0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Η δική μου η μητέρα ήταν πάρα πολύ μικρή όταν με απέκτησε..και ήταν επίσης πολύ μικρή, όταν χώρισε..ο πατέρας αδιάφορος..η μητέρα ποτέ δεν έφτιαξε τη ζωή της..ούτε παντρεύτηκε..ούτε είχε προσωπική ζωή..η ζωή της ήταν και είμαι εγώ..δεν με μεγάλωσε όπως θα έπρεπε..με μεγάλωσε όπως μπορούσε..ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις μαζί της, γιατί την θεωρούσα υπεύθυνη για τα άσχημα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια..ζηλεύω, όταν βλέπω τη σχέση άλλων κοριτσιών με τη μαμά τους..τελευταία οι σχέσεις μας είναι καλύτερες..σήμερα μου είπε κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ..μου φίλησε το χέρι και μου ζήτησε να τη συγχωρήσω για τα λάθη της..της είπα ότι δεν έχω κάτι να της συγχωρήσω και ότι είμαι σίγουρη ότι κι εγώ θα κάνω, αν όχι τα ίδια λάθη, εξίσου σημαντικά λάθη με τα δικά μου παιδιά που ακόμη δεν έχω..MATH, πραγματικά με συγκίνησες, όπως και η Kellykou..
Μια και από τα ραγισμένα κρύσταλλα της ψυχής κύλησαν δάκρυα, θα σας πω με τη σειρά μου μόνο αυτό : όταν αντίκρυσα τη μάνα μου ακίνητη και αμίλητη στο δωμάτιο που την είχαμε φέρει - δεν θα μου ξαναμιλούσε πια γιατί είχε για πάντα σβήσει - έτρεξα κάπου παράμερα να κλάψω.Όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί δεν είχα ποτέ ...προλάβει να της πω ένα απλό '' ευχαριστώ '' .Κι ήμουνα 45 χρόνια κοντά της ! Μπάμπης
Παράθεση από: MATH στις Μαρτίου 14, 2009, 11:19:12 pmΜια και από τα ραγισμένα κρύσταλλα της ψυχής κύλησαν δάκρυα, θα σας πω με τη σειρά μου μόνο αυτό : όταν αντίκρυσα τη μάνα μου ακίνητη και αμίλητη στο δωμάτιο που την είχαμε φέρει - δεν θα μου ξαναμιλούσε πια γιατί είχε για πάντα σβήσει - έτρεξα κάπου παράμερα να κλάψω.Όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί δεν είχα ποτέ ...προλάβει να της πω ένα απλό '' ευχαριστώ '' .Κι ήμουνα 45 χρόνια κοντά της ! Μπάμπης Σε ανάλογη θέση βρέθηκα κι εγώ με τον πατέρα μου και αυτό που κατάλαβα Μath.. ήταν ότι όταν μας προσπερνά ο χρόνος και τα γεγονότα και δεν έχουμε "προλάβει" να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε φεύγουν αυτοί "παρεξηγημένοι" και μένουμε εμείς πίσω με ένα παντοτινό κενό, ελλειμματικοί.
Και τότε μια ενοχή φωνάζει μέσα σου :'' είσαι αγνώμων , είναι άχρηστα όσα έμαθες ή σπούδασες , γιατί δεν έμαθες το πιο απλό ,το πιο ανθρώπινο : να πεις στη μάνα σου ένα ευχαριστώ , ένα σ'αγαπώ και ας μην σου έδειξε ποτέ ότι το θέλει ''. Αλλά με τους γονείς μας δυστυχώς τα θεωρούμε όλα δεδομένα, δεν τους λέμε ποτέ τίποτα και όταν αναλογιζόμαστε τις θυσίες τους για μας ή πόσο γνήσια ήταν η αγάπη τους , έχουν φύγει από κοντά μας ! Και αυτή η λέξη ή η φράση που ανήκε σε αυτούς και δεν ειπώθηκε ποτέ από το στόμα μας , είναι μια μαχαιριά, ένα κενό που μένει πάντα κενό , ένα σημάδι κατάμαυρο στη θύμηση απάνω ! Μπάμπης