Μπραβο σε τετοιους εκπ-τικους

[Maro]

"ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ …ΤΡΑΓΙΚΑ

(με αφορμή ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα)

Ήταν  Παρασκευή 18 Δεκέμβρη, λίγο πριν τις  έντεκα το πρωί. Παραμονές Χριστουγέννων. Οι διάδρομοι του σχολείου αντηχούσαν από τις φωνές των παιδιών, τις προετοιμασίες για τη γιορτή, τις φωνές των καθηγητών για την τήρηση των κανόνων, τα γέλια της προσμονής του Σαββατοκύριακου. Εικόνες καθημερινής σχολικής πραγματικότητας, με άρωμα Χριστουγέννων.

Η είδηση, μας έκοψε τα πόδια κι άφησε  τις φωνές μας μετέωρες. Ο πατέρας  δυο μαθητών μας σκοτώθηκε  σε εργατικό ατύχημα, δουλεύοντας σε εργοστάσιο της περιοχής. Πώς να το πει κανείς στα παιδιά. Και τι να τους πει; Ότι ο πατέρας τους πήγε για μεροκάματο και δεν θα γυρίσει, λες και πήγε στον πόλεμο; Ότι όλα αυτά που τους διδάσκουμε στην τάξη, λέγοντάς τους πως θα κάνουν τη ζωή τους πιο όμορφη και πιο χρήσιμη, σταματούν στην πύλη του εργοστασίου; Ότι έτυχε, αυτά συμβαίνουν στη ζωή; Πολλές φορές λέμε μέσα στην τάξη στους μαθητές μας: «να μάθετε να στέκεστε όρθιοι, όπως και να σας πετάξουν σ αυτή τη ζωή». Πάντα όμως έχουμε την ελπίδα ότι αυτό θα το θυμηθούν αργότερα και δεν θα το αντιμετωπίσουν στα 13 και στα 15 τους χρόνια…

Είμαστε εκπαιδευτικοί. Γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για να διδάξουμε ένα  παιδί, δεν είναι τι και πως  θα του πούμε μέσα στην τάξη, αλλά πώς θα αντιμετωπίσουμε τις κοινωνικές αποσκευές που κουβαλάει μαζί του. Πού ζει; Πώς καλύπτει τις βασικές του ανάγκες; Ποιός το φροντίζει; Έχει χώρο να διαβάζει; Να ονειρεύεται και να ελπίζει πως θ’ αλλάξει τη ζωή του, ανάμεσα στις καμινάδες των εργοστασίων που του σκεπάζουν τον ουρανό;
Είμαστε εργαζόμενοι. Δεν είμαστε φιλανθρωπικός  όμιλος, που εκφράζει συλλυπητήρια και κάνει εράνους. Αλλά ξέρουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους άλλους εργαζόμενους, τους γονείς των παιδιών που διδάσκουμε, σε αγώνα, σε χαρά και σε λύπη.

Στα κελεύσματα των κάθε φορά επίσημων πολιτικών που θέλουν την εκπαίδευση πεδίο της αγοράς και υπέρτατο θεό το κέρδος και εμάς, τους μαθητές μας και τους γονείς τους, δείκτες και νούμερα στις μελέτες τους, απαντάμε: θα μάθουμε στους μαθητές μας να εξηγούν και να κρίνουν τον κόσμο γύρω τους. θα σταθούμε σιμά τους για να τον αλλάζουμε, αλλάζοντας κι οι ίδιοι. Για να μην βρισκόμαστε στην ανάγκη, παραμονές Χριστουγέννων να πηγαίνουμε στο σπίτι, τους μαθητές μας, για να ακούσουν από τη μητέρα τους πως ο πατέρας «μας άφησε» στα 44 του χρόνια. Αλλά να τραγουδάμε και να μοιράζουμε καλούδια και τη χαρά αντίδωρο και το γέλιο μεταλαβιά, για να ανθίζουν τα παιδιά όλου του κόσμου…

Οι καθηγητές του 3ου Γυμνασίου Ασπροπύργου

Α ΕΛΜΕ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
21 Δεκέμβρη 2009"

Τι να πεις για αυτες/ους τις/τους εργαζομενες/ους περα απο το οτι αποτελουν το καλυτερο παραδειγμα για ολες/ολους μας.
Χρονια πολλα σε ολες και ολους!

[PDE ads]

[happiness]

Δεν λέγονται εργατικά ατυχήματα αυτά. Καπιταλιστικά εγκλήματα λέγονται.

[δασκαλίτσα]

Η happiness έκλεισε -κατά την άποψή μου- το θέμα που άνοιξε η Maro με την καλύτερη ατάκα!!!!!
Και είμαι ακόμα πιο περήφανη που έχω τέτοιες συναδέλφισσες,γιατί ξέρω πως μόνο αυτές θα μετατρέψουν τα εγκλήματα και την αντίστοιχη κοινωνική παθογένεια σε καλό για τα παιδιά...Σας ευχαριστώ πολύ που μου θυμίζετε πως αυτοί που μπαίνουν στην εκπαίδευση δεν είναι σκάρτοι στο σύνολό τους...
Να στε πάντα καλά,καλές γιορτές!