PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Αν θέλεις μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος; τα Σ.Μ.Ε.Α.Ε. δεν είναι τα ειδικά σχολεία; ποια σχολεία αφορά αυτή που έχει ήδη βγει και ποια αυτή που αναμένεται; γιατί διαχωρίζονται; συγγνώμη αν σας φαίνονται χαζές οι ερωτήσεις μου, αλλά δηλώνω πλήρη άγνοια.

Ευχαριστώ και πάλι  jak_13 !

Ευχαριστώ πολύ Τζακ! Η στρογγυλοποίηση που αναφέρω είναι σωστή; 58,916.......= 59 ώρες ;

Να 'μαστε πάλι...! Λοιπόν όποιος καλός άνθρωπος γνωρίζει ας βοηθήσει: Πόσες ημέρες θεωρούνται μήνας; Γιατί από τους υπολογισμούς μου από βεβαίωση σε βεβαίωση μου βγαίνουν 29,5 ημέρες=1 μήνας!
Με λίγα λόγια θέλουμε να μεταρέψουμε μήνες και μέρες σε ώρες πάλι...

υγ. jak_13 τα φώτα σου! για να κάνω τη διαίρεση που προτείνεις πρέπει να ξέρω και πόσες μέρες= μήνας...

Καλημέρα σε όλη τη μουσική παρέα!

Μετά από καιρό είναι η αλήθεια ανεβάζω ξανά μουσική...είναι που γίνονται και θαύματα καμιά φορά σ' αυτή τη ζωή, όσο δύσκολη και τραγική κι αν είναι...είναι που είδα την έναστρη νύχτα του Van Gogh...είναι που μίλησε (έγραψε    ) ο Daniel για τον Van Gogh...

Ένα κομμάτι που με έκανε η Λένα Κιτσοπούλου να το ακούσω ξανά αλλιώς...δυστυχώς ήταν μόνο live και για 1 φορά.
Εδώ με τη μοναδική Φριντζήλα:

http://www.youtube.com/watch?v=fpIsgwXGqq0&feature=related

Θα με δικάσει

Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη το ερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλλου στο δίσκο "Ο ’η λαός" το 1983.
Η Μάρθα Φριντζήλα το ξανασύστησε στο κοινό μέσα από τις ζωντανές της εμφανίσεις των τλευταίων χρόνων και εδώ ακούμε την ζωντανή ηχογράφηση από τις παραστάσεις της στο ’ιθριο των Μουσών του Μεγάρου Μουσικής το καλοκαίρι του 2009.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε στα τέλη του 2009 με τον τίτλο "Δύο νύχτες στα Μέγαρα".
Η ενορχήστρωση είναι του Βασίλη Μαντζούκη και της Kubara project band.

Θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό.

Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά.

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
τον Χάρο να φοράει θαλασσιά.

Καλή συνέχεια σε όλους. 

Αχ................Βαχ............. Τώρα μπήκα σπίτι και είδα το θέμα..

(...)

Σήμερα λοιπόν που με πλήρωσαν για τον Ιανουάριο και μισό Δεκέμβρη, κοστολόγησαν όλο τον Ιανουάριο και τον μισό Δεκέμβρη με 12 ευρώ και όχι από τις 19 Ιανουαρίου που μου κάνανε την κουβέντα. Με το που πήγα στο αυτοκίνητο έβαλα τα κλάμματα και αποφάσισα από το επόμενο μάθημα να φεύγω και εγώ στην 1 ώρα και 31 λεπτά.. 3 χρόνια κάνω ιδιαίτερα, έχουν περάσει ΟΛΟΙ οι μαθητές μου, αλλά πάντα είχα άριστη συνεργασία. Αυτά τα ξεφτιλίκια πρώτη φορά τα βιώνω.

1. Προτείνω την ανάγνωση του παρακάτω:

 Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία , τη δασκάλα των παιδιών.Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
-Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ΄χεις ανάγκη απο χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρόυβλια το μήνα...
-Για σαράντα.
-Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν ,έχεις δύο μήνες εδώ...
-Δύο μήνες και πέντε μέρες...
-Δύο μήνες ακριβώς... Το ΄χω σημειώσει.... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές ... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Επειτα έχουμε τρείς γιορτές....
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανίού της, μα δεν είπε λέξη.
-Τρείς γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες....
Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια.... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. ’ρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
-Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του...
Βγάζουμε δύο ρούβλια...
Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει...
Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια.... ’λλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να ΄χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι΄αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
-Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα... μουρμούρισε η Ιόυλία.
-Το΄χω σημειώσει!
-Καλά...
-Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα...
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
-Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
-Μπά; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν ,δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρηματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ΄τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
-Ευχαριστώ, ψυθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο με έπιασαν τα δαιμονιά μου.
-Κια γιατί με ευχαριστείς;
-Για τα χρήματα.
-Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
-Οι άλλοι δεν μου έδιναν τίποτα!...
-Δε σου 'δίναν τίποτα . Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ 'αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο΄πόδι, αν δεν δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.


2. Στη δική μου περίπτωση (ω ναι, όλοι οι δάσκαλοι έχουμε την ίδια ταμπέλα στο κούτελο "Μ@Λ@Κ@Σ  ), την επόμενη φορά που πήγα για μάθημα και είχε το θράσος ο δάσκαλος γονιός να μου ξαναδώσει τα κατά τη δική του βούλησιν οφειλόμενα, τα μέτρησα μπροστά του και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- κύριε χ, η ώρα κοστίζει ψ χρήματα.
- μα...μου...μπλα μπλα...
- όχι.

μάντεψε αν πήρα τα λεφτά μου ξανά σωστά ή όχι.

είναι συγκεκριμένα τηλ. που βουίζουν, το επαθα χθες.. αλλά τελικά τους πέτυχα!

προφανώς έχω τα ίδια...θα στήσω λοιπόν τις ξόβεργές μου και ο θεός ...της Ελλάδος ( ; ) βοηθός...