PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Bikini, έχεις απόλυτο δίκιο.

Αυτό που προσπαθώ να πώ είναι ότι καθημερινά όσοι μπαίνουμε σε τάξη, βιώνουμε τα καθημερινά μας άγχη. Μια το θέμα της ασφάλειας των παιδιών (σήμερα τα δικά μας έπρεπε να κρεμάσουν το πανό της 5ήμερης από την ταράτσα, πρέπει να έπαθα 8 καρδιακά, χώρια τα δυναμιτάκια/καπνογόνα), μια τα μαθήματα, βγαίνει δεν βγαίνει η ύλη και άντε η ύλη βγήκε, αυτά τη μάθανε; Ιδού το άγχος. Και βαθμολογίες και απουσίες, ποιος μένει, ποιος δε μένει, ποιανου οι γονείς χωρίζουν, να το προσέξουμε το παιδί και όλα όσα συναντάμε στην καθημερινότητα μας. Και όχι το ένα πρόγραμμα που τρέχει, άσε αυτοί που δεν είμαστε μόνιμοι, πότε θα μονιμοποιηθούμε με το καλό, χώρια τα όσα προσωπικά μπορεί να έχει ο καθένας. Πολύ αγχωτική η δουλειά μας τελικά. Και μέσα σε όλα αυτά, ξαφνικά βρεθήκαμε και με το άγχος πώς θα μας δει και η κοινωνία. Και καλά, να είναι θέμα ουσίας, να το καταλάβω. Να είναι θέμα εικόνας ή ηλικίας ; Νιώθω λίγο "αμ κερατάς, αμ δαρμένος", που λέει και η λαϊκή ρήση. 

Αυτό με τον ενικό και τον πληθυντικό στους μαθητές, πολύ με μπερδεύει. Εγώ μικροδείχνω απίστευτα πολύ (στο φετινό μου σχολείο, όταν άλλαξε ο φύλακας για μαθήτρια με πέρασε και μου την είπε που δεν ξύπνησα να πάω την πρώτη ώρα  ), οπότε έχω μια δυσκολία με τα παιδιά, ειδικά στην Γ'λυκείου. Δεν τους έχω πει κάτι, δεν είμαι και σίγουρη αν πίανει σε μαθητές λυκείου ο ενικός. Τώρα πάντως είμαστε στη φάση ότι αυτοί με τους οποίους έχω κάνει αρκετές κουβέντες και εκτός μαθημάτων και νιώθουν μια σχετική οικειότητα, μου μιλάνε μια ενικό μια πληθυντικό, ή τους βγαίνει ενικός, αλλά το διορθώνουν. Το βρίσκω πολύ χαριτωμένο βασικά, γιατί ορισμένα κοκκινίζουν κιόλας άμα τους ξεφύγει ενικός, κάτι μαντράχαλοι που μου ρίχνουν 1 κεφάλι. Φαντάζομαι είναι διαφορετικά με τους άντρες καθηγητές ή μήπως όχι; Αλήθεια, πώς το αντιμετωπίζετε αυτό με τον ενικό/πληθυντικό;

Ναι, είμαι από εκείνους που διορθώνουν αναλυτικότατα τις εκθέσεις των παιδιών.
Ναι, είμαι από εκείνους που θέλω να τους κάνω να μάθουν.
Ναι, είμαι από εκείνους που κάθομαι ώρες στον Η/Υ για να τους βγάλω σχεδιαγράμματα και κάθε είδους βοηθητικό υλικό, ώστε να μην ταλαιπωρούνται με τα κακογραμμένα βιβλία.
Ναι, είμαι από εκείνους που κάθε μέρα ανυπομονώ να ξημερώσει για να ξαναβρεθώ με τους μαθητές μου.
Ναι, είμαι από εκείνους που λατρεύουν τη δουλειά τους όπως κι εσύ.
Αλλά ναι, είμαι από εκείνους που δεν μένουν ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα της δουλειάς τους.
Γιατί δεν έχω το χρόνο που επιθυμώ, ώστε να ασχοληθώ ατομικά με το καθένα από τα παιδιά μου.

8 ώρες διορθωση τα 26 γραπτά, έτσι τα έχω υπολογίσει κατά μέσο όρο, ένα κανονικό μεροκάματο, έτσι; Για να μην αναφέρω το πήγαινε-έλα με 30 τετράδια αρχαίων ή λογοτεχνίας... Αχθοφόρο με λέει η μαμά μου. Πέρα από την πλάκα, bikini, δεν θα μπορούσα να τα γράψω καλύτερα, συμφωνώ 100%. Και να προσθέσω ότι, όταν μετά από χρόνια, ανέφερα στον αγαπημένο μου φιλόλογο ένα μάθημα που μας είχε κάνει και με είχε συγκλονίσει στη λογοτεχνία, μου απάντησε αφοπλιστικότατα: Μα τι λες; Εγώ σε εκείνο το μάθημα δεν είχα πετύχει τους στόχους μου.   Πάντα, μα πάντα έχουμε περιθώρια βελτίωσης. Τέλειος δάσκαλος δεν υπάρχει και αυτό είναι και μια από τις προκλήσεις της δουλειάς μας. Να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι  

Ν.Π. όταν ο δάσκαλος πρέπει μέσα σε μία σχολική χρονιά να "βγάλει" Χ σελίδες από το βιβλίο γιατί έτσι αποφάσισε το υπουργείο/παιδαγωγικό ινστιτούτο και όταν ο χρόνος αυτός ίσα ίσα επαρκεί, τότε ο δάσκαλος δεν έχει εκ των πραγμ'άτων χρόνο να σχοληθεί με όλα όσα θα έπρεπε να ασχοληθεί. Ανάμεσα σε αυτά που θα ΕΠΡΕΠΕ να κάνει σίγπυρα είναι να δίνει και εφόδια ζωής στα παιδιά, αλλά αυτό σε ένα ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Επίσης, αν ένας δάσκαλος δεν έδινε σημασία σε όλα τα άλλα (π.χ. κανόνες τονισμού, λύση εξισώσεων κλπ) αλλά ασχολούνταν με τα προβλήματα των παιδιών, τα συμβούλευε κλπ τότε ΄ξέρεις τι αντιδράσεις θα είχε τόσο από γονείς όσο και από άλλους κλάδους (βλ ψυχολόγους); Και με το δίκιο τους. Οι μεν γονείς, γιατί αναγκαστικά προκειμένου να μάθει το παιδί αυτά πάνω στα οποία θα εξεταστεί και θα βαθμολογηθεί θα έπρεπε να στραφεί αποκλιετσικά στα ιδιαίτερα (θα μου πεις αυτό δεν γίνεται σ'ημερα; ναι αλλά σήμερα υπάρχει και η επιλογή της γνώσης στο σοχλείο) και οι δε ψυχολόγοι, γιατί δεν είναι εκπαιδευμένος κατάλληλα ο δάσκαλος για να παρέχει υπηρεσίες συμβουλευτικής.

Συμφωνώ απολύτως.

Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι ο δάσκαλος δεν είναι εκπαιδευμένος να παρέχει υπηρεσίες συμβουλευτικής και κατά συνέπεια, θα κάνει ΛΑΘΗ, τα οποία θα πληρώσουν τα παιδιά. Προφανώς και δεν λέω ότι δεν πρέπει να είμαστε κοντά στα παιδιά. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που η παρέμβαση του δασκάλου, με όλες τις καλές προθέσεις που έχει, μπορεί να επιβαρύνει τα πράγματα, αντί να τα βελτιώσει. Δεν είμαστε υπεράνθρωποι οι εκπαιδευτικοί, δεν ξέρουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να προλάβουμε τα πάντα, μπορούμε όμως να κάνουμε μια καλή και σοβαρή προσπάθεια. Αλλά έχουμε ΟΡΙΑ, όρια που μας τα θέτει το σχολικό περιβάλλον και όρια που μας τα θέτει το γεγονός ότι είμαστε και άνθρωποι εκτός από εκπαιδευτικοί. Κανείς πια δεν είδε Το Κύμα;

Το θέμα των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων στο σχολείο (και γενικά στο δημόσιο τομέα) είναι τεράστιο.

Εγώ έχω καταλήξει στο εξής: Όταν αφορά κάτι τα παιδιά, χαλί να γίνω να με πατήσεις. Να δώσω τη μέρα μου, τη νύχτα μου και τα σαββατοκύριακά μου. Όλες τις υποχρεώσεις μου στο διοικητικό μου έργο θα τις εκπληρώσω και στην ώρα μου. Αλλά να κάτσω να κάνω παραπάνω δουλειά, η οποία δεν είναι μέσα στις υποχρεώσεις μου, (όπως ορίζει ο νόμος) επειδή κάποιοι συνάδελφοι δεν είναι συνεπείς, ή για να δείξω την όμορφη μου παρουσία σε κάποιες εκδηλώσεις, επειδή έτσι "συνηθίζεται", δεν θα το κάνω.

Υπέροχο θέμα, εξαιρετική ιδέα, marianV. Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν βλέπουμε τα λάθη μας, δεν είμαστε σε θέση να τα αναγνωρίσουμε και ακόμα αν τα αναγνωρίσουμε, είναι τρομερά δύσκολο να τα παραδεχτούμε, πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στα παιδιά. Χαίρομαι που άνοιξε το θέμα, γιατί ανταλλάζοντας απόψεις ίσως δω και λάθη που κάνω αλλά δεν ξέρω ότι τα κάνω. 

Να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου εμπειρία μαζί σας. Όντας άνθρωπος δημοκρατικών απόψεων (τρομάρα μου) και έχοντας διαβάσει τόσες θεωρίες εντός και εκτός ΑΣΕΠ, προσπάθησα να κάνω ένα μάθημα που να τους χωράει όλους. Προσπάθησα πάρα πολύ να αποφύγω αυτό με τις ταμπελίτσες, να δίνω όσο χρόνο χρειάζεται σε κάθε μαθητή για να βρει μια σωστή απάντηση και ας δυσανασχετούν οι άλλοι και τέλος πάντων να φροντίζω ιδιαίτερα τους μέτριους προς τους κακούς μαθητές. Αυτό όμως που δεν είχα καταλάβει (και μου το είπαν τα παιδιά σε μια πολύ καλή συζήτηση που κάναμε στη μέση της χρονιάς με αφορμή ένα περιστατικό που αφορούσε συμπεριφορά, όμως άνοιξε πολύ περισσότερο το θέμα) είναι ότι έτσι παραμελούσα τους καλούς. Και είναι αλήθεια, προσπαθώντας να μην βάλω ταμπελίτσες στους κακούς/αδιάφορους, είχα βάλει ταμπελίτσες στους καλούς και τους έδινα πολύ λιγότερη σημασία και πολύ λιγότερη επιβράβευση απ'ότι στους υπόλοιπους. Επίσης, ανεχόμουν συμπεριφορές από τους κακούς τις οποίες δεν ανεχόμουν από τους καλούς, με αποτέλεσμα να είμαι η μόνη καθηγήτρια στο σχολείο που έβγαλε με ωριαία τον απουσιολόγο.  Πραγματικά, χαίρομαι που φέτος έκανα αυτή την κουβέντα με τα παιδιά στη μέση της χρονιάς και όχι στο τέλος, γιατί μπόρεσα και άλλαξα αρκετά πράγματα μέσα στο μάθημα. Όχι ότι και πάλι δεν θέλει βελτίωση, αλλά πάντα θα θέλει. Καλά να είμαστε, να βλέπουμε τι λάθη κάνουμε και να τα διορθώνουμε.

Το τεστ πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον. Στα περσινά μου τμήματα, τους είπα στο τέλος να γράψουν ελεύθερα και ανώνυμα φυσικά πώς ήταν η εμπειρία τους στο μάθημα, αφού φυσικά τους υποσχέθηκα ότι θα το διαβάσω μετά τις εξετάσεις. Έγραψαν ενδιαφέροντα πράγματα και αρκετά συγκινητικά, να σας πω την αλήθεια και κάποιες από τις παρατηρήσεις τους ήταν αρκετά οξυδερκείς. Πάντως, το κυρίαρχο μοτίβο πάντως ήταν η έλλειψη χρόνου όχι μόνο για τα μαθήματα αλλά και για συζητήσεις και μια κατηγορία προς εμένα ότι μερικές φορές δεν έδινα την ευκαιρία σε κάποιες συζητήσεις να ξεφύγουν και προσπαθούσα να τις κρατήσω μέσα στα όρια του μαθήματος. Σ'αυτό δεν έχω καταλήξει ακόμα αν είναι σωστό η λάθος, τείνω προς το ότι είναι ανάλογα την περίσταση και το προς τα πού πάει η συζήτηση... Πάντως, imak, αν μπορείς να μας παραπέμψεις κάπου ή αν θέλεις, να μοιραστείς κάποιο από τα ερωτηματολόγια που έχεις φτιάξει μαζί μας, θα ήταν υπέροχο. 

   Απλά δεν τους ενδιαφέρεινα μάθουν. Δυστυχώς!
   Δεν τους λείπει μόνο η μέθοδος, αλλά και η διάθεση για μάθηση. Εγώ θυμάμαι ακόμη τη χαρά που έπαιρνα όταν μάθαινα κάτι. Σήμερα χαίρονται μόνο αν πάρουν υψηλούς βαθμούς, ανεξαρτήτως του αν αυτοί ανταποκρίνονται στην κεκτημένη γνώση.
   Το να θεωρούν την ίδια τη γνώση ως ανταμοιβή, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για μας, μεγαλύτερη και από το να τους μάθουμε τον τρόπο...
   Και, φυσικά, είναι εντελώς ουτοπικό αυτό που γράφω...

Τα παιδιά έχουν διάθεση για μάθηση, πάντα έχουν. Το θέμα είναι ότι δεν έχουν διάθεση να μάθουν αυτά που θέλουμε να τους διδάξουμε εμείς. Μην τα ισοπεδώνουμε. Εγώ έχω δει ότι όταν τα βγάλεις από την πεπατημένη, μπορούν να κάνουν θαύματα. Πρόσφατο παράδειγμα ήταν ένα πρόγραμμα που έτρεξε στο σχολείο μας, που τα παιδιά έκαναν μια καταπληκτική δραματοποίηση και μελοποίηση παράλληλα ενός ντόπιου ποιητή, που είναι και εκτός κανόνα. Απλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο τους, δεν πρέπει να θεωρούμε αυτονόητο ότι τα δικά μας γούστα είναι και δικά τους. Γιατί να είναι εξάλλου;

Η μεγαλύτερη νίκη που πέτυχα στα αρχαία (που αναγκαστικά έδωσα αρκετές φωτοτυπίες) ήταν να πάρουν 3-4 μαθητές ένα ντοσιέ και να τις βάλουν μέσα, κοινώς να οργανώσουν τη γνώση που τους δίνω, έστω και έτοιμη. Τα παιδιά αυτά τώρα αρχίζουν σιγά σιγά να μαθαίνουν τον τρόπο να μαθαίνουν αρχαία, μετά από τόσους μήνες. Δεν μπορούμε να πιάσουμε όλους τους μαθητές, τι να κάνουμε; Και νομίζω ότι βοηθάει πολύ η συζήτηση. Στη μέση της χρονιάς, έκανα μια καλή συζήτηση με το τμήμα, να μου πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, τι πάει καλά, τι δεν πάει καλά στο μάθημα. Πήρα πολύ καλο feedback, ειλικρινά το λέω. Τα παιδιά ήταν ειλικρινέστατα, μου είπαν τι πάει καλά, μου είπαν όμως και με περισσό θάρρος τι δεν τους αρέσει και τι θα ήθελαν να κάνουμε διαφορετικά. Ε, άλλαξα κάποια πράγματα. Το μάθημα είναι επικοινωνία, είναι σχέση. Δεν γίνεται να φταίει πάντα μόνο ο ένας και πάντα έχουμε περιθώρια βελτίωσης. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ βαρετή η δουλειά μας!