Ανασύνθεση της ιστορίας των μελών του PDE

[apri]

Εδώ είναι το πρώτο κεφάλαιο, όπως είχε προκύψει μετά τη συνένωση των προτάσεων που είχαν καταθέσει διάφορα μέλη και με μια μικρή επιμέλεια (π.χ προσθήκη σημείων στίξεως) που έγινε από τον Daniel. Δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να γράψω ποιος έγραψε τι. Απλώς είχα κρατήσει την ιστορία ανασυντεθειμένη.

Κεφαλαιο 1:

Ένα παιδί. Τρέχει μέσα στη βροχή ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα του δάσους. H βροχή μαζι με δακρυα σχηματίζουν ποταμακια στα τρυφερα μαγουλα του. Τα παπούτσια του έχουν γίνει χάλια από τη λάσπη. Η πληγή στο γόνατό του ακόμη ματώνει. H καρδιά του χτυπάει σαν τρελή. Βλέπει το σκοτάδι να απλώνεται απειλητικά επάνω από το δάσος. Η ομίχλη γίνεται όλο και πιο πυκνή.

Ο μικρός δεν ξέρει τι μπορεί να συναντήσει μπροστά του από ώρα σε ώρα. Πρεπει να απομακρυνθεί γρηγορα... αλλα η ομιχλη το δυσκολευει! εχει χαθει... Κι εκείνο.... είναι ακόμα ξοπίσω του άραγε;... Η καρδια του παει να σπασει τωρα απο την αγωνια...η κραυγη που ακουει πισω του ομως δυναμωνει!πρεπει να τρεξει ακομα γρηγοροτερα!!!!!...

Ξαφνικά όλα σωπαίνουν... Το παιδί σταματά απότομα και αναρωτιέται. "Τι συμβαίνει;", ψιθυρίζει. Κοιτάζει για πρώτη φορά πίσω του. Το πηχτό σκοτάδι το εμποδίζει να δει.. Τι κρύβει η ξαφνική ηρεμία;... Για ποιο λόγο έγινε;..

Ένας τεράστιος λύκος πίσω του τον κοιτά στα μάτια. Όχι..όχι... Η φαντασία και η σκοτεινιά του παίζανε παιχνίδια... Δε μπορεί.. Δεν ήταν λύκος αυτό που νόμιζε πως έβλεπε..  ήταν ..εκείνο.. εκείνο...  έκανε μερικά βήματα πίσω.. τίποτα.. η σιωπή τρύπαγε τ'αυτιά του κι έκανε τα μηνίγγια του να χτυπάνε γρήγορα....αρχισε πάλι να τρέχει...να τρέχει....να τρέχει... μακριά... όσο μπορούσε...  όσο άντεχε...

Κι όλα ξεκίνησαν από κείνη τη μέρα.. Εκείνη την καταραμένη συννεφιασμένη, ανάποδη μερα που έφερε μαζί της στο χωριό τον ξένο...


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Κανείς στο χωριό δεν τον είχε ξαναδεί... Κι όμως, το πρόσωπό του είχε κάτι το οικείο.

“Όχι και κανείς....Εγώ τον ξαναείδα. Κάνουμε και παρέα. Είναι ένας ιπτάμενος
κροκόδειλος!!!” γρύλλισε ο μεθύστακας του χωριού στην παρέα που μίλαγε γι' αυτόν.." Ο φίλος μου ο ιπτάμενος κροκόδειλος που θα σας κατασπαράξει όλους!! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!"...
"Μη λες τέτοια και φοβίζεις τα παιδιά.." τον μάλωσε μια γυναίκα δίπλα του στο δρόμο."Τρομάζεις την Αγάπη μου" και μια μικρή τρύπωσε αμέσως στην ποδιά της..
"Γιατί;;... Αλήθεια λέω.. Έτσι δεν είναι Αγάπη;...ΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑ!!!!!!!"... Η μικρή άρχισε να σκούζει..
"Φύγε από δω παλιομεθύστακα" τον αποπήρε πάλι εκείνη με θυμό..

Η αλήθεια είναι πως από τη μέρα που ήρθε ο ξένος μια σειρά από πράγματα παράξενα είχαν συμβεί στο μικρό χωριό του Εντουκέισον..
'Eνα από τα παράξενα που κυκλοφόρησε ήταν ό,τι ο ξένος ήταν συγγραφέας best seller.  Έτσι είχε ακουστεί τουλάχιστον.. ΄Οτι είχε καταφύγει στο μικρό χωριό για να γράψει.. Αλήθεια;.. ψέμα;..
Η κοψιά του πάντως δε φανέρωνε άνθρωπο των βιβλίων..
“'Hταν θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί ο μεγάλος συγγραφέας που έκρυβε μέσα του” λέγαν οι φήμες με αρκετή δόση ειρωνείας και ανακρίβειας πάντα.. Η όψη του ήταν αυστηρή και το βλέμμα του παγερό.
Αυτά μαζί με το γεγονός ότι ήταν απρόσιτος και αμίλητος γεννούσαν έναν αδιόρατο φόβο, ένα σφίξιμο σε όποιον τον συναντούσε..

Κι εκείνο το κουτί;;.. Τι ήταν άραγε εκείνο το μεγάλο κουτί που είχε πάντα μαζί του, που δεν το άφηνε ποτέ από κοντά του, που τον "ακολουθούσε" παντου;;... 
“Στο κουτί είχε κρυμμένο ένα κεφάλι κομμένο...”  έλεγαν οι πιτσιρικάδες μεταξύ τους που τον έπαιρναν στο κατόπι και κόλλαγαν από πίσω του ρουφώντας κάθε κίνησή του, κάθε μορφασμό του, "..το κεφάλι της γυναίκας του της Ελίζας!" και γουρλώναν τα μάτια τους με φρίκη... 'Ισως να ήταν το κεφάλι της γυναίκας του που είχαν χωρίσει πριν χρόνια, ίσως και να ήταν το κεφάλι του εκδότη του, που απέρριψε το βιβλίο του...

“Τελικά ήταν το κεφάλι μιας κούκλας με περούκα από φυσική τρίχα!
Αυτός ο περίεργος άνθρωπος τους την είχε στημένη! Και τώρα πού είναι; Μήπως τους παρακολουθεί από κάποια γωνιά; Τα μάτια της προσωπογραφίας στον τοίχο έδειχναν να κινούνται... Εμειναν να κοιτούν παγωμένοι! Τα κερια τρεμοπαιζαν στο μανιασμενο αερα που εμπαινε απο τα ορθανοιχτα παραθυρα.....”

Τέτοιες φράσεις ίσως να του έρχονταν στο μυαλό όταν ήθελε να γράψει.. Μάλλον έγραφε αναγνώσματα τρόμου λέγανε γύρω..
(Και βέβαια ο κάθε εκδότης πως να μην απορρίψει φτηνά αναγνώσματα τρόμου που από την αρχή ξεδιαλύνουν το μυστήριο και δε δημιουργούν σασπένς;;.. Τον αδικεί κανείς;... )

Πάντως κανείς δε στοιχημάτιζε με σιγουρια για το τι βρισκόταν σε κείνο το καταραμένο ξύλινο μεγάλο κουτί με τη βαριά μεταλλική κλειδαριά...

Όχι ότι δεν είχε προσπαθήσει κανείς να μάθει, να δει... Δεν τους ξαναείδε κανείς.. (Όχι ότι τους ζητησε και κανείς βέβαια..)
Τους έφαγε το μαυρο σκοτάδι.. Λες κι άνοιξε η γη και τους κατάπιε..

"Αύριο το βράδυ στις 11. Το φρικιό θα βρίσκεται στη συγκέντρωση των πολιτών του Εντουκέισον. Σύμφωνοι?'', ψιθύρισαν τα δύο αγόρια της κυρίας Τζέφερσον απ'τη γειτονική μονοκατοικία. Ήθελαν να δούν μόνοι τους το μυστηριώδες εκείνο κουτί και ο μόνος τρόπος ήταν να διαρρήξουν το δωματιο που διέμενε ο  εξίσου μυστηριώδης επισκέπτης, το αποκαλούμενο 'φρικιό'.

 " Εγώ διαφωνώ" είπε ο Τομ. "Τι δουλειά έχει το φρικιό στη συγκέντρωση; Κι έπειτα ποιος είπε ότι δε θα' χει μαζί του το κουτί; Αλλά ακόμα κι αν πάει εκεί και χωρίς το κουτί, δεν είναι έξυπνο.. κι εξάλλου ποιος ξέρει τι τρομακτικό κρύβεται εκει μέσα;"..
Παγωμάρα έπεσε στα χαμίνια.. Δεν είχε άδικο σ' αυτα που έλεγε ο Τομ.. Από που κι ως που στη συγκεντρωση πολιτών του Εντουκέισον ο ξένος.. Κι έπειτα αυτός δεν άφηνε ποτέ το κουτί από τα μάτια του..
Κάτι άλλο έπρεπε να γίνει.. Με κάποιο άλλο τρόπο..
“Να του ρίξουμε υπνωτικό, σκέφτηκε! Έτσι θα πάρουμε το κουτί και θα μάθουμε επιτέλους τι κρύβεται εκεί μέσα!”

Έπρεπε πάση θυσία να βρουν έναν τρόπο να του πάρουν το κουτί. Μια ματιά μόνο. Μια ματιά μόνο να έριχναν... Βημάτιζαν νευρικά πάνω κάτω, πάνω κάτω και λύση δεν έβρισκαν.
"Το κλειδί;" θυμήθηκε ξανά ο Τζέρεμι. "Πρέπει να μάθουμε πού κρύβει το κλειδί. Εκτός..."

"..Μα βέβαια!... Ο Βρωμιάρης Τζακ!.. Αυτός ξέρει τα πάντα στο χωριό.. Κι όχι μόνο αυτό.. Αν το κλείδί είναι πάνω του μπορει και να το πάρει.. Θυμαστε άλλωστε όλοι σας τι ικανός κλέφτης είναι ο ζητιάνος!"..

"Για μια μπουκάλα ουίσκι θα κανε τα πάντα.." χασκογέλασε ο Τομ.. "Μπορούμε να τον βάλουμε να σουφρώσει απ' τον ξένο το κλειδί, να μπούμε από την πόρτα υπηρεσίας στο δωμάτιο, αφού με κάποιο τρόπο τον τραβήξουμε έξω βιαστικά.."

"..Και ν' ανοιξουμε επιτέλους το καταραμένο κασόνι του"!! κάγχασε ο φίλος τους ο Ντουέιν..


"Σιγά μην μιλήσεις. Καλά, νομίζεις ότι εδώ εμείς είμαστε κορόιδα; Ή θαρρείς πως δεν ξέρουμε τι ετοιμάζεις στο χωριό; ", ακούστηκε ξαφνικά η αγριοφωνάρα του Πένιγκτον από το μπαρ λίγο παρακάτω. Γύρισαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους προς τα εκεί, μόνο για να δουν έκπληκτοι "το φρικιό" να φεύγει παραμιλώντας από το μπαρ.  Ο Πένιγκτον τον ακολουθούσε με απειλητικές διαθέσεις. "Δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. Ακούς;"
"Μη, ασ' τον. Δεν αξίζει τον κόπο. Αύριο..." του είπε, πιάνοντάς τον από τον αγκώνα, η γυναίκα του.

Ο Τόμ, ο Τζέρεμι και ο Ντουέιν έσπευσαν στο παράθυρο του σαλωνιού που ήταν συγκεντρωμένοι, και είδαν τον ξένο να απομακρύνεται από τις αγριεμένες και απειλητικές φωνές του Πένιγκτον. Η γυναίκα του, η Έλλη, προσπαθούσε να τον ηρεμήσει και μετά βίας τον πήρε απ'τον αγκώνα και μαζί επέστρεψαν στο μπάρ. Ο ξένος, είχε τώρα φτάσει στην είσοδο του μοτέλ όπου έμενε. Μόλις ανέβηκε και το τελευταίο σκαλί και ενώ θα τον έχαναν απ'τα μάτια τους οι τρεις φίλοι, ξαφνικά και με μία απότομη κίνηση, ο ξένος γύρισε προς το μέρος τους. "Μας βλέπει!", είπαν με μιας και τα τρία παιδιά έντρομα.

Τώρα πλέον ήξεραν ότι ήταν το εγχείρημα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι αρχικά είχαν φανταστεί...