Ζ' Φάση - ΠΕ02 ... ποιητικώς ολισθαίνουσα ...!

[sgrig]

Αφιερωμένο στις εθνικές παρελάσεις, στις επίσημες "βραβεύσεις", στα επίσημα "πρότυπα", στην υποκρισία...κτλ. κτλ. κτλ.

[PDE ads]

[aeee]

Έστησε ο Ερωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,

και μές στη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,

ανάκουστος κελαηδισμός και λιποθυμισμένος...

[domenica]

Χαμόγελο


Χωρὶς νὰ τὸ μάθει ποτέ, ἐδάκρυσε,
ἴσως γιατί ἔπρεπε νὰ δακρύσει,
ἴσως γιατί οἱ συφορὲς ἔρχονται.

Ἀπόψε εἶναι σὰν ὄνειρο τὸ δείλι·
ἀπόψε ἡ λαγκαδιὰ στὰ μάγια μένει.
Δὲν βρέχει πιά. Κι ἡ κόρη ἀποσταμένη
στὸ μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σὰ δυὸ κεράσια χώρισαν τὰ χείλη·
κι ἔτσι βαθιά, γιομάτα ὡς ἀνασαίνει,
στὸ στῆθος της ἀνεβοκατεβαίνει
τὸ πλέον ἁδρὸ τριαντάφυλλο τ᾿ Ἀπρίλη

Ξεφεύγουνε ἀπ᾿ τὸ σύννεφον ἀχτίδες
καὶ κρύβονται στὰ μάτια της· τὴ βρέχει
μιὰ λεμονιὰ μὲ δυὸ δροσοσταλίδες

ποὺ στάθηκαν στὸ μάγουλο διαμάντια
καὶ ποὺ θαρρεῖς τὸ δάκρυ της πὼς τρέχει
καθὼς χαμογελάει στὸν ἥλιο ἀγνάντια.

Κώστας Καρυωτάκης

[xristis]

Από το

[PDE ads]

[dina 94]

Γιατί ζούμε στην Ελλάδα ίσως ;

[aristos2]

Xρόνια πολλά και υγεία σε όλους, τους παλιούς και τους νέους φίλους ...

Ελπίζω, δε, οι τόσο αργοπορημένες επίσημες ανακοινώσεις του Υπουργείου μας ν' "αναστήσουν" τις ελπίδες όσων παλέψαμε, ως τώρα, τίμια ...

[aeee]

Xρόνια πολλά και υγεία σε όλους, τους παλιούς και τους νέους φίλους ...

Ελπίζω, δε, οι τόσο αργοπορημένες επίσημες ανακοινώσεις του Υπουργείου μας ν' "αναστήσουν" τις ελπίδες όσων παλέψαμε, ως τώρα, τίμια ...

Ζωή Καρέλλη, Πριν την Ανάσταση

Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,
πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα
στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,
δεν ανοίγουν τα μάτια.

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;
Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,
ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς
και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,
με τις πρώτες καμπάνες.

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.
Χάνεται μέσα μου η σημασία της,
ώσπου πια καθόλου... Είναι δυνατόν,
τίποτα να μην απομένει
απ' την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;
Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.
Ανάσταση περίμενα απ' τις φτωχές μου
αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ' άλλο,
τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω
την αμαρτία μου.
                 Πόσο ήταν ωραία, τότε...
Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,
γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,
μιλούσαν οι άνθρωποι.
                 Η ορθοδοξία
αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.
Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.
Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,
την γιορτή περιμένοντας, το αύριο
νάρθει της χαρούμενης μέρας,
έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

Με πνίγει τούτο το σκοτάδι.
Δεν θέλω ν' ανάψω το μέτριο φως.
Θα μου στερήσει τα ενθύμια που βλέπω,
τα πράγματα ορίζοντας γύρω μου.
Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!
Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή,
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί».
Άνοιγαν οι πύλες, η πομπή προχωρούσε
με ψαλμούς κι' εξαπτέρυγα, άστραφταν
τα πολύτιμα, άναβαν μυριάδες τα κεριά
των χριστιανών, φλόγες πίστης,
σημείο χαράς.
                Μιαν μικρήν εικόνα της Ανάστασης
είχε η ενορία μας. Σπρωχνόμασταν
για ν' ασπαστούμε, οχλαγωγή. Γελούσαν
χαρούμενοι οι πιστοί, στα χέρια
κόκκιν' αυγά, άναβαν βεγγαλικά
κι' οι μεγαλείτεροι σαν τα παιδιά.

«Ουκ έστιν ώδε αλλ' ηγέρθη».
Μένω ξαπλωμένος, δεν ανάβω το φως,
δεν περιμένω τίποτα.
Δεν πάω με τους άλλους να μοιραστώ
την πλάνη της χαράς.
Χαρά δεν υπάρχει;

Υπάρχει πάντα η ανάσταση,
όχι ορισμένη και πιθανή,
υπάρχει απίθανη περίλαμπρη δόξα,
η φωτεινή έκσταση, δεν μπορούν
δίχως αυτήν οι άνθρωποι,
που περιμένουν σε νηστεία και προσευχή.

«Ουκ έστιν ώδε αλλ' ηγέρθη».
Ακόμα δεν ήρθε η ώρα, φαίνεται.
Δεν ακούω τους χαρμόσυνους ήχους.
Πόσο ακόμα και τότε, σαν η καταστροφή
της άρνησης, η αμφιβολία είχεν αρχίσει,
με συγκινούσε βαθιά η χαρά
πάνδημη του κόσμου συμμετοχή, στην γιορτή.

«Χριστός ανέστη». Ύμνος κι' οι κρότοι
των όπλων κι' όλες οι καμπάνες μαζί,
σ' όλην την πόλη κι' οι άνθρωποι
όλοι μαζί είχαν την ίδια χαρά,
τέλειωνε η προσφορά της προσπάθειας,
τους πένθους, της συλλοής.

Κοιτάζω το παρελθόν.
Δεν σ' αρνιέμαι, Κύριε, της αγάπης,
της ανάστασης ένδοξης του ανθρώπου.
Πολλή με σκεπάζει αμαρτία της γνώσης,
όμως θα περιμένω μιαν αρχή της αγάπης
ξανά, που δίνεται παρηγοριά
της θλιμμένης επίμονης σκέψης.

Αρχή, χαραυγή,
«ήν δε όρθρου βαθέος...»
Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής.
Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν
οι κόποι. Η σκέψη θολώνει
το κόκκινο της θυσίας αίμα.

Πρέπει το σώμα να σηκωθεί,
να πάει με τους άλλους μαζί, να χαρεί
την γιορτή, την απλή χαρά,
να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή,
να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.
Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά
ύστερ' απ' το πλήθος του πόνου,
πίστη, την αγάπη του ανθρώπου


Από τη συλλογή:   Της μοναξιάς και της έπαρσης

[aristos2]

Aναπληρωτές και ωρομίσθιοι ... αναμένοντες την επίσημη ανακοίνωση του νομοσχεδίου ...!



Κάποιος, εξ αυτών, σπεύδει να τους μεταγγίσει "έγκυρες" πληροφορίες ...!



Στο υπουργείο ετοιμάζονται για την ... ανακοίνωση ...

Η ζωή του αδιόριστου ... ζωή σαν παραμύθι ...!

[domenica]

Η ζωή του αδιόριστου ... ζωή σαν παραμύθι ...!

 Ακριβώς έτσι είναι ... .....και σε όποιον/α το "γοβάκι" ταιριάζει,θα είναι ο "εκλεκτός" της καρδιάς του ΥΠΕΠΘ ....

Ζωή γλυκοπαραμυθένια 

[aristos2]

domenica, που ατέρμονα συν-θέτεις ... των μουσικών σου επιλογών δηλώνω ταπεινός επαίτης ...  

[domenica]

domenica, που ατέρμονα συν-θέτεις ... των μουσικών σου επιλογών δηλώνω ταπεινός επαίτης ...  

προτιμότερο να είμαστε επαίτες μελωδιών και ποιημάτων παρά επαίτες του άπιαστου (όπως το κατάντησαν) ονείρου του διορισμού 

"Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου είναι γαλάζιο,
 το 'νιωσα χθες όταν τα κύματα με πήραν,
 σ' ερημονήσια μ' εξορίσαν να μονάζω
 και ναυαγό μες στην αγκάλη σου με σύραν.

 Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου πρασινίζει,
 το 'ζησα χθες κι ήταν σαν δάσος με θηρία,
 κι αυτά μου μάθαν ν' αγαπώ ό,τι κοστίζει,
 ό,τι πονάει κι αδειάζει κάθε αρτηρία.

 Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου μαύρο είναι,
 μ' έζωσε χθες και με ταξίδεψε στη θλίψη.
 Να φύγω θέλεις μα μου λες σε λίγο "μείνε",
 ποιος εαυτός σου, ποιος, στο τέλος θα σου λείψει.

 Λοιπόν, το βάθος των ματιών σου είναι αίμα,
 κόκκινος κίνδυνος, φωτιά, σκληρό λεπίδι.
  Επαίτης γίνομαι, μου φτάνει κι ένα ψέμα
 απ' την αρχή χαμένος να 'μπω στο παιγνίδι."

απόσπασμα από το βιβλίο του Παντελή Μπουκάλα "ο Μάντης" 

[aeee]

 Ακριβώς έτσι είναι ... .....και σε όποιον/α το "γοβάκι" ταιριάζει,θα είναι ο "εκλεκτός" της καρδιάς του ΥΠΕΠΘ ....

Ζωή γλυκοπαραμυθένια  

λες domenica η ζωή μας να ειναι γλυκοπαραμυθενια και να τελειώσουν τα βασανα μας με τον "εκλεκτό" της καρδιας μας (ΥΠΕΠΘ); ; ; ;

   


Πότε; ;

[domenica]

λες domenica η ζωή μας να ειναι γλυκοπαραμυθενια και να τελειώσουν τα βασανα μας με τον "εκλεκτό" της καρδιας μας (ΥΠΕΠΘ); ; ; ;

Οσο ρομαντικό και "ξενέρωτο" κι αν φανεί σε αυτόν έχω βρεί μόνο γλυκιά παραμυθία.....ο άλλος όλο "παραμύθια" είναι 

[aeee]

Οσο ρομαντικό και "ξενέρωτο" κι αν φανεί σε αυτόν έχω βρεί μόνο γλυκιά παραμυθία.....ο άλλος όλο "παραμύθια" είναι  

έχεις δίκιο με Αυτον..... μετα τη Σταυρωση ειναι σίγουρη η Ανασταση,  με τον Αλλο......, η ζωη μας, το ένα καρφι μετα το άλλο θα δεχεται........