Εκεί που είσαι ήμουνα ..και εδώ που είμαι θα ΄ρθεις....

[GR]

Η δική μου η μητέρα ήταν πάρα πολύ μικρή όταν με απέκτησε..και ήταν επίσης πολύ μικρή, όταν χώρισε..ο πατέρας αδιάφορος..η μητέρα ποτέ δεν έφτιαξε τη ζωή της..ούτε παντρεύτηκε..ούτε είχε προσωπική ζωή..η ζωή της ήταν και είμαι εγώ..δεν με μεγάλωσε όπως θα έπρεπε..με μεγάλωσε όπως μπορούσε..ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις μαζί της, γιατί την θεωρούσα υπεύθυνη για τα άσχημα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια..ζηλεύω, όταν βλέπω τη σχέση άλλων κοριτσιών με τη μαμά τους..τελευταία οι σχέσεις μας είναι καλύτερες..σήμερα μου είπε κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ..μου φίλησε το χέρι και μου ζήτησε να τη συγχωρήσω για τα λάθη της..της είπα ότι δεν έχω κάτι να της συγχωρήσω και ότι είμαι σίγουρη ότι κι εγώ θα κάνω, αν όχι τα ίδια λάθη, εξίσου σημαντικά λάθη με τα δικά μου παιδιά που ακόμη δεν έχω..

MATH, πραγματικά με συγκίνησες, όπως και η Kellykou..

αληθινο νοημα υπαρχει οταν ο γονιος αναγνωριζει τα λαθη του και ας μη τα συγχωρεσει το παιδι του...ποσο πολυ ποναει οταν καταλαβεις οτι πληγωσες την ψυχουλα του παιδιου σου..και ποσο λυτρωτικη ειναι η συγγνωμη και η προσπαθεια να επανορθωσεις..Αφιερωμενο σε ολες τις μαμαδες που με το αγχος της καθημερινοτητας και τη δουλεια χανουμε στιγμες απο τα πλασματακια μας.

[PDE ads]

[rania81]

Κάθε άνθρωπος έχει  διαφορετικά βιώματα και ανάλογα με τα βιώματα του πορεύεται και κάνει τις επιλογές του.Καμιά φορά γίνομαι σκληρή με τους γονείς μου και επικριτική σχετικά με τη στάση και τις επιλογές τους. Αυτό που προσπαθώ πάντα όμως να μην ξεχνώ είναι πως και αυτοί είναι άνθρωποι και για κάποιο λόγο λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν. Ξέρω πως αγαπούν τα παιδιά τους και ας μην το δείχνουν με το σωστό τρόπο ή για να το θέσω καλύτερα, με το τρόπο που θα ήθελα εγώ. Και όχι επειδή δεν θέλουν αλλά επειδή δεν ξέρουν το τρόπο, ίσως επειδή κανείς δεν τους δίδαξε το τρόπο.Και αυτό προσπαθώ να το σκέφτομαι κάθε φορά που είμαι έτοιμη να κρίνω έναν οποιοδήποτε άνθρωπο.Η συμπεριφορά που εκδηλώνει ένας άνθρωπος είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και δεν πρέπει να τη βλέπουμε αποκομμένη από αυτούς.Μακάρι να έκαναν όλοι οι γονείς το καλύτερο για τα παιδιά τους.Είμαστε όμως άνθρωποι και κάνουμε λάθη,ακόμα και όταν αποκτούμε το ρόλο του γονέα.Το θέμα είναι να έχουμε επίγνωση των λαθών μας και να προσπαθούμε να μαθαίνουμε συνεχώς, έχοντας πάντα μόνο αγάπη για τα παιδιά.Η σχέση γονέα-παιδιού χρειάζεται αγάπη και κατανόηση, και από τις δύο πλευρές, ενώ οι εγωισμοί και τα απωθημένα δεν έχουν θέση σε μια τέτοια σχέση.

[mat]

Μια και από τα ραγισμένα κρύσταλλα της ψυχής κύλησαν δάκρυα, θα σας πω με τη σειρά μου μόνο αυτό : όταν αντίκρυσα τη μάνα μου ακίνητη και αμίλητη στο δωμάτιο που την είχαμε φέρει - δεν θα μου ξαναμιλούσε πια γιατί είχε για πάντα σβήσει -  έτρεξα κάπου παράμερα να κλάψω.Όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί δεν είχα ποτέ ...προλάβει να της πω ένα απλό '' ευχαριστώ '' .Κι ήμουνα 45 χρόνια κοντά της  !

  Μπάμπης

Σε ανάλογη θέση βρέθηκα κι εγώ με τον πατέρα μου και αυτό που κατάλαβα Μath.. ήταν ότι όταν μας προσπερνά ο χρόνος και τα γεγονότα και δεν έχουμε "προλάβει" να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε φεύγουν αυτοί "παρεξηγημένοι" και μένουμε εμείς πίσω με ένα παντοτινό κενό, ελλειμματικοί. Βλέπεις ούτε το "ευχαριστώ", ούτε το "σ' αγαπώ" είναι αυτονόητα, αλλά πολύ περισσότερο δεν καταθέτονται εφάπαξ..... είναι καθημερινά διεκδικούμενα και πρέπει και καθημερινά να τα δίνεις χωρίς οικονομία......

[MATH]

Μια και από τα ραγισμένα κρύσταλλα της ψυχής κύλησαν δάκρυα, θα σας πω με τη σειρά μου μόνο αυτό : όταν αντίκρυσα τη μάνα μου ακίνητη και αμίλητη στο δωμάτιο που την είχαμε φέρει - δεν θα μου ξαναμιλούσε πια γιατί είχε για πάντα σβήσει -  έτρεξα κάπου παράμερα να κλάψω.Όχι γιατί πέθανε αλλά γιατί δεν είχα ποτέ ...προλάβει να της πω ένα απλό '' ευχαριστώ '' .Κι ήμουνα 45 χρόνια κοντά της  !

  Μπάμπης

Σε ανάλογη θέση βρέθηκα κι εγώ με τον πατέρα μου και αυτό που κατάλαβα Μath.. ήταν ότι όταν μας προσπερνά ο χρόνος και τα γεγονότα και δεν έχουμε "προλάβει" να τους πούμε πόσο τους αγαπάμε φεύγουν αυτοί "παρεξηγημένοι" και μένουμε εμείς πίσω με ένα παντοτινό κενό, ελλειμματικοί. Βλέπεις ούτε το "ευχαριστώ", ούτε το "σ' αγαπώ" είναι αυτονόητα, αλλά πολύ περισσότερο δεν καταθέτονται εφάπαξ..... είναι καθημερινά διεκδικούμενα και πρέπει και καθημερινά να τα δίνεις χωρίς οικονομία......

Είναι ακριβώς έτσι όπως το λες !
Σε μια ανάλογη περίπτωση που χάθηκε μια θεία μου(πέρυσι) , μαζευτήκαμε το απόγευμα , μετά τα δέοντα , τα δυο της παιδιά , οι γυναίκες τους, τα εγγόνια της που ήταν πάνω από 20 χρονών και μπορούσαν να καταλάβουν κάτι , να πούμε τον πόνο μας . Δεν ξέρω αλλά μόνο σε κάτι τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι συναντιούνται αληθινά . Το μήνυμα που όλοι μας κρατήσαμε στο τέλος είναι ότι δεν έχουμε μάθει να συζητάμε , να ακούμε , να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και κυρίως να λέμε καμια φορά στους γονείς μας ένα ''σ'αγαπω '' - όπως σοφά το είπες ή ένα ευχαριστώ .
  Δεν έχει σημασία αν ο γονιός το χρειάζεται αυτό το ''σ'αγαπώ '' , ίσως και να μην το καταλάβει ποτέ , ίσως και να απορήσει γιατί του το λέμε (ειδικά οι γονείς που δεν ξέρουν πολλά ...γράμματα) , όμως πρέπει να το λέμε , γιατί καμιά φορά , όταν αποφασίζουμε να το πούμε , είναι ήδη πολύ αργά .
  Και τότε μια ενοχή  φωνάζει μέσα σου :'' είσαι αγνώμων , είναι άχρηστα όσα έμαθες ή σπούδασες , γιατί δεν έμαθες το πιο απλό ,το πιο ανθρώπινο : να πεις στη μάνα σου ένα ευχαριστώ , ένα σ'αγαπώ και ας μην σου έδειξε ποτέ ότι το θέλει ''.

            Αλλά με τους γονείς μας δυστυχώς τα θεωρούμε όλα δεδομένα, δεν τους  λέμε ποτέ τίποτα και όταν αναλογιζόμαστε τις θυσίες τους για μας ή πόσο γνήσια ήταν η αγάπη τους , έχουν φύγει από κοντά μας ! Και αυτή η λέξη ή η φράση που ανήκε σε αυτούς και δεν ειπώθηκε ποτέ από το στόμα μας , είναι μια μαχαιριά, ένα κενό που μένει πάντα κενό , ένα σημάδι κατάμαυρο στη θύμηση απάνω !
    Μπάμπης

[PDE ads]

[sybe]

  Και τότε μια ενοχή  φωνάζει μέσα σου :'' είσαι αγνώμων , είναι άχρηστα όσα έμαθες ή σπούδασες , γιατί δεν έμαθες το πιο απλό ,το πιο ανθρώπινο : να πεις στη μάνα σου ένα ευχαριστώ , ένα σ'αγαπώ και ας μην σου έδειξε ποτέ ότι το θέλει ''.

            Αλλά με τους γονείς μας δυστυχώς τα θεωρούμε όλα δεδομένα, δεν τους  λέμε ποτέ τίποτα και όταν αναλογιζόμαστε τις θυσίες τους για μας ή πόσο γνήσια ήταν η αγάπη τους , έχουν φύγει από κοντά μας ! Και αυτή η λέξη ή η φράση που ανήκε σε αυτούς και δεν ειπώθηκε ποτέ από το στόμα μας , είναι μια μαχαιριά, ένα κενό που μένει πάντα κενό , ένα σημάδι κατάμαυρο στη θύμηση απάνω !
    Μπάμπης

Πόσο πολύ με άγγιξαν αυτά τα λόγια...
Έχασα τον πατέρα μου πρόσφατα ( μήνες έχουν περάσει...) οι ενοχές που νιώθω για πράγματα που δεν πρόλαβα να του πω είναι πάρα πολλές...
Είμαι 30 χρονών και παρόλα αυτά νιώθω μικρό παιδάκι... Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ασφάλεια μου παρείχε και μόνο η παρουσία του. Χρηματικά δεν τον είχα ανάγκη πια και νόμιζα ότι είμαι αυτόνομη... Πόσο λάθος είχα... Η ανασφάλεια που ένιωσα με τον χαμό του ήταν απερίγραπτη... Ανασφάλεια συναισθηματική...

Σκέφτομαι πράγματα που ήθελα να πω και δεν είπα, πράγματα που ήθελα να προσφέρω και δεν πρόσφερα...Και εκείνος ήταν πάντα εδώ να προσφέρει τα πάντα... Και τώρα απλά έφυγε και νιώθω ότι δεν πήρε τίποτα από μένα... Τίποτα σε σχέση με αυτά που έδωσε...