Μήπως γυρίζουμε στον 19ο αιώνα;

[ERTA]

Αντιγράφω από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών τομ. ΙΔ.(1881-1913) 1977, σελ.46 (συντάκτης ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς) :
"Η έλλειψη μονιμότητας των υπαλλήλων-με την εξαίρεση των δικαστών και των στρατιωτικών-δεν είναι παρά το θεσμολογικό πλαίσιο της ολοκληρωτικής εξαρτήσεως όλων των δημόσιων φορέων από την κυβέρνηση και του βουλευτές που διαμοιράζονται την εξουσία. Οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος ήταν δυνατόν να απολυθεί οποτεδήποτε χωρίς καμιά δικαιολογία, με απλή απόφαση υπουργού, πράγμα που ισοδυναμούσε με καταδίκη σε σίγουρη ανεργία δεδομένης της ανυπαρξίας άλλων συγκροτημένων εργοδοτικών μηχανισμών. Παράλληλα οι μεταθέσεις ήταν καθημερινές, κυρίως προκειμένου για τους στρατιωτικούς και τους δικαστικούς που ήταν οι μόνοι που δεν μπορούσαν να απολυθούν. Και όπως τα έξοδα δεν πληρώνονταν προκαταβολικά, οι μετατιθέμενοι υπάλληλοι εξαναγκάζονταν να προσφύγουν σε τοκογλύφους υποθηκεύοντας τους μέλλοντες μισθούς τους. Ο Νεοκλής Καζάζης αναφέρει το παράδειγμα ενός ειρηνοδίκη που μετατέθηκε έξι φορές σε έξι μήνες, κα εξαναγκάσθηκε τελικά σε παραίτηση. Ανεξάρτητα από την πλήρη αποδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού και τα έξοδα που συνεπάγονταν οι μεταθέσεις, η μόνιμη απειλή που επικρεμόταν συγκροτούσε τον ασφαλέστερο τρόπο εκβιάσεως των δημοσίων υπαλλήλων. Η οικονομική και επαγγελματική επιβίωση του υπαλλήλου ήταν συνάρτηση της εύνοιας (ή τουλάχιστον της μη δυσμένειας) από μέρους του ντόπιου βουλευτή και του τοπικού του αντιπροσώπου''