«Δεν υπάρχουν κακοί, αλλά “δύσκολοι” μαθητές»

[bikini]

Οι ειδικοί επισημαίνουν τους λόγους που προκαλούν τη χαμηλή επίδοση ορισμένων παιδιών στο σχολείο και προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής τους.

«Δεν καταλάβαινα για ποιον λόγο έπρεπε να διαβάζω και να είμαι πρώτος στην τάξη: για τη σωστή εκπαίδευσή μου ή για την επαγγελματική μου αποκατάσταση; Έτσι, το σχολείο μού ήταν αδιάφορο. Τόσο μάλιστα, που την πρώτη τάξη του λυκείου την έκανα δύο φορές».

Για τον νεαρό ηθοποιό Ορέστη Τζιόβα, τα μαθητικά χρόνια ανήκουν στο παρελθόν, αφού οι σχολικές υποχρεώσεις του σταμάτησαν περίπου οχτώ χρόνια πριν. Το σχολείο όμως, όπως δηλώνει, δεν ήταν η μεγάλη του αγάπη.

«Ήμουν μαθητής του 13- 14, έπαιρνα δηλαδή τη βαθμολογία που χρειαζόμουν για να περάσω ίσα ίσα την τάξη. Και αυτό γιατί το σχολείο και όσα μάθαινα δεν μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Δεν ήμουν τεμπέλης, απλώς διαπίστωνα ότι το ελληνικό σχολείο δεν αξιοποιεί τα παιδιά που έχουν κάποια συγκεκριμένη κλίση, τα μουσικά ή καλλιτεχνικά μυαλά. Δεν υπήρχαν κίνητρα», λέει στα «ΝΕΑ» ο 26χρονος. Τα θεωρητικά μαθήματα, όπως η Ιστορία, καθώς και όσα απαιτούσαν αποστήθιση και πολύ διάβασμα, ήταν αυτά στα οποία η βαθμολογία του «φλέρταρε» με το 10. «Αντίθετα, στα θετικά μαθήματα ήμουν καλύτερος. Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, όπου πια αντιμετώπιζα σοβαρά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, διάβασα όσο χρειαζόταν για να περάσω στο ΤΕΙ Αυτοματισμού». Όσο για τους γονείς του; «Εκείνα τα χρόνια είχαν μεγάλο άγχος. Αναρωτιόντουσαν “τι θα γίνει αυτό το παιδί;” κάθε φορά που έπαιρναν τους βαθμούς μου ή ενημερώνονταν από τους καθηγητές για τις χαμηλές σχολικές επιδόσεις».

Το σύστημα
Στο διαγώνισμα οι παρατηρήσεις του δασκάλου με κόκκινο στυλό είναι πολλές. Το παιδί δεν παρακολουθεί ούτε συμμετέχει την ώρα του μαθήματος. Το άριστα είναι άπιαστο όνειρο για τους «κακούς» μαθητές. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, το φαινόμενο της σχολικής αποτυχίας σημαίνει την ολική ή μερική αποτυχία του μαθητή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και υποχρεώσεις του σχολείου και πολλές φορές οδηγεί στην εγκατάλειψή του.

«Θα πρέπει αρχικά να σκεφτούμε το σχολείο όπως είναι σήμερα: στο πλαίσιο δηλαδή του ανταγωνισμού για μια θέση στην ανώτερη εκπαίδευση, που συχνά απαιτεί πέρα από την υποχρεωτική σχολική παρακολούθηση και φροντιστηριακή υποστήριξη. Αυτό από μόνο του μπορεί να είναι ένας πολύ πιεστικός παράγοντας για το παιδί, που πέρα από το διάβασμα θα έπρεπε ταυτόχρονα να κοινωνικοποιείται, να παίζει και να αθλείται. Όλη αυτή η πίεση όμως πολλές φορές λειτουργεί αποτρεπτικά και φέρνει αντίθετα αποτελέσματα», τονίζει η κ. Δήμητρα Θεοφίλη, σύμβουλος ψυχικής υγείας και οικογενειακή σύμβουλος.

«Αυτοί που δεν παίρνουν τα γράμματα», «οι ανίκανοι», «οι αδιάφοροι», «οι τεμπέληδες», «οι καθυστερημένοι». Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι μαθητές χρεώνονται την αποκλειστική ευθύνη για την αποτυχία στο σχολείο και αυτό δεν παρατηρείται μόνο στο οικογενειακό, αλλά και στο σχολικό περιβάλλον. «Πίσω όμως από τους κακούς μαθητές που δεν “παίρνουν τα γράμματα”, βρίσκονται περιβάλλοντα φτωχά, μειονεκτικά, χωρίς προσδοκίες και γονείς ανεπαρκείς και αδύναμοι. Πίσω από τους “τεμπέληδες” μαθητές βρίσκονται εκπαιδευτικοί κουρασμένοι και προκατειλημμένοι χωρίς καμία διάθεση να διδάξουν έναν “δύσκολο” μαθητή», προσθέτει η κ. Θεοφίλη. Η επικοινωνία με τον ίδιο το μαθητή είναι η πρώτη κίνηση των εκπαιδευτικών. «Προσπαθούμε να εκμαιεύσουμε τι κρύβεται πίσω από μία κακή σχολική επίδοση. Εάν υπάρχουν προβλήματα στο σπίτι που αποσπούν την προσοχή του παιδιού ή εάν υπάρχει αντίθετα ένα υποστηρικτικό περιβάλλον. Διαφορετικά, κοιτάμε το ενδεχόμενο απλώς να δυσκολεύεται το παιδί, να έχει μαθησιακά προβλήματα, οπότε χρειάζεται ενισχυτική διδασκαλία ή αξιολόγηση από εξειδικευμένο προσωπικό», λέει η εκπαιδευτικός κ. Αγγελική Μερκούρη.

Τα κίνητρα
Συμπληρώνει δε ότι αν και αυτό θα έπρεπε να γίνεται από όλους τους εκπαιδευτικούς, ωστόσο συνήθως γίνεται μόνο από τους ευσυνείδητους. «Κανένας μαθητής δεν είναι τεμπέλης. Απλώς μπορεί να μην έχει τα κίνητρα είτε από την οικογένεια είτε από τον δάσκαλο, να μην τον επιβραβεύουν. Είχα περίπτωση μαθητή ο οποίος ήταν πολύ κακός. Αφού τον προσέγγισα, του έδειξα ενδιαφέρον και τον επιβράβευα σε κάθε προσπάθειά του, αυτό το παιδί σήμερα είναι ένας καλός μαθητής». Αυτό που ίσως είναι το πιο σημαντικό, σύμφωνα με την κ. Μερκούρη, είναι να μην περιθωριοποιεί ο εκπαιδευτικός τον μαθητή. «Να εντοπίζει το πρόβλημα, να σκύβει από πάνω κι όχι να αγνοεί τον “κακό” μαθητή και να κάνει μάθημα με όσα παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν».

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Η απογοήτευση από τους χαμηλούς βαθμούς οδηγεί συχνά σε εγκατάλειψη του σχολείου

Πήραν «άριστα» στη ζωή μετά το σχολείο
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ηθοποιοί, καλλιτέχνες: η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα δημοφιλών προσώπων, οι οποίοι όταν ήταν παιδιά δεν τα πήγαιναν καλά με το σχολείο. Το πιο... διάσημο παράδειγμα είναι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι ο νομπελίστας φυσικός είχε χαμηλές σχολικές επιδόσεις. Ωστόσο, πρόσφατα δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι λανθασμένα ο Αϊνστάιν συγκαταλέγεται στους «κακούς» μαθητές, αφού οι επιδόσεις του ιδίως στα Μαθηματικά και τη Φυσική ήταν εξαιρετικές.

Αλλά και αστέρες του Χόλιγουντ δηλώνουν ότι το σχολείο δεν ήταν το φόρτε τους. Ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ ηθοποιός Τζακ Νίκολσον δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο, έβρισκε όμως διέξοδο στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Ατίθαση και κακή μαθήτρια ήταν και η γνωστή Μεξικανή ηθοποιός Σάλμα Χάγιεκ, η οποία μάλιστα αποβλήθηκε διά παντός από το καθολικό σχολείο όπου πήγαινε. Από τέσσερα σχολεία είχε εκδιωχθεί και ο ηθοποιός Κιάνου Ριβς, πριν παρατήσει το σχολείο.

«Να καταλάβουν οι γονείς ότι οι βαθμοί δεν είναι αυτοσκοπός»
Ο ΡΟΛΟΣ των γονιών είναι, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, καθοριστικός. «Οι γονείς είναι η συνέχεια του σχολείου. Γι΄ αυτό και θα πρέπει να κρατήσουν κοινή στρατηγική αντιμετώπιση. Δεν μπορεί ο ένας να είναι αυστηρός με τον “κακό” μαθητή και ο άλλος να λέει “δεν πειράζει”», εξηγεί η κ. Μερκούρη. Από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουν είναι να μην επισημαίνουν στο παιδί, και μάλιστα μπροστά σε τρίτους, το πόσο κακός μαθητής είναι, γιατί έτσι θα ενισχύσουν τον φαύλο κύκλο της αποτυχίας.

Έρευνα που ολοκληρώθηκε το 2007 και πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) έδειξε ότι όλοι σχεδόν οι μαθητές του δημοτικού θεωρούν ότι οι γονείς τους θέλουν καλούς βαθμούς, ενώ σχεδόν οι μισοί από τους συμμετέχοντες μαθητές λυκείου δήλωναν ότι οι γονείς τούς πιέζουν για να παίρνουν άριστα. «Θα πρέπει να καταλάβουν μαθητές και γονείς ότι η υψηλή βαθμολογία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το βραβείο για μια καλή προσπάθεια», επισημαίνει η εκπαιδευτικός κ. Μερκούρη.

«Αντίθετα, θα πρέπει να ενθαρρύνουν κάθε επιτυχία του παιδιού όσο ασήμαντη κι αν τους φαίνεται. Κι όχι να μπαίνουν σε παιχνίδια ανταγωνισμού- “εγώ στην ηλικία σου ήμουν ο καλύτερος μαθητής”- καθώς έτσι όχι μόνο δεν θα το βοηθήσουν, αλλά θα το κάνουν να αισθάνεται ακόμα πιο μειονεκτικά, ακόμα πιο αποτυχημένο, να νιώθει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, πως δεν είναι αρκετά καλός για την οικογένεια και τελικά να οδηγηθεί στην παραίτηση είτε του διαβάσματος είτε του σχολείου», τονίζει η κ. Θεοφίλη. Συμπληρώνει δε ότι οι γονείς θα πρέπει να βάζουν όρια στο διάβασμα του παιδιού: «Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα που επιτυγχάνεται όχι με αυστηρές τιμωρίες, αλλά με τη θέσπιση ορίων».

http://www.alfavita.gr/typos/t24_11_9_819.php

[PDE ads]

[karxarias29]

Ρε παιδιά, συγνώμη, αλλά εγώ θα κάνω το συνήγορο του διαβόλου!!
Καλά και άγια τα παραπάνω... και η ευθύνη του γονιού... και του εκπαιδευτικού... και πανω από όλα ο μαθητής και το ... γνωστό τροπάριο των τελευταίων ημερών, αλλά μήπως έχει γίνει λίγο καραμέλα το όλο θέμα; Δηλαδή, αυτός ο ΕΡΡΡΡΡΜΟΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΜ

[semeli ΠΕ02]

Πες τα, βρε karxaria...Για όλα φταίμε εμείς...Ειδικά αν εργαζόμαστε σε φροντιστήριο, εκεί να δεις ευθύνες και ''γλέντια''...

[karxarias29]

Ξέρω... ξέρω....

[PDE ads]

[Landau]

Ας σκεφτεί ο καθένας μας τι κάναμε εμείς όταν ήμασταν μαθητές.
Προσωπικά είχα και καλούς και λιγότερο καλούς καθηγητές. Αλλά έχοντας μια - σε λογικά πλαίσια - πίεση από το σπίτι για διάβασμα και καλούς βαθμούς, συν το προσωπικό κίνητρο στις τελευταίες τάξεις για να περάσω στη σχολή που ήθελα, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με κανένα μάθημα (ούτε καν στα θρησκευτικά.. που η καθηγήτρια ήξερε κιόλας τι γνώμη έχω.. )

[karxarias29]

Ρε παιδιά, μια και το έθιξε ο συνάδελφος Landau, να ρωτήσω και το εξής; Εμείς δεν υπήρξαμε μαθητές, δεν είχαμε και "κακούς" μαθητές στις φουρνιές μας... κλπ; Δε θυμάμαι να είχε κανείς καθηγητής μας σπαζοκεφαλιάσει με όλες αυτές τις ψυχολογικές μα**κίες που καθόμαστε και ακούμε τώρα και μάλιστα πρέπει να τις εφαρμόσουμε κιόλας σε 25αρια και 30αρια τμήματα! Ούτε θυμάμαι κανέναν "κακό" μαθητή της φουρνιάς μας να ρίχνει ευθύνες στον καθηγητή για την... ανικανότητά του! Δηλαδή, εμείς, που δεν εφαρμόστηκαν πάνω μας οι θεωρίες του... Πιαζέ και δεν ξέρω ποιου άλλου, πάθαμε κάτι???

[elranna]

Ας μην είμαστε ισοπεδωτικοί. Είναι γεγονός ότι τα παιδιά έρχονται στο σχολείο με διαφορετικές μαθησιακές αφετηρίες, οι οποίες εξαρτώνται αποκλειστικά από την οικογένεια. Κοινώς, γνωρίζοντας ένα παιδί, ξέρεις τι είδους γονιό περιμένεις να δεις -αν εμφανιστεί ποτέ. Ένας από τους ρόλους του σχολείου είναι να δίνει ευκαιρίες στα παιδιά που δεν τις έχουν από την οικογένεια τους. Και ναι, karxarias29, τα παιδιά των οποίων οι μαθησιακές δυσκολίες δεν εντοπίστηκαν εγκαίρως ή καθόλου λόγω άγνοιας τόσα χρόνια, έπαθαν. Δυσκολεύτηκαν να τελειώσουν το σχολείο, αν το τελείωσαν και δεν μπήκαν σε πανεπιστήμιο. Ανακαλώντας στη μνήμη μου τους συμμαθητές μου, μπορώ να απαριθμήσω τουλάχιστον 10 που προσωπικά θα παρέπεμπα σε ΚΔΑΥ, αν τους είχα μαθητές σήμερα. Αλλά 20 χρόνια πριν δεν είχαμε τέτοια γνώση πάνω σε μαθησιακές δυσκολίες. Σαφώς αυτό δεν σημαίνει ότι η ευθύνη πέφτει αποκλειστικά στους καθηγητές. Για να δούμε αποτελέσματα, χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο σημερινό σύστημα. Αλλά δεν είναι λογικό να ισοπεδώνουμε τα πάντα, ακόμα χειρότερο είναι να επιρρίπτουμε ευθύνες στους μαθητές, οι οποίοι πραγματικά είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο εκπαιδευτικό σύστημα, προσπαθώντας να υπερασπιστούμε τον κλάδο μας απέναντι σε επιθέσεις που -κατά τη γνώμη μου, αδίκως- δέχεται.

[karxarias29]

Σωστά όσα λες, με 1 ένσταση. Δε συμφωνώ να αγιοποιούμε το μαθητή και να δαιμονοποιούμε τον καθηγητή. Δηλαδή, η ένστασή μου έγκειται στο ότι θεωρώ πως ΚΑΙ ο μαθητής έχει ευθύνη και όχι μόνο οι καθηγητές και η οικογένεια, όπως είναι της μόδας τώρα τελευταία.

[semeli ΠΕ02]

Αχ, βρε karxaria μου, πόσο δίκιο έχεις...Να σε πάρω μαζί να τα πεις αυτά σε μερικούς ιδιοκτήτες φροντιστηρίων;;;;

[karxarias29]

semeli ΠΕ02,... ΜΕΣΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Αν είναι για καβγά...... εγώ πρώτη.... με τα σαγόνια μου
Άλλωστε, δεν τα έχουμε φάει στη μάπα όλοι τα φροντιστήρια;  Ο πελάτης, παιδί μου, δυστυχώς, έχει πάντα δίκιο! Και τώρα μάλιστα που κυνηγάνε οι φροντιστηριάρχες το μαθητή με το τουφέκι... εκεί να δεις τι έχει να γίνει!

[semeli ΠΕ02]

Δυστυχώς karxaria μου τα ζω από πολύ κοντά...Φέτος οι τύποι είναι χειρότεροι από κάθε άλλη χρονιά...Για να μην μιλήσω για τους μαθητές-πελάτες που μαζεύουν...

[karxarias29]