To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - Ίσως η απουσία είναι παρουσία
 
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

... για τις domenica και aeee, που έχουν ψυχή ... ποιητική ....

[PDE ads]

[domenica]

Η μόνη πανσέληνος που με μελαγχολεί ...η " πανσέληνος απουσία "

Μετά τά μεσάνυχτα

Μετά τά μεσάνυχτα,
σέ βραδιές μέ πανσέληνο,
(ἰδίως τό καλοκαίρι,
περί τά μέσα Ἰουλίου,
ἤ Αὐγούστου ἀρχές, ὅπως
συμπίπτουν οἱ φάσεις μέ τίς βραδιές).
Καθώς θά σταθεῖς ὁλομόναχος,
τό αἰχμηρό, σάν ἀνεπαίσθητο, μυστικά ὅμως
ἐπίμονο
σιωπηλό φῶς, ἀνυπόφορο σχεδόν,
ἀνεκδήλωτος κρυφός ἥλιος,
ἀόριστος, σάν ἀβέβαιος πόθος, τυραννικός
ἀπάνω σου
καραδοκεῖ
κάποι’ ἀπίστευτη νά φανεῖ σημασία.
Δοκιμασία τό σεληνόφως σέ περιλούει
ἀπερίγραπτο, ὑδάτινο κρύσταλλο
πεντακάθαρο κι ὀμιχλῶδες συνάμα
φάσμα καί γεγονός ἀπό φῶς.
Ὥ, ἡ σιωπή καί τοῦτο τό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ,
πῶς συνθλίβονται, στό πιό σιωπηλό
ἀγκάλιασμα, ψυχρό κι ὅμως ἐρωτικά ἀπαράμιλλο.
Μήπως τοῦτον περιμένεις
τόν ἔρωτα νά συλλάβεις;
Τό ἀπίθανο φέγγος
διαστέλλεται ἀνήκουστος ἦχος.
Ἔξαφνα σά νά πλησιάζει
αὐγή φανταστική ἀνατολή, ἀθόρυβη,
ἀγνώστου συνοδεία πάρα πολύ φανταστική,
ἀπό βεβαιότητες φαντασμάτων
ἀνεξήγητα βέβαιες.
Μύχια ψυχική δοκιμασία!
Τό ἀδυσώπητο φέγγος, σκληρό, χαϊδευτικό
μαζί κι ἀδιάφορο εἰσδύει μέσα σου,
ἐρωτική, θανάτου παιδεία.

Ζωή Καρέλλη
«Της μοναξιάς και της έπαρσης», 1951.

[aristos2]

ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

[Pixie]

ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

[PDE ads]

[aristos2]

ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

[aristos2]

Για τις γυναίκες τούτου του διαδικτυακού τόπου που ..., κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ...

ΓΥΝΑΙΚΑ

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

[aeee]

Καθως περνουν τα χρονια ........aristos2...............

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια
πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-
καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες
  φωνές,
βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-
ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,
τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς
ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.
Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά,
ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου
ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου
τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι-
ὁ δωρικὸς χιτώνας
ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά,
εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ
  σκοτάδι.
Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν
  δοξάρια
καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο
κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα
ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι
καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια-
τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια
πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη,
σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς
μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη,
καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες
πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια-
ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ
πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ
οἱ ἄσπρες λήκυθοι.

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,
γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης
πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του
ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.
Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-
ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο
βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς-
  καὶ εἶσαι
σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ
τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ
  νὰ κοιτάξεις πρῶτα,
γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ
  καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν
θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ
  καὶ νότο
θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας
πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.



Τὸ φῶς
Γ. Σεφέρης
Πόρος, «Γαλήνη», 31 τοῦ Ὀχτώβρη 1946

[domenica]

Πυρπόλησα όλες τις νύχτες
που μου όφειλε ο πρότερός μου βίος,
εξοστράκισα στον ασβέστη τα μελλούμενα,
τα μελλούμενα που κατείχα από κάτι αόρατες αστροφεγγιές
έτσι που οι βροχές μου να έχουν αποδέκτη.
Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης.

[aristos2]

Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...

[nikgre]

Άρης Αλεξάνδρου

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                                         ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
        για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                                                σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                                                          των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές

τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

[aeee]

Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...

.....ας τη ζησουμε....ας την απολαυσουμε που τη ζουμε.....την......ουχι.... "προδωμενη" πραγματικότητα... παρα.... παραδιδομενη στη ζωσα αγκαλια της "ευτυχιας" μας.....που ακομη.....αναζητουμε.......

[xenos]

 

Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

 

 η αλλη οψη της .....Γυναίκα δηλητήριο

      
    
Προσπάθησαν πολλοί
Να σε ψυχολογήσουν
Να δουν τι κρύβεις
Μέσα στην ψυχή σου
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου

Γυναίκα δηλητήριο
Κόλαση και μαρτύριο
Λύνεις και δένεις
Ξηλώνεις υφαίνεις
Γυναίκα δηλητήριο
Όνειρο και μυστήριο
Αράχνη που μαγεύει
Και θύματα παιδεύει

Προσπάθησαν πολλοί
Να σ’ αντιμετωπίσουν
Να σου χαρίσουνε στιγμές
Και να σε αγαπήσουν
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου

καλημερα

[fivo]

Άρης Αλεξάνδρου

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                                         ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
        για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                                                σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                                                          των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές

τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.

τι ωραία επιλογή.

Οἱ πόνοι τῆς Παναγιᾶς,

[nikgre]

Άρης Αλεξάνδρου

Με τι μάτια τώρα πια