Κοινωνία ή βαρβαρότητα;

[daniel]

Αντιγράφω από την "Ελευθεροτυπία" 18/01/08 κάτι εξαιρετικά επίκαιρο που αφορά όλους μας, και το θέτω προς σκέψη, αφορμή για σχόλια, παρατηρήσεις πάνω στην ορθότητα ή όχι των απόψεων (του άρθρου) και ότι άλλο μπορεί να επισημάνει ο καθένας μας με αφορμή το παρόν. Οι υπογραμμίσεις και τα έντονα, δικά μου:

ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ από 40 επιστήμονες

Κοινωνία ή βαρβαρότητα;

«Η σημερινή κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στο να είμαστε οι βάρβαροι του αύριο. Πλάσματα και σχέσεις ψυχρές, ωμές, πραγμοποιημένες, σκληρές και άνομες. Ενας εμφύλιος πόλεμος όλων εναντίον όλων. Το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας είναι: ανθρώπινη κοινωνία ή βαρβαρότητα. Ολο και πιο συχνά βλέπουν το φως της δημοσιότητας τραγικά γεγονότα της καθημερινής ζωής, η παρουσίαση της βίας είναι επίσης όλο και πιο συχνή. Ο τρόπος που χειρίζονται αυτά τα συμβάντα ορισμένα από τα ΜΜΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία».

Αυτά τονίζουν με επιστολή τους στην «Ε» 40 επιστήμονες, ψυχίατροι, παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, λογοπαιδικοί, οι οποίοι εξηγούν πώς βλάπτουν οι καταστάσεις που αναφέρουν.

1 Βομβαρδίζουν, στην κυριολεξία, τον ψυχισμό με εικόνες, πληροφορίες, αισθήσεις οι οποίες είναι και πρόωρες και υπέρογκης μάζας, για τις δυνατότητες επεξεργασίας και απορρόφησής τους από τα παιδιά και τους εφήβους. Η εικόνα του κόσμου που δημιουργείται είναι ότι δεν είναι ασφαλής, ότι είναι, εξ ορισμού, επικίνδυνος και βλαπτικός, ότι χρειάζεται να θωρακιστεί κανείς σαν σκαντζόχοιρος, να είναι έτοιμος για πόλεμο κι όχι για συνεργασία και αγάπη.

2 Υποβάλλουν την ιδέα ότι ανάμεσα στον χώρο της απόλυτης ελευθερίας, δηλαδή στις επιθυμίες και τη φαντασία μας, από τη μία, και τη δυνατότητα και το επιτρεπτό της υλοποίησης, από την άλλη, δεν υπάρχει διαφορά. Το μήνυμα είναι: «Μπορούμε να έχουμε και μας οφείλονται τα πάντα. Το να υλοποιήσει κανείς και την πιο αντικοινωνική και απάνθρωπη ιδέα του είναι δικαίωμά του. Θέλω, άρα δικαιούμαι». Πράγμα που σε ασυνείδητο, αλλά και σε συνειδητό, επίπεδο μεταφράζεται ως παντοδυναμία των επιθυμιών μας.

Σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί να εκπλήσσονται κάποιοι -υποκριτικά;- με τις πράξεις βίας καθώς και με τη διάδοσή τους;

3 Μέσω της δημόσιας έκθεσης του ιδιωτικού πόνου παρεμποδίζονται οι διαδικασίες του φυσιολογικού πένθους. Το πένθος έχει ανάγκη από μοίρασμα, από ανθρώπους που συμπάσχουν, από ένα ζεστό, οικείο περιβάλλον με σεβασμό και αλληλεγγύη. Το άτομο χρειάζεται να δώσει στον εαυτό του χρόνο και «ψυχικό χώρο» για να βιώσει και να επεξεργαστεί. Είναι αδύνατον να το μοιραστεί κανείς πραγματικά με χιλιάδες τηλεθεατές και αναγνώστες. Η δημόσια έκθεση και η εμπορική και ηδονοβλεπτική εκμετάλλευση που υφίσταται το άτομο, το μόνο που «πετυχαίνουν», εκτός από ένα 15λεπτο «προσωπικής δόξας» και την ψευδαίσθηση ότι μοιραζόμαστε κάτι, είναι: παρεμποδίζουν τις φυσιολογικές διαδικασίες του πένθους και απλά εκτονώνουν και απωθούν τον πόνο με συνέπεια τη συσσώρευση παθογόνων στοιχείων στον ψυχισμό.

Οι παραπάνω επιπτώσεις δεν αφορούν μόνο τους ανηλίκους. Τα καθημερινά μικρά και μεγάλα πλήγματα σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο, του ναρκισσιστικού προστατευτικού πλέγματος, «σπάνε» την αντοχή και τη συνοχή του ψυχισμού και ενσταλάζουν ανασφάλεια και λογικές παντοδυναμίας και ανομίας και στους ενηλίκους.

Το ότι τα φαινόμενα αυτά γνωρίζουν έξαρση τα τελευταία 10-15 χρόνια δεν σημαίνει ότι παλιότερα υπήρχε η «παλιά, καλή, αγγελική» Ελλάδα, χωρίς βία και διαστροφικές καταστάσεις. Η «παραδοσιακή» οικογένεια, η οποία ευτυχώς αρχίζει να απομυθοποιείται, εμπεριέκλειε στον τρόπο δόμησης και λειτουργίας της τρομακτική βία. Ισως αυτή η βία να ήταν πιο θερμόαιμη και παθιασμένη από τη σημερινή, η οποία μοιάζει να είναι πιο ψυχρή, «ανατομική» α-συναισθηματική, αλλά πάντως ήταν υπαρκτή. Και ιδιαίτερα απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά. Ακόμη, η «παραδοσιακή» κοινωνία με τη λογική της φάρας και του κλειστού κύκλου των «δικών μας» υπέτασσε, επί ποινή εξοστρακισμού, τις ατομικές επιθυμίες και τη διαφορετικότητα. Το ότι αυτό το σύστημα ανταποκρινόταν, ώς ένα βαθμό, στις ανάγκες της εποχής και αντανακλούσε το επίπεδο συνείδησης της κοινωνίας, δεν αναιρεί το γεγονός ότι συμπίεζε και τραυμάτιζε ψυχολογικά τους ανθρώπους.

Ετσι, στην αναζήτηση λύσης στα σημερινά ζητήματα θα ήταν λάθος να επιθυμούμε την επιστροφή σ' ένα «αγνό» παρελθόν. Αυτό, εξάλλου, δεν υπήρξε ποτέ. Είναι μια παρελθοντολάγνα φαντασίωση.

Ενας μεγάλος αριθμός γονιών, που δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, είναι αναγκασμένος να λειτουργήσει έτσι λόγω της οικονομικής ανέχειας, όπως επίσης και λόγω των ανεπαρκειών του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα υπερφορτωμένα προγράμματα δεν είναι πάντα αποτέλεσμα του μικροαστισμού των γονιών. Είναι απόλυτο και αυθαίρετο να τοποθετούνται όλοι οι γονείς σε μια κατηγορία. Το φαινόμενο έχει πολλαπλές όψεις.

Ακόμη, ένα χαρακτηριστικό άγχος πολλών σημερινών γονιών είναι το να μην επαναλάβουν τα δεσποτικά, καταπιεστικά στοιχεία του παρελθόντος. Και αυτό είναι αξιόλογο στοιχείο ανέλιξης των συνειδήσεων. Ομως κάτω από το βάρος αυτού του άγχους, μέσα σε συνθήκες που προάγουν την έλλειψη ορίων, η κατάσταση ορισμένες φορές εκτινάσσεται στο άλλο άκρο. Δηλαδή, στο να μην τίθενται όρια. Αυτή η κατάσταση φυσικά σε ένα πρώτο επίπεδο και «βολεύει» και αρέσει στα παιδιά. Ομως, τελικά, αφήνει το παιδί χωρίς αίσθηση ορίων και ως εκ τούτου δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας. Το παιδί δεν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του όρια, εσωτερικό πλαίσιο. Αυτό είναι έργο των γονιών (και της κοινωνίας). Το παιδί, σιγά σιγά, τα ενσωματώνει και μεγαλώνοντας μπορεί να τα χρησιμοποιήσει από μόνο του. Επιπλέον, η έλλειψη ορίων συμβάλλει στην εγκαθίδρυση της λογικής της παραβατικότητας.

Παράλληλα, στο θέμα που συζητάμε, η ευθύνη και η συμμετοχή του κάθε πολίτη είναι σημαντική. Μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Να πούμε όχι στις καταναλωτικές απαιτήσεις των παιδιών, να αρνηθούμε να εκθέσουμε τον πόνο μας.

Οι πρακτικές που αναφέραμε παραπάνω είναι διαστρεβλωμένος, παθολογικός ναρκισσισμός. (Τέτοιες πρακτικές υπήρχαν και σε προηγούμενες εποχές αλλά πιο συγκαλυμμένα και περισσότερο «εν οίκω» παρά «εν δήμω» απ' ό,τι σήμερα). Εκφάνσεις αυτών των πρακτικών αποτελούν: η έκθεση-επίδειξη της βίας και του ανθρώπινου πόνου με ψυχαγωγικό σκοπό και ηδονοβλεπτικό τρόπο, η παρουσίαση των σωμάτων με πορνογραφικό τρόπο και η χρήση τους σαν άψυχα αντικείμενα, η δημόσια επίδειξη της ιδιωτικής ζωής και των γαργαλιστικών στιγμών της, η επίδειξη του πλούτου και της χλιδής, η ατιμωρησία των «ισχυρών».

Ο φυσιολογικός ναρκισσισμός

Αυτό το γενικότερο πνεύμα και οι επιμέρους λογικές και πρακτικές βάλλουν και διαρρηγνύουν τη σφαίρα του φυσιολογικού ναρκισσισμού, δηλαδή το θεμελιακό επίπεδο οργάνωσης του ψυχισμού των ατόμων. Ως φυσιολογικός ναρκισσισμός εννοείται μια επαρκώς ανθεκτική και ευλύγιστη οργάνωση του ψυχισμού. Αυτός παρέχει στο άτομο ένα κατ' αρχάς αίσθημα ασφάλειας μέσα και μαζί με τον κόσμο, εσωτερικής ζεστασιάς, αντοχής στις ματαιώσεις, ικανότητα έκφρασης πλούσιων συναισθημάτων, λογικής επεξεργασίας και ανοίγματος στους άλλους. Επίσης, βάλλουν την κοινωνική συνοχή, τα θεμέλια της κοινωνικής συγκρότησης. Δηλαδή τον ελάχιστο απαιτούμενο βαθμό αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, σεβασμού και ευνομίας ώστε να υπάρχει κοινωνία ανθρώπων. Το ότι υπάρχει ηδονή και απόλαυση στις συγκεκριμένες πρακτικές είναι αδιαμφισβήτητο. Ομως αυτή η -«στιγμιαία»- ηδονή και η απόλαυση προέρχονται από καταστάσεις που χρησιμοποιούν τον άλλο και τον εαυτό ως «πράγμα», τον πόνο ως πηγή.

Την επιστολή υπογράφουν οι: Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, καθηγητής Παιδοψυχιατρικής, Χριστίνα Αθανασιάδη, Αθηνά Φραγκούλη, Γιώργος Καλύβης, Ευγενία Παράσχη, λογοπεδικοί, Αλβέρτος Αντζελ, αναισθησιολόγος, Γιάννης Αλεξανιάν, καρδιολόγος, Ελένη Αποστολάκου, Ολγα Κοσμοπούλου, παθολόγοι, Ναγια Βαρτζελή, πνευμονολόγος, Γιώργος Βελονάκης, γιατρός, Εφη Γέρου, Πόπη Καλαμπόγια, Εβελίνα Ζεΐκου, Χρήστος Κρυσιλας, Μαρίνα Μαγκλαρη, Κριστίνε Μερκλ, Νατάσα Παναγιωτοπούλου, Μαρία Πλατή, Μένη Σιώκου, Δάφνη Σταματογιάννη, Παναγιώτα Φίτσιου, Κώστας Φύσσας, ψυχολόγοι, Μάκης Γιάρκας, Μιχάλης Δικαιάκος, Θοδωρής Διονυσόπουλος, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Προκόπης Λάλος, Κατερίνα Μάτσα, Μαρία Μανωλικάκη, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου, Μάρθα Μπουρνιά, Γιώργος Νικολαΐδης, Δημήτρης Οικονομίδης, Γιάννης Τριανταφύλλου, ψυχίατροι, Χρήστος Παπανδρέου, επιμελητής δομών Πρόνοιας, Πάνος Παπανικολάου, νευροχειρουργός, Ελένη Πλέσια, αναισθησιολόγος, Αγγελική Φωτεινού, εργοθεραπεύτρια.

[PDE ads]

[Dr_Michael]

Κλείστε την ΤV λοιπόν, και ανοίξτε τη ζωή.
Όταν λέω στους μαθητές μου ότι δεν έχω τηλεόραση, με κοιτάνε σαν εξωγηινο...

[daniel]

Εσύ καλά τα λες..Ποιός σ' ακούει όμως..
Και καλά οι μαθητές.. Για πέστο και στους συναδέλφους σου..Εκει να δεις γέλιο..
Δεν πιστεύει κανείς πλεον ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς το χαζοκούτι.. 

[BOEMISSA]

Εσύ καλά τα λες..Ποιός σ' ακούει όμως..
Και καλά οι μαθητές.. Για πέστο και στους συναδέλφους σου..Εκει να δεις γέλιο..
Δεν πιστεύει κανείς πλεον ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς το χαζοκούτι.. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε τοποθετούν στο περιθώριο, αν δεν παρακολουθείς όλες τις σάχλες και αν τους πεις για αξιόλογες εκπομπές (βλέπε εκπομπές Κούλογλου) σε θεωρούν ψευτοκουλτουριάρη. Και από την άλλη ακούς συναδέλφους που δε γνωρίζουν βασικά ιστορικά γεγονότα, την προσωπική ζωή του κάθε γελοίου όμως την ξέρουν. Αυτή όμως είναι η Ελλάδα και έτσι μεγαλώνουν και οι νέες γενιες, χωρίς ενδιαφέρονται, όνειρα, στόχους. Όπως βολεύεται κανείς και δεν ενοχλείται
danile, σε ευχαριστούμε για το άρθρο πυ μας παρέθεσες, σκοπεύω να το μοιράσω στους μαθητές της Γ΄Γυμνσασίου, στο μάθημα της έκθεσης, πρόσφατα μιλήσαμε για το ρατσισμό. Πολύ ενδιαφέρον, κάποιοι μαθητές μπορεί να προβληματιστούν, γιατί όχι και όλοι;

[PDE ads]

[daniel]

Boemissa να πω ότι έχεις δίκιο είναι το λιγότερο..

Για τους συναδέλφους λέω (όχι μόνο άσχετους σε γενικές-βασικές γνώσεις αλλά και αδιαφορους για πραγματικά σημαντικά πράγματα, τη στιγμή που στο κουτσομπολιό life-style παραδίδουν..διδακτορικό!!-και άντε να εμπνεύσουν αυτοί οι "εκπαιδευτικοί" τα παιδιά μας... )

Οι γονείς δεν το συζητώ...

Και μετά ψάχνουμε ευθύνες στα παιδιά!
Στην τελευταία τρύπα της φλογέρας...
(Α ρε βούρδουλας που χρειάζεται σε μερικούς- Σχολή γονέων θα 'πρεπε να βγάζουμε όλοι και να μη μπορούμε να τεκνοποιούμε αλλιως...  )

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!!!


Χαίρομαι πραγματικά που σου φάνηκε σημαντικό και χρήσιμο το άρθρο (έτσι το βρήκα και γω), και εύχομαι γόνιμες, δημιουργικές συζητήσεις και προβληματισμούς με τους μαθητές σου..

[kofia]

παιδια συμφωνω μαζι σας απολυτα
αυτον τον μηνα κλεινω αισιως 7 μηνες χωρις ουτε 1 ωρα τηλεοραση(μετακομισα σε σπίτι που δεν υπάρχει), και ταυτοχρονα πολυ διαβασμα για μεταπτυχιακο (χωρια τα μαθηματα στα σχολεια)...και νιωθω οτι στα 26 μου ξυπνησα και πραγματικα σκεφτομαι και προβληματιζομαι....
Μιλαμε για κανονικη πλυση εγκεφαλου, πληρη αποδιοργανωση και σπαταλη πολυτιμου χρονου ζωης......
Εχω συγκλονιστει απο τις χιλιαδες χαμενες ωρες μπροστα στην τβ και πραγματικά νομίζω πως υπάρχει λίγος κόσμος που  έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια ζημιά που κάνει στην ανθρώπινη κοινωνία.......
ό,τι θέλει κανείς μπορεί να το βρει πλέον εδώ μέσα, στο ιντερνετ, και κυρίως να μάθει πώς να ψάχνει....να πάρει την ζωή του στα χέρια του με λίγα λόγια....
είναι θλιβερό, πραγματικά  κάνουμε βήματα πίσω εάν το φιλοσοφήσουμε

[mat]

Αν και συμμερίζομαι απόλυτα την στάση να αντισταθούμε στα σκουπίδια της τηλεόρασης και γενικότερα των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Είμαι αντίθετη στην στάση να μην έχουμε καν τηλεόραση σπίτι μας, να μην αγοράζουμε έστω κάποιες μέρες της εβδομάδας εφημερίδα, ή να μην ακούμε καθόλου ειδήσεις.
Όσοι διαθέτουμε κρίση μπορούμε να κάνουμε επιλεκτική χρήση αυτών των μέσων.  Η αντίσταση μας στη νοσηρότητα πρέπει να είναι πολύπλευρη. Γιατί επιτρέψτε μου να πω ότι έχουμε τα μέσα επικοινωνίας που μας αξίζουν.  Τα μέσα επικοινωνίας δεν αντανακλούν παρά τη νοσηρότητα που κυριαρχεί σε κάθε έκφανση της κοινωνικής μας ζωής. Δεν φταίνε τα μέσα εμείς φταίμε.  Μην ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους γιατί πάλι στρουθοκαμηλίζουμε.
Πιστεύεται πως αν κλείσουμε την ΤV θα πάψει όλη αυτή η κατάσταση της αθλιότητας? Προσωπικά δεν το πιστεύω.
Και για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου. Αλήθεια ποιους καλούν οι επιστήμονες να αντισταθούν και να κλείσουν την τηλεόραση?
Μήπως απευθύνονται στα μεγάλα ποσοστά των απαίδευτων νεοελλήνων, αυτών που δεν τελειώνουν καν την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση? Ή μήπως απευθύνονται στους εξ ανάγκης ισοπεδωμένους και παραδομένους άνευ όρων στο κυνήγι της οικονομικής ευμάρειας και τελικά αδιάφορους γονείς και εκπαιδευτικούς?  Ή μήπως πάλι απευθύνονται σε αυτούς τους λίγους που ούτως ή άλλως αντιστέκονται  και είναι οι μόνοι που τους αγγίζει μια τέτοια προτροπή?
Πόσοι πιστεύεται ότι μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν ένα τέτοιο άρθρο? Πόσοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για μια  νοσηρή κατάσταση που ξεπερνά τα όρια του φυσιολογικού ναρκισσισμού?  Και τι είναι ετούτες οι έννοιες για την πλειοψηφία του κόσμου? Και πώς να πείσουν οι επιστήμονες  ή πώς να ξεχωρίσεις τα πρόβατα από τα ερίφια, τους επιστήμονες από τους σαλτιμπάγκους όταν αρκετοί από αυτούς με την επιστημονική τους ιδιότητα είναι πρώτη θέση, φάτσα κάρτα στις άθλιες εκπομπές της μεσημεριανής ζώνης στην tv? Ποιους να πιστέψει ο κόσμος αυτούς που γράφουν για τις βλαπτικές συνέπειες των τηλεοπτικών σκουπιδιών? Ή αυτούς που «καταθέτουν» μέσα από τα τηλεοπτικά σκουπίδια, την επιστημονική τους γνώση και συμβουλή ως νέοι μεσσίες για να μας σώσουν?
Ξέρω πως «ακούγομαι» κάπως αλλά, η πρόθεσή μου δεν είναι ούτε ελιτίστικη, ούτε μηδενιστική. Θέλω μόνο να πω πως είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτή τη τρέλα και σε αυτό το έγκλημα που διαπράττουμε σε βάρος τελικά του εαυτού μας. Σε αυτό να επικεντρωθούμε κι όχι στο φονικό όπλο που χρησιμοποιούμε….

[BOEMISSA]

Σας παραθέτω και εγώ ένα άρθρο από την:
ΟΙ προβληματισμοί δικοί σας, δικοί μας.

 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12/02/2008

Τηλε-χτυποκάρδια στα θρανία
Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Για κάποια «καθημερινά και ασήμαντα», που όμως μπορούν να περικλείουν «τη γελοιότητα, τη βαρβαρότητα και την ανοησία», μας γράφει ένας πατέρας ενός 9χρονου αγοριού, με αφορμή την ακόλουθη ανακοίνωση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων 4ου και 5ου Δημοτικών Σχολείων Μοσχάτου, η οποία στάλθηκε στους γονείς την περασμένη εβδομάδα: «Το Σάββατο 9.2.08 και ώρα 11 π.μ. στον χώρο του σχολείου θα γίνει συγκέντρωση όσων θα συμμετέχουν στο καρναβάλι με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φετινού καρναβαλιού κ. Πάνο Μεταξόπουλο και την ομάδα του SO YOU THINK YOU CAN DANCE, με σκοπό να παρουσιάσει το σχολείο μας ένα μίνι χορευτικό κατά τη διάρκεια της παρέλασης του καρναβαλιού. Ενας από τους χορευτές (Γιώτα, Ζαν Πιερ, Σμαράγδα...) θα αναλάβει το σχολείο μας και θα γίνονται πρόβες κάθε Σάββατο μέχρι τη μεγάλη παρέλαση».

Ο αναγνώστης μας δεν αντιτίθεται στην ανάθεση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του τοπικού καρναβαλιού στον κ. Μεταξόπουλο ούτε στη συμμετοχή των σχολείων στην παρέλαση, όμως αναρωτιέται για το αν πρέπει να ανατίθεται στους πρώην παίκτες του τάλεντ σόου του Μega ο ρόλος του «παιδαγωγού και του αγωγού του δασκάλου». Παίκτες που οφείλουμε να τους ξέρουμε με το μικρό τους όνομα... Με αυτή τη λογική, τις σχολικές χορωδίες θα μπορούσαν να τις διευθύνουν τηλεγενείς καλλιτέχνες όπως η Καλομοίρα, ο κ. Πετρέλης, ο κ. Μαρτάκης κ.λπ., ενώ ο Ηλίας Ψινάκης θα μπορούσε να προσφέρει τα φώτα του για την οργάνωση των μαθητικών γιορτών στο τέλος της σχολικής χρονιάς.

Ξέραμε για τον εναγκαλισμό του δημόσιου σχολείου και της κατανάλωσης («εκπαιδευτικές» σχολικές εκδρομές στο «Μολ» ή σε κινηματογραφικό «μούλτιπλεξ» στο Ιλιον!), όμως τώρα βλέπουμε την «τηλεοπτικοποίηση» της σχολικής ζωής ή, για την ακρίβεια, μιας μαθητικής δραστηριότητας. Υποθέτουμε ότι το ενδιαφέρον των γονέων και των μαθητών για το «μίνι χορευτικό» θα ήταν λιγότερο ζωηρό αν ο δάσκαλος της χορογραφίας δεν ήταν κάποιος «επώνυμος» του «So you think you can dance», αλλά ένας απόφοιτος των ΤΕΦΑΑ ή της Κρατικής (ή κάποιας ιδιωτικής) Σχολής Χορού. Γιατί ένα τηλεοπτικό σόου πρέπει να διαφημίζεται έμμεσα στο σχολικό περιβάλλον;

Σήμερα οι τηλεστάρ έχουν, στα μάτια των παιδιών, περισσότερο κύρος και από τον γονιό και από τον δάσκαλο. Μόνο που αυτό το κύρος είναι δοτό, κατασκευασμένο και όχι κατακτημένο. «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρωτούν την περασμένη Παρασκευή ένα παιδάκι στο τάλεντ σόου «Baby Dance» του Alpha κι εκείνο απαντά «ό,τι να ’ναι, αρκεί να βγαίνω στην τηλεόραση». Ενα άλλο κοριτσάκι δηλώνει: «μου αρέσει ο χoρός και αν με δουν οι φίλες μου στην τηλεόραση, θα νιώσουν κάτι ξεχωριστό για μένα».

Η τηλεόραση είναι η κύρια μορφή με την οποία το διαπλεκόμενο επιχειρηματικό υπερκράτος επιχειρεί να καθορίσει όχι μόνο την πολιτική ατζέντα, αλλά και να διαμορφώσει τη συλλογική συνείδηση - μια διαμόρφωση που δεν είναι προϊόν κάποιας συνωμοσίας αλλά υπαγορεύεται κυρίως από εμπορικά και συχνά μικροπολιτικά κριτήρια. Και αντί το σχολείο να καλλιεργήσει στα παιδιά μια στοιχειωδώς κριτική (δεν εννοώ δογματικά απορριπτική) στάση απέναντι στην τηλεόραση, φαίνεται να αποδέχεται και να επικυρώνει την κυριαρχία της.
 

[daniel]

.....Η τηλεόραση είναι η κύρια μορφή με την οποία το διαπλεκόμενο επιχειρηματικό υπερκράτος επιχειρεί να καθορίσει όχι μόνο την πολιτική ατζέντα, αλλά και να διαμορφώσει τη συλλογική συνείδηση - μια διαμόρφωση που δεν είναι προϊόν κάποιας συνωμοσίας αλλά υπαγορεύεται κυρίως από εμπορικά και συχνά μικροπολιτικά κριτήρια. Και αντί το σχολείο να καλλιεργήσει στα παιδιά μια στοιχειωδώς κριτική (δεν εννοώ δογματικά απορριπτική) στάση απέναντι στην τηλεόραση, φαίνεται να αποδέχεται και να επικυρώνει την κυριαρχία της.

Απαίδευτοι πολίτες χωρίς προσωπικότητα που άγονται και φέρονται χωρίς βούληση (πολιτικοί, γονείς εκπαιδευτικοί...), απαίδευτα παιδιά, αβέβαιο μέλλον...

Κλάφτα Χαράλαμπε (που γιόρταζες κιόλας..)...

Είμαι στην Τηλεόραση, άρα υπάρχω!!!!.......                


Υ.Γ:Τα καταφέρατε τιποτένιοι, μας πνίξατε στα σκατά!!...

[professor]

Εσύ καλά τα λες..Ποιός σ' ακούει όμως..
Και καλά οι μαθητές.. Για πέστο και στους συναδέλφους σου..Εκει να δεις γέλιο..
Δεν πιστεύει κανείς πλεον ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς το χαζοκούτι.. 

και εγω δεν το πιστευα αλλα το καταφερα

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ pC ΣΟΥ!!