PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

wuli χαίρομαι που συμφωνείς ότι είναι πολύ πιο ξεκάθαρος τρόπος, με λιγότερο κίνδυνο να "χάσεις" κάποιο άσσο ή μηδενικό στην πορεία... το έδειξα χτες και στη Β' Λυκειου του εσπερινού, και το έπιασαν αμέσως

Ματίνα πολύ σωστά όλα αυτά που γράφεις, μόνη σου έδωσες τις απαντήσεις καθαρά και ξάστερα στα ζητήματα που έθεσα. Ναι χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια να τα καταφέρουν όλοι αυτοί που έχουν τις αδυναμίες που λες, σαφώς και πρέπει να τους διευκολύνουμε... όχι όμως να φτάσουμε στο σημείο να παραβλέπουμε τα πρακτικά και ρεαλιστικά εμπόδια στο έργο που διάλεξαν να εκτελέσουν ως επάγγελμα, με το ελαφρυντικό της αδυναμίας τους και μόνο... αν το παιδί που λες ότι δεν μπορούσε να κουβαλάει βιβλία αποφασίσει στην πορεία της ζωής του να γίνει π.χ. οικοδόμος, μαγκιά του αν τα καταφέρει. Θα το έχει πετύχει με την αξία του, και όχι με τα δάκρυα του μαντραδόρου μπροστά στο ιατρικό πιστοποιητικό. Για τον βαρήκοο να γίνει οδηγός ταξί, νομίζω ότι δεν θα του επέτρεπαν κάτι τέτοιο οι ιατρικές εξετάσεις στις οποίες θα έπρεπε να υποβληθεί. Είναι τόσο κακό πια να λέμε ότι ο καθένας πρέπει να αναγνωρίζει τις δυνατότητές του, να πολεμάει να τις ξεπεράσει, αλλά να διατηρεί και τη λογική και να μη θεωρεί αδικία ότι ορισμένα πράγματα, πως να το κάνουμε, ΔΕΝ γίνονται; Γιατί πρέπει εγώ να δεχτώ εκπτώσεις στο έργο του φιλόλογου (γιατί για την ειδικότητα αυτή έγινε όλη η βαβούρα) ντε και καλά, επειδή είναι φτωχός πλην τίμιος δυσλεκτικός; Τέλος πάντων, ο νοών νοείτω και πολλοί θα με έχουν περάσει για ανάλγητη στα κοινωνικά/ψυχολογικά/ιατρικά προβλήματα (που να ήξεραν...). Τώρα, το να δεχτώ να δώσει προφορικά ΑΣΕΠ, θα το δεχόμουν αν οι συνθήκες στη χώρα μας δεν ήταν τόσο απαράδεκτες, που οι 9 στις 10 "ειδικές περιπτώσεις" βαφτίστηκαν έτσι επειδή λάδωσαν μια υγειονομική επιτροπή να τους βγάλει προβληματικούς (αυτό είναι εντελώς εκτός θέματος, αλλά μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε τουλάχιστον μια περίπτωση ανθρώπου με ιατρικό πιστοποιητικό αναπηρίας οποιασδήποτε φύσης που να είναι καθ'όλα υγιής, και να καυχιέται κιόλας που κατάφερε να πάρει την ευνοϊκή μεταχείριση... άκουσα πριν λίγες μέρες το "Δοξάστε Με" του Χάρρυ Κλυνν - είχα χρόνια να το ακούσω, και είναι το ίδιο επίκαιρο σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά)

και να κάνω μια άλλη ερώτηση, στο ίδιο πνεύμα: θα δεχόσασταν να σας κάνει εγχείρηση ένας γιατρός με Πάρκινσον; Μήπως θα μπαίνατε να πετάξετε σε αεροπλάνο με πιλότο που έχει 10 βαθμούς μυωπίας; Λίγη σοβαρότητα ρε παιδιά...

mat σωστά όλα αυτά που γράφεις. Αλλά υπενθυμίζω ότι το θέμα μας είναι "καθηγητής + δυσλεξία". Και στο θέμα αυτό η άποψή μου είναι "όχι δυσλεκτικός φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια ή δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια" (και για να το επεικτείνω, "όχι ανορθόγραφος φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια ή δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια" για να μη νομίσει κανείς ότι στιγματίζω τους δυσλεκτικούς: αλλα στιγματίζω βεβαίως τους ανορθόγραφους φιλόλογους και δασκάλους - τι ορθογραφία θα μάθει η κόρη μου από ανορθόγραφη δασκάλα; λέω λοιπόν ότι ΚΑΘΗΚΟΝ του φιλόλογου ειδικά είναι να ξεπεράσει την ανορθογραφία του, είτε αυτή οφείλεται σε δυσλεξία, είτε σε βαρεμάρα είτε σε οτιδήποτε άλλο). Τώρα, το να απλώνουμε χέρι βοήθειας, έχω πει σε άλλο post ότι ΝΑΙ με κάθε τρόπο να το κάνουμε (και να είσαι σίγουρη ότι το κάνω και εγώ σε όλες τις εκφανσεις της ζωής μου, όπως αντίστοιχα βοηθήθηκα από τους άλλους όταν ήμουν εγώ σε δύσκολη θέση). ΟΧΙ όμως να ενθαρρύνουμε τη "σημαιοποίηση" του προβλήματος.
Σαφώς και είναι εγκληματικό που δεν υπάρχουν προβλέψεις για τα ΑΜΕΑ σε δημόσιους χώρους (και ακόμα χειρότερα, όταν αυτές υπάρχουν βανδαλίζονται ή παραβιάζονται από τους "φυσιλογικούς").
ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ ο γονιός να θεωρεί εφόδιο επιτυχίας του δυσλεξικού παιδιού το χαρτί, που τον προστατεύει από το σκληρό κόσμο των μη-δυσλεξικών. ΝΑΙ να το πάρει, αλλά να του μάθει να το χρησιμοποιεί στην ΕΣΧΑΤΗ ανάγκη. Αν αυτό ακούγεται Σπαρτιάτικο, ε ας είναι, τι να πω... Τέλος, το γεγονός ότι εγώ τα κατάφερα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε θέληση και πείσμα, και αυτό είναι κάτι ανεξάρτητο από αναπηρίες/διαταραχές/αναταραχές/προβλήματα, είναι κάτι που αφορά τη ζωή και την επιτυχία του κάθε ανθρώπου, "φυσιολογικού" και μη...
(άσχετο-σε ζηλεύω που είσαι αργόσχολη... εγώ δυστυχώς έχω πήξει, και τα posts μου δεν είναι παρά διαλείμματα στο πήξιμο... )

Παράθεση από: spaceoddity στις Ιανουάριος 22, 2007, 01:43:12 μμ

όμως διακρίνω μια νότα παράπονου στην έξυπνη παραποίηση που έκανες...

Καμία σχέση. Αυτό το στιχάκι κυκλοφορεί από μειλ σε μειλ εδώ και πολύ καιρό... Βρε μανία να ψάχνεις προσωπικές ιστορίες σε κάθε κουβέντα

βρε συ lio, δεν εννοούσα τους "αναγραμματισμούς": το e-mail αυτό το έχω λάβει πάμπολλες φορές... αναφερόμουν βέβαια στο "θα μπορούσα να είχα λατρέψει την εκπαίδευση", κατά παραποίηση του "λατρεύω την εκπαίδευση"-default του forum... understand?

δεν έχω χρόνο να απαντήσω με παραθέσεις ξεχωριστά σε κάθε ζήτημα, αλλά θα μαζέψω εδώ συνοπτικά τα βασικά σημεία:
mat δεν μπορώ να καταλάβω προς τι το λογίδριο για αθίγγανους, Αλβανούς κλπ... σου έχει δώσει κανείς εδώ μέσα την εντύπωση ότι κάνει φυλετικές διακρίσεις; ή μήπως το ότι σέβομαι το δυσλεκτικό που δεν διατυμπανίζει την ιδιαιτερότητά του, σημαίνει ότι αδιαφορώ για το πρόβλημα και είμαι ανάλγητη; Ματίνα, σε πληροφορώ ότι οι συγκεκριμένες κοπελιές που είχαν δυσλεξία και δεν το είπαν, ήταν οι 2 από τους 5 κατά μέσο όρο φοιτητές που παρακολουθούσαν συστηματικά το μάθημά μου (οι άλλοι 50 του τμήματος θεωρούσαν βάρβαρη την ώρα που γινόταν: 8:30 το πρωί), και έγραψαν ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥΣ και χωρίς κλαψούρες 8 και 9 (οι μεγαλύτεροι βαθμοί του τμήματος). Από τη γραμματεία μετά την εξέταση μου είπαν ότι οι κοπελιές είναι δυσλεκτικές (για τη μια το κατάλαβα από το γραπτό της, η άλλη είχε ξεπεράσει και το ορθογραφικό πρόβλημα και δεν πήρα χαμπάρι τίποτα). Μπράβο στους γονείς των κοριτισιών που τις έμαθαν να αγωνίζονται, να αντλούν δύναμη από την ιδιαιτερότητά τους, και όχι να κλαίγονται. Αλλιώς πρέπει όλοι να βάλουμε μια ταμπέλα μπροστά μας και να απαιτούμε ειδική μεταχείριση. Να σας πω τι έγινε όταν πήγα να πάρω το πιστοποιητικό υγείας από τη Νομαρχία (για να το προσκομίσω στη Δευτεροβάθμια με το διορισμό μου). Η κυρία κοίταξε την ακτινογραφία θώρακος και τη γνωμάτευση του γιατρού, και μετά με κοίταξε απορημένη. Εγώ της είπα "δεν θέλω η επιτροπή να μου δώσει καμία ελάφρυνση και καμία ειδική μεταχείριση. Απλά ότι είμαι υγιής για να διδάξω σε τάξη" (η γνωμάτευση έλεγε "σπονδυλοδεσία / βαλβίδα παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού). Το πήρα το πιστοποιητικό, το πήγα στη Δευτεροβάθμια, και end of story. Με τα ορθοπαιδικά μου (δυο σπασμένοι σπόνδυλοι, συντριπτικά κατάγματα και στα δυο πόδια) και τα υπόλοιπα (βαλβίδα από υδροκεφαλία-επιπλοκή της μηνιγγίτιδας από το μικρόβιο που άρπαξα από το νοσοκομείο στην εγχείρηση της σπονδυλοδεσίας) θα μπορούσα αν το έψαχνα να είχα χίλιες δυο διευκολύνσεις από το κράτος στη ζωή μου... οι φίλοι μου πολλές φορές με έχουν πει χαζή που δεν το ψάχνω... εγώ ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ τον εαυτό μου ανάπηρο, έμαθα να ζω με τα προβλήματά μου και να μην καταλαβαίνει κανείς το παραμικρό, αν δεν το πω η ίδια. Γι'αυτό με βλέπετε τόσο εναντιωμένη στο να "έχουμε στα πούπουλα" τον καθένα με ιδιαιτερότητα. Να τον στηρίξουμε; ναι με χίλια!!!!! Να πάει στο ειδικό κέντρο, στους ειδικούς επιστήμονες, να τον μάθουν να αντιμετωπίσει και να ζει με το πρόβλημά του (όπως εγώ πηγαίνω για ορθοπαιδικό έλεγχο-"σέρβις" το λέω-μια φορά το χρόνο). Αλλά προς Θεού, αν φορέσουμε σημαία τα προβλήματα μας ο καθένας μας, το μόνο που μένει μετά είναι να μπούμε στο μετρό να ζητιανέψουμε με το χαρτί στο χέρι (και σχεδοόν πάντα δίνω σ'άυτούς που το κάνουν, εκτός από αυτούς που παίρνουν το γνωστό και σιχαμένο κλαψιάρικο ύφος)

mat ευχαριστώ που απάντησες στο θέμα, ώστε να "αναζωπυρωθεί" λίγο... γιατί με απασχολεί πάρα πολύ.
Επειδή στο μεσοδιάστημα υπήρξαν κάποιες εξελίξεις - που τις διερευνούμε στο σχολείο μας, να πω το εξής: είδα τη βδομάδα που πέρασε ένα χαρτί στο σχολείο - δεν πρόλαβα να το διαβάσω με λεπτομέρεια - αλλα κοντολογίς λέει ότι πλέον δεν θα φτάνει η απλή δήλωση του γονέα ότι το παιδί του εργάζεται, αλλά θα πρέπει να παρουσιάσει και επίσημα χαρτιά ότι το παιδι πρέπει να δουλέψει για βιοποριστικούς λόγους. Δυστυχώς φοβάμαι ότι το ΥΠΕΠΘ πάλι έκανε το θαύμα του... τι εννοώ: κύριοι, διευκρινήστε ΠΟΙΑ είναι τα επίσημα χαρτιά που αρκούν για την πιστοποίηση του γεγονότος ότι το παιδί δουλεύει: βιβλιάριο ενσήμων του ΙΚΑ; επικύρωση της βεβαίωσης από την αστυνομία; έχω την εντύπωση ότι επίτηδες αφέθηκε έτσι φλου για να ερμηνεύεται κατά το εκάστοτε συμφέρον του "πελάτη". Η γνώμη μου; το συζήτησα με το διευθυντή, και του είπα τι πιστεύω: ΙΚΑ και τίποτα παρακάτω. Ο γονιός ευνοημένου βλασταριού που θέλει να μπει στο πανεπιστήμιο "από την πίσω πόρτα" να αναγκαστεί να βάλει το παιδί του εργαζόμενο στο ΙΚΑ πληρώνοντας ο ίδιος στην ανάγκη τα ένσημα. Έτσι θα αναγκαστεί να συνυπολογίσει και το οικονομικό κόστος της απόφασής του (χώρια που το ΙΚΑ στις μικρές επαρχίες είναι κέντρο διακίνησης πληροφοριών, και θα ξεφτιλιστεί ακόμη περισσότερο). Αν έχει τα μούτρα να κάνει κάτι τέτοιο (πιστεύω ειλικρινά ότι θα λειτουργήσει ως αποτρεπτικός παράγοντας), τι να πω, μαγκιά του...
για το ερώτημα που θέτεις θα απαντήσω άλλη στιγμή, "στα κλεφτά" μπαίνω όλη μέρα στο φόρουμ...