Εκεί που είσαι ήμουνα ..και εδώ που είμαι θα ΄ρθεις....

[MairyLiscious]

elum
δεν εχεις σηματακι αν εισαι αντρας η γυναικα αλλα βαζω στοιχημα οτι εισαι αντρας απο τα 2 σχολιακια
εχει πολυ πλακα το πως το αντιμετωπιζετε εσεις οι αντρες σε αντιθεση με μας τις γυναικες
 και αυτο ειναι και το ωραιο εκει που εμεις γενικα οχι για το συγκεκριμενο θεμα μπορει να χουμε πεσει στα πατωματα εσεις κατι θα μας πειτε και θα γελασουμε και θα ναι σαν να μην συμβαινει τπτ χιχιχι

[PDE ads]

[rozy4]

Τον ...πέθανε τον φαντάρο!

Του τράκαρε το αμάξι, του ζάλιζε το κεφάλι να την τρέχει στη θάλασσα, τον ξεφτίλισε στο πάρτυ, και μια καλή κουβέντα δεν ήξερε να πει. Κορίτσι για σπίτι που λέμε, πάρτην να δεις προκοπή!

Αυτό μου θυμίζει κάτι που έλεγε συγγενής μου: "'Ιδιον της γυναικός η αχαριστία."

πάντα με τον καλό το λόγο και την καλή τη σκέψη!

[vasp]

kellykou ελπίζω να σε πάντα καλά κορίτσι μου. Η όλη εμπειρία σου φαίνεται να σε "δίδαξε" πολλά. Τελικά το σημαντικό είναι οτι πάντα στο τέλος μιας δύσκολης "πορείας" βγαίνουμε σοφότεροι και εμπειρότεροι..

Όσο για τα σχόλια του elum φαντάζομαι πως είναι χιούμορ (μάυρο, αλλά καλό)

[kellykou]

ειμαι σιγουρη οτι αυτο που θελει να πει ο/η elum είναι οτι σε καθε γκριζο υπαρχει παντα ως συστατικο το ασπρο και οτι η αισιοδοξια και το χιουμορ μας κανουν να τραβαμε μπροστα.
elum συμφωνω απολυτα.
αυτο που εχει σημασια ειναι να χαμογελαμε παντα.

[PDE ads]

[Sophaki]

Με πολύ αγάπη στις μαμάδες  .................

«Μαμά, γέρασες…»
3 Μαρτίου 2009, 09:01


Αν και πάνε πολλά χρόνια που ήμουν παιδί (τουλάχιστον 20!) ήρθαν οι γιοι μου να μου το θυμίσουν...

Σάββατο, ημέρα ρεπό για εμένα και όχι για το σύζυγο και τα παιδιά μου που θέλουν να παίξουν. Τι κι αν τους έλεγα ότι πρέπει να κάνω δουλειές στο σπίτι, τι κι αν τους έλεγα ότι πρέπει να πάω να ψωνίσω, τίποτα! Αυτοί ανένδοτοι!

«Μαμά πρέπει να παίξουμε και λίγο. Έλα σε παρακαλώ… Δε σε βλέπουμε που δε σε βλέπουμε όλη τη βδομάδα, κάνε μας τουλάχιστον αυτό το χατίρι..»

Μέχρι που μου ρίχνουν και τη «βόμβα», έτσι, για να με τσακίσει ακόμη περισσότερο.

«Περνάνε τα χρόνια μαμά. Δεν θα ήμαστε για πολλά ακόμη χρόνια παιδιά. Θα μεγαλώσουμε και θα φύγουμε από το σπίτι κι εσύ θα μείνεις μόνη σου. Θα κλαίς και θα παρακαλάς να έρθουμε να σε δούμε, αλλά εμείς θα έχουμε δικά μας σπίτια.»

Πωπώ τι μου είπε… Τι κεραμίδα ήταν αυτή Παναγία μου! Πάει... Τα χάνω τα παιδιά μου... Τα πάντρεψα και δεν το κατάλαβα!

Άρχισα να σκέφτομαι πώς θα κερδίσω το χαμένο χρόνο. Τι ακριβώς να παίξουμε. Κρυφτό ή μήπως κυνηγητό; Αλλά μέσα στο σαλόνι; Δε γίνεται. Μήπως τα «μήλα»; Μπα...

«Μαμά έλα να παίξουμε. Φέρε τη monopoly.»

Τίποτα! Τα παιδιά μου έχουν επίπεδο. Ακούς εκεί monopoly. Δε λέω. Είναι ένα πασίγνωστο επιτραπέζιο, αλλά δεν περίμενα από το τετράχρονο παιδί μου να τα ξέρει αυτά.

Παίξαμε και με «τσάκισε». Όλο το Κολωνάκι το έκανε ξενοδοχεία και τα βόρεια προάστια σπίτια. Επιχειρηματικό μυαλό, σκέφτηκα. Δε θα πεινάσει ποτέ!

«Μαμά, πάμε να παίξουμε κι ένα μπασκετάκι;»

Μωρέ και μπάσκετ έπαιξα και ποδόσφαιρο στον ακάλυπτο χώρο μέχρι που κάποια στιγμή κόντεψα να λιποθυμήσω.

Μου λέει τότε πάλι ο Γιώργος. «Σου έχω πει ρε μάνα. Κόφτο το άτιμο αφού σε χαλάει. Δεν το καταλαβαίνεις πια; Γέρασες μάνα!»

Ε, όχι! Αυτό πάει πολύ. Όχι και γριά η μανούλα. Που κάθεται και δουλεύει όλη μέρα για να σας τα παρέχει όλα και να είστε ευχαριστημένοι!

«Ξέρω τι σκέφτεσαι μαμά. Είμαι παιδί σου… μου τα δίνεις όλα και δεν είσαι γριά. Ναι, αλλά ξεχνάς κάτι μαμά. Μου τα δίνεις όλα εκτός από κάτι…

ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ…»

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του κόσμου που

Τους λείπει η μαμά τους…

[limnioti]

 αφιερωμενο σε όλες τις μαμαδες

μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά...
και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Παίζανε και κρυφτό
Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.
Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...
πάρα πολύ.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα πέρασαν τα χρόνια
Και το αγόρι μεγάλωσε.
Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.
Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»
«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:
«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.
Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»
«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».
Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

"Το δέντρο που έδινε", ΣΕΛ ΣΙΛ

[vecchiarella]

Μου έστειλαν μία πολύ ωραία, φανταστική παρουσίαση στο mail μου.
Γνωρίζει κάποιος πώς θα την αντιγράψω εδώ, για να την δείτε;

Προσπάθησα να αντιγράψω και εγώ και δεν γίνεται , μήπως αν την επιλέξεις και κάνεις δεξί κλίκ αποθήκευση και μετά την καλέσεις σαν αρχείο ?

[marianV]

         kellykou με έκανες και έριξα πολύ κλάμα.... Σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι γερή και δυνατή, όπως και όλες κοριτισια......
.....τους γονείς μου τους αποφεύγω γιατί σχεδόν σε κάθε μας συνάντηση με πληγώνουν....ωστόσο μετά και το βιντεάκι και τα λεγόμενά σας συνειδητοποίησα κάτι....... οι γονείς μου δεν είναι τέλειοι, ειναι πολύ καλοί ωστόσο κάνουν συνεχώς λάθη που με πληγώνουν....... εγώ όμως τι κάνω;;;; Μάλλον είμαι σαν τον Μπουγιούρη.......... (τουλάχιστον ας είχα τα μάτια του.........(έτσι για να ευθυμήσω λίγο και να μην χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο....)

[Sophaki]

limnioti

Υπέροχο......

Μερικές φορές εμείς τα "παιδιά" είμαστε αχάριστοι...

Μόνο όταν κάποια στιγμή "φύγουν" οι γονείς μας θα καταλάβουμε πόσο πολύ τους χρειαζόμαστε.

Τους βγάζουμε από τη ζωή μας όταν μεγαλώσουμε και δε θέλουμε καν να μας μιλάνε όπως παλιά (μεγαλώσαμε υποτίθεται και δε δεχόμαστε συμβουλές)
-Αχου άσε με ρε μάνα ....
-Τι θες ρε πατέρα και με πρήζεις???

Πόσες φορές δεν τα έχουμε πει αυτά? (όλοι μας)

Δε λέω, μπορεί και αυτοί να έχουν κάνει λάθη και πολλά μάλιστα αλλά δεν αξίζει να κλείσουμε και το μάτι καμμιά φορά?

Μας γεννήσανε ,μας έδωσαν ζωή,πονέσανε για μας ..όταν πια γεράσουνε τότε θα καταλάβουμε ....

 
 

[elranna]

Να σας πω κάτι... δεν μ'αρέσει να είμαι ο κυνικός της υπόθεσης και ο δικηγόρος του διαβόλου, (αν και τώρα τελευταία το συνηθίζω...), αλλά... ξεκινάω λέγοντας ότι λατρεύω τους γονείς μου και ότι έχω υπέροχη σχέση μαζί τους. Όσο περισσότερο όμως δουλεύω στην εκπαίδευση, βλέπω τραγικά πράγματα που κάνουν κάποιοι γονείς στα παιδιά τους, έχοντας πάντα τις καλύτερες των προθέσεων. Οι γονείς είναι υπέροχοι, η αγάπη και η ασφάλεια που μας παρέχουν είναι υπέροχα συναισθήματα, αλλά -και δυστυχώς- δεν είναι έτσι όλοι οι γονείς. Έχω δει πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις γονιών, που έχουν προκαλέσει τρομερά προβλήματα στα παιδιά τους και το σημαντικότερο απ'όλα είναι ότι πραγματικά εκείνη τη στιγμή θεωρούσαν ότι έπρατταν για το καλό των παιδιών τους. Για να μην συζητήσουμε για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, που εκεί τα πράγματα πλέον είναι ακραία.

Πάντως, δεν είναι όλοι οι γονείς εκ θέσεως "καλοί". Όσοι απο εμάς είχαμε την τύχη να έχουμε όμως καλούς γονείς, νομίζω ότι είμαστε εξαιρετικά τυχεροί. Αχάριστη δεν είμαι, απλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αρκεί μόνο η πρόθεση...

[Sophaki]

Να σας πω κάτι... δεν μ'αρέσει να είμαι ο κυνικός της υπόθεσης και ο δικηγόρος του διαβόλου, (αν και τώρα τελευταία το συνηθίζω...), αλλά... ξεκινάω λέγοντας ότι λατρεύω τους γονείς μου και ότι έχω υπέροχη σχέση μαζί τους. Όσο περισσότερο όμως δουλεύω στην εκπαίδευση, βλέπω τραγικά πράγματα που κάνουν κάποιοι γονείς στα παιδιά τους, έχοντας πάντα τις καλύτερες των προθέσεων. Οι γονείς είναι υπέροχοι, η αγάπη και η ασφάλεια που μας παρέχουν είναι υπέροχα συναισθήματα, αλλά -και δυστυχώς- δεν είναι έτσι όλοι οι γονείς. Έχω δει πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις γονιών, που έχουν προκαλέσει τρομερά προβλήματα στα παιδιά τους και το σημαντικότερο απ'όλα είναι ότι πραγματικά εκείνη τη στιγμή θεωρούσαν ότι έπρατταν για το καλό των παιδιών τους. Για να μην συζητήσουμε για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, που εκεί τα πράγματα πλέον είναι ακραία.

Πάντως, δεν είναι όλοι οι γονείς εκ θέσεως "καλοί". Όσοι απο εμάς είχαμε την τύχη να έχουμε όμως καλούς γονείς, νομίζω ότι είμαστε εξαιρετικά τυχεροί. Αχάριστη δεν είμαι, απλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αρκεί μόνο η πρόθεση...

Elranna,

Εχεις πολύ δίκιο ....μα πάρα πολύ δίκιο .

Απλά μάλλον αν παρακολουθήσεις τη  συζήτηση και το Video αρχικά ,έχει χτυπήσει σε όλους μας το συναίσθημα της αγάπης προς τους γονείς μας .....

Γι' αυτό και σε όλους μας αυτή η έκρηξη συναισθημάτων...

[Georgia s]

Να σας πω κάτι... δεν μ'αρέσει να είμαι ο κυνικός της υπόθεσης και ο δικηγόρος του διαβόλου, (αν και τώρα τελευταία το συνηθίζω...), αλλά... ξεκινάω λέγοντας ότι λατρεύω τους γονείς μου και ότι έχω υπέροχη σχέση μαζί τους. Όσο περισσότερο όμως δουλεύω στην εκπαίδευση, βλέπω τραγικά πράγματα που κάνουν κάποιοι γονείς στα παιδιά τους, έχοντας πάντα τις καλύτερες των προθέσεων. Οι γονείς είναι υπέροχοι, η αγάπη και η ασφάλεια που μας παρέχουν είναι υπέροχα συναισθήματα, αλλά -και δυστυχώς- δεν είναι έτσι όλοι οι γονείς. Έχω δει πραγματικά δύσκολες περιπτώσεις γονιών, που έχουν προκαλέσει τρομερά προβλήματα στα παιδιά τους και το σημαντικότερο απ'όλα είναι ότι πραγματικά εκείνη τη στιγμή θεωρούσαν ότι έπρατταν για το καλό των παιδιών τους. Για να μην συζητήσουμε για περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, που εκεί τα πράγματα πλέον είναι ακραία.

Πάντως, δεν είναι όλοι οι γονείς εκ θέσεως "καλοί". Όσοι απο εμάς είχαμε την τύχη να έχουμε όμως καλούς γονείς, νομίζω ότι είμαστε εξαιρετικά τυχεροί. Αχάριστη δεν είμαι, απλά μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αρκεί μόνο η πρόθεση...

++++ φυσικά και ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ!!

[MATH]

Μια και από τα ραγισμένα κρύσταλλα της ψυχής κύλησαν δάκρυα, θα σας πω με τη σειρά μου μόνο αυτό : όταν αντίκρυσα τη μάνα μου ακίνητη και αμίλητη στο δωμάτιο που την είχαμε φέρει - δεν θα μου ξαναμιλούσε πια γιατί είχε για πάντα σβήσει -  έτρεξα κάπου παράμερα να κλάψω.Όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί δεν είχα ποτέ ...προλάβει να της πω ένα απλό '' ευχαριστώ '' .Κι ήμουνα 45 χρόνια κοντά της  !

  Μπάμπης

[N.Π.]

Η δική μου η μητέρα ήταν πάρα πολύ μικρή όταν με απέκτησε..και ήταν επίσης πολύ μικρή, όταν χώρισε..ο πατέρας αδιάφορος..η μητέρα ποτέ δεν έφτιαξε τη ζωή της..ούτε παντρεύτηκε..ούτε είχε προσωπική ζωή..η ζωή της ήταν και είμαι εγώ..δεν με μεγάλωσε όπως θα έπρεπε..με μεγάλωσε όπως μπορούσε..ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις μαζί της, γιατί την θεωρούσα υπεύθυνη για τα άσχημα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια..ζηλεύω, όταν βλέπω τη σχέση άλλων κοριτσιών με τη μαμά τους..τελευταία οι σχέσεις μας είναι καλύτερες..σήμερα μου είπε κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ..μου φίλησε το χέρι και μου ζήτησε να τη συγχωρήσω για τα λάθη της..της είπα ότι δεν έχω κάτι να της συγχωρήσω και ότι είμαι σίγουρη ότι κι εγώ θα κάνω, αν όχι τα ίδια λάθη, εξίσου σημαντικά λάθη με τα δικά μου παιδιά που ακόμη δεν έχω..

MATH, πραγματικά με συγκίνησες, όπως και η Kellykou..