αυτοκτονησε 13χρονος μαθητης λογω βαθμων...

[sophie]

............

Συμφωνώ με όλα...
Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες, δυστυχώς! Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι δέχτηκα πίεση ως παιδί για να διαβάζω. Απλά με είχαν μάθει από νήπιο ότι "έτσι πρέπει να κάνω" για να καταφέρω κάποια πράγματα και φτάνοντας στην κρίσιμη περίοδο της εφηβείας το έκανα πια ασυναίσθητα, είχε γίνει κάτι σαν ρουτίνα.
Είναι πολύ βασικό για μένα (ευτυχία θα έλεγα) να μπορείς να ακούς το παιδί σου και, κυρίως, σε επίπεδο μή λεκτικής επικοινωνίας. Να ξέρεις το χαρακτήρα του, να ξέρεις τι μπορεί να αντέξει και τι όχι, πόσο μπορείς να πιέσεις τα πράγματα και πού να σταματήσεις.
Ειλικρινά αυτά δεν μπορούσα να τα φανταστώ πριν κάνω παιδιά. Ακουγα να λένε "καλά...άμα κάνεις κι εσύ παιδί θα δεις" και εκευριζόμουν. Στα 23 και στα 25 (κι ενώ είχα ήδη ζήσει μόνη μου ως φοιτήτρια) γυρνούσα στο σπίτι από μια βραδυνή έξοδο και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν καταλάβαινα πχ ότι στις 4 και στις 5 τα ξημερώματα οι γονείς μου έκαναν ότι κοιμούνται αλλά στην ουσία ήταν ξύπνιοι και με περίμεναν...Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όταν γίνεσαι εσύ ο ίδιος γονιός, αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία σου, αλλάζουν τα πάντα κι αρχίζεις να δικαιολογείς συμπεριφορές που πριν σου φαίνονταν αδιανόητες. Και μεταξύ "σωστού" και "λάθους" στη διαπαιδαγώγηση υπάρχει το απόλυτο χάος!!!!!!
Σκεφτείτε μόνο ότι από τη μία λέμε ότι έχουμε παραχαϊδέψει τα σημερινά παιδιά, τους έχουμε δώσει τα πάντα, τα έχουμε κάνει κακομαθημένα, απαιτητικά, τεμπέλικα που ζητούν "μασημένη τροφή", αναίσθητα κι αδιάφορα, κι από την άλλη έχουμε (με την πρώτη πίεση) τέτοια κρούσματα. Κάπου κάτι χάνουμε, κάτι δεν "κολλάει"...
Δεν μπορώ να ρίξω ευθύνες σε αυτή τη μάνα (και σίγουρα δεν ΜΠΟΡΩ να διανοηθώ το πώς θα νιώθει τώρα! ) γιατί διαπληκτίστηκε για τους βαθμούς (εκτός πια αν μιλάμε για υπερβολικές απαιτήσεις του στυλ "γιατί έβγαλες 18,9 και όχι 19... ). Κι εγώ επειδή, με την πορεία που πήρα, δεν κακοπέρασα στη ζωή μου, νιώθω τυχερή, έμαθα πράγματα, θα ήθελα τα παιδιά μου να καταλάβουν ότι είναι "δώρο" η δυνατότητα-ευκαιρία να σπουδάσει κάποιος (και δε μιλάω για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης). Θέλω να τους το περάσω αυτό, θέλω να αγαπούν το διάβασμα και δε θεωρώ ότι αυτή η στάση είναι εγωιστική. Αν τώρα στην πορεία δω ότι κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται και στα δικά τους "θέλω"...τι να πω...προφανώς οφείλω να κάνω πίσω. Κανένας γονιός όμως δεν παραδίδει αμαχητί τα όπλα και κάθεται απαθής να παρακολουθεί το παιδί του να τραβάει ένα αβέβαιο δρόμο ή να "προετοιμάζεται" να ζήσει μία μίζερη ζωή από ένα καπρίτσιο ή από βαρεμάρα ή από την τρέλα (και κυρίως την άγνοια) της ηλικίας...

[PDE ads]

[BOEMISSA]

Η Sophie τα είπε πολύ καλά. Δυστυχώς οι περισσότερο κομπλεξικοί είμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί και άλλοι σπουδαγμενοι, καθώς θεωρούν αποτυχία προσωπική τους το να μην πάρει καλούς βαθμούς το παιδί τους, ακόμη περισσότερο να μη σπουδάσει και μάλιστα στις περιζήτητες σχολές. Έχω ακούσει από γονείς "σπουδαγμένους" να σκέφτονται και να καταπιεζουν αφόρητα το παιδί τους, χωρίς να είναι συναισθηματικά κοντά του. Είναι παράλογο και ειδικά απο ανθρώπους που έχουν ζήσει ανάλογες καταστάσεις και ζουν μεσα από την καθημερινή σχολικη τους εμπειρία. Η ουσία είναι να μάθουμε στα παιδιά να σκέφτονται, να προβληματίζονται, αν εχουν στόχους και οράματα και όχι μόνο καταναλωτικές ανάγκες.
Το βλέπουμε καθημερινά όσοι βρισκόμαστε στο χώρο του δημόσιου σχολείου, τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν μεράκ, βαριούνται να σκεφτούν και να απαντήσουν ακόμη και σε χαμηλού επιπέδου ερωτήσεις, δεν εχουν απορίες, περιέργεια. Λες και ζουν στο δικό τους λήθαργο, βιάζονται να μεγαλώσουν, να ζήσουν τη μεγάλη ζωή!

[N.Π.]

Υπάρχουν πάρα πολλές σχολές, εκτός από μία..η πιό σημαντική όμως..ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ..
Κανείς δεν ξέρει πώς να μεγαλώσει τα παιδιά του! Προχωράει με βάση τα δικά του βιώματα, τα δικά του λάθη..Κανείς δεν πρέπει να κατηγορήσει αυτή τη μητέρα..Δεν τολμώ να σκεφτώ, πώς θα αισθάνεται τώρα.. Προσπάθησε να κάνει το καλύτερο για το παιδί της..Ίσως οι γονείς της να αδιαφόρησαν για τη μόρφωσή της, ίσως να την έβγαλαν από το σχολείο μόλις τελείωσε το δημοτικό, ίσως, ίσως..Κανείς δεν ξέρει..Ζούμε σε μία κοινωνία που μας ενδιαφέρει πολύ η εικόνα μας. Η επιτυχία συνδέεται με το εύκολο χρήμα, ο "καλός" γάμος είναι ο γάμος με πλούσιο/α κ.τ.λ. Κανείς δεν ασχολείται με τον διπλανό του, για να τον βοηθήσει..

[MARKOS]

παντως, εχω παρατηρησει οτι οι μορφωμενοι γονεις ειναι υπερβολικα καταπιεστικοι στα παιδια τους σε αντιθεση με τους λιγοτερο "μορφωμενους"

Εγω ειμαι απο αγροτικη οικογενεια και ποτε οι γονεις μου δεν μου ειπαν κατσε διαβασε,τι βαθμους εφερες κλπ κλπ. Το πρωτο "κυρηγμα"του πατερα μου ηταν αυτο ακριβως: " αν θες να προοδευσεις κατσε διαβαζε, αν οχι ασχολησου με τα χωραφια, λεφτα για φροντιστηρια δεν εχουμε...."
Αυτα ηταν τα λογια του απο το 1ο κιολας κηρυγμα.

για μενα οι γονεις εχουν την ευθυνη σε πολυ μεγαλο βαθμο. Η συνεργασια τελος γονεα-καθηγητη θεωρω οτι βοηθαει το παιδι.

[PDE ads]

[Ritalamp]

Για μένα δυο είναι οι βασικές αιτίες:
1. Ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχει χώρος/ χρόνος/ διέξοδος για το συναίσθημα.  Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν συνεχώς καινούριες γνώσεις και δεξιότητες, οι μεγάλοι πρέπει να δουλεύουν πολύ και να βγάζουν χρήματα και κανείς δε διδάσκει πώς να αγαπάς, να θυμώνεις, να λυπάσαι, να χαίρεσαι. Ο κοινωνικός και συναισθηματικός τομέας της ανάπτυξης του ανθρώπου λείπει από τα αναλυτικά προγράμματα, από την καθημερινή πρακτική στο σχολείο, στο σπίτι, παντού.
2. Κρατάμε τα παιδιά μωρά για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μένουμε και ίδιοι ανώριμοι για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μετά ξαφνικά έχουμε απαιτήσεις για υπευθυνότητα, "σοβαρή συμπεριφορά" και αποτελέσματα. Η σύγκρουση και η ασυμφωνία τεράστια.

Κρίμα το παιδάκι. Κρίμα και η μάνα. Κρίμα γενικώς στο λαιμό όλων μας. Όλοι και όλες έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης. Πρώτα να μάθουμε στους εαυτούς μας να ζουν και μετά να διδάξουμε και στα παιδιά μας (βιολογικά και μαθητούδια).

[Sophaki]

Για μένα δυο είναι οι βασικές αιτίες:
1. Ζούμε σε μια εποχή που δεν υπάρχει χώρος/ χρόνος/ διέξοδος για το συναίσθημα.  Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν συνεχώς καινούριες γνώσεις και δεξιότητες, οι μεγάλοι πρέπει να δουλεύουν πολύ και να βγάζουν χρήματα και κανείς δε διδάσκει πώς να αγαπάς, να θυμώνεις, να λυπάσαι, να χαίρεσαι. Ο κοινωνικός και συναισθηματικός τομέας της ανάπτυξης του ανθρώπου λείπει από τα αναλυτικά προγράμματα, από την καθημερινή πρακτική στο σχολείο, στο σπίτι, παντού.
2. Κρατάμε τα παιδιά μωρά για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μένουμε και ίδιοι ανώριμοι για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μετά ξαφνικά έχουμε απαιτήσεις για υπευθυνότητα, "σοβαρή συμπεριφορά" και αποτελέσματα. Η σύγκρουση και η ασυμφωνία τεράστια.

Κρίμα το παιδάκι. Κρίμα και η μάνα. Κρίμα γενικώς στο λαιμό όλων μας. Όλοι και όλες έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης. Πρώτα να μάθουμε στους εαυτούς μας να ζουν και μετά να διδάξουμε και στα παιδιά μας (βιολογικά και μαθητούδια).

Συμφωνώ απολυτα

[youla]

2. Κρατάμε τα παιδιά μωρά για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μένουμε και ίδιοι ανώριμοι για όσο περισσότερο μπορέσουμε και μετά ξαφνικά έχουμε απαιτήσεις για υπευθυνότητα, "σοβαρή συμπεριφορά" και αποτελέσματα. Η σύγκρουση και η ασυμφωνία τεράστια.

Μπράβο. Φοβερή. Μια φράση τα λέει όλα... (Και το λέω πιο πολύ ως μαμά...)