To ποίημα της ημέρας

[nikgre]

Όταν... (Από τη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων)

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς
εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια και μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν
εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

[PDE ads]

[MARKOS]

 Μια κότα και μια τερακότα

Μια  γριά κότα  και μια τερακότα

μες την κουζίνα  με μια ντουζίνα,

μαχαίρια  πιρούνια,  χορό κρατούνε

και απ’ τα χαράματα αψιμαχούνε.

 

Μα θα σε  ψήσω η μια φωνάζει

«Χμ τι μας λες, η όρνιθα   κράζει

ύστερα σκούζει    σαν να  θυμώνει

μα  η τερακότα   τώρα  πεισμώνει

 

Η  γριά κότα τρομαγμένη

μαζεύεται και συλλογιέται

«Μπας και αλήθεια  μου λέει;»

υποχωρεί και  κάνει πως  κλαίει.

 

Κ’  η τερακότα  την αρπάζει

της δίνει μια  και την  σκεπάζει.

«Τι μας λες, κλάψανε  κι άλλες

κότες τρανές  κότες μεγάλες»!

 

Ζεσταίνει  το μάτι και κλείνει το μάτι

Στην πονηρή  την  τερακότα

Που επιδέξια έχει αρπάξει

Την δύστυχη την γριά κότα…

 

Και εκεί που άρχισε  το πανηγύρι

μες την κουζίνα  ποιος να μείνει;

Μαχαίρια πιρούνια  παραμερίζουν

και οι πιατέλες πανηγυρίζουν.

 

Εκείνη κτυπιέται στριφογυρίζει

Μες το  νερό  της  πλατσουρίζει

με λάδι κι αλάτι βράζει ,αφρίζει

και  δίχως να θέλει, μοσχομυρίζει .

 

Κότα  ψημένη  καλοβρασμένη

Μάταιο είναι να κλαψουρίζει

και η τερακότα  ευτυχισμένη

τούμπα γυρίζει  και  ξαποσταίνει .

 

Γεμίζουν  πιατέλες σερβιρισμένες

πατάτες και χόρτα γαρνιρισμένες

και η κυρά κότα  ροδοψημένη

στην μέση  τώρα καμαρώνει.

 

[nikgre]

Απαντώ στον Μάρκο!

To   κουνούπι

 

Ήταν κάποτε που λέτε

ένα κουνούπι τόσο δα,

μαθήματα έπαιρνε στο σπίτι

πως να πετά να κυνηγά.

«Παιδί μου- λέει ο πατέρας-

γύρω απ’ το φως βόλτες να κάνεις,

να καψαλίζεις τα φτερά σου,

σε μαγουλάκια τρυφερά

να τρέχεις με πολύ χαρά ,

να τα δαγκάνεις!!!”

Όμως αυτό το ταπεινό

έβαλε στόχο υψηλό

ν’  ανέβει ως τον ουρανό

σ’ αυτό τ’ αστέρι το λαμπρό.

Περίμενε να μεγαλώσει

και κάθε βράδυ το κοιτούσε

μάζευε δύναμη και αγάπη

μα να το φτάσει δεν μπορούσε.

Έβλεπε τ’ άλλα τα μικρά

να καψαλίζουν  τα φτερά

και αυτό κρυφά στον ουρανό

κοίταγε  τ’ άστρο το λαμπρό

και καρτερούσε τον καιρό

που θα γινόταν δυνατό.

 

Πέρασαν χρόνια και καιροί

έφυγαν  φίλοι και γνωστοί

και αυτό με στόχο δυνατό

εκαρτερούσε  τον  καιρό

που θα γινόταν πιο τρανό

να  φτάσει  ως τον ουρανό.

Μα κάποια μέρα ξαφνική

τότε που γέρασε πολύ

κατάλαβε ,πως πάνω εκεί

να φτάσει θα ναι υπερβολή

και αποκοιμηθεί,

ύπνο αιώνιο λαφρύ

ευτυχισμένο απ’ την ζωή

που είχε στόχο υψηλό

να φτάσει ως τον ουρανό

αυτό τ’ αστέρι το λαμπρό.

[aristos2]

Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ
 

Γεννήθηκε και ζούσε σ’ έναν τόπο
όχι και τόσο –αλήθεια- μακρινό.
Κι αν πάλευε, δεν ήξερε τον τρόπο,
μα πήγαινε, κρατώντας το σταυρό

στο χέρι, κι όλο ‘λεγαν οι αγγέλοι:
“Κλάψε ανθρωπάκο, θα γελάς στον ουρανό”

Πρώτη φορά, μικρός στη γειτονιά του
να μην τον παίζουν, μόνος! Τι πικρό…
Να μην ταιριάζει ή μοιάζει στη γενιά του
-άπειρες ώρες, σ’ ένα βίο μοναχικό-

να τραγουδά η ουράνια κυψέλη:
“Κλάψε ανθρωπάκι, θα χαρείς στον ουρανό”

Δεύτερη πράξη: όσο μεγαλώνει
γύρω του υπάρχει κάτι διαφορετικό:
Μια αναπηρία, μι’ αρρώστια τον κυκλώνει
ή ξένος είναι και δεν έχει θέση εδώ.

Στη Γη είν’ ένα ανθρώπινο κουρέλι:
 πρέπει να κλάψει για να βρει τον ουρανό.

Η τρίτη πράξη: μες την κοινωνία,
στο τμήμα της το παραγωγικό,
του λένε να ενταχθεί, στην εργασία-
κι ας είν’ αδύναμος στο σώμα, στο μυαλό,

γιατί αλλιώς, κανένας δεν τον θέλει
- πριν κλάψει, ας ρωτάει τον ουρανό.

Τέταρτο δράμα, όταν πρέπει ο ανθρωπάκος
- σαν βρίσκει μια δουλειά, με το στανιό -
τα ένσημα και τα χαρτιά του όλα κάπως
να φτιάξει, δίχως συνδικαλισμό.

Ρεπό και μπόνους του μετρούν με το τσιγκέλι-
κι αν κλάψει, θα τα βρει στον ουρανό.

 
Το πέμπτο δράμα είν’ η ίδια η ζωή του,
που κύκλους κάνει, κι όλο τρύπες στο νερό.

[PDE ads]

[MARKOS]

αντε μπραβο παληκαρια, να προβαλλουμε το πραγματικο νοημα της ποιησης με τις επιλογες μας.!!!!
γιατι με τον υπερρεαλισμο "φρικαρω" !!!!

[aristos2]

Εργατική πρωτομαγιά

ωραία που ήταν η συγκέντρωση
στην πιο μεγάλη μας πλατεία
ωραία τα μάρμαρα
ωραία τα μέγαρα
ωραίο και το παλιό εργατικό μας κέντρο

οι εργάτες είχαν ήδη φύγει
να κάνουν την πρωτομαγιά στις γύρω εξοχές
με τις γυναίκες, τα παιδιά και τα γεμάτα τους καλάθια
απόμεινες εσύ
απόμεινα εγώ
να κρατάμε ένα απορημένο λάβαρο
και τα στολισμένα μπαλκόνια
με τους βραχνούς ομιλητές

Από τη συλλογή: Ο μεθυσμένος ακροβάτης (1979)

[MARKOS]

Πρωτομαγιά (Διονύσιος Σολωμός)

Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέρα

που ωραιότερη φύση ξυπνάει

και την κάνουν λαμπρά και γελάει

πρασινάδες, αχτίδες, νερά.

Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι

παιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροι

ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,

όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά.

Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,

άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά.
  

[domenica]

Ηταν του Μάη το πρόσωπο

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ'' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.
 
 
Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.
 
 
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.
 
 
Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
 
 
Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.
 
 
Mα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Eίταν του Mάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
 
Νϊκος Γκάτσος - Από το ποίημα Αμοργός

( Μελοποιήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι )

[aeee]

Εμπήκ΄ ο Μάης , εμπήκ΄ ο Μάης ο μήνας,
Ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.
Μάη μου , Μάη δροσερέ , κι Απρίλη λουλουδάτε,
Απρίλη ροδοφόρετε , Μάη μου κανακάρη,
π΄ όλον τον κόσμο γιόμισες μ΄ άνθη και με λουλούδια
κι εμένα με περίπλεξες στης κόρης τις αγκάλες .
Για μήνυσέ μου , λυγερή, για μήνυσέ μου , κόρη,
να δώσω το χαιρετισμό ν΄όσο π΄ ανθούν οι κάμποι,
στέφανα να μας πλέξουνε με τ΄ ανθισμένο κλήμα,
να στρώσουμε την κλήνη μας με της μυρτιάς τα άνθη,
να πέφτουν τ΄ άνθη απάνω σου , τα ρόδα στην ποδιά σου
και τρία χρυσά γαρίφαλα τριγ΄τρω στο λαιμό σου .

[ekfrasi]

Πρωτομαγιά γεννήθηκε και Ο Γιάννης Ρίτσος, κάτοχος του βραβείου ειρήνης Λένιν και 9 φορές υποψήφιος για το Νόμπελ.

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία - Χ



Αγάπη, Αγάπη,
δε μούχες φέρει εμένα
μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω.

Νήστης γυμνός και αδάκρυτος
περιφερόμουν στα όρη
και τ' ανένδοτα μάτια μου στύλωνα
στους ουρανούς
γυρεύοντας την αμοιβή μου
απ' τη σιωπή και το τραγούδι.

Τα τρυφερά λυκόφωτα
οι πράες καμπύλες των βουνών
και τα λαμπρά βράδια του θέρους
με ρωτούσανε που είσαι ω Αγάπη.

Μα εγώ δεν είχα τι ν' αποκριθώ
κι έφευγα σιωπηλός
ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου.

Οι ωχρές αυγές
ακουμπούσαν στο περβάζι μου
το διάφανο πηγούνι τους
κάρφωναν στο πλατύ μου μέτωπο
τα μεγάλα γαλάζια τους μάτια
και με κοιτούσαν με πικρία
ζητώντας ν' απολογηθώ.

Τι ν' απαντήσω, Αγάπη;
Και δρασκελούσα το κατώφλι
τίναζα τα κατάμαυρα μαλλιά μου μες στο φως
και τραγουδούσα πλατιά στους ανέμους
το τραγούδι του «αδέσμευτου».

Πεισμωμένος χλωμός κι ακατάδεχτος
κοιτούσα τον κόσμο και κραύγαζα:
«Δεν έχω τίποτα
δικά μου είναι τα πάντα».    [Αυτό το έχω πει μία φορά στη ζωή μου στα σοβαρά...]

Κι όμως μια παιδική φωνή
επίμονα έκλαιγε βαθιά μου
γιατί δεν είχες έλθει, Αγάπη.

Τις νύχτες του έαρος
που η γύρη των άστρων
και των λουλουδιών
αγρυπνούσε στο δέρμα μου
μια λυπημένη ανταύγεια
σερνόταν στην απέραντη ψυχή μου
γιατί αργούσες να 'ρθεις, Αγάπη.

Γι' αυτό κ' οι πιο λαμπροί μου στίχοι
είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους
ενός λυγμού το τρεμοσάλεμα
γιατί έλειπες απ' την καρδιά μου, Αγάπη.

Όταν περιπλανιόμουν
στην ερημία του φθινοπώρου
στα γυμνά δάση
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα
τον ήλιο που έφευγε χλωμός
πάνω απ' τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω Αγάπη.

Κι όταν ακόμη επέστρεφα
την όψη μου απ' τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα
τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω
που δε με συλλογίστηκες, Αγάπη.

Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.

Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ' αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.

Για σένα, Αγάπη, ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα να 'βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω Αγάπη.

[domenica]

Το βαπόρι

Νάναι ως νάχης φύγει — με τους ανέμους — καβάλλα
στο άτι της σιγής κι' όλα να πάης
και vάv' πολλά καράβια, πολλή θάλασσα — μεγάλα
σύγνεφα πάνω — οι άνθρωποι κι' ο Μάης.

Κι' εντός μου εμένα να βρυχιέται — όλο να τρέμει —
βαρύ ένα βαπόρι και κατόπι
πάλι εσύ κι' ο Μάης κι' οι ανέμοι
κι' έπειτα πάλιν οι ανθρώποι, οι ανθρώποι.

Και νάναι όλα απ' ό,τι φεύγει —και δε μένει—
σε μια πόλη ακατοίκητη, κι' εντός μου
ακυβέρνητο, όλο να σε πηγαίνει το καράβι
έξω απ' την τρικυμία τούτου κόσμου.

Γιάννης Σκαρίμπας

[apri]

[domenica]

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
ποτέ δεν πάει μπροστά.

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
ποτέ δεν πάει σωστά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.

Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
πάει μια κρυφά, μια φανερά
ποτέ δεν πάει στρωτά.

Αν μ'αγαπάς κι αν θες να σ'αγαπώ
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.

Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς
αλλού να μην κοιτάς
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Νίκος Γκάτσος

[MARKOS]

Ο Ρούλης και το λουλούδι


Ο μικρούλης Ρούλης κάθε μέρα
τα λουλουδάκια φροντίζει
για να είναι όμορφα και ωραία.

Ώσπου ήρθε μία μέρα ...που
το λουλούδι πάει να κόψει
στη μαμά του να το δώσει.

Το λουλούδι πίσω πάει.
Τη ζωούλα του κρατάει.
"Όχι, όχι μην το κάνεις
τη ζωούλα μη μου πάρεις!"

Και ο Ρούλης πίσω τρέχει...
Να το κόψει δεν αντέχει!

Χαρτί και μολύβι αρπάζει
και λουλούδι σχεδιάζει!

Και η μαμά του όλο χαρά
το λουλούδι του κρατά
και γλυκά όλο το φιλά!!!