Λόγος του André Malraux

[apri]

Πριν 50 χρόνια, ο   André Malraux δημιούργησε το πρώτο Υπουργείο Πολιτισμού. Την ίδια χρονιά, για την πρώτη φωταγώγηση της Ακρόπολης, πραγματοποίησε τη περίφημη ομιλία του προς τιμήν της Ελλάδας.

( http://www.ifa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=304%3Ale-gout-a-la-grecque-et-andre-malraux&catid=95%3A2009-09-18-14-18-00&Itemid=153&lang=el )
 


"Εξ ονόματος της γαλλικής κυβέρνησης για την πρώτη φωταγώγηση της Ακρόπολης
Αθήνα, 28 Μαίου 1959

Για άλλη μια φορά, η ελληνική νύχτα μας αποκαλύπτει τους αστερισμούς που κοιτούσε ο φρουρός του Άργους καθώς περίμενε το σήμα για την πτώση της Τροίας, ο Σοφοκλής όταν έγραφε την Αντιγόνη — και ο Περικλής όταν σιγούσαν τα εργοτάξια του Παρθενώνα... Για πρώτη φορά όμως ξεπροβάλλει μπροστά μας, μέσα από τούτη τη χιλιόχρονη νύχτα, το σύμβολο της Δύσης. Σε λίγο όλα αυτά θα είναι καθημερινό θέαμα, ενώ η νύχτα αυτή δεν θα ξανάρθει ποτέ. Μπροστά στο πνεύμα σου που αποσπάστηκε από τη νύχτα της γης, χαιρέτισε, λαέ της Αθήνας, την άσβεστη φωνή που υψώθηκε εδώ κι από τότε στοιχειώνει τη μνήμη των ανθρώπων: «Όλα τα πράγματα είναι προορισμένα να παρακμάσουν, μακάρι όμως να μπορούσατε να πείτε για μας, μελλοντικοί αιώνες, ότι φτιάξαμε την πιο ξακουστή και την πιο ευτυχισμένη πόλη του κόσμου...». Αυτή η έκκληση του Περικλή θα ήταν ακατανόητη στη μεθυσμένη από αιωνιότητα Ανατολή που απειλούσε την Ελλάδα. Και στη Σπάρτη ακόμα, κανείς δεν είχε, ως τότε, απευθυνθεί στο μέλλον. Πολλοί αιώνες την άκουσαν, αλλά απόψε τα λόγια του θα ακουστούν από την Αμερική ως την Ιαπωνία. Ο πρώτος παγκόσμιος πολιτισμός άρχισε.

Μέσω αυτού του πολιτισμού και προς δόξαν του φωταγωγείται η Ακρόπολη, η οποία καλείται να απαντήσει σε ερωτήματα που κανείς άλλος πολιτισμός δεν έθεσε. Το πνεύμα της Ελλάδας εμφανίστηκε αρκετές φορές στον κόσμο, δεν ήταν όμως πάντοτε το ίδιο. Ήταν λαμπρό στην Αναγέννηση, πόσο μάλλον που η Αναγέννηση πολύ λίγο γνώριζε την Ασία• είναι λαμπρό και συνταρακτικό σήμερα, που γνωρίζουμε την Ασία. Σε λίγο καιρό, θεάματα όπως αυτό θα ζωντανέψουν τα μνημεία της Αιγύπτου και της Ινδίας, θα δώσουν φωνή στα φαντάσματα όλων των στοιχειωμένων τόπων. Η Ακρόπολη όμως είναι ο μοναδικός τόπος του κόσμου που κατοικείται ταυτόχρονα από το πνεύμα και από το θάρρος.

Απέναντι στην αρχαία Ανατολή, ξέρουμε σήμερα ότι η Ελλάδα δημιούργησε έναν τύπο ανθρώπου που δεν είχε υπάρξει ποτέ ως τότε. Η δόξα του Περικλή —του ανθρώπου αλλά και του μύθου που συνδέεται με το όνομά του— είναι ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος υπηρέτης της πόλης και ταυτόχρονα φιλόσοφος και καλλιτέχνης• ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής δεν θα μας συγκινούσαν με τον ίδιο τρόπο αν δεν ξέραμε ότι ήταν πολεμιστές.   Για τον κόσμο η Ελλάδα είναι πάντα η σκεπτόμενη Αθηνά που ακουμπάει στο δόρυ της. Και ποτέ πριν από αυτήν η τέχνη δεν είχε συνενώσει το δόρυ με τη σκέψη.

Δεν θα πάψουμε ποτέ να το διακηρύσσουμε: ό,τι σημαίνει για μας η τόσο συγκεχυμένη λέξη παιδεία —το σύνολο των έργων της τέχνης και του πνεύματος— η Ελλάδα το μετέτρεψε, προς δόξαν της, σε μείζον μέσον διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου. Είναι ο πρώτος πολιτισμός χωρίς ιερό βιβλίο, όπου η λέξη ευφυία σήμαινε να θέτεις ερωτήματα. Ερωτήματα που έμελλε να γεννήσουν την κατάκτηση του κόσμου από το πνεύμα, της μοίρας από την τραγωδία, του θείου από την τέχνη και τον άνθρωπο.
  Σε λίγο, η αρχαία Ελλάδα θα σας πει:
«Αναζήτησα την αλήθεια και βρήκα τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Επινόησα την ανεξαρτησία της τέχνης και του πνεύματος. Αναβίβασα τον άνθρωπο και τον έθεσα αντιμέτωπο με τους θεούς του, τον άνθρωπο που είχε σκύψει το κεφάλι παντού εδώ και τέσσερις χιλιετίες. Και την ίδια στιγμή τον έβαλα να αναμετρηθεί με τον δυνάστη».

Είναι μια γλώσσα απλή αλλά αθάνατη που την ακούμε ακόμα. Αυτή η γλώσσα ξεχάστηκε για πολλούς αιώνες και απειλήθηκε κάθε φορά που την ξανάβρισκαν οι άνθρωποι. Ίσως ποτέ να μην ήταν πιο αναγκαία. Το μείζον πολιτικό πρόβλημα της εποχής μας είναι να συμφιλιώσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη με την ελευθερία• το μείζον πνευματικό πρόβλημα, να κάνουμε τα μεγάλα έργα προσιτά σε όσο γίνεται μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.

Και ο σημερινός πολιτισμός, όπως εκείνος της αρχαίας Ελλάδας, είναι ένας πολιτισμός που θέτει ερωτήματα. Δεν βρήκε όμως ακόμα τον υποδειγματικό τύπο ανθρώπου, έστω εφήμερο ή ιδεατό, και χωρίς αυτόν κανένας πολιτισμός δεν παίρνει σαφή μορφή. Οι αμφιταλαντευόμενοι κολοσσοί που κυριαρχούν στον κόσμο μας φαίνονται πως μόλις υποψιάζονται ότι ο σπουδαιότερος στόχος ενός μεγάλου πολιτισμού δεν είναι μόνο η δύναμη, αλλά και μια ξεκάθαρη συνείδηση του τι περιμένει ο πολιτισμός από τον άνθρωπο, η ανίκητη ψυχή της Αθήνας που, έστω και υποταγμένη, καταδίωκε τον Αλέξανδρο στις ερήμους της Ασίας: «Πόσος μόχθος, Αθηναίοι, για να αξίζουμε τον έπαινό σας!»

Ο σημερινός άνθρωπος ανήκει σε όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν μαζί να τον δημιουργήσουν• το πνεύμα δεν γνωρίζει μικρά έθνη, γνωρίζει μόνο αδελφά έθνη. Η Ελλάδα, όπως και η Γαλλία, δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη για όλους τους ανθρώπους, και μια κρυφή Ελλάδα υπάρχει στην καρδιά όλων των ανθρώπων της Δύσης.

Παλιά έθνη του πνεύματος, το θέμα δεν είναι να επαναπαυθούμε στο παρελθόν μας, αλλά να επινοήσουμε το μέλλον που το παρελθόν απαιτεί από μας. Στο κατώφλι της εποχής του ατόμου, για μια ακόμα φορά, ο άνθρωπος χρειάζεται να διαπαιδαγωγηθεί από το πνεύμα. Και ολόκληρη η νεολαία της Δύσης χρειάζεται να θυμάται πως, όταν συνέβη αυτό για πρώτη φορά, ο άνθρωπος έθεσε στην υπηρεσία του πνεύματος τα δόρατα που αναχαίτισαν τον Ξέρξη.   Στους εκπροσώπους της γαλλικής νεολαίας που με ρώτησαν ποιο θα μπορούσε να είναι το σύνθημά της, απάντησα: «Παιδεία και θάρρος». Εύχομαι αυτό το σύνθημα, που το δανείστηκα απ' τους Έλληνες, να γίνει κοινό για τους δύο λαούς μας.

Και αυτή την ώρα όπου η Ελλάδα αναζητεί τη μοίρα της και την αλήθεια της, σε σας, περισσότερο από μένα, εναπόκειται να το δώσετε στον κόσμο. Γιατί η παιδεία δεν κληρονομείται, κατακτάται. Και κατακτάται με πολλούς τρόπους, που ο καθένας τους ταιριάζει σε όσους τον επινόησαν. Από δω και πέρα στους λαούς θα απευθύνεται η γλώσσα της Ελλάδας. Αυτή την εβδομάδα την εικόνα της Ακρόπολης θα τη δουν περισσότεροι θεατές από όσους την είδαν μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια. Αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων δεν θα ακούσουν τη γλώσσα που άκουγαν οι αρχιερείς της Ρώμης ή οι άρχοντες των Βερσαλλιών• και ίσως να μην την ακούσουν καθόλου, εκτός και αν ο ελληνικός λαός αναγνωρίσει σ' αυτήν τη βαθύτερη συνέχειά του — αν οι μεγάλες νεκρές πόλεις αντηχήσουν από τη φωνή του ζωντανού έθνους.

Μιλώ για το ζωντανό ελληνικό έθνος, για τον λαό στον οποίο απευθύνεται η ακρόπολη πριν απευθυνθεί σε όλους τους άλλους, που αφιερώνει όμως στο μέλλον του όλες τις ενσαρκώσεις του πνεύματός της που φώτισαν διαδοχικά τη Δύση: τον προμηθεϊκό κόσμο των Δελφών και τον ολύμπιο κόσμο της Αθήνας, τον χριστιανικό κόσμο του Βυζαντίου — τέλος, μέσα σε τόσα χρόνια φανατισμού, τον μοναδικό φανατισμό της ελευθερίας. Ο λαός ωστόσο «που αγαπάει τη ζωή ακόμα κι όταν γίνεται οδύνη», είναι ταυτόχρονα εκείνος που έψαλλε στην Αγία Σοφιά κι εκείνος που άκουγε με δέος την κραυγή του Οιδίποδα στους πρόποδες αυτού του λόφου, κραυγή που επρόκειτο να διαπεράσει τους αιώνες.

  Λαός της ελευθερίας, είναι εκείνος για τον οποίο η αντίσταση είναι παράδοση αιώνων, εκείνος του οποίου η νεώτερη ιστορία είναι ένας ανεξάντλητος αγώνας για την Ανεξαρτησία — ο μόνος λαός που γιορτάζει την επέτειο του ΟΧΙ. Αυτό το ΟΧΙ ήταν το ΟΧΙ του Μεσολογγίου, το ΟΧΙ του Σολωμού. Σε μας είναι το ΟΧΙ του στρατηγού Ντε Γκωλ, και το δικό μας. Ο κόσμος δεν ξέχασε ότι οι πρώτοι που το πρόφεραν ήταν η Αντιγόνη και ο Προμηθέας. Όταν οι νεκροί της πρόσφατης ελληνικής Αντίστασης έπεφταν στο έδαφος όπου επρόκειτο να περάσουν την πρώτη νύχτα του θανάτου τους, έπεφταν σ' ένα χώμα που είχε γεννήσει την πιο ευγενική και την πιο παλιά ανθρώπινη πρόκληση, κάτω από τα άστρα που μας κοιτάζουν απόψε, τα άστρα που ξενύχτησαν τους νεκρούς της Σαλαμίνας.

Μάθαμε την ίδια αλήθεια μέσα από το ίδιο αίμα που χύθηκε για την ίδια υπόθεση, την εποχή που Έλληνες και ελεύθεροι Γάλλοι πολεμούσαν πλάι πλάι στη μάχη της Αιγύπτου, την εποχή που οι άνδρες μου στο αντάρτικο έκαναν με τα μαντίλια τους ελληνικές σημαιούλες για να τιμήσουν τις νίκες σας, την εποχή που στα χωριά των βουνών σας χτυπούσαν τις καμπάνες για την απελευθέρωση του Παρισιού.

  Ανάμεσα σε όλες τις αξίες του πνεύματος, οι πιο γόνιμες είναι εκείνες που γεννιούνται από την επικοινωνία και το θάρρος. Είναι γραμμένο σε κάθε πέτρα της Ακρόπολης. «Ω ξειν' αγγελειν Λακεδαιμονιοις οτι τηδε κειμεθα τοις κεινων ρημασι πειθομενοι...»

Φώτα της αποψινής νύχτας, πηγαίνετε να πείτε στον κόσμο ότι οι Θερμοπύλες καλούν τη Σαλαμίνα και τελειώνουν στην Ακρόπολη — με την προϋπόθεση ότι δεν τις ξεχνούμε! Και είθε ο κόσμος να μην ξεχάσει, κάτω από τα Παναθήναια, την επιβλητική πομπή των αλλοτινών και των πρόσφατων νεκρών, που φυλάνε αγέρωχα σκοπιά και υψώνουν προς εμάς το σιωπηρό τους μήνυμα, ενωμένο, για πρώτη φορά, με την παλιά μαγική ωδή της Ανατολής: «Και αν αυτή η νύχτα είναι της μοίρας — ευλογημένη να είναι, ώσπου να φανεί η αυγή!»

ANDRÉ MALRAUX
Μετάφραση: Βάσω Μεντζου

[PDE ads]

[daimonman]

Απίστευτο κείμενο! Η περηφάνεια που νιώθεις όταν διαβάζεις τα λόγια του ξένου υπουργού πολιτισμού διπλασιάζει την ξεφτίλα που μας έχουν φιλοδωρήσει οι σύγχρονοι ηγέτες! Από το "παιδεία και θάρρος"¨στο "Λαμογιά και ρουσφέτι"

[apri]

Και λίγα λόγια για τον σημαντικό αυτόν άνθρωπο:

André Malraux,    1901-1976     Γάλλος Συγγραφέας και πολιτικός            

Σπούδασε στη σχολή ανατολικών γλωσσών και έγινε μέλος αρχαιολογικής αποστολής στην Καμπότζη. Πήρε μέρος στην επαναστατική πάλη του κινέζικου λαού (1926-1927) και στα χρόνια της ανόδου του φασισμού στην Ευρώπη στάθηκε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του αντιφασιστικού και κομουνιστικού κινήματος. Πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, καθώς και στην αντίσταση εναντίον των Γερμανών. Μετά τον πόλεμο συνεργάστηκε με τον Ντε Γκολ και έγινε πολλές φορές υπουργός.

Έγραψε πολλά έργα, που αντανακλούν τις πλούσιες εμπειρίες του και άσκησε μεγάλη επίδραση στους νεότερους συγγραφείς και διανοούμενους. Τα πιο σημαντικά από τα έργα του είναι: "Ο πειρασμός της Δύσης", "Οι κατακτητές" "Η ανθρώπινη υπόσταση", "Η ελπίδα", "Καρυδιές του Άλτενμπουργκ," "Ψυχολογία της Τέχνης", "Μεταμόρφωση των Θεών", "Αντιαπομνημονεύματα" κ.α

[apri]

Απόιστευτο κείμενο! Η περηφάνεια που νιώθεις όταν διαβάζεις τα λόγια του ξένου υπουργού πολιτισμού διπλασιάζει την ξεφτίλα που μας έχουν φιλοδωρήσει οι σύγχρονοι ηγέτες! Από το "παιδεία και θάρρος"¨στο "Λαμογιά και ρουσφέτι"

"Λαμογιά και ρουσφέτι" υπήρξε και σε άλλες εποχές στον ελληνικό χώρο. Περίοδοι παρακμής υπήρξαν και άλλες φορές. Όμως, παράδοση μας ανά τους αιώνες δεν ήταν μόνο η απατεωνιά, ο διχασμός ή η προδοσία. Ήταν και η αντίσταση, το θάρρος και η παιδεία. Γι' αυτό δεν σβήσαμε από τον χάρτη. Αν το αναλογιστούμε αυτό, πολλά μπορούν να αλλάξουν στο μέλλον.

Μην ξεχνάς ότι ο Μακρυγιάννης, όταν απέτρεψε να πωληθούν τα δυο αγάλματα, είχε πει "Γι' αυτά πολεμήσαμε". Και ήταν αλήθεια. Οι Έλληνες είχαν πολεμήσει για ό,τι τους έκανε περήφανους και όχι για ό,τι τους δίχαζε ή τους ντρόπιαζε.

[PDE ads]

[apri]

Και ένα απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Θ. Κολοκοτρώνη στο πνεύμα του λόγου του Α. Malraux.


Όταν ο Ιμπραήμ έστειλε μήνυμα στους Μεσσήνιους να προσκυνήσουν, αλλιώς θα βάλει φωτιά και τσεκούρι, του αποκρίθηκα:

    Αυτό οπού μας φοβερίζεις , να μας κόψεις και να μας κάψεις τα καρποφόρα δέντρα μας, δεν είναι της πολεμικής έργον, διατί τα άψυχα δέντρα δεν εναντιώνονται εις κανένα, μόνον οἱ ἄνθρωποι ὁποὺ ἐναντιώνονται ἔχουνε στρατεύματα καὶ σκλαβώνεις· καὶ ἔτζι εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ πολέμου· . Με τους ανθρώπους και όχι με τα άψυχα δέντρα.
    Όχι τα κλαδιά να μας κόψεις, όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνον πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε. Γιατί και τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, η ίδια η γης που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γη μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνος ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάμεις δική σου. Βγάλτο από το νου σου.  

[koth]

Το θέμα είναι σήμερα ποια παιδεία και τι θάρρος έχουμε για να πολεμήσουμε γι' αυτά...Ευχαριστούμε για τα κείμενα...εμείς που δεν είμαστε φιλόλογοι χρειαζόμαστε αυτές τις αναφορές για να στηριζόμαστε...

[apri]

Ούτε τότε είχαν ιδιαίτερα υψηλή παιδεία οι αγωνιστές. Η παιδεία τότε ήταν για λίγους. Οι περισσότεροι έβλεπαν τα μνημεία γύρω τους, άκουγαν πού και πού ιστορίες για το παρελθόν και ήξεραν ότι κάποτε υπήρξαν σπουδαίοι. Κι ας μην ήξεραν να σου απαριθμήσουν ιστορικά γεγονότα ή να σου απαγγείλουν ποιήματα.
Και ξεσηκώθηκαν, για να ελευθερωθούν και να μπορέσουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή όλοι (και όχι μόνο οι κοτζαμπάσηδες), μια ζωή με ελευθερία, παιδεία και πολιτισμό, όπως και οι πρόγονοί τους.

 Πού βρήκαν το θάρρος; Νομίζω ότι αρμοδιότερος είναι να σου απαντήσει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης:

«'Οταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «που πάτε εδώ να πολεμήσετε με «σιταροκάραβα βατσέλα»,αλλά ως μια βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας.
                                                                                                     
                                                                                                                                   ("Απομνημονεύματα" του Κολοκοτρώνη)