Σιωπή από όλους...

[bikini]

- Τι θα κάνατε αν κάποιος σάς στερούσε το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης;
- … Χμμμμμ… Κατάληψη; Απεργία; Συλλαλητήριο; Κάτι δυναμικό, οπωσδήποτε… Αυτό δα μας έλειπε. Αυτό δε θα περάσει έτσι! Άντε, γιατί…
- Καλά, καλά, μη θυμώνετε, μια υποθετική ερώτηση έκανα, για να περάσω ακριβώς στην επόμενη: γιατί καταργείτε μόνος σας το δικαίωμά σας στην ελεύθερη έκφραση;
- …Χμμμμμ… Δεν το καταλαβαίνω αυτό, ποιος είπε ότι δεν εκφράζομαι ελεύθερα; Λέω ό,τι θέλω, για όποιον θέλω, όποτε θέλω…
- Τότε, ποια είναι, ειλικρινά, η γνώμη σας για μένα;
- … Χμμμμμ …

Ο παραπάνω φανταστικός διάλογος δείχνει πώς μπορεί η ελευθερία έκφρασης να αυτοπεριοριστεί, ασυνείδητα και αυτόματα, όταν οι κοινωνικές συμβάσεις το επιβάλλουν. Αν βάλουμε στη θέση αυτών των συνομιλητών τον εκπαιδευτικό (να ρωτά) και το μαθητή (να απαντά), τότε ο διάλογος δεν είναι καθόλου φανταστικός. Λίγο-πολύ το ίδιο ισχύει αν βάλουμε στη θέση των δύο συνομιλητών δύο εκπαιδευτικούς που συνυπηρετούν σ’ ένα σχολείο.

Στην πραγματικότητα μας ενοχλούν πολλά, πάρα πολλά, μέσα στο σχολείο, περισσότερα από όσα μας ικανοποιούν, τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους μαθητές και τους γονείς. Και δεν είναι μόνο αυτά για τα οποία ευθύνονται κάποιοι απόμακροι «άλλοι» (Διοίκηση, πολιτική εξουσία κτλ). Είναι και πολλά άλλα που συζητάμε καθημερινά, προβλήματα που εντοπίζουμε δίπλα, μέσα στο σχολείο, στην τοπική κοινωνία, στα πρόσωπα: μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς…

Η πραγματικότητα είναι ότι περίπου κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από κανέναν (πλην εξαιρέσεων). Αλλά και κανείς δε μιλάει (πάλι πλην εξαιρέσεων). Μόνο «μεταξύ μας».

Μεταξύ μας: οι μαθητές είναι αδιάφοροι και τεμπέληδες, αγράμματοι και ασεβείς…
Μεταξύ μας: οι γονείς είναι παράξενοι, όλο απαιτήσεις και αχάριστοι…
Μεταξύ μας: οι εκπαιδευτικοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι που νοιάζονται μόνο για τα προνόμιά τους, δεν παράγουν κανένα εκπαιδευτικό αποτέλεσμα, επαναπαυμένοι στην ύπαρξη των φροντιστηρίων…

Πλην εξαιρέσεων, βέβαια, μην το ξεχνάμε, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας…

Όλα μεταξύ μας, μια ζωή αυτήν τη σχολική πραγματικότητα θυμάμαι. Δε συζητάμε ανοιχτά, δε συζητάμε τα δυσάρεστα ή, μάλλον, δε συζητάμε σχεδόν καθόλου.

[PDE ads]

[aghathi]

Αχ, πόσο αληθινό ειναι αυτό! Και τελικά όταν μιλάμε, λέμε ασυναρτησίες γιατί δεν θυμόμαστε καν τι μας ειχε ενοχλήσει εξαρχής. Η μνήμη σβήνει τις αιτίες αλλά όχι το συναίσθημα. Και έτσι παραμένουμε οργισμένοι ή πικραμένοι ή απλώς αρνητικοί απέναντι σε κάποιους μέχρι να δημιουργηθεί ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα που σαφώς θα είχε αποφευχθεί αν είχαμε κάνει "εκείνη την κουβέντα"

[Αναστασια 76]

και γι αυτους τους λογους υπαρχουν τα ξεσπασματα.....βρε καλα κανω και τους τα λεω στα μουτρα.....τουλαχιστον ξερουν με ποια εχουν να κανουν.... :Pασε που δεν παρεξηγουν κιολας... ;)εφοσον ξερουν οτι εχω δικιο..