PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

https://www.protagon.gr/epikairotita/i-sofia-zaxaraki-apanta-sto-dimosievma-tou-protagon-gia-tous-anaplirwtes-pou-leipoun-apo-ta-sxoleia-44343238884/amp

Σύμφωνα με την γραπτή απάντηση της Υπουργού Παιδείας στο δημοσίευμα του Protagon όσοι λένε ότι τα κενά των αναπληρωτών αυτή τη στιγμή είναι 7.500 είτε έχουν λάθος είτε ελλιπή ενημέρωση. Τα κενά, που σε καμία περίπτωση δεν είναι 7.500, θα καλυφθούν είτε τέλος Οκτώβρη είτε αρχές Νοέμβρη.

Αναλυτικά η απάντησή της εδώ: https://www.protagon.gr/wp-content/uploads/2025/10/Z%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CE%95%CE%94%CE%A9.pdf

Τι γίνεται ρε παιδιά; Εξαφανίστηκαν τα κενά της Α + Β Φάσης δια μαγείας;

Τη δίνει. Δες στην παράγραφο 41 στην παρατήρηση α
https://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2326/Syntaktiko-Archaias-Ellinikis-Glossas_A-B-G-Gymnasiou_html-apli/index_01_05.html

Σωστά. Έβλεπα μόνο το εμπρόθετο (156, 14), αλλά δεν πρόσεξα ότι κι εκεί αναφέρει αυτό που λες.

Σε μια τέτοια περίπτωση η μετοχή θα ήταν ουσιαστικοποιημένη (δηλαδή, θα σήμαινε "ο λόγος/το ρητό/το απόφθεγμα/η δήλωση") και δεν θα αναλυόταν σε αναφορική πρόταση.

Δηλαδή μου λες ότι δεν γίνεται μια επιθετική μετοχή παθητικού λεκτικού ρήματος μη ουσιαστικοποιημένη να έχει ως αντικείμενο ειδική πρόταση;  Αυτό όμως από πού ακριβώς προκύπτει; Από κάποια συντακτική αρχή  ή μόνο από το ότι, αν τρέψουμε μια τέτοια μετοχή σε αναφορική πρόταση, δεν μπορούμε να συντάξουμε την ειδική, χωρίς να της αλλάξουμε τη συντακτική θέση που είχε με τη μετοχή; 

Αν έχουμε τὸ λεγόμενόν ἐστι ἀληθές, στο οποίο δεν ξέρω αν η μετοχή θεωρείται ουσιαστικοποιημένη ή όχι, μια χαρά μπορούμε να τρέψουμε σε (τοῦτο) ὅ λέγεταί έστι ἀληθές.  Αλλά αν έχουμε τὸ λεγόμενον ὅτι … ἐστί ἀληθές δεν μπορούμε;


Θα σου πω γιατί επιμένω. Γιατί για πολλά χρόνια εκείνο που γνώριζα ήταν ότι μία αναφορική μπορεί να πάρει τη θέση κάποιου συντακτικού όρου της κύριας πρότασης (υποκειμένου, αντικειμένου κ.α.). Δεν γνώριζα όμως ότι μπορεί και ένας όρος της κύριας πρότασης να προσδιορίζει ολόκληρη την αναφορική, όπως έχουμε πει για το πᾶς και το οὗτος, ότι είναι προσδιοριστές ολόκληρης της ελεύθερης αναφορικής. Αυτό το έμαθα από εσάς πιο πρόσφατα Και είναι κάτι που δεν συμβαίνει με καμία άλλη δευτερεύουσα, αλλά για τις αναφορικές το αποδεικνύει αναμφισβήτητα και η τροπή τους σε μετοχή.  Και σκέφτομαι τώρα, γιατί να μην μπορεί με τις αναφορικές να συμβαίνει και κάτι ακόμη που δεν μπορεί να συμβαίνει με άλλη δευτ., δηλαδή να δέχεται ολόκληρη η αναφορική, ολόκληρο το περιεχόμενό της, αντικείμενο ειδική πρόταση, όχι μόνο το ρήμα της, το οποίο έχει ήδη αντικείμενο την αναφορική αντωνυμία.

Και βλέπω ότι και η μετάφραση της Πύλης στα νέα Ελληνικά « Είναι αυτό που λένε ότι κάθε άνθρωπος είναι από τη φύση του φίλαυτος και ότι είναι δικαιολογημένο να είναι τέτοιος», χωρίς κόμμα και χωρίς «δηλαδή», δεν χτυπάει περίεργα ακουστικά, αλλά το πρόβλημα και στα νέα Ελληνικά προκύπτει, όταν πας δώσεις συντακτική θέση στην ειδική.

Ε, ναι, β΄όρος σύγκρισης είναι, με α΄όρο το τὸ αὑτοῦ. Όταν υπάρχει σύγκριση σε οποιανδήποτε μορφή, μοιραία υπάρχουν και οι όροι που συγκρίνονται μεταξύ τους.

Να προσθέσω και το άλλο που είχαμε πει, ότι, όταν δεν υπάρχει συγκριτική λέξη (ούτε ρήμα που εμπεριέχει σύγκριση) όπως στο οὐδὲν ἡ εὑγένεια πρὸς τὰ χρήματα, τότε μόνο αναγνωρίζουμε εμπρόθετο σύγκρισης και όχι β΄όρο σύγκρισης.

Κτήση εκφράζεται πιο πάνω με το "τὴν παρ’ αὑτῷ". Ο πιο συνηθισμένος τρόπος να εκφραστεί κτήση είναι μέσω της τοπικότητας (=κάτι υπάρχει πλησίον κάποιου και άρα υπό τον έλεγχό του). Εδώ δηλαδή θα μπορούσε να υπάρχει και γενική κτητική, αλλά ο συγγραφέας προτιμά να εκφράσει την κτήση μέσω της τοπικότητας, γιατί τη θεωρεί προσωρινή. Η αμάθεια διαρκεί όσο και η τοπική της συνύπαρξη (εννοείται, στον νοητικό χώρο) με το πρόσωπο.

Το είχα δει στον Γρηγορόπουλο ότι το παρά+ δοτική μπορεί να εκφράζει κτήση, με παράδειγμα ἡ παρ' ἡμῖν πολιτεία. Η Μπίλλα όμως δεν αναφέρει την κτήση στις χρήσεις παρά+ δοτική.