμφάτου του ιστορικού παρακειμένου.
Ένας άλλος είναι ότι το λεκτικό ρήμα μπορεί να είναι μεν ενεστώτα, αλλά αυτός να είναι ιστορικός ή διαχρονικής ισχύος (dicunt), οπότε να μετράει άλλοτε ως ΑΧ και άλλοτε ως ΙΧ επηρεάζοντας και τη χρονική τοποθέτηση όσων ακολουθούν.
Και ένας άλλος λόγος είναι, κατά τη γνώμη του, ότι κάποιες υποτακτικές ΙΧ είναι στην πραγματικότητα δυνητικές υποτακτικές (past potential ή generic subjunctive) που υπήρχαν ήδη από τον ευθύ λόγο.

Και το μόνο που έχω καταλάβει με βεβαιότητα μέχρι στιγμής είναι ότι, όταν στον ευθύ λόγο μια δευτ. εκφέρεται με υποτακτική παρατατικού ή υπερσυντελίκου, αυτή παραμένει οπωσδήποτε στον πλάγιο, και με ρήμα έμμεσης εξάρτησης αρκτικού χρόνου. Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα είναι μπερδεμένα (ή μας τα λέει μπερδεμένα).

H αλήθεια είναι πως το ίδιο μοιάζει να είναι και ο Woodcock στη γραμματική του: μπερδεμένος.
Γιατί στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι το λεκτικό ρήμα επηρεάζει άμεσα τη χρονική ακολουθία, πέφτει σε αντιφάσεις και κάνει προβληματικές ερμηνείες.

Αναφέρει ότι υπάρχει ο γενικός κανόνας πως μετά απο λεκτικό ρήμα ΑΧ διατηρούνται οι χρόνοι.

Τον δέχεται απόλυτα σε ό,τι αφορά την υποτακτική. Μάλιστα, δέχεται πως παρότι σε έναν απρόσεκτο ερμηνευτή η διατήρηση της Υποτακτικής Πρτ/Υπερσ μοιάζει με παραβίαση της ακολουθίας των χρόνων, στην πραγματικότητα αποδίδει ακριβέστερα τη χρονική σχέση δευτερεύουσας και απαρεμφάτου.
Δεν τολμά να πει, όμως, ότι η ακολουθία των χρόνων τηρείται στην ουσία και γι' αυτό το νόημα είναι ακριβέστερο.

Εκεί που σκαλώνει είναι με την οριστική, γιατί όντως με αυτήν ο κανόνας της διατηρήσης των χρόνων δεν έχει απόλυτη εφαρμογή.
Πράγματι, υπάρχουν περιπτώσεις με την οριστική, που αν το απαρέμφατο είναι ΑΧ και το λεκτικό ρήμα ΑΧ (Dicit se librum quem legerit, tibi daturum esse), η υποτακτική στη δευτερεύουσα δεν μπορεί παρά να είναι Παρακειμένου.
Δηλαδή, η Οριστική Παρατατικού σε μια τέτοια περίπτωση γίνεται Υποτακτική Παρακειμένου, δεν μπορεί να γίνει Παρατατικού. Αλλά αυτό γίνεται ακριβώς, για να τηρηθεί η χρονική σχέση δευτερεύουσας και απαρεμφάτου, δηλ. πάλι η ακολουθία των χρόνων.

Οι περιπτώσεις που μπορεί να συμβαίνει το ίδιο μετά από εξάρτηση από απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου πρώτος ο ίδιος λέει πως είναι προβληματικές, όταν σχολιάζει το παράδειγμα με τον Σκιπίωνα (Scipio triumphum postulavit de Gallis quos vicerat). Γιατί, όπως σωστά λέει, αν υπάρξει στον πλάγιο λόγο υποτακτική παρακειμένου μετά από απαρέμφατο ιστορικού παρακειμένου, τότε δεν φαίνεται πως αυτή εκφράζει το προτερόχρονο σε σχέση με αυτό.
Άρα, πρώτον, παραβιάζεται η χρονική σχέση και άρα -αυτό δεν το λέει- η ακολουθία των χρόνων μεταξύ δευτερεύουσας και απαρεμφάτου. Και δεύτερον, είναι τουλάχιστον παράδοξο, κατά τη γνώμη μου, να είχαν βρει τρόπο οι Ρωμαίοι να είναι ακριβείς στην απόδοση της προτερόχρονης σχέσης απαρεμφάτου και λεκτικού ρήματος (γι' αυτό προτιμούσαν να μετατρέπουν τον Παρατατικό της κύριας σε απαρέμφατο Παρακειμένου και όχι Ενεστώτα), να είναι ακριβείς στην απόδοση της προτερόχρονης σχέσης δευτερεύουσας με υποτακτική ΙΧ σε σχέση με το απαρέμφατο εξάρτησης (γι' αυτό διατηρούσαν τις υποτακτικές ΠΡΤ/ΥΠΕΡΣ), αλλά να μην τους ενδιαφέρει καθόλου η ακριβής απόδοση της προτερόχρονης σχέσης της δευτερεύουσας όταν το ρήμα προερχόταν από οριστική ΙΧ.

Γιατί δείχνει να πιστεύει ότι παρ' όλα αυτά ήταν δυνατές τέτοιες μετατροπές (και αναφέρει και φτιαχτά παραδείγματα στον πίνακα των υποθετικών);
Πιθανότατα, επειδή υπάρχουν όντως προτάσεις όπου υπάρχει υποτακτική παρακειμένου μετά από απαρέμφατο παρακειμένου (πχ neque illos recte fecisse cum in Italiam venerint).
Ναι, αλλά το ερώτημα είναι: Αυτό το απαρέμφατο παρακειμένου είμαστε σίγουροι σε αυτές τις προτάσεις ότι είναι ιστορικό και όχι definite perfect*;
Οι Allen & Greenough το σημειώνουν αυτό:
The proper sequence may be seen, in each case, by turning the Perfect Infinitive into that tense of the Indicative which it represents. Thus, if it stands for an Imperfect or an Historical Perfect, the sequence will be secondary; if it stands for a Perfect Definite, the sequence may be either primary or secondary (§ 485.a).
Και αν ισχύει κάτι τέτοιο σε αυτές τις προτάσεις, εξηγείται η ύπαρξη της υποτακτικής παρακειμένου, γιατί δηλώνει το προτερόχρονο στο παρόν σε σχέση με το απαρέμφατο.

Παράδειγμα όμως στο οποίο να τρέπεται η οριστική της δευτ. σε υποτακτική ιστορικού χρόνου με ρήμα έμμεσης  εξάρτησης αρκτικού χρόνου και άμεσης ιστορικού, στον Woodcock τουλάχιστον δεν έχω προσέξει.

 

Παραθέτει κάποιες προτάσεις, αλλά υποστηρίζει ότι οι υποτακτικές δεν μπορεί να έχουν προέλθει από οριστικές, αλλά ήταν δυνητικές υποτακτικές (past potential, or ‘unreal’, or a ‘generic’ subjunctive)  που προϋπήρχαν στον ευθύ.

Ας πούμε, αυτήν:
Cic. de Rep. 2, 30 multa intelleges etiam aliunde sumpta meliora apud nos multo esse facta, quam ibi fuissent, unde huc tralata essent .

Και υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να προήλθαν οι υποτακτικές από οριστικές, γιατί  if so, it must be confessed that even Cicero could be inconsistent in his syntax, for how then would he have expressed the idea: ‘You will see that many institutions imported from abroad have been much improved by us on what they would have been , (had they remained) in the country of their origin*? It is just possible that fuissem is a retained past potential, equiνalent to the more normal futura fuerint (see Section 183, and Note), and attracting tralata essent into the pluperfect along with it.

Δεν ξέρω για εσένα, αλλά αυτή η ιδέα ότι το fuissent εκφράζει past potential που έχει ασκήσει έλξη στο tralata essent δεν με πείθει καθόλου, κυρίως γιατί βγάζει περίεργο νόημα.
Πιο πιθανό είναι να λέει ο ομιλητής ότι οι θεσμοί έγιναν καλύτεροι στη Ρώμη από ό,τι ήταν στη χώρα προέλευσης πάρα ότι έγιναν καλύτεροι από ό,τι θα ήταν στη χώρα προέλευσης. Δηλαδή, τι; Σταμάτησαν να υπάρχουν στη χώρα προέλευσης και η σύγκριση  γίνεται με την υποθετική τους εξέλιξη;

Σε άλλο σημείο παραθέτει αυτήν:

Livy 30, 30, 4: tibi quoque non in ultimis laudum hoc fuerit (fut. pf.), Hannibalem, cui tot de Romanis ducibus victorias di dedissent, tibi cessisse.
This, too, will prove to have been not the least part of your renown, that Hannibal, a man to whom the gods had granted so many victories over Roman generals (or ‘ though the gods had granted' . . .), yielded to you.'

Aπό τη μετάφραση (a man to whom...) φαίνεται πως εκλαμβάνει την υποτακτική dedissent ως generic subjunctive και κάνει μετά την εικασία ότι if Livy had imagined Hannibal's independent thought to have been . . . cui ... di dederant . . ., he would have represented it by dederint in primary sequence after fuerit.

Ναι, μόνο που η generic subjunctive (δυνητική υποτακτική στην ουσία) προϋποθέτει ότι συνοδεύει κάποιον αόριστο όρο. Αυτό ισχύει όχι μόνο στα Λατινικά, αλλά σε πολλές γλώσσες, ακόμα και στα ελληνικά (πχ ψάχνω κάποιον ο οποίος να είναι....). Και χρειάζεται η αοριστία γιατί μόνο έτσι προκύπτει η μειωμένη βεβαιότητα (δυνητική υποτακτική) για την πράξη του ρήματος.
Εδώ όμως έχουμε συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Hannibal, τον οποίο αναγκάζεται να αντιμετωπίσει ως αόριστο εκπρόσωπο ολόκληρης κατηγορίας ανθρώπων (a man to whom...), για να στηρίξει τη δυνητική υποτακτική. Για εμένα, λίγο το τραβάει από τα μαλλιά, μόνο και μόνο για να μη δεχθεί ότι μπορεί το dedissent να προήλθε από οριστική του ευθέος λόγου.

Και λέει ότι υπάρχουν και άλλα μεμονωμένα παραδείγματα που είναι δύσκολο να τα εξηγήσει.
Άρα, τέτοιου είδους, φαντάζομαι.


ΥΓ Ένας λόγος επιπλέον που θεωρώ πιθανό το απαρέμφατο παρακειμένου να είναι Definite Perfect και όχι ιστορικό, όταν στη δευτερεύουσα υπάρχει υποτακτική παρακειμένου, είναι και ο εξής.
Αν κοιτάξεις λίγο στον Τίτο Λίβιο από όπου προέρχεται το παράδειγμα του Woodcock (neque illos recte fecisse cum in Italiam venerint), θα διαπιστώσεις ότι στην αφήγησή του κάνει εκτεταμένη χρήση ιστορικού ενεστώτα.
Στα νέα ελληνικά ξέρουμε ότι στις αφηγήσεις που γίνεται χρήση ιστορικού ενεστώτα για ζωντάνια, εμφανίζεται πάντα και ο παρακείμενος, που (όπως και ο λατινικός Perfect Definite) δηλώνει πράξεις προτερόχρονες του ενεστώτα (στην αφήγηση,  ιστορικού ενεστώτα) που διατηρούν συνάφεια με το "παρόν" το οποίο αυτός δηλώνει.
Η Σπυριδούλα Μπέλλα που έχει κάνει μελέτη του φαινομένου, τον ονομάζει αφηγηματικό παρακείμενο.
Δεν ξέρω αν το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στα Λατινικά, δηλ ένας συνδυασμός ιστορικού ενεστώτα και perfect definite στις αφηγήσεις για ζωντάνια, αλλά είναι πιθανό και θα εξηγούσε τις προτάσεις που εμφανίζεται υποτακτική παρακειμένου μετά από απαρέμφατο παρακειμένου.

Πάντως δεν βρίσκω να διευκρινίζεται κάπου ότι χρησιμοποιείται μόνο υποτακτική παρατατικού (και όχι ενεστώτα), αλλά στο παράδειγμα που δίνουν (το ίδιο παράδειγμα όλοι) υπάρχει υποτακτική παρατατικού

Το γράφει στο link από τους Allen and Greenough που σου έστειλα πιο πάνω.

Αντιγραφω:

"In changing a Condition contrary to fact (§ 517) into the Indirect Discourse, the following points require notice:—

1. The Protasis always remains unchanged in tense.

2. Τhe Apodosis, if active, takes a peculiar infinitive form, made by combining the Participle in -ūrus with fuisse .

3. If the verb of the Apodosis is passive or has no supine stem, the periphrasis futūrum fuisse ut (with the Imperfect Subjunctive) must be used."

Και συμπληρώνει:
"Note 1.--In Indirect Discourse Present Conditions contrary to fact are not distinguished in the apodosis from Past Conditions contrary to fact, but the protasis may keep them distinct."

Και σου ξαναλέω: Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί η υποτακτική εξαρτάται από το futurum fuisse που είναι ΙΧ. Θα παραβιαστεί η ακολουθία των χρόνων, αν μπει Υποτακτική Ενεστώτα.

Και πέρα από αυτό, το μη πραγματικό εκφράζεται με την αναφορά στο παρελθόν. Γιατί όπως ξαναείπα, το παρελθόν ως χρονικό επίπεδο απέχει από την πραγματικότητα του παρόντος και άρα συνάγεται πως είναι μη πραγματικό στο παρόν.
Δηλ η υποτακτική παρατατικού σε έναν υποθετικό λόγο δείχνει κάτι που ήταν πραγματικό στο παρελθόν  και ως εκ τούτου μη πραγματικό στο παρόν.
Η υποτακτική υπερσυντελίκου δείχνει κάτι πραγματικό στο απώτατο παρελθόν και άρα μη πραγματικό στο πρόσφατο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση η ιδέα του μη πραγματικού προκύπτει μόνο με τη χρήση παρελθοντικών χρόνων.

Επίσης γράφει ότι  οι Λατίνοι συγγραφείς, για να αποδώσουν στον πλάγιο λόγο τον υ.λ. του μη πραγματικού, αν το ρήμα δεν είχε μετοχή μέλλοντα,  χρησιμοποιούσαν το possum. Δεν είμαι σίγουρη όμως αν εννοεί ότι χρησιμοποιούσαν το possum και όταν το ρήμα της απόδοσης του υ.λ. ήταν παθητικό.

Ναι, χρησιμοποιούσαν και αυτήν την περίφραση στην παθητική φωνή: potuisse+απρφ παθητικής φωνής

πχ at plerīque exīstimant, sī ācrius īnsequī voluisset, bellum eō diē potuisse fīnīrī (Caesar)
(=but most people think that if he had been prepared to follow up the pursuit more vigorously, the war could have been finished on that day)

Δηλαδή,  μπορεί να έχουμε posse (μάλλον απρόσωπο)  =  + παθητικό απαρέμφατο;  Οπότε, το ego nisi peperissem, Rοma non oppugnaretur να γίνει Veturia dicit, nisi ipsa peperrisset,  non posse Romam oppugnari;

Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε posse γιατί η περίφραση αποδίδει υποτακτική ΙΧ.

Και ο Woodcock (παράγραφος 281) γράφει ότι περίφραση αυτή δίνεται βέβαια ως το παθητικό ισοδύναμο του -urum fuisse, αλλά ότι στην πραγματικότητα απαντούν μόνο δύο παραδείγματα (!). Το ένα είναι αυτό που δίνει και στο οποίο υπάρχει υποτακτική παρατατικού, ενώ για το άλλο παραπέμπει στο  Cic. T. D. 3, 69.

Αυτό σημαίνει ότι δεν συνήθιζαν να χρησιμοποιούν την παθητική φωνή στους υποθετικούς λόγους του μη πραγματικού. Γι' αυτό ούτε είχαν φτιάξει ξεχωριστό μορφολογικό τύπο για το απαρέμφατο που χρειαζόταν ούτε χρησιμοποιούσαν συχνά ακόμα και τις δυνατές περιφράσεις του.

Το ότι εμείς ψάχνουμε μονίμως να βρούμε τι θα γράψουμε σε μια άσκηση δεν σημαίνει ότι συνήθιζε να το λέει κι ένας Ρωμαίος, ότι ήταν δόκιμο όπως λέμε.

Εμένα δεν μου φαίνεται ρητορική ερώτηση, αλλά επεξηγηματική στην προηγούμενη διμελή ερώτηση. Είναι σαν να αναδιατυπώνει την ίδια ερώτηση επεξηγώντας με τις υποθετικές προτάσεις υπό ποιες προϋποθέσεις το "επέδειξεν" ή το "εθεασάμεθα" θα προκαλούσαν ευγνωμοσύνη.

Κι εφόσον η διμελής ερώτηση με το "πότερον" είναι πραγματική και η απάντηση καθόλου προφανής (ίσα-ίσα που ο Σωκράτης μετά κάνει την έκπληξη ισχυριζόμενος ότι η Θεοδότη ωφελείται και τους χρωστάει χάρη, ενώ το αναμενόμενο ήταν το αντίστροφο), δεν νομίζω ότι είναι ρητορική και η επεξήγησή της.

Ἐγὼ δὲ μεγίστην μὲν ἡγοῦμαι συμμαχίαν εἶναι καὶ βεβαιοτάτην τὸ τὰ δίκαια πράττειν πρὸς δὲ ταύτῃ τὸ καλῶς πολιτεύεσθαι καὶ σωφρόνως ζῆν
καὶ μέχρι θανάτου μάχεσθαι τοῖς πολεμίοις ἐθέλειν καὶ μηδὲν οὕτω δεινὸν νομίζειν ὡς τὸ κακῶς ἀκούειν ὑπὸ τῶν πολιτῶν:

 Ποιο είναι το υποκείμενο και ποιο το κατηγορούμενο;

Είχα θεωρήσει τα απαρέμφατα υποκείμενα και το μεγίστην συμμαχίαν καὶ βεβαιοτάτην κατηγορούμενο, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν είμαι σίγουρη, γιατί η καινούργια πληροφορία εδώ δίνεται με τα απαρέμφατα, αφού το γνωστό είναι η πιθανή  συμμαχία με τους Θηβαίους, την οποία ο Αρχίδαμος προσπαθεί να αποτρέψει. Δηλαδή αυτό που ορίζεται φαίνεται ότι είναι η μεγίστη συμμαχία καὶ βεβαιοτάτη και όχι τα απαρέμφατα.

Η "συμμαχία" είναι άναρθρο ουσιαστικό κι αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του κατηγορουμένου.

Δεν μιλάει για μια γνωστή συμμαχία, αλλά για την επιθυμητή κατηγορία συμμαχίας.

Όταν είναι έναρθρα ουσιαστικά και το υποκείμενο και το κατηγορούμενο, ψάχνεις να βρεις ποια είναι η παλιά και ποια η καινούργια πληροφορία.