0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
LIAV είμαι στην ίδια ακριβώς θέση με σένα, στις ίδιες καταστάσεις ΑΛΛΑ δεν πρόκειται να τους χαρίσω τον διορισμό μου. Θα πάρω το παιδί μου, θα αποχωριστώ τον άντρα μου, θα τρέχω να νοικιάζω ενώ έχω δικό μου σπίτι αλλά ΔΕΝ θα με λυγίσουν αυτοί.Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος των σκληρών μέτρων, το δημόσιο να φαντάζει λιγότερο ελκυστικό
Liav, δύσκολη η κατάστασή σου, αλλά θα σου έλεγα κι εγώ να το ξανασκεφτείς, πριν πετάξεις την ευκαιρία. Μπορεί να διοριστείς σε βολική περιοχή και να πάρεις τα παιδιά μαζί σου, μπορεί να καταφέρεις να πάρεις απόσπαση κάποια στιγμή (άλλωστε λόγω πολυετούς προϋπηρεσίας και λόγω γάμου και παιδιών θα πάρεις αρκετά μόρια), μπορεί ακόμα και να καταργηθεί η υποχρεωτική τριετία στο μεταξύ, όπως αλλάζουν τόσα σ' αυτόν τόπο.Δεδομένης της οικονομικής κατάστασης όμως, το έχεις σίγουρο ότι θα διορίζεσαι αναπληρώτρια για τα επόμενα χρόνια; Το έχεις σίγουρο ότι ο σύζυγός σου θα έχει δουλειά και αν ναι, με τις ίδιες αποδοχές;Τα τρία χρόνια σίγουρα θα περάσουν. Οι ίδιες ευκαιρίες θα ξανάρθουν;
Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι οι γυναίκες συνήθως έρχονται αντιμέτωπες με τέτοια "εκβιαστικά" διλήμμματα. Για έναν άντρα θα ήταν αδιανόητο να αρνηθεί διορισμό, ενώ για μια γυναίκα είναι αναμενόμενο! Να μην αρνηθείς τον διορισμό!!!! Έτσι δίνεις στους άλλους το δικαίωμα να ελέγχουν την ζωή σου και οικονομικά. Και τα παιδιά έχουν ανάγκη την μητέρα τους, αλλά έχουν περισσότερο ανάγκη το παράδειγμά σου. Τι παράδειγμα θα τους δώσεις; Να τα εγκαταλείπουν στις δυσκολίες; Συγγνώμη που μιλάω τόσο σκληρά, αλλά αγανακτώ.