Εναλλακτικες δουλειες

[niteulf]

Συμφωνω δεν υπαρχει παντα το success story σε περιπτωσεις μεταναστευσης  αλλα τουλαχιστον μπορεις να δοκιμασεις την τυχη σου και εκει..
Στην αρχη δεχομαι να κανεις καποιες εκπτωσεις στα ονειρα σου για δουλεια αποκτωντας καποια εμπειρια με λιγοτερα λεφτα,, και σιγα σιγα να
μπορεσεις να σταθεροποιησεις τα επαγγελματικα σου και να κυνηγησεις ενα σεβαστο εισοδημα.. Ετσι το φανταζομαι εγω τουλαχιστον...

Παντως το να κανεις μεταπτυχιακο εξω, αρα να εξασκησεις πληρως την γλωσσα, να κανεις πρακτικη ασκηση εκει και να εξοικειωθεις σιγα σιγα με την αγορα εργασιας σιγουρα σου δινει ενα πλεονεκτημα απεναντι στον μελλοντικο σου εργοδοτη..

Επειδή έχω κάνει μεταπτυχιακό εξωτερικό, θα σου πω ότι εκεί έρχονται οι εταιρείες στα Πανεπιστήμια για ενημέρωση, συνεντεύξεις κτλ. Οπότε όποιος ψάχνεται να μείνει για δουλειά, έχει ευκαιρίες.
Και σίγουρα εκτιμούνε, πολύ περισσότερο από εδώ, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά.

[PDE ads]

[Wolowitz]

Παιδιά τα πτυχία που έχουν ζήτηση στο εξωτερικό είναι συγκεκριμένα: ιατρών και μηχανικών. Ένας φιλόλογος δε νομίζω να έχει ιδιαίτερη τύχη. Προσωπικά αν ήμουν φιλόλογος σε αυτή τη χώρα ίσως να μην στεφόμουν καν στο χώρο της εκπαίδευσης. Θα προτιμούσα να ανοίξω σουβλατζίδικο και να τυλίγω τις πίτες με το πτυχίο μου, και δεν υπερβάλλω καθόλου. 

[pink butterfly]

Στο εξωτερικό έχω συμφοιτητριες που έκαναν μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή και εργάζονται κανονικά εκεί. Επίσης, μια συμφοιτήτρια μου κάνει το διδακτορικό της στη γλωσσολογία και παραδίδει μαθήματα ελληνικής σε ελληνικές κοινότητες στην Αγγλία και σε ξένους. Γνωρίζω ακόμη και ιστορικούς τέχνης με διδακτορικό που εργάζονται σε πανεπιστήμια του εξωτερικού με συμβάσεις βέβαια. Και έχουν μεγάλη ζήτηση και οι γιατροί και οι μηχανικοί αλλά και άλλοι κλάδοι όπως νοσηλευτές, φυσικο/εργο/λογοθεραπευτές ,απόφοιτοι οικονομικών σχολών και πληροφορικής κοκ. Και μιας και το θυμηθηκα στην Αυστραλία υπάρχει τεράστια ζήτηση σε καθηγητές ελληνικής γλώσσας, καθώς τα ελληνικά είναι πολυ διαδεδομένα ως ξένη γλώσσα εκεί. Μου το επιβεβαίωσαν, Έλληνες μόνιμοι κάτοικοι Αυστραλίας που έρχονται για διακοπές κάθε χρόνο στο νησί που έχω εξοχικό. Και δεν είναι 1-2 άτομα, από Αυστραλία μου το έχουν επιβεβαιώσει και στην Αθήνα αυτό. Για να μη σχολιασω και τις δυνατότητες που έχει κάποιος φιλόλογος με μεταπτυχιακό στην υπολογιστική γλωσσολογία και ενδεχομένως και επιπλέον εκπαιδεύσεις στον κλάδο της πληροφορικής, σε ξένες εταιρείες. Προσωπικά, δεν έχω αυτή την άποψη για το πρώτο μου πτυχίο (δεν είναι χαρτί περιτυλιγματος). Εδώ και στην Ελλάδα, αν κάποιος κυνηγήσει την ειδική αγωγή με μεταπτυχιακό, εκπαιδεύσεις, διάθεση και σκληρή δουλειά, μπορεί να βγάζει πολύ καλά χρήματα (αν υποθέσουμε ότι δουλεύει στην ιδιωτική παράλληλη στήριξη, εργάζεται σε ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής και κάνει και ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες). Αναφέρω την ειδική αγωγή γιατί έχω γνωστές μου φιλολόγους που στράφηκαν στον ιδιωτικό τομέα και μια χαρά τα κατάφεραν ☺.Ας μην τα ισοπεδωνουμε όλα. Και να σκεφτόμαστε θετικά .Ειδικά οι νέοι πτυχιούχοι πρέπει να παλεψουμε για όσα αξιζουμε, και αν δε μας τα δώσει ο δημόσιος τομέας, ας γίνουμε ανταγωνιστικοί για να τα διεκδικήσουμε από τον ιδιωτικό τομέα και από το εξωτερικό.

[Wolowitz]

Για την Ελλάδα που αναφέρεις οι αποδοχές των φιλολόγων στους τομείς της ΕΑ (αν δεν είναι στο δημόσιο) είναι πενιχρότατες έως και εξευτελιστικές. Μιλάμε για ιδιωτική παράλληλη φουλ ωράριο (όχι 23 αλλά 35 ώρες, όλο το σχολικό πρόγραμμα του μαθητή) με 300 - 350 ευρώ. Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα σε διάφορους τομείς που έχουν τη βάση τους στην υπερογκη προσφορά φιλολόγων. Υπάρχουν βεβαια και φωτεινές εξαιρέσεις αλλά πιστεύω πως είναι η μικρή μειοψηφία των φιλολόγων που ζουν ικανοποιητικά από το επάγγελμά τους.
Πάντως αν θέλετε κάνετε ένα καλό στους μαθητές σας που δηλώνουν σχολές, αποτρέψτε τους από τη φιλολογία. 

[PDE ads]

[theodora7]

Δεν πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Αληθεύει ότι δεν είναι εύκολα τα πράγματα αλλά πουθενά πλέον δεν είναι. Άλλωστε και στο εξωτερικό οι οικονομικές απολαβές μειώνονται διότι το κύμα των προσφύγων αποτελεί το κίνητρο για μείωση των αμοιβών κυρίως στη Γερμανία.Η πληθώρα προσφοράς εργατικών χεριών μειώνει την αμοιβή. Αυτό τουλάχιστον με πληροφόρησαν συγγενικά μου άτομα στη Γερμανία. Συνεπώς οφείλουμε όλοι να έχουμε υπομονή.Θεωρώ ότι πρέπει μετά το πτυχίο να ακολουθεί επιμόρφωση και ευελιξία.Το καλύτερο για τους νέους πτυχιούχους είναι να προσπαθήσουν στο εξωτερικό.Και εκεί όμως το αποτέλεσμα της προσπάθειας δεν είναι βέβαιο αλλά δεν θα χάσουν τίποτα αν δοκιμάσουν. Όσο είναι νέοι έχουν περισσότερη ενέργεια και κυρίως δεν έχουν οικογένεια που μπορεί να στέκεται "τροχοπέδη".

[pink butterfly]

Για την Ελλάδα που αναφέρεις οι αποδοχές των φιλολόγων στους τομείς της ΕΑ (αν δεν είναι στο δημόσιο) είναι πενιχρότατες έως και εξευτελιστικές. Μιλάμε για ιδιωτική παράλληλη φουλ ωράριο (όχι 23 αλλά 35 ώρες, όλο το σχολικό πρόγραμμα του μαθητή) με 300 - 350 ευρώ. Υπάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα σε διάφορους τομείς που έχουν τη βάση τους στην υπερογκη προσφορά φιλολόγων. Υπάρχουν βεβαια και φωτεινές εξαιρέσεις αλλά πιστεύω πως είναι η μικρή πλειοψηφία των φιλολόγων που ζουν ικανοποιητικά από το επάγγελμά τους.
Πάντως αν θέλετε κάνετε ένα καλό στους μαθητές σας που δηλώνουν σχολές, αποτρέψτε τους από τη φιλολογία.

Καλημέρα .Ναι το γνωρίζω ότι η παράλληλη στήριξη δίνει τα χρήματα που γράφετε (υπάρχουν και περιπτώσεις που δίνουν παραπάνω χρήματα). Εγώ μίλησα για συνδυασμό από πάνω παράλληλης, κέντρου, ιδιαίτερων. Γνωρίζω περιπτώσεις που το έχουν κάνει.

[George999]

Καλημέρα .Ναι το γνωρίζω ότι η παράλληλη στήριξη δίνει τα χρήματα που γράφετε (υπάρχουν και περιπτώσεις που δίνουν παραπάνω χρήματα). Εγώ μίλησα για συνδυασμό από πάνω παράλληλης, κέντρου, ιδιαίτερων. Γνωρίζω περιπτώσεις που το έχουν κάνει.

[lillie]

Δε θα ήθελα να είμαι μητέρα παιδιού με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και να διαβάζω τις αναρτήσεις μερικών εκπαιδευτικών. 

[pink butterfly]

Μια άποψη, το καλύτερο είναι πτυχίο Ψυχολογίας με ειδικότητα Ειδική Αγωγή, το μεταπτυχιακό δεν μετράει όμως, στον ιδιωτικό τομέα δεν στο πληρώνουν. Ανοίγεις ένα κέντρο Ειδικής Αγωγής και έχεις σίγουρους πελάτες. Το ξέρω εκ των έσω τελοσπάντων, μιας και κυρία Ψυχολόγος έχει τέτοιο κέντρο. Το πρόβλημα συνήθως είναι άλυτο, οπότε έχεις πελάτες για 2-3-4-5 χρόνια. Πολλά ταμεία καλύπτουν τα έξοδα (θεωρείται ιατρικό πρόβλημα) οπότε easy money. Το πρόβλημα??? α) Να έχεις πτυχίο Ψυχολόγου, β) τα φράγκα για τέτοιο κέντρο λολ 

Καλησπέρα .Ο χώρος της ειδικής αγωγής χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αγάπη προς το συνάνθρωπο και διαρκή εκπαίδευση. Για να λειτουργήσει ένα κέντρο ειδικής αγωγής, χρειάζονται οπωσδήποτε 3 ειδικότητες :ειδικός παιδαγωγός, λογοθεραπευτης και εργοθεραπευτης. Ο ψυχολόγος δε συναντάται σε όλα τα κέντρα, αν και σαφώς είναι απαραιτητος. Αλλη ειδικότητα είναι και ο φυσικοθεραπευτης, όπως και ο σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού. Ο ψυχολόγος μπορεί να ανοίξει δικό του γραφείο και να μην συνεργάζεται με άλλες ειδικότητες να δουλεύει αυτόματα. Ωστόσο, πρέπει να δαπανήσει πολλά χρήματα στην εκπαίδευση του, πιο πολλά από τον ειδικό παιδαγωγό και τους υπόλοιπους ενδεχομένως επαγγελματίες. Η εκπαίδευση στη ψυχοθεραπεία ας πούμε που κατά τη γνώμη μου όλοι οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι που έρχονται σε επαφή με ασθενείς οφείλουν να έχουν είναι πολύ ακριβή. Και για να γίνει κάποιος ψυχολόγος ανταγωνιστικός (γιατί δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλοί απόφοιτοι ψυχολογίας)  αν θέλει να ανοίξει και το χώρο της ειδικής αγωγής, χρειάζεται και ενα μεταπτυχιακό στη σχολική ψυχολογία, αλλά και εκπαιδεύσεις teacch  ,braille,  επάρκεια σε ψυχομετρικα τεστ κοκ. Για μένα δυνατός συνδυασμός είναι πτυχίο ψυχολογίας και δύο μεταπτυχιακά στη σχολική και κλινική ψυχολογία. Μιλάω για περισσότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας. Αν κάποιος θέλει να ανοίξει κέντρο ειδικής αγωγής, δεν αρκούν μόνο τα χρήματα. Πρώτα από όλα πρέπει ήδη να εργάζεται χρόνια και να έχει βοηθήσει αρκετά άτομα ώστε να χτίζει όνομα και να τον προτιμούν. Και δε με βρίσκει σύμφωνη η άποψη ότι υπάρχουν άτομα με άλυτα προβλήματα. Ακόμη και σε σοβαρές περιπτώσεις, υπάρχει περιθώριο μικρής αλλαγής και μικρής βελτίωσης και αυτό θα πρέπει να είναι και το προσωπικό στοίχημα, challenge κάθε θεραπευτή. Να βοηθήσει να γίνει έστω και λίγο πιο υποφερτή η καθημερινότητα του ασθενή του. Οσο για τα χρήματα για να ανοίξει κάποιος κέντρο ειδικής αγωγής (που θα αναγκαστεί να συνεργαστεί και με άλλους επαγγελματίες, είτε ως συνέταιροι, είτε απλά θα έρχονται στο κέντρο του για παροχή υπηρεσιών προς τους ασθενείς, εκτός αν κάποιος είναι πανεπιστημονας με 2-3 πτυχία και μεταπτυχιακά) υπάρχουν και επιχορηγήσεις μέσω εσπα.

[pink butterfly]

Τέλος, πιστεύω ότι όλοι οι επαγγελματίες που εργάζονται στο χώρο της ειδικής αγωγής πρέπει να εκπαιδευτούν στις πρώτες βοήθειες. Γενικά, όλοι μας πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτές για να μπορούμε να βοηθαμε τους συνανθρώπους μας, πόσο μάλλον οι επαγγελματίες που έρχονται σε επαφή με ασθενείς. Καλή επιλογή στην κοπέλα που άνοιξε το νήμα και καλή τύχη σε όλους μας.

[Landau]

Τέλος, πιστεύω ότι όλοι οι επαγγελματίες που εργάζονται στο χώρο της ειδικής αγωγής πρέπει να εκπαιδευτούν στις πρώτες βοήθειες. Γενικά, όλοι μας πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτές για να μπορούμε να βοηθαμε τους συνανθρώπους μας, πόσο μάλλον οι επαγγελματίες που έρχονται σε επαφή με ασθενείς. Καλή επιλογή στην κοπέλα που άνοιξε το νήμα και καλή τύχη σε όλους μας.

Για αυτό το θέμα υπάρχουν διάφορες απόψεις. Σίγουρα είναι καλό, ίσως και απαραίτητο, να γνωρίζουμε κάποια βασικά ή όχι τόσο βασικά πράγματα σχετικά με τις πρώτες βοήθειες. Αλλά θυμάμαι έναν καθηγητή φυσικής αγωγής που είχα στο σχολείο ως μαθητής, ο οποίος μας είχε πει ότι ενώ ήταν εκπαιδευμένος στις πρώτες βοήθειες, του είχε τύχει μια φορά ατύχημα σε δρόμο, όπου από φόβο δεν έκανε τίποτα και απλά περίμενε το ασθενοφόρο. Και τελικά καλά έκανε, όπως μας έλεγε, επειδή αν ο τραυματίας είχε σπάσει οστά και τον μετακινούσε έστω και λίγο, θα μπορούσε να είναι και μοιραίο. Γενικά μας είχε πει ότι ακόμα και αν ξέρουμε να παρέχουμε πρώτες βοήθειες, σε τέτοιες περιπτώσεις καλύτερα απλά να καλούμε ασθενοφόρο και να περιμένουμε.
Να προσθέσω εδώ ότι σε περίπτωση που πας να βοηθήσεις και πάει κάτι στραβά, πιθανόν να τρέχεις και ο ίδιος δικαστικά.

[aghathi]

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ. Αλλά σε ένα σχολείο είτε υπάρχουν παιδιά με προβλήματα υγείας είτε όχι, υπάρχουν κάποια πράγματα που όλοι θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να κάνουμε. Πχ αν κάποιο παιδί πνίγει καταπινοντας κάτι ή αν γυρίσει η γλώσσα, μια επιληπτικη κρίση. Σε λύκειο που βρισκόμουν κάποια στιγμή, ένας μαθητής χτύπησε το χέρι του και βλέποντας το του είπα ότι είναι σπασμένο. Δυστυχώς δεν έχω κάνει μαθήματα πρώτων βοηθειων.  Τον έστειλα στον γυμναστη για πρώτες βοήθειες ο οποίος δεν ανέλαβε καμία ευθύνη ούτε για να ενημερώσει την διεύθυνση, να του δώσει πάγο ούτε καν κοίταξε το χέρι του παιδιού. Ο διευθυντής απουσιαζε και ο μαθητής που δεν μπόρεσε να βρει τον πατέρα του παρέμεινε στο σχολείο όλη την ημέρα γιατί δεν αναλαμβανε κανείς την ευθύνη να κάνει κάτι ή να του δώσει άδεια να φύγει ή να τον συνοδεψει στο νοσοκομείο.
Αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο ο ίδιος γυμναστής αν βρισκόταν σε δημοτικό και πνιγοταν δίπλα του το πιτσιρίκι 6 χρόνων ή καταπινε τα στολιδια από το χριστουγεννιατικο δέντρο ή έσπαγε την κλειδα του πέφτοντας στο προαύλιο, ή αν χτυπούσε στο κεφάλι και έχανε τις αισθήσεις του (δεν πρόκειται για υποθέσεις αλλά για πραγματικά γεγονότα)

[elranna]

Δεν ξέρω τι μπορούμε να κάνουμε αν συμβεί κάτι πραγματικά επείγον. Δυστυχώς, κάτι που θα έπρεπε να διεκδικήσουμε είναι νοσηλευτικό προσωπικό στα σχολεία, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε εκπαιδευμένοι και ούτε σεμινάρια πρώτων βοηθειών μας καθιστούν εκπαιδευμένους. Και δεν είναι θέμα φόβου, είναι καθαρά θέμα γνώσεων. Έχω δουλέψει σε σχολείο με συνάδελφο που ήξερε πρώτες βοήθειες και το πρώτο πράγμα που έλεγε πάντα είναι ότι στο 99% των περιπτώσεων δεν μπορεί να κάνει τίποτα, γιατί δεν είναι γιατρός, άρα δεν μπορεί να κάνει διάγνωση. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που οι πρώτες βοήθειες μπορούν να κάνουν κάτι, ευτυχώς δεν έχουμε πισίνες στο σχολείο. Οπότε η λύση είναι ή κατευθείαν το γονιό ή ασθενοφόρο. Είναι πολύ μεγάλο ρίσκο να συνοδεύσει καθηγητής/τρια παιδί στο νοσοκομείο.

Τα πράγματα είναι ακόμα δυσκολότερα όταν έχουμε περιπτώσεις σοβαρών ψυχολογικών θεμάτων. Εκεί η ζημιά που μπορούμε να κάνουμε είναι τεράστια. Για σκεφτείτε παιδί, με ψυχιατρική διάγνωση, κλειδωμένο στην τουαλέτα να σπαράζει από τα κλάματα και να λέει ότι θέλει να αυτοκτονήσει. Και δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε οι γονείς είναι σωστά ενημερωμένοι και ούτε εμείς μπορούμε να εμπλακούμε, γιατί, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχουμε, μπορούμε να κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό. Δύσκολη η δουλειά μας, πολύ δύσκολη. Μόνο με ειδικευμένο προσωπικό (ψυχολόγους και στην χειρότερη νοσοκόμους), μπορούμε να έχουμε σχετική ασφάλεια. Εδώ δεν έχουμε άλλα κι άλλα...

Έχουμε ξεφύγει, βέβαια, πάρα πολύ από το θέμα μας