Απρίλιος 15, 2010, 09:57:40 μμ
Το «Νέο Σχολείο» υπό κατασκευή στην άμμο
Το νομοσχέδιο για τη παιδεία μας και για το «νέο σχολείο» είναι πλέον γεγονός, αλλά, ας μη γελιόμαστε. Η κυρία Υπουργός κλήθηκε να παράξει έργο σε ένα σημαντικό Υπουργείο με πρώτη της προτεραιότητα απ ότι φαίνεται όχι "πρώτα ο μαθητής" όπως ακούγεται να λέει αυτή και όλο της το επιτελείο, αλλά να μειώσει σε σημαντικό βαθμό μέρος του δημόσιου οικονομικού ελλείμματος προκειμένου να συμβάλει στη έξοδο από την κρίση. Μια κρίση για την οποία φυσικά ο μόνος που δεν έχει ευθύνη αλλά φαίνεται να την πληρώνει με πολλαπλή μορφή είναι ο απλός ωρομίσθιος και αναπληρωτής εκπαιδευτικός.
Άκρως επικοινωνιακή και με καλό προφορικό λόγο φαίνεται ότι γνωρίζει πολύ καλά τον τομέα του πολιτικού μάρκετινγκ έτσι ώστε να διεισδύει κυρίως στη λαϊκή μάζα (γονείς) δημιουργώντας ευχάριστες εντυπώσεις («πρώτα ο μαθητής» - «Νέο Σχολείο») οι οποίες δρουν εν μέρει αποπροσανατολιστικά. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την φτωχή σε επιχειρήματα δημοσιογραφική παρέμβαση στα θέματα παιδείας όταν καλείται στα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να αισθάνεται κυρίαρχη και "βασίλισσα της παρέας" (ακόμη και της πρωινής).
Η λεγόμενη μεταβατική περίοδος στο νέο σύστημα δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο παρά προϊόν επικοινωνιακής πολιτικής αφού οι μειώσεις των φετινών διορισμών στο 50% σε σχέση με αυτό που προβλέπονταν αρχικά εξανεμίζουν την όποια «μεταβατική περίοδο» και την καθιστούν πλασματική και εμάς από υποψήφιους διοριστέους εκπαιδευτικούς σε υποψήφια κορόιδα.
Τα διάφορα επικοινωνιακά επιχειρήματα καθίστανται άτοπα όταν κάποιος της επισημαίνει ότι για να υπάρξει "πρώτα ο μαθητής" χρειάζεται επίσης "πρώτα" να δομηθεί το περιβάλλον που θα επιτρέψει τον μαθητή να αισθάνεται "πρώτος" και κυρίως σημαντικός.
«Πρώτα ο μαθητής» σημαίνει να υπάρξουν οι συνθήκες αυτές που θα του επιτρέψουν να δεχτεί στο σχολείο με τον καλύτερο τρόπο αυτά που το σύνταγμα της χώρας ορίζει σε σχέση με την εκπαίδευσή του και τι καλύτερα, μέσω της θεμελίωσης ενός συγκεκριμένου αριθμού μαθητών μέσα στην αίθουσα όπου θα υπάρχει η ρεαλιστική δυνατότητα ο μέτριος μαθητής να γίνει καλός, ο καλός καλύτερος και ο καλύτερος άριστος. Όμως, στο βωμό της δημοσιονομικής λιτότητας και «εξορθολογιστικής διαχείρισης», καλείται ο εκπαιδευτικός να εργαστεί στα πλαίσια ενός «Νέου Σχολείου» σε αίθουσες (αυλές - γυμναστήρια) με 30 μαθητές, όπου επιστημονικά δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιαστική γνωστική πρόοδος, παιδαγωγική και φυσική ανάπτυξη (με δεδομένο τον καλύτερο εκπαιδευτικό ) αφού εκ των πραγμάτων εξαναγκάζεται να διδάσκει σε χαοτικό και αποξενωμένο περιβάλλον στο οποίο αδυνατεί να προσεγγίσει τις προσωπικές ανάγκες των παιδιών. Κάτι το οποίο γίνεται με επιτυχία σε ένα φροντιστήριο (ξένων γλωσσών και άλλων ) του οποίου η ποιοτική διαφορά από το σχολείο (τόνωση αυτοπεποίθησης άρα αλυσιδωτή μεταφορά διάθεσης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής του δραστηριότητας) εντοπίζεται μόνον στον αριθμό μαθητών στην αίθουσα.
Το αντι-παιδαγωγικό και αντι-παραγωγικό αυτό περιβάλλον της σχολικής αίθουσας λειτουργεί σαν ντόμινο και στην προσωπική ζωή του εκπαιδευτικού αφού η αδυναμία παραγωγής ουσιαστικού έργου τον ωθεί πολλές φορές στην απογοήτευση, στην κακή ψυχολογική διάθεση τη οποία μεταδίδει στο δικό του κοινωνικό περιβάλλον και φυσικά στον κύριο αποδέκτη που είναι ο μαθητής ο οποίος εκτός από το να μαθαίνει διαισθάνεται περισσότερο, σκέφτεται και διαμορφώνεται αναλόγως. Και αυτό είναι μια αντιπροσωπευτική «γεύση» για την παρακμή (εκτός από οικονομική) μια κοινωνίας.
Αν λοιπόν το Υπουργείο έκανε το βήμα (όπως είχε την αρχική πρόθεση) να προχωρήσει την ανάθεση της οργάνωσης και στελέχωσης του Υπουργείου με την μέθοδο του outsourcing σε εταιρία Διοίκησης και Ανάπτυξης Ανθρωπίνου Δυναμικού - Πόρων (HRM) θα ανακάλυπτε και μάθαινε ότι όταν κάποιος χρησιμοποιεί τέτοιου είδους συνθήματα με κεντρικό άξονα τον μαθητή (του οποίου το επίπεδο γνώσης αποτελεί και «προϊόν» παραγωγής), χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη πως, σε κάθε αναβάθμιση ενός συστήματος διοίκησης το οποίο βρίσκεται είτε μέσα σε μια επιχείρηση, είτε σε έναν οργανισμό - υπουργείο, ο εξορθολογισμός του και μόνον με ανακατανομές θέσεων (μειώσεις – ανάκληση αποσπάσεων) και δραστικές οικονομικές περικοπές (μειώσεις διορισμών εκπαιδευτικού δυναμικού) δεν μπορεί να δώσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χρειάζεται ένα «Νέο σχολείο σε μια σύγχρονη κοινωνία. Αν δεν ξοδευτούν χρήματα (χτίσιμο σχολείων = μειώσεις αριθμού μαθητών ανά τμήμα, μαζικοί διορισμοί, δια βίου αναβαθμισμένη εκπαίδευση σε μοντέρνα πρότυπα.), η ουσιαστική και πραγματική αναβάθμιση του δεν θα επιτευχτεί ποτέ.
Μιας και η ηγεσία λοιπόν προσδοκά μια παρατεταμένη άνοιξη στο Υπουργείο της, ας προχωρήσει και εναρμονιστεί με τα σύγχρονα μοντέλα ανάπτυξης σε ένα ανθρωποκεντρικό υπουργείο όπως είναι αυτό της παιδείας τολμώντας τη δημιουργία ενός Τμήματος Ολικής Ποιότητας όπου κεντρικός άξονας θα είναι η αναβάθμιση της έννοιας και ρόλου του εκπαιδευτικού μετονομάζοντας τον από «εκπαιδευτικό προσωπικό» σε «εκπαιδευτικό πόρο» ή «δυναμικό» όπου σε συνδυασμό με μια σύγχρονη αποκεντρωμένη οργανωσιακή κουλτούρα θα καθίσταται πραγματικός συμπρωταγωνιστής και πόρος του υπουργείου για το επιθυμητό αποτέλεσμα που είναι η ολοκληρωμένη ανάπτυξη (φυσική – νοητική) του μαθητή.
Σε ένα τέτοιο σύγχρονο περιβάλλον και μόνον όπου η παρουσία του εκπαιδευτικού και μαθητή θα αποτελεί μια αμφίδρομη και αδιάσπαστη αναγκαιότητα, η θέσπιση αξιολόγησης είναι καλοδεχούμενη (και απαραίτητη) αφού τα αποτελέσματα της θα αντικατοπτρίζουν μεγάλο μέρος της πραγματικής εικόνας της σχολικής μονάδας και μόνον έτσι μπορούν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα, όχι απλά για τον ρόλο και τις ικανότητες του εκπαιδευτικού αλλά για περεταίρω βελτίωση στου συστήματος συνολικά στο μέλλον αφού αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος της κάθε αξιολόγησης.
Αντώνης Κεραμιδάς
Αδιόριστος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Μ.Β.Α.
www.etad.gr
Το νομοσχέδιο για τη παιδεία μας και για το «νέο σχολείο» είναι πλέον γεγονός, αλλά, ας μη γελιόμαστε. Η κυρία Υπουργός κλήθηκε να παράξει έργο σε ένα σημαντικό Υπουργείο με πρώτη της προτεραιότητα απ ότι φαίνεται όχι "πρώτα ο μαθητής" όπως ακούγεται να λέει αυτή και όλο της το επιτελείο, αλλά να μειώσει σε σημαντικό βαθμό μέρος του δημόσιου οικονομικού ελλείμματος προκειμένου να συμβάλει στη έξοδο από την κρίση. Μια κρίση για την οποία φυσικά ο μόνος που δεν έχει ευθύνη αλλά φαίνεται να την πληρώνει με πολλαπλή μορφή είναι ο απλός ωρομίσθιος και αναπληρωτής εκπαιδευτικός.
Άκρως επικοινωνιακή και με καλό προφορικό λόγο φαίνεται ότι γνωρίζει πολύ καλά τον τομέα του πολιτικού μάρκετινγκ έτσι ώστε να διεισδύει κυρίως στη λαϊκή μάζα (γονείς) δημιουργώντας ευχάριστες εντυπώσεις («πρώτα ο μαθητής» - «Νέο Σχολείο») οι οποίες δρουν εν μέρει αποπροσανατολιστικά. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την φτωχή σε επιχειρήματα δημοσιογραφική παρέμβαση στα θέματα παιδείας όταν καλείται στα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να αισθάνεται κυρίαρχη και "βασίλισσα της παρέας" (ακόμη και της πρωινής).
Η λεγόμενη μεταβατική περίοδος στο νέο σύστημα δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο παρά προϊόν επικοινωνιακής πολιτικής αφού οι μειώσεις των φετινών διορισμών στο 50% σε σχέση με αυτό που προβλέπονταν αρχικά εξανεμίζουν την όποια «μεταβατική περίοδο» και την καθιστούν πλασματική και εμάς από υποψήφιους διοριστέους εκπαιδευτικούς σε υποψήφια κορόιδα.
Τα διάφορα επικοινωνιακά επιχειρήματα καθίστανται άτοπα όταν κάποιος της επισημαίνει ότι για να υπάρξει "πρώτα ο μαθητής" χρειάζεται επίσης "πρώτα" να δομηθεί το περιβάλλον που θα επιτρέψει τον μαθητή να αισθάνεται "πρώτος" και κυρίως σημαντικός.
«Πρώτα ο μαθητής» σημαίνει να υπάρξουν οι συνθήκες αυτές που θα του επιτρέψουν να δεχτεί στο σχολείο με τον καλύτερο τρόπο αυτά που το σύνταγμα της χώρας ορίζει σε σχέση με την εκπαίδευσή του και τι καλύτερα, μέσω της θεμελίωσης ενός συγκεκριμένου αριθμού μαθητών μέσα στην αίθουσα όπου θα υπάρχει η ρεαλιστική δυνατότητα ο μέτριος μαθητής να γίνει καλός, ο καλός καλύτερος και ο καλύτερος άριστος. Όμως, στο βωμό της δημοσιονομικής λιτότητας και «εξορθολογιστικής διαχείρισης», καλείται ο εκπαιδευτικός να εργαστεί στα πλαίσια ενός «Νέου Σχολείου» σε αίθουσες (αυλές - γυμναστήρια) με 30 μαθητές, όπου επιστημονικά δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιαστική γνωστική πρόοδος, παιδαγωγική και φυσική ανάπτυξη (με δεδομένο τον καλύτερο εκπαιδευτικό ) αφού εκ των πραγμάτων εξαναγκάζεται να διδάσκει σε χαοτικό και αποξενωμένο περιβάλλον στο οποίο αδυνατεί να προσεγγίσει τις προσωπικές ανάγκες των παιδιών. Κάτι το οποίο γίνεται με επιτυχία σε ένα φροντιστήριο (ξένων γλωσσών και άλλων ) του οποίου η ποιοτική διαφορά από το σχολείο (τόνωση αυτοπεποίθησης άρα αλυσιδωτή μεταφορά διάθεσης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής του δραστηριότητας) εντοπίζεται μόνον στον αριθμό μαθητών στην αίθουσα.
Το αντι-παιδαγωγικό και αντι-παραγωγικό αυτό περιβάλλον της σχολικής αίθουσας λειτουργεί σαν ντόμινο και στην προσωπική ζωή του εκπαιδευτικού αφού η αδυναμία παραγωγής ουσιαστικού έργου τον ωθεί πολλές φορές στην απογοήτευση, στην κακή ψυχολογική διάθεση τη οποία μεταδίδει στο δικό του κοινωνικό περιβάλλον και φυσικά στον κύριο αποδέκτη που είναι ο μαθητής ο οποίος εκτός από το να μαθαίνει διαισθάνεται περισσότερο, σκέφτεται και διαμορφώνεται αναλόγως. Και αυτό είναι μια αντιπροσωπευτική «γεύση» για την παρακμή (εκτός από οικονομική) μια κοινωνίας.
Αν λοιπόν το Υπουργείο έκανε το βήμα (όπως είχε την αρχική πρόθεση) να προχωρήσει την ανάθεση της οργάνωσης και στελέχωσης του Υπουργείου με την μέθοδο του outsourcing σε εταιρία Διοίκησης και Ανάπτυξης Ανθρωπίνου Δυναμικού - Πόρων (HRM) θα ανακάλυπτε και μάθαινε ότι όταν κάποιος χρησιμοποιεί τέτοιου είδους συνθήματα με κεντρικό άξονα τον μαθητή (του οποίου το επίπεδο γνώσης αποτελεί και «προϊόν» παραγωγής), χρειάζεται να λαμβάνει υπόψη πως, σε κάθε αναβάθμιση ενός συστήματος διοίκησης το οποίο βρίσκεται είτε μέσα σε μια επιχείρηση, είτε σε έναν οργανισμό - υπουργείο, ο εξορθολογισμός του και μόνον με ανακατανομές θέσεων (μειώσεις – ανάκληση αποσπάσεων) και δραστικές οικονομικές περικοπές (μειώσεις διορισμών εκπαιδευτικού δυναμικού) δεν μπορεί να δώσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χρειάζεται ένα «Νέο σχολείο σε μια σύγχρονη κοινωνία. Αν δεν ξοδευτούν χρήματα (χτίσιμο σχολείων = μειώσεις αριθμού μαθητών ανά τμήμα, μαζικοί διορισμοί, δια βίου αναβαθμισμένη εκπαίδευση σε μοντέρνα πρότυπα.), η ουσιαστική και πραγματική αναβάθμιση του δεν θα επιτευχτεί ποτέ.
Μιας και η ηγεσία λοιπόν προσδοκά μια παρατεταμένη άνοιξη στο Υπουργείο της, ας προχωρήσει και εναρμονιστεί με τα σύγχρονα μοντέλα ανάπτυξης σε ένα ανθρωποκεντρικό υπουργείο όπως είναι αυτό της παιδείας τολμώντας τη δημιουργία ενός Τμήματος Ολικής Ποιότητας όπου κεντρικός άξονας θα είναι η αναβάθμιση της έννοιας και ρόλου του εκπαιδευτικού μετονομάζοντας τον από «εκπαιδευτικό προσωπικό» σε «εκπαιδευτικό πόρο» ή «δυναμικό» όπου σε συνδυασμό με μια σύγχρονη αποκεντρωμένη οργανωσιακή κουλτούρα θα καθίσταται πραγματικός συμπρωταγωνιστής και πόρος του υπουργείου για το επιθυμητό αποτέλεσμα που είναι η ολοκληρωμένη ανάπτυξη (φυσική – νοητική) του μαθητή.
Σε ένα τέτοιο σύγχρονο περιβάλλον και μόνον όπου η παρουσία του εκπαιδευτικού και μαθητή θα αποτελεί μια αμφίδρομη και αδιάσπαστη αναγκαιότητα, η θέσπιση αξιολόγησης είναι καλοδεχούμενη (και απαραίτητη) αφού τα αποτελέσματα της θα αντικατοπτρίζουν μεγάλο μέρος της πραγματικής εικόνας της σχολικής μονάδας και μόνον έτσι μπορούν να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα, όχι απλά για τον ρόλο και τις ικανότητες του εκπαιδευτικού αλλά για περεταίρω βελτίωση στου συστήματος συνολικά στο μέλλον αφού αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος της κάθε αξιολόγησης.
Αντώνης Κεραμιδάς
Αδιόριστος Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Μ.Β.Α.
www.etad.gr
1641 Εμφανίσεις
Βαθμολογία: 
(5 Βαθμολογίες)
Εχετε βαθμολογήσει αυτό το αρχείο.
(5 Βαθμολογίες)
Εχετε βαθμολογήσει αυτό το αρχείο.
Σύνολο μελών: 32293