PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Όταν έγραφα για το συγκεκριμένο χωρίο, δεν εννοούσα το διδάσκεσθαι, αλλά το αὑτοῦ, το οποίο αναφέρεται στο υποκείμενο του διδάσκεσθαι (τινά). Όταν π.χ. μεταφράζεται "διδάσκεται το σωστό από την ίδια του τη φύση", νομίζει κανείς ότι η φύση είναι του σωστού και όχι του ανθρώπου που διδάσκεται. Χρειάζεται η μετάφραση να αποδίδει τη διαφορά, αλλιώς υπάρχει σύγχυση.
Το διδάσκω, ακόμα και όταν το βρίσκουμε μόνο με αιτιατική του πράγματος, έχει και εννοούμενη αιτιατική του άμεσου αντικειμένου (αφού πάντα υπάρχει κάποιος στον οποίο παρουσιάζουμε το αντικείμενο της διδασκαλίας μας).

H δική μου άποψη είναι η εξής (απλή): δύο κύριες προτάσεις παρατακτικά συνδεδεμένες. Στη δεύτερη αποδίδεται επιρρηματικός προσδιορισμός της προϋπόθεσης με τη μορφή της υποθετικής πρότασης. Το νόημα: τα λόγια δεν μπορούν να προσφέρουν εκπαίδευση, αλλά τα γνωμικά/ιδέες, υπό την προϋπόθεση ότι είναι σωστά/ές

Sali, δε φαίνεται να είναι απαραίτητο να εννοηθεί άλλη υποθετική πρόταση στο "ὀνόματα μὲν γὰρ οὐκ ἂν παιδεύσειε", νομίζω πως δεν προσφέρει τίποτα στο κείμενο, αν την εννοήσουμε (βλ. και Smyth, παρ.1825)

Αρκετοί μαθητές θα δυσκολευτούν και στη μετάφραση του "κράτιστον μέν ἐστι παρὰ τῆς αὑτοῦ φύσεως τὸ ἀγαθὸν διδάσκεσθαι". Άντε να καταλάβουν ποιος διδάσκεται από ποιον τι...

Σε αυτό συμφωνούμε · όπως ανέφερες και εσύ, υπήρχαν άλλες, πιο καλές περιπτώσεις για την άσκηση αυτή. Η φράση στην παθητική σύνταξη, μολονότι δεν είναι αντιγραμματική, βρίσκεται, κατά την εκτίμησή μου, στο όριο της δόκιμης διατύπωσης. Αν τη βρίσκαμε σε γραπτό μαθητή μας, θα την υπογραμμίζαμε; Συνάδελφος, κατά την εξέταση των προφορικών εξεταζομένων, πιθανολόγησε ότι μπορεί να δοθεί από κάποιους μαθητές η απάντηση: "στη δημοκρατία...". Εσείς μια τέτοια απάντηση θα τη θεωρούσατε σωστή;

Θυμάσαι να έχεις δει πραγματικό παράδειγμα με το δῆλον ὅτι χωρίς ρήμα σε αρχή πρότασης;
[/quote]

Δημ. Ολυνθ. 19, Ξεν. Λακ.Πολ. 2.7, Πλ. Φαίδων 93 c, και σε αρκετά χωρία του Αριστοτέλη (π.χ. Ηθ.Ευδ. 1237 a,23)

Αντιγράφω από το βιβλίο του Φυντίκογλου (lectio sexta): "Έχει μάλιστα επικρατήσει ως γραμματικός κανόνας οι μτχ. σε αυτά τα περιφραστικά απαρέμφ. να τίθενται σε αιτιατ. - και έτσι γράφουμε αυτούς τους τύπους, όταν μας ζητούνται. Αυτό όμως οφείλεται στο ότι το υποκ. των απαρεμφ. είναι συνηθέστατα σε αιτιατική. Ωστόσο, αν το υποκ. ενός περιφραστικού απαρεμφ. βρίσκεται σε ονομαστική, τότε και η μετοχή θα εμφανίζεται σε ονομαστική. Πρέπει δηλαδή να έχουμε υπόψη ότι εξίσου δυνατή είναι η χρήση της ονομαστικής των μτχ. στον σχηματισμό των περιφραστικών απαρεμφάτων (δηλαδή -urus esse, -ura esse, -uri esse, -urae esse κλπ.)"