PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Σαν κακόγουστο αστείο ήχησε στα αυτιά όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά και της υπόλοιπης κοινωνίας η ανακοίνωση για τους φετινούς διορισμούς. 225 άτομα για το σχολικό έτος 2012-2013 την ίδια στιγμή που μόνο οι φετινές συνταξιοδοτήσεις μπορεί και να ξεπεράσουν τις 6.000. Ο δε αστρονομικός αριθμός των 5 ολόκληρων δασκάλων και οι μηδενικές προσλήψεις –όχι κατ’ ευφημισμό αλλά στα αλήθεια– εκπαιδευτικών ξένων γλωσσών, εικαστικών κ.λπ. δημιουργούν πλέον το εύλογο ερώτημα: Πώς θα ανοίξει το δημόσιο σχολείο;
Είναι γνωστό ότι από όπου πέρασε το ΔΝΤ η παιδεία και η υγεία ήταν οι δύο βασικοί κοινωνικοί τομείς που επλήγησαν ανεπανόρθωτα. Κι αν στα νοσοκομεία σήμερα μπορεί κανείς να μη βρίσκει σύριγγες ή γιατρό, στα σχολεία θα βρίσκει μεν ανοιχτή πόρτα, αλλά από την τάξη θα λείπει ο δάσκαλος και ο καθηγητής, τα παιδιά θα στοιβάζονται στην αίθουσα για να καλύψουν το κενό του απόντα και ο υπάρχων εκπαιδευτικός, αυτό το σπάνιο στις μέρες μας είδος, θα αγωνιά μήπως τελειώσει το μάθημα του και αναγκαστεί να επιστρέψει στο χωρίς θέρμανση και με απλήρωτο ενοίκιο σπίτι, στο άδειο του ψυγείο κ.ο.κ. Στην πόρτα θα καιροφυλαχτεί ο αξιολογητής, η απόλυση, η εφεδρεία… Και να που τελικά οι ταινίες είναι βγαλμένες από τη ζωή.
Ολόκληρος κλάδος καταδικάζεται στην ανεργία και την εξαθλίωση. Και είναι τουλάχιστον περιττό να μπει κανείς στη διαδικασία να γράψει σε ένα κείμενο: «Μα, δε διορίζονται οι διοριστέοι του 2008», «Η προϋπηρεσία δε μετράει», «Οι αναπληρωτές τείνουν προς εξαφάνιση». Όχι γιατί δεν είναι αλήθεια, αλλά γιατί η πολιτικής του ΔΝΤ και της Τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού είναι τόσο σαρωτική που οτιδήποτε κατηγοριοποιεί, χωρίζει, ομαδοποιεί θα ήταν επί μέρους και λάθος. Ίσως, τελικά, τα πολλά λόγια να είναι φτώχεια μία τέτοια στιγμή. Ο εχθρός δε χτυπά την πόρτα. Μπήκε στο σπίτι μας και το κλέβει. Κλέβει το παρόν και το μέλλον των παιδιών και των μαθητών μας, κλέβει το παρόν και το μέλλον των εκπαιδευτικών, μόνιμων και αδιόριστων.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ο διάλογος, η συνδιαλλαγή, η υποχωρητικότητα είναι βασικοί λόγοι που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Ούτε οι πύρινοι λόγοι και τα κροκοδείλια δάκρυα κάποιων εκπροσώπων του κλάδου μάς παραπλανούν ούτε φυσικά η μεμψιμοιρία που θέλουν να μας ρίξουν.
Οι τύχες είναι στα χέρια μας. Ο δρόμος είναι μακρύς, δύσβατος, αλλά όλοι μαζί, χέρι – χέρι μπορούμε να τον περπατήσουμε και τελικά να νικήσουμε με μόνο όπλο μας τη συλλογικότητα και τη μαχητικότητα.