0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα, με αφορμή το κλείσιμο ενός άλλου που σχετίστηκε με απάντηση σ' ερώτημα συναδέλφισσας για το αν πρέπει ή όχι ν' αποδεχθεί κλήση αναπληρώτριας φέτος, ως διοριστέα της β' χρονιάς του ΑΣΕΠ.Πράγματι, τ' όποιο θέμα προέκυψε από τη χιουμοριστική - επιμένω - προσέγγιση του συγκεκριμένου - ατυχούς σύμφωνα με την ταπεινότητά μου - ερωτήματος ολοκληρώθηκε και με το παραπάνω, κι, επομένως, η Ιωάννα89 καλώς το κλείδωσε.Εγώ, εδώ, επιθυμώ να καταθέσω κάποιους προβληματισμούς / ερωτήματά μου περί χιούμορ, στη ζωή αλλά και στην εκπαίδευση.Τι αλήθεια είναι πιο εύκολο, στη ζωή και στην εκπαίδευση: η προστασία πίσω από μιαν επίφαση σοβαρότητας ή το πηγαίο χιούμορ;Γιατί υποστηρίζεται πως, στο θέατρο για π.χ., ποιο δύσκολο είναι να παράξεις κωμωδία, παρά δράμα;Γιατί, άραγε, θεωρείται ύψιστο παιδαγωγικό μέσο το χιούμορ;Γιατί, αλλίμονο, συχνά άνθρωποι - στη διάρκεια μιας επικήδειας τελετής - γελούν; Είναι αναίσθητοι, δε θρηνούν; Μα, ενίοτε, είναι από τους πιο στενούς συγγενείς του θανόντος!Ποιος πρωτοστατεί στις συντροφιές, ο "κουμπωμένος" και ο σοβαροφανής ή ο "λυμένος" και ο ανοιχτόκαρδος;Από την άλλη, δεν είναι επαρκώς άδικο, κάθε φορά που το χιούμορ κάποιου μας "συμφέρει" να το απολαμβάνουμε, μα στην αντίθετη περίπτωση να το βαπτίζουμε ειρωνεία;Στο συγκεκριμένο φόρουμ συμμετέχω από τότε που ξεκίνησα τον αγώνα μου για διορισμό.Στη ζωή μου, στις τάξεις μου και, φυσικά, εδώ θα επιμείνω να χρησιμοποιώ το χιούμορ - όσο βέβαια το κατορθώνω - σε πείσμα εκείνων που το βαπτίζουν, ανάλογα πως τους βολεύει. Εδώ - εννοώ στο φόρουμ - ευτυχώς, "συνάντησα" και "συναντώ" πολλούς μ' εξαιρετική την αίσθησή του. Εύχομαι, μάλιστα, να τους "συναντήσουν" κάποτε, σε τάξεις, τα παιδιά μου ...Υ.Γ. (για Κόζι): Αγνοώ αν δύναμαι να παραλληλιστώ με ιχθύν, αλλά πάντως δεν ορμώμαι εκ Πειραιώς, ορμώμαι εκ της χαριεστάτης νύμφης του Πατραϊκού!