0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν κινδυνεύει από τους υπαρκτούς ορατούς κινδύνους (νεποτισμός, αναξιοκρατικές προσλήψεις, προεκλογικές συναλλαγές με τις φοιτητικές παρατάξεις, «αιώνιοι» φοιτητές κ.λπ.) επειδή ακριβώς είναι ορατοί και διευκολύνουν την προφύλαξη (όσων θέλουν να προφυλαχθούν). Από τους αόρατους κινδύνους κινδυνεύει κατ' ουσίαν και περισσότερο, καθώς μπαίνουμε σε μεταβατική, νέα και άγνωστη εποχή: (α) συρρίκνωση έως εξαφάνιση της προφορικής διδασκαλίας, η οποία επιτείνεται λόγω των ζαβλακωτικών πάουερ - πόιντ που «υποστηρίζουν» τις πανεπιστημιακές παραδόσεις ενώ εν τοις πράγμασιν εξωθούν συχνά σε άκρατο και άκριτο φορμαλισμό, (β) συρρίκνωση έως εξαφάνιση της επιστημονικής σκέψης γενικώς• μόλις ξεφύγει η συνομιλία από τη καθιερωμένη ύλη του μαθήματος, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος σκέπτεται και συμπεριφέρεται όμως ακριβώς και ο αγράμματος υδραυλικός της ενορίας. Γενικώς, τα πανεπιστημιακά μαθήματα αποκτούν έναν ολοένα και αυξανόμενο διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, ενώ μια πανεπιστημιακή παράδοση πρέπει να φιλοδοξεί ν' αποτελέσει διανοητικό και συγκινησιακό συμβάν που πιστοποιείται εύκολα και αμέσως. Το κριτήριο κατ' εμέ δεν είναι η συμπλήρωση των ερωτημάτων της φορμαλιστικής αξιολόγησης α λα μπολονέζ παρά οι φοιτητές live: συζητούν κάτι για το μάθημα εξερχόμενοι ή φραπεδιάζοντας αμέσως έπειτα από αυτό στο κυλικείο; Το πρώτο μάθημα π. χ. του καθηγητή Γρηγόρη Σηφάκη, που είχε υποστηρίζει στο αμφιθέατρο του ΑΠΘ προ τεσσαρακονταετίας ότι η διαφήμιση είναι η πιο πρόσφατη τέχνη στα αστικά/καπιταλιστικά πλαίσια (μυθιστόρημα> κινηματογράφος> τηλεόραση> διαφήμιση), το συζητούσαμε στις φοιτητοπαρέες για μέρες. Οι πανεπιστημιακές παραδόσεις αξίζουν στον βαθμό που επηρεάζουν βαθέως τον φοιτητή, τον αλλάζουν και τον κάμνουν εμφανώς ανώτερο από τον περιπτερά της ενορίας. Ή αλλιώς, η δομή της επιστημονικής σκέψης πιστοποιείται στα διαλείμματα.