Σύνολο ψηφοφόρων: 71
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Λοιπόν θα παραθέσω μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα σήμερα σ'ενα ιατρείο.Με αφορμή το πόσο κατάλληλοι θα μαστε ως εκπαιδευτικοί στην ηλικία των 55-65 μια κυρία 60 ετών ανάφερε: " Μια φίλη μου δασκάλα επειδή δεν της έδωσαν μεγάλα και δεν είχε αντοχές για τις μικρές τάξεις ζήτησε να μπει στην φύλαξη". Εδώ νομίζω ότι είναι η ουσία του προβλήματος.Όταν οι ίδιοι οι δάσκαλοι (ορισμένοι έστω) αντιμέτωπιζαν τον θεσμό του ολοήμερου ως φύλαξη πώς αναμένουμε ότι εκπλήρωνε τους στόχους του. Η ίδια ακριβώς αντίληψη περνούσε και στα παιδιά και στους γονείς. Οπότε το ζήτημα είναι ότι δυστυχώς κάποιοι θα έπρεπε να κάνουν καλύτερα την δουλειά τους. Θυμάμαι ακόμα και γελάω, όταν ήμουν για πρώτη φορά σε ολοήμερο όταν ρώτησα τι κάνουν τα παιδιά στο κανονικό πρόγραμμα στο μάθημα της γλώσσας ή κτλ ώστε να βοηθηθούν μέσω του θεατρικού παιχνιδιού η απάντηση ήταν σαφής." Δεν με απασχολεί τι θα κάνεις στο μάθημα σου...κάνε ότι θέλεις...εμένα με απασχολεί να μη χτυπήσουν". Ή ακόμα ένα περιστατικό: Όταν φέτος έκανα με τα μεγαλύτερα παιδιά της Ε-ΣΤ για το αρχαίο θέατρο και τον Αριστοφάνη και τους είχα δώσει υλικό προσαρμοσμένο στην ηλικία τους, εκείνα προφανώς το είπαν στην δασκάλα τους και εκείνη ειλικρινά δεν ξέρω με τι πρόθεση τους έδωσε φωτοτυπία, χωρίς βέβαια να αναφέρεται η πηγή, το εισαγωγικό μέρος της Δραματικής Ποίησης της Γ' γυμνασίου. Όλο αυτό το αναφέρω για να αντιληφθούμε τα εξής:1) στο χέρι μας είναι να λειτουργήσει σωστά το ολοήμερο σχολείο 2) στο θέμα της οικειότητας και της εμπιστοσύνης εξαρτάται από τον εκπαιδευτικό...ποτέ δεν είχαν τα μαθητούδια μου πρόβλημα εμπιστοσύνης...αρκεί να τους την εμπνεύσεις 3) Τα μαθήματα που βοηθούν τα παιδιά να αναπτύσσουν την φαντασία, την εκφραστικότητα, την επικοινωνία, συνεργασία κτλ είναι καλό εφόσον υπάρχουν να γίνονται σωστά, διαφορετικά να μη γίνονται καθόλου.