*

Αποστολέας Θέμα: Π.Ι.-οδηγίες για την διδασκαλία γνωστικών αντικειμένων/Δημοτικό  (Αναγνώστηκε 5611 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος sophie

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1393
  • Φύλο: Γυναίκα
  • 2009...ζώντας με την...Commedia Dell' Arte!!!
    • Προφίλ
Β. ΔΗΜΟΤΙΚΟ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση χαρακτηρίζεται, ίσως περισσότερο από τις άλλες βαθμίδες, από τις μεγάλες και ουσιαστικές διαφοροποιήσεις των σταδίων ωρίμανσης των μαθητών, όχι μόνο από τάξη σε τάξη, αλλά πολλές φορές και από την έναρξη έως την περάτωση του σχολικού έτους.
Στην Α΄ και Β΄ τάξη του δημοτικού, ενότητες με θρησκευτικό περιεχόμενο εντάσσονται στο μάθημα Μελέτη Περιβάλλοντος και αφορούν κυρίως θρησκευτικές γιορτές και επετείους. Ως αυτοτελές μάθημα, τα Θρησκευτικά εισάγονται στο Ωρολόγιο Πρόγραμμα από την Γ΄ τάξη έως και την Στ΄ για δύο ώρες εβδομαδιαίως.
Σύμφωνα με το Αναλυτικό Πρόγραμμα, στο δημοτικό σχολείο το μάθημα έχει εισαγωγικό χαρακτήρα. Παιδαγωγικά είναι παιδοκεντρικό και ο θεολογικός του άξονας χριστοκεντρικός. Με βάση το στάδιο νοητικής, συναισθηματικής και κοινωνικής ωρίμανσης, ο δάσκαλος καλείται να συμβάλλει στη γνωριμία των μαθητών με τη χριστιανική ορθόδοξη παράδοση, αλλά και, στις μεγαλύτερες τάξεις, με το θρησκευτικό φαινόμενο. Οδηγός και σημείο αναφοράς στη διδακτική πράξη είναι το πρόσωπο, η ζωή, το έργο και η διδασκαλία του Ιησού Χριστού.

ΓΛΩΣΣΑ

Προτείνεται η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στο δημοτικό να περιλαμβάνει τα ακόλουθα κύρια σημεία, στα οποία θα πρέπει να επικεντρωθεί:
1. Τη διδακτική προσέγγιση, όπως προκύπτει από το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών (2003).
2. Τη διδακτική μέθοδο και το διάγραμμά της, όπως προκύπτει από τα συγγραφόμενα διδακτικά εγχειρίδια (πβλ. Συμπληρωματικές προδιαγραφές εκπαιδευτικού υλικού για το δημοτικό – Παράρτημα, τόμος Γ΄, τχ. α΄, 2003).
3. Τη λειτουργία του διδακτικού υλικού ως συστήματος (εγχειρίδιο, γραμματική, λεξικό, λογισμικό, φύλλα οδηγιών, τετράδιο εργασιών).
4. Την περιγραφή διδακτικής ενότητας και το σχεδιασμό μαθήματος.
Κατά την παρουσίαση μιας ενδεικτικής ενότητας του εγχειριδίου θα πρέπει να δοθεί έμφαση στα ακόλουθα δύο σημεία, τα οποία χρειάζεται να διευκρινιστούν:
α. Στην παραγωγή λόγου να γίνει σαφές ότι ο λόγος γράφεται για κάποιο σκοπό και με τρόπο, ώστε το κείμενο, γραπτό ή προφορικό, να γίνει κατανοητό ως περιεχόμενο και ως πρόθεση από τον αποδέκτη. Στη λογική αυτή προσαρμόζονται και τα κριτήρια αξιολόγησης του παραγομένου λόγου. Συνεπώς, είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί σχολαστικά, προκειμένου να γίνει κατανοητό από τον εκπαιδευτικό, ότι από την «εκφώνηση» του θέματος πρέπει να προκύπτει σαφώς ο σκοπός του γραψίματος και, στο μέτρο του δυνατού, τα λεξικογραμματικά μέσα. Το ζητούμενο είναι να γνωρίζει ο μαθητής για ποιον σκοπό γράφει και τι περίπου αποτέλεσμα αναμένει.
β. Από τα προηγούμενα προκύπτει έμμεσα η διαπιστωμένη επιστημονικά σχέση μεταξύ του είδους του παραγομένου λόγου και των λεξικογραμματικών δομών του. Γι’ αυτό και προτείνεται να δοθεί βαρύτητα (κατά τη διδασκαλία όλων των επιπέδων της γραμματικής) στη σχέση γραμματικής και επικοινωνιακής λειτουργίας.

ΙΣΤΟΡΙΑ

« Το μάθημα της Ιστορίας αποτελεί σημαντικό μέσο για την επίτευξη ευρύτερων σκοπών της αγωγής και της εκπαίδευσης, αφού παρέχει τις απαραίτητες γνώσεις και εξοικειώνει με τις διαδικασίες επεξεργασίας ιστορικών δεδομένων, ώστε ο μαθητής, μέσα από τη γνώση του παρελθόντος, να είναι σε θέση να κατανοεί το κοινωνικό «γίγνεσθαι», να μετέχει ενεργά σ’ αυτό και να γνωρίζει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος» (Α.Π.Σ. ΦΕΚ 303/2003,σελ.3940).
O καθορισμός και η ξεκάθαρη συνειδητοποίηση του σκοπού όλων των μαθημάτων είναι πολύ σημαντικά ζητήματα και αποτελούν το «ήμισυ του παντός» για τη διδακτική πράξη, διότι λειτουργούν σαν πυξίδα σε όλες τις φάσεις της διδακτικής διαδικασίας (προγραμματισμός, υλοποίηση, αξιολόγηση) και προφυλάσσουν από παρανοήσεις, παρεξηγήσεις και άσκοπες ενέργειες συγγραφείς, μάχιμους εκπαιδευτικούς κ.ά. Είναι, επομένως, ανάγκη και για την Ιστορία οι επιλογές, οι διδακτικές προτάσεις, οι απόψεις, οι ενστάσεις κτλ. να έχουν σημείο αναφοράς το σκοπό του μαθήματος.
Στο σκοπό της διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας ( ΦΕΚ 303/2003, σελ.3915) τονίζεται η ανάγκη να καλλιεργείται στους μαθητές και η ιστορική σκέψη, που προκύπτει από την εφαρμογή της επιστημονικής μεθοδολογίας, της παιδαγωγικής και της ιστορικής επιστήμης, και η ιστορική συνείδηση, δηλαδή η μετάδοση στις νεότερες γενιές της συλλογικής ιστορικής μνήμης της κοινωνίας που συντείνει στον ιστορικό αυτοπροσδιορισμό του ατόμου με την εκδήλωση υπεύθυνης συμπεριφοράς στο παρόν και το μέλλον. Εάν δεν τηρηθεί μία ισορροπία στην προσπάθεια υλοποίησης (συγγραφή βιβλίων, διδασκαλία του μαθήματος) και των δύο αυτών επιδιώξεων «μπορεί να προκληθούν ισχυρές αντιδράσεις, είτε της ακαδημαϊκής κοινότητας είτε μερίδας της κοινωνίας» της οποίας η συλλογική μνήμη πρέπει να μεταβιβάζεται στους μαθητές.
Για την ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης, θα πρέπει οι μαθητές, μαζί με τις ιστορικές γνώσεις, να κατανοούν ιστορικούς όρους και ιστορικές έννοιες , να τις συσχετίζουν και να καταλήγουν σε δυνητικές γενικεύσεις. Με άλλα λόγια να καταστούν ιστορικά εγγράμματοι (ιστορικός εγγραμματισμός). Αυτό σημαίνει ότι, ανάλογα με την ηλικία και το πνευματικό τους επίπεδο:
α. να είναι σε θέση να παρακολουθούν και να κατανοούν τη γλώσσα ενός ιστορικού κειμένου, γραμμένου με τους ιστορικούς κώδικες,
β. να κατέχουν τη βασική εννοιολογική υποδομή της Ιστορίας (έννοιες, συσχετίσεις, γενικεύσεις) και
γ. να αποκτήσουν σε κάποιο βαθμό τον τρόπο του «σκέπτεσθαι» του ιστορικού, να καλλιεργήσουν παρόμοιες δεξιότητες (αξιοποίηση ιστορικών πηγών) και να οικοδομήσουν αξίες , στάσεις και συμπεριφορές που είναι κοινά αποδεκτές.
Για την επίτευξη αυτών που αναφέρθηκαν πιο πάνω αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζουν το Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών (Δ.Ε.Π.Π.Σ), τα συνακόλουθα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (Α.Π.Σ.) και το εκπαιδευτικό υλικό, που απευθύνεται σε μαθητές και εκπαιδευτικούς: βιβλίο μαθητή, βιβλίο δασκάλου, τετράδιο ασκήσεων, εποπτικό υλικό, έντυπο και λογισμικό.
Το νέο Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στο δημοτικό σχολείο εναρμονίζεται:
1. Με το ρόλο της εκπαίδευσης και του σχολείου, όπως αυτός προσδιορίζεται στα επίσημα θεσμικά κείμενα και τις επικρατέστερες απόψεις παιδαγωγών, κοινωνιολόγων της εκπαίδευσης και άλλων επιστημόνων .
2. Με τις επικρατέστερες ψυχοπαιδαγωγικές και διδακτικές απόψεις για τη μάθηση (εννοιολογική οργάνωση της γνώσης που διευκολύνει τη διαθεματική προσέγγιση), την έμφαση που πρέπει να δίδεται όχι μόνο στην απόκτηση γνώσεων αλλά και στην καλλιέργεια δεξιοτήτων (γνωστικές, κοινωνικές, μεθοδολογικές), την οικοδόμηση αξιών και την ανάπτυξη στάσεων και συμπεριφορών που πρέπει να χαρακτηρίζουν τον υπεύθυνο και δημοκρατικό πολίτη.
3. Με τις επιστημονικές απόψεις για την αναγκαιότητα, το σχεδιασμό, τη σύνταξη και την αξιολόγηση των Αναλυτικών Προγραμμάτων.
4. Με αιτήματα που έχουν διατυπωθεί από την πανεπιστημιακή και την εκπαιδευτική κοινότητα για θέματα περιεχομένων και διδακτικής προσέγγισης της Ιστορίας, όπως: αξιοποίηση ιστορικών πηγών, ανάπτυξη θεμάτων από τη σύγχρονη ιστορία, διδασκαλία ιστορικών εννοιών, διδασκαλία της Τοπικής Ιστορίας , «αυτονόμηση και αναβάθμιση» της Μυθολογίας κτλ.
Η διαθεματική προσέγγιση με το Δ.Ε.Π.Π.Σ. και τα συνακόλουθα Α.Π.Σ. δεν καταργεί τα διακριτά μαθήματα, αλλά αντιμετωπίζεται: α) με αναφορές στα κείμενα β) με διαθεματικές δραστηριότητες γ) με σχέδια εργασίας και κυρίως δ) με τις έννοιες : εγχώριες και διαθεματικές .
Τονίζεται, επίσης, σ’ αυτό η ανάγκη να αξιοποιούνται οι ιστορικές πηγές για τη διδασκαλία του μαθήματος και δίνονται οδηγίες για την αξιοποίηση του διαδικτύου, την κατανομή του διδακτικού χρόνου τη σύνταξη σχεδίων εργασίας, τη χρήση μουσειοσκευών, κτλ.
Διευκρινίσεις για την Τοπική Ιστορία

Στα νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών και τις προδιαγραφές συγγραφής διδακτικών βιβλίων τονίζεται ότι τα διδακτικά βιβλία πρέπει να είναι ευσύνοπτα και όχι εκτεταμένα, για να ολοκληρώνεται η διδασκαλία όλων των ενοτήτων στο χρόνο που διατίθεται από το Ωρολόγιο Πρόγραμμα. Αυτή η διδακτική απαίτηση, που προβάλλεται συνέχεια και από τους περισσότερους που ασχολούνται με θέματα διδασκαλίας και εκπαίδευσης, δημιουργεί πολλά προβλήματα στην ικανοποίηση αιτημάτων, που τακτικά υποβάλλονται στο ΥΠΕΠΘ και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο από πολιτιστικούς φορείς, ιδιώτες κ.ά, για περισσότερα γεγονότα και περισσότερες λεπτομέρειες στα βιβλία ιστορίας, για όλες τις περιοχές και για όλες τις ιστορικές περιόδους.
Με την επισημοποίηση της Τοπικής Ιστορίας, εκτός του ότι ικανοποιείται ένα ώριμο πλέον αίτημα, δίνεται ικανοποιητική λύση και στα επίμονα αιτήματα για περισσότερη ιστορία , αφού προβλέπεται οι μαθητές να ασχοληθούν με την ιστορία του τόπου τους και να την εντάξουν στην Γενική Ιστορία.
Επομένως, σημαντικά ιστορικά γεγονότα, που συνδέονται με την ιστορία της περιοχής και δεν αναφέρονται ή παρουσιάζονται συνοπτικά στο βιβλίο της Ιστορίας, μπορεί να αποτελέσουν θέματα για σχέδια εργασίας στα οποία θα αξιοποιούνται όσα επισημαίνονται στο Δ.Ε.Π.Π.Σ. για τη διαθεματική προσέγγιση της γνώσης και στην εισαγωγή για τη χρήση των ιστορικών πηγών.
Για παράδειγμα, στην περιοχή της Αρκαδίας οι μαθητές εκπονούν σχέδιο εργασίας για την πολιορκία και την άλωση της Τριπολιτσάς, στην περιοχή του Μεσολογγίου για την πολιορκία και την έξοδο των Μεσολογγιτών, στην περιοχή των Αγράφων για την αυτονομία κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, στην περιοχή της Χαλκιδικής για τη ζωή και το έργο του Εμμανουήλ Παπά, στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας για τη ζωή και το έργο αγωνιστών
του Μακεδονικού Αγώνα, στην περιοχή της Πρέβεζας για την Νικόπολη στα Ρωμαϊκά χρόνια, στην περιοχή της Λακωνίας για το Μιστρά, στην περιοχή του Πειραιά για τα μακρά τείχη, στην περιοχή της Θήβας για τον Κάδμο, τον Ηρακλή, το Θηβαϊκό κύκλο των τραγωδιών κτλ.
Θεωρείται αυτονόητο ότι σε όλα τα μαθήματα θα πρέπει να χρησιμοποιείται διδακτικός λόγος και να γίνονται διδακτικές ενέργειες που προσιδιάζουν στις επιδιώξεις του μαθήματος και στις δυνατότητες των παιδιών της τάξης. Έτσι, δεν αποκλείεται μερικές φορές, να παρουσιάζεται η ανάγκη ο εκπαιδευτικός να κάνει επιλογές και προσαρμογές που επιβάλλονται από τις ιδιαιτερότητες της τάξης όπου διδάσκει, το διατιθέμενο διδακτικό χρόνο και τις υπάρχουσες δυνατότητες: υλικοτεχνική υποδομή, αρχαιολογικοί χώροι, μουσεία κτλ.

ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Οι σύγχρονες αρχές για τη μεθοδολογική προσέγγιση των μαθηματικών, σύμφωνα με τα Α.Π.Σ., είναι οι ακόλουθες :
• Διεπιστημονικότητα / Διαθεματικότητα
• Επoικοδομητισμός και ανακαλυπτική ερευνητική μάθηση
Αυτές αξιοποιούν τον κοινωνικό κονστρουκτιβισμό (ομάδες εργασίας) στη διδακτική, λαμβάνοντας υπόψη ότι η μάθηση είναι κοινωνικά προσδιορισμένη και αμβλύνοντας μέσω των ομάδων εργασίας το παθογόνο άγχος, συμβάλλοντας έτσι και στην αποτελεσματικότερη μάθηση αλλά και στην ψυχολογική ισορροπία των μαθητών (μεταξύ ομαδικής και ατομικής εργασίας). Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται κατά τη διδακτική πράξη στη μέθοδο των τριών σταδίων του Brunner: πραξιακό – εικονικό – συμβολικό, και στη σταδιακή αποσύνδεση των μαθηματικών από τη θεωρία των συνόλων, απελευθερώνοντας υποσυνείδητα τη σκέψη εκτός συγκεκριμένου πλαισίου.
Επίσης, δίνεται έμφαση στη σωστή χρήση και αξιοποίηση της μαθηματικής ορολογίας (γλώσσα), αναπτύσσοντας έτσι την ικανότητα διάκρισης και ταξινόμησης πληροφοριών, που είναι οι βάσεις για την δημιουργία αντιληπτικής ικανότητας.
Διασφαλίζεται η συνέχεια από τάξη σε τάξη και από βαθμίδα σε βαθμίδα. Προτάσσεται στις θεματικές περιοχές των περιεχομένων της γνώσης η λύση προβλήματος, που θεωρείται από τη σύγχρονη ψυχολογία και τη διδακτική μεθοδολογία ως ο ακρογωνιαίος λίθος της μαθηματικής και κριτικής σκέψης. Τα προβλήματα αντλούνται από τη ζωή των μαθητών (παραστάσεις και εμπειρίες) και γίνεται έτσι ορατή η σύνδεση των μαθηματικών με την καθημερινή ζωή. Επίσης, γίνεται χρήση και αξιοποίηση των μοτίβων (προσέγγιση με παιγνιώδη τρόπο), με αποτέλεσμα την ανάπτυξη ικανοτήτων δημιουργίας αλυσιδωτών ορθολογικών συλλογισμών, που θεωρούνται προϋπόθεση δημιουργίας της μαθηματικής σκέψης. Αξιοποιείται η απλή μέθοδος των τριών και ασκούνται οι μαθητές στην πρακτική αριθμητική.
Μεθοδολογία
• Περιορίζεται η υπερανάλυση στις προσεγγίσεις της μαθηματικής γνώσης, η οποία καταστρέφει την αναλυτική σκέψη που θεωρείται η υπ’ αριθμόν ένα προϋπόθεση της αντιληπτικής ικανότητας.
• Δίνεται έμφαση στη σύνδεση της γνώσης με την πραγματικότητα και αξιοποιείται η δυνατότητα εξήγησης ορισμένων φαινομένων, διευρύνοντας το ενδιαφέρον των μαθητών για μάθηση.
• Όσον αφορά στο περιεχόμενο και στη διδακτική προσέγγιση, ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα δίδεται στην ανάπτυξη ικανότητας νοερών υπολογισμών, συμβάλλοντας έτσι στη βελτίωση λειτουργίας της βραχυπρόθεσμης μνήμης, στη μετάβαση από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο (αφαιρετική ικανότητα) και κατ’ επέκταση στην εσωτερίκευση βασικών εννοιών και στην ανάπτυξη ικανότητας γενικεύσεων, που αποτελούν στοιχεία υγιούς και ισχυρής μαθηματικής σκέψης.
• Προβλέπεται η αξιολόγηση του μαθητικού έργου, στοιχείο που, σύμφωνα με την επιστημονική αρθρογραφία, απουσίαζε από τα προηγούμενα προγράμματα σπουδών.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Οι σύγχρονες αντιλήψεις σχετικά με τη διδασκαλία και τη μάθηση των Μαθηματικών θεωρούν ότι τα Μαθηματικά δεν αποτελούν μόνο ένα σύστημα γνώσεων, αλλά και μια διαδικασία οργάνωσης και τεκμηρίωσης αυτών των γνώσεων. Αποδεχόμενοι επομένως τούτο οι στόχοι της μαθηματικής εκπαίδευσης εκφράζονται και ικανοποιούνται πληρέστερα με όρους δραστηριοτήτων, παρά με όρους παρατηρήσιμων συμπεριφορών. Η επιλογή των δραστηριοτήτων γίνεται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια που αναφέρονται στους γενικούς στόχους της μαθηματικής εκπαίδευσης και η διατύπωσή τους επιτρέπει την εμπλοκή, εφόσον είναι δυνατόν, του συνόλου των μαθητών της τάξης. Για κάθε τάξη η διδασκαλία των Μαθηματικών πρέπει να οργανώνεται στη βάση της συνύπαρξης ενός σχεδιασμού κατάλληλων και πλούσιων δραστηριοτήτων και ενός προγραμματισμού μιας επιθυμητής τελικής συμπεριφοράς.
Γενικά η διδακτική προσέγγιση οφείλει σε κάθε περίπτωση:
• Να στηρίζεται στις αρχές του εποικοδομητισμού και της ανακαλυπτικής-ερευνητικής μάθησης ως ψυχολογικών θεωριών μάθησης. Διότι έτσι αξιοποιείται ο κοινωνικός κονστρουκτιβισμός (ομάδες εργασίας), αφού λαμβάνει υπόψη ότι η μάθηση είναι κοινωνικά προσδιορισμένη, δηλαδή οι μαθητές δεν είναι παθητικοί δέκτες πληροφοριών, αλλά μαθαίνουν Μαθηματικά με κατανόηση, χτίζοντας ενεργητικά τη νέα γνώση από τις εμπειρίες τους, και έτσι μέσω των ομάδων εργασίας αμβλύνεται το άγχος, συμβάλλοντας στην αποτελεσματικότερη μάθηση, αλλά και στην ψυχολογική ισορροπία των μαθητών (μεταξύ ομαδικής και ατομικής εργασίας).
• Να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα, ώστε η διδακτική πράξη να διέρχεται από τα τρία στάδια του Brunner: πραξιακό – εικονικό – συμβολικό.
• Να αξιοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία (Η/Υ, CD-Roms κ.ά.) για την οικοδόμηση της γνώσης και την επίλυση προβλημάτων.
• Να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σωστή χρήση και αξιοποίηση της μαθηματικής ορολογίας (γλώσσα), αναπτύσσοντας έτσι την ικανότητα διάκρισης και ταξινόμησης πληροφοριών που είναι οι βάσεις για την δημιουργία αντιληπτικής ικανότητας.
• Να προτάσσει τη λύση προβλήματος, που θεωρείται από τη σύγχρονη ψυχολογία και διδακτική μεθοδολογία ως ο ακρογωνιαίος λίθος της μαθηματικής και κριτικής σκέψης. Τα προβλήματα αντλούνται από τη ζωή των μαθητών (παραστάσεις και εμπειρίες) και γίνεται έτσι ορατή η σύνδεση των μαθηματικών με την καθημερινή ζωή.
• αποτέλεσμα την ανάπτυξη ικανοτήτων δημιουργίας αλυσιδωτών ορθολογικών συλλογισμών, ικανότητα η οποία θεωρείται προϋπόθεση δημιουργίας της μαθηματικής σκέψης.
• Να επαναφέρει κλασικές και αποδεδειγμένα επιτυχημένες προσεγγίσεις των γνωστικών αντικειμένων των μαθηματικών, όπως π.χ. η απλή μέθοδος των τριών, να αξιοποιεί την πρακτική αριθμητική και να δίνει ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα στην ανάπτυξη ικανότητας νοερών υπολογισμών, συμβάλλοντας έτσι στη βελτίωση λειτουργίας της βραχυπρόθεσμης μνήμης, στη μετάβαση από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο (αφαιρετική ικανότητα) και κατ’ επέκταση στην εσωτερίκευση βασικών εννοιών και στην ανάπτυξη ικανότητας γενικεύσεων, που αποτελούν στοιχεία υγιούς και ισχυρής μαθηματικής σκέψης.
• Να περιορίζει την υπερανάλυση στις προσεγγίσεις της μαθηματικής γνώσης, η οποία καταστρέφει την αναλυτική σκέψη που θεωρείται η υπ’ αριθμόν ένα προϋπόθεση της αντιληπτικής ικανότητας.
• Δίνεται έμφαση στη σύνδεση της γνώσης με την πραγματικότητα και αξιοποιείται η δυνατότητα εξήγησης ορισμένων φαινομένων, δημιουργώντας την παρώθηση των μαθητών και διευρύνοντας το ενδιαφέρον για μάθηση.
• Να προβλέπει την αξιολόγηση του μαθητικού έργου, στοιχείο που, σύμφωνα με την επιστημονική αρθρογραφία, απουσίαζε από τα προηγούμενα προγράμματα σπουδών.
Λεπτομέρειες για τους τρόπους και τις μεθόδους διδασκαλίας μπορεί ο διδάσκων να βρει στο τεύχος των οδηγιών για τη διδασκαλία των Μαθηματικών και ιδιαίτερα στο βιβλίο του δασκάλου.

ΠΕ60

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)

Αποσυνδεδεμένος sophie

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1393
  • Φύλο: Γυναίκα
  • 2009...ζώντας με την...Commedia Dell' Arte!!!
    • Προφίλ
...συνέχεια

ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

1. Αναλυτικά προγράμματα (άξονες, διαθεματικό πλαίσιο σπουδών, νέες προοπτικές για το εκπαιδευτικό μας σύστημα και νέες παιδαγωγικές εφαρμογές).
2. Το προφίλ των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (δυνατότητες νοητικές, γλωσσικές κ.α, ψυχολογικό δυναμικό των παιδιών, ενδιαφέροντα και τρόποι προσέγγισης, αντιμετώπιση ειδικών περιπτώσεων όπως του υπερκινητικού παιδιού, του δυσλεκτικού παιδιού και του παιδιού με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, δυνατότητες ένταξης στην ομάδα και κατάλληλες διδακτικές προσεγγίσεις για την καλύτερη ομαδοποίηση, ανάλυση αναγκών του μαθητή, μαθησιακοί τύποι/ τρόποι προσέγγισης της γνώσης, στρατηγικές μάθησης, σταδιακή αυτονόμηση, πολλαπλή νοημοσύνη).
3. Διδακτικές προσεγγίσεις (επικοινωνιακή μέθοδος, ανάπτυξη /βελτίωση δεξιοτήτων: κατανόηση – παραγωγή γραπτού και προφορικού λόγου, σχέδιο μαθήματος [Παρουσίαση – Πρακτική άσκηση – Παραγωγή, Σχέδιο που βασίζεται στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, Μοντέλο Δραστηριοτήτων TBL], αρχές δημιουργίας διδακτικού υλικού και όχι ένα και μοναδικό διδακτικό βιβλίο, ανάγκες του συγκεκριμένου μαθητικού πληθυσμού, βιβλιοθήκη τάξης, αξιοποίηση νέων τεχνολογιών, ομαδοσυνεργατική μέθοδος, projects – βιωματική διδασκαλία, διαφοροποιημένη παιδαγωγική [διαβάθμιση δραστηριοτήτων, δραστηριότητες ανοικτού τύπου, συνθετικές εργασίες], εξατομικευμένη παιδαγωγική – κάλυψη των αναγκών του μαθητή, παραγωγή διδακτικού υλικού ως υλικό τάξης).
4. Διαχείριση τάξης (ρόλοι μαθητή/ δασκάλου, ομαδοσυνεργατική προσέγγιση, παρώθηση).
5. Αξιολόγηση (ποικίλες μορφές αξιολόγησης [διαγνωστικό τεστ, τεστ προόδου] με βαρύτητα στη διαμορφωτική αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση, στο portfolio, στην αξιολόγηση μέσα στην ομάδα και στην αξιολόγηση προϊόντων ομαδικών εργασιών).
6. Θέματα ειδικού ενδιαφέροντος όπως :
-Γλωσσικές δραστηριότητες και όχι γλωσσικές ασκήσεις
-Χρήση της μητρικής γλώσσας και ενδυνάμωση της πολυγλωσσίας
-Projects και τρόποι που προάγουν τη διαθεματική προσέγγιση
-Χρήση πολυμέσων/νέων τεχνολογιών για την προώθηση του εγγραμματισμού και της διαθεματικότητας
-Θεματικές που προάγουν την επικοινωνία μέσω της ξένης γλώσσας
-Δίκτυα επικοινωνίας με μαθητές άλλων χωρών
-Ανάπτυξη της ευρωπαϊκής διάστασης της εκπαιδευτικής μας πολιτικής και προώθηση της πολυπολιτισμικότητας.

ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ

Το μάθημα συνδέεται με την ερμηνεία των φαινομένων που συναντάμε στην καθημερινή ζωή και τις βιωματικές εμπειρίες του μαθητή. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να δοθεί έμφαση στην ερευνητική διάσταση του μαθήματος και τις συνιστώσες της (ομαδοσυνεργατική διαδικασία, καταμερισμός εργασίας και ευθυνών κ.ά.). Παράλληλα πρέπει να έχει και διερευνητική διάσταση, ώστε να καλλιεργούνται δεξιότητες που έχουν σχέση με τον διερευνητικό χαρακτήρα της μάθησης (διατύπωση υποθέσεων, θεωρητική επεξεργασία του μοντέλου, έλεγχός του κ.λπ.).
Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να προκαλεί ερωτήματα, ώστε να διερευνά τις εναλλακτικές απόψεις των μαθητών και να τους καθοδηγεί στην ανακάλυψη της σωστής εξήγησης των φαινομένων με την ορθή χρήση των εννοιών.
Για την επίτευξη των παραπάνω απαιτείται η υιοθέτηση της πειραματικής διαδικασίας ( ή της επίδειξης πειραμάτων) ως βασικής μεθοδολογίας για την εξαγωγή γενικών συμπερασμάτων. Ο χαρακτήρας των Φυσικών Επιστημών επιβάλλει την ανάγκη διασύνδεσής τους με τον πραγματικό κόσμο μέσω της δημιουργίας αυθεντικών / πραγματικών προβλημάτων ως προέκτασης του εργαστηρίου.
Η χρήση των Νέων Τεχνολογιών με διδακτικά λειτουργικό τρόπο κρίνεται αναγκαία για την συμβολική αναπαράσταση εννοιών, οι οποίες είναι δύσκολο να παρατηρηθούν στο φυσικό εργαστήριο. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στη σωστή διατύπωση των επιστημονικών όρων και στην προσαρμογή τους στο νοητικό επίπεδο των μαθητών.
Στη διαθεματική προσέγγιση απαιτείται να γίνει αντιληπτή η ανάγκη διασύνδεσης της Φυσικής με τον πραγματικό κόσμο. Ο σκοπός του προγράμματος είναι να προβληθούν και να διαχυθούν οι έννοιες της διαθεματικότητας. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να δοθεί έμφαση και στη γνώση και στη γνωστική δομή του αντικειμένου, αλλά και στις δεξιότητες που απαιτούνται και περιγράφονται στο Δ.Ε.Π.Π.Σ. Ειδικότερα στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνονται :
1. Διατύπωση ερωτήσεων και υποθέσεων με την έναρξη του μαθήματος από το δάσκαλο και πρώτες - αρχικές απαντήσεις από τους μαθητές.
2. Πείραμα - Παρατήρηση - Έρευνα - Συμπέρασμα στα πλαίσια της «ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας». Οι μαθητές χωρισμένοι σε ομάδες κάνουν τα πειράματα με απλά υλικά. Ο δάσκαλος επιβλέπει, βοηθάει και καθοδηγεί διακριτικά.
3. Μετά τη διατύπωση των συμπερασμάτων, οι μαθητές ελέγχουν και κρίνουν τις αρχικές απαντήσεις τους, οι οποίες είναι καταγεγραμμένες στον πίνακα.

ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Γενικά

Κατά τη φάση της εισαγωγικής επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στη διδασκαλία του μαθήματος της Μελέτης Περιβάλλοντος πρέπει να δοθεί έμφαση σε δύο τομείς: 1) στη φύση του γνωστικού αντικειμένου και 2) στις διδακτικές προσεγγίσεις που προσιδιάζουν στη φύση του γνωστικού αντικειμένου.

1. Η φύση του γνωστικού αντικειμένου

Η Μελέτη Περιβάλλοντος (εφεξής ΜτΠ) διδάσκεται από την Πρώτη μέχρι και την Τετάρτη Δημοτικού και αποτελεί κατ΄ εξοχήν διαθεματικό και «πολυσυλλεκτικό» γνωστικό αντικείμενο, διότι έχει διαμορφωθεί από τη συμβολή διαφόρων επιστημονικών κλάδων, γι΄ αυτό και αντλεί από τις θεμελιώδεις ενδοκλαδικές έννοιες και μεθοδολογίες των:
- κοινωνικών επιστημών (ιστορία, θρησκευτικά, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, οικονομία, αγωγή του πολίτη)
- επιστημών της γης (γεωγραφία)
- περιβαλλοντικών επιστημών (οικολογία, περιβαλλοντική εκπαίδευση).
- φυσικών επιστημών (φυσική, χημεία, βιολογία)
Η Μελέτη Περιβάλλοντος αποτελεί έναν ενιαίο και ενοποιημένο τομέα μάθησης, ο οποίος μελετά το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον ως χώρο ενιαίο με στοιχεία που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
• Στο Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγραμμάτων Σπουδών και στο Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών για τη ΜτΠ η συνοχή και το ενιαίο της σχολικής γνώσης από τάξη σε τάξη επιτυγχάνεται με κριτήριο της διαθεματικές και τις ενδοκλαδικές έννοιες (κατακόρυφος άξονας). Οι διαθεματικές έννοιες άτομο-ομάδα, χρόνος, χώρος, μεταβολή, σύστημα, αλληλεπίδραση, πολιτισμός και οι ενδοκλαδικές έννοιες φυσικό περιβάλλον και φυσικές επιστήμες αποτελούν το πλαίσιο για τη διαμόρφωση ενοτήτων και στις τέσσερις τάξεις. Για παράδειγμα, οι ενότητες στο σχολικό βιβλίο της Α΄ Δημοτικού που θα κυκλοφορήσει το 2006 είναι:
• Ο χρόνος
• Ο τόπος μου
• Οι ανάγκες του ανθρώπου
• Πώς επικοινωνούμε
• Ο Πολιτισμός μας
• Ερευνούμε το φυσικό περιβάλλον

2. Διδακτικές Προσεγγίσεις

Η διδασκαλία της ΜτΠ συνδυάζει μεθοδολογίες από διαφορετικής φύσης επιστημονικούς κλάδους, όπως είναι οι Φυσικές και οι Κοινωνικές Επιστήμες. Οι μεθοδολογίες αυτές είναι: η παρατήρηση, η συλλογή δεδομένων, η εξήγηση, η ερμηνεία και ο συμπερασμός, η εφαρμογή, η υπέρβαση δεδομένων και η αυτο-αξιολόγηση.
Η διδασκαλία της ΜτΠ είναι πρωτίστως εννοιοκεντρική. Η πληροφορία οργανώνεται σε έννοιες, σχήματα ταξινόμησης και συσχέτισης των εννοιών αυτών, καθώς και σε γενικεύσεις, οι οποίες προκύπτουν από τις συσχετίσεις μεταξύ εννοιών.
Κατά τη διδασκαλία, αξιοποιείται ποικίλο διδακτικό υλικό και όχι μόνο το σχολικό βιβλίο. Οι προσεγγίσεις έχουν συμμετοχικό και βιωματικό χαρακτήρα, όπως έχει η μέθοδος της έρευνας στο πεδίο, που αποτελεί μία από τις επικρατούσες διδακτικές προτάσεις στη ΜτΠ. Τέλος, υιοθετούνται μέθοδοι αξιολόγησης του μαθητή που δεν περιορίζονται στον έλεγχο του αποτελέσματος, αλλά επεκτείνονται στην ανάδειξη της διαδικασίας. Γι΄ αυτό και δίνεται έμφαση στη διατύπωση μαθητικών αυτο-ερωτήσεων, ώστε ο μαθητής να ελέγχει με αυτοαξιολογικές διαδικασίες την πρόοδό του.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Σύμφωνα με το Δ.Ε.Π.Π.Σ. και τα αντίστοιχα Α.Π.Σ. της Γεωγραφίας για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη του δημοτικού Σχολείου, οι μαθητές πρέπει να αποκτήσουν σταδιακά έναν ικανοποιητικό νοητικό χάρτη της επιφάνειας της γης και να συνηθίσουν να χρησιμοποιούν με σχετική ευχέρεια ορισμένα εργαλεία καταγραφής δεδομένων με γεωγραφικό περιεχόμενο (π.χ. χάρτες και απλά γραφήματα), ώστε να γίνουν ικανοί να επεξεργάζονται πιο σύνθετα γεωγραφικά ζητήματα στο γυμνάσιο. Επομένως, τα θέματα στα οποία πρέπει να δοθεί έμφαση είναι τα παρακάτω:
• Τρόποι παρατήρησης, καταγραφής και, ανάλογα με την ηλικία, ταξινόμησης των φυσικών και ανθρωπογενών στοιχείων του χώρου σε όλο και ευρύτερα επίπεδα αναφοράς, καθώς και ερμηνεία των σχέσεων μεταξύ φυσικού και αθρωπογενούς περιβάλλοντος.
• Τρόποι μελέτης της γεωγραφικής διάστασης διάφορων φαινομένων με τη βοήθεια χαρτών και άλλων λεκτικών, ποσοτικών και συμβολικών μορφών δεδομένων.
• Τρόποι που θα επιτρέψουν στους μαθητές να αποκτήσουν πρακτικές και κοινωνικές δεξιότητες με στόχο την έρευνα γεωγραφικών θεμάτων και την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Η «Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή» είναι ένα γνωστικό αντικείμενο με το οποίο οι μαθητές έρχονται σε επαφή ως αυτοτελές μάθημα, για πρώτη φορά, στην Ε΄ τάξη του Δημοτικού. Στο μάθημα αυτό δίνεται, σήμερα, ιδιαίτερη έμφαση καθ’ ότι αναγνωρίζεται απ’ όλους η μεγάλη και καθοριστική σημασία του ρόλου του πολίτη και της αγωγής του. Για το λόγο αυτό, η προσέγγιση και η διδασκαλία του χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.
Έτσι, σήμερα, με βάση τα νέα Α.Π.Σ. και Δ.Ε.Π.Π.Σ. το μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, αποκτά ιδιαίτερη σημασία με προσδιορισμό των βασικών σκοπών και στόχων, που μπορούν να συνοψιστούν στους παρακάτω:
• Η κατάκτηση από το μαθητή γνώσεων για την κοινωνική πραγματικότητα (άμεση και ευρύτερη) και η κατανόηση των σχετικών με τον άνθρωπο και τον πολίτη και την κοινωνία εννοιών (πολίτης, δικαιώματα του πολίτη, δημοκρατία, ειρήνη, συνεργασία, αλληλεγγύη, αποδοχή κ.λπ.).
• Η ανάπτυξη και καλλιέργεια δεξιοτήτων
- Πνευματικών (ερευνητική διάθεση, εξέταση θεμάτων κοινωνικής πραγματικότητας, κριτική σκέψη, ανάλυση δεδομένων και εξαγωγή συμπερασμάτων, επινόηση πρωτότυπων ιδεών για λύση προβλημάτων, ικανότητα υλοποίησης λύσεων).
- Κοινωνικο-συναισθηματικών (συνεργατικότητας, ενεργούς συμμετοχής, ένταξης και λειτουργίας ως μέλος της ομάδας, ανάληψης και αποδοχής ρόλων εαυτού και μελών ομάδας, αποδοχής καταμερισμού ρόλων, ανάληψης πρωτοβουλιών, ανάληψης ευθύνης, λήψης απόφασης, αποδοχής του άλλου, κ.λπ.).
• Η ανάπτυξη και διαμόρφωση θετικών στάσεων (αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης, συνεργασίας, αλληλοαποδοχής, σεβασμού της ετερότητας, και της διαφορετικότητας).
• Η διαμόρφωση ενός πολίτη ενεργού, δημοκρατικού, υπεύθυνου, συμμετοχικού, με γνώμη και ρόλο στα δρώμενα, αλλά και σεβασμό και αποδοχή του άλλου, ενός πολίτη, που θα γνωρίζει και θα κατανοεί το ρόλο, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του, μέσα σε μια οργανωμένη και δημοκρατικά λειτουργούσα κοινωνία.
Οι ανωτέρω στόχοι αλλά και όλο το μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής εντάσσονται στη φιλοσοφία της διαθεματικής προσέγγισης και κατάκτησης της γνώσης, μιας γνώσης, η οποία δε θα λειτουργεί αποσπασματικά, αλλά θα εντάσσεται και θα λειτουργεί μέσα σε ένα ενιαίο σύνολο, σε μια ολιστική προσέγγιση, ώστε να είναι αφομοιώσιμη και αξιοποιήσιμη από το μαθητή.
Η προσέγγιση αυτή είναι σύμφωνη με τα ψυχοπαιδαγωγικά δεδομένα, καθ’ ότι, όπως γνωρίζουμε, το κάθε άτομο με τους επιμέρους τομείς του ψυχισμού του (ψυχοκινητικό, πνευματικό, κοινωνικό, συναισθηματικό) και τις αντίστοιχες λειτουργίες, λειτουργεί, όχι αποσπασματικά, αλλά ως ολότητα. Όλοι οι τομείς συνυπάρχουν και συλλειτουργούν παράλληλα και συγχρονικά εντασσόμενοι σε έναν ενιαίο όλο που είναι το άτομο με τον όλο τρόπο λειτουργίας του.
Για το λόγο αυτό η γνώση πρέπει να προσεγγίζεται με τον ίδιο τρόπο, γιατί, έτσι μόνο, θα είναι προσεγγίσιμη, αφομοιώσιμη και διατηρήσιμη από το μαθητή, αξιοποιούμενη κατά περίπτωση, όταν και όπου χρειάζεται.
Με βάση λοιπόν το νέο Α.Π.Σ. και το Δ.Ε.Π.Π.Σ. η Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, ως αυτοτελές γνωστικό αντικείμενο των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου (Ε΄ και ΣΤ΄) οργανώνεται σε δύο κατευθύνσεις:

o -Στην εννοιοκεντρική κατεύθυνση (βασικές έννοιες του μαθήματος, γενικότερα, και της κάθε διδακτικής ενότητας ειδικότερα).
o -Στη διαθεματική κατεύθυνση (βασικές διαθεματικές έννοιες), οι οποίες εμπλέκονται και συνυφαίνονται με τις βασικές έννοιες του μαθήματος και των επιμέρους ενοτήτων, ώστε οι πρωταρχικές, παράλληλες και επάλληλες έννοιες του μαθήματος να οργανώνονται με τις επάλληλες και συμπεριληπτικές διαθεματικές. Θα λέγαμε, ότι η Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, είναι ένα μάθημα, το οποίο, λόγω των βασικών του εννοιών και του περιεχομένου του είναι κατ’ εξοχήν διαθεματικό, προσφερόμενο για διαθεματική προσέγγιση και οργανώνεται στους δύο άξονες:
-Τον οριζόντιο, συνδεόμενο με τα υπόλοιπα μαθήματα όπως τη Γλώσσα, την Ιστορία, τη Γεωγραφία, τα Θρησκευτικά, τα Φυσικά και την Αισθητική Αγωγή.
-Τον κάθετο, αποτελώντας συνέχεια κυρίως των μαθημάτων της Μελέτης Περιβάλλοντος των τεσσάρων πρώτων τάξεων, όπου εμπεριέχονται πολλές από τις έννοιες της, που έχουν προσεγγιστεί από τους μαθητές με εμπειρικο-βιωματικό τρόπο, καθώς επίσης και της Γλώσσας, μέσα στα κείμενα της οποίας δίνονται πάρα πολλά στοιχεία και αντίστοιχες έννοιες.

Προκειμένου στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής να επιτευχθούν οι σκοποί και οι στόχοι του, χρησιμοποιούνται σύγχρονες μεθοδολογικές προσεγγίσεις, όπως η διερευνητική-ανακαλυπτική, η εμπειρικο-βιωματική, η διαθεματική και ο εποικοδομητισμός, με παράλληλο εμπλουτισμό με βιωματικές και ομαδοσυνεργατικές δραστηριότητες, σχέδια εργασίας, αλλά και αξιοποίηση και χρήση ηλεκτρονικού υποστηρικτικού υλικού. Επομένως η εισαγωγική επιμόρφωση είναι απαραίτητο να λάβει σοβαρά υπόψη την ιδιαιτερότητα αλλά και τη σημασία του μαθήματος καθώς επίσης και τα ψυχοπαιδαγωγικά δεδομένα των μαθητών αυτής της ηλικίας (πνευματικό επίπεδο, τρόπος σκέψης, ενδιαφέροντα κ.λπ.) και να εξασφαλίσει μία θεωρητική αλλά και πρακτική-μεθοδολογική ενημέρωση των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Η διδακτική μεθοδολογία και η διαθεματικότητα στα γνωστικά αντικείμενα των μαθημάτων Αισθητικής Αγωγής περιγράφονται και αναλύονται στα ισχύοντα Α.Π.Σ. (303/13-3-03, 304/13-3-03). Από αυτά ο εκπαιδευτικός θα μπορέσει να αντλήσει πληροφορίες, μεθόδους και σχέδια εργασίας για τη διδασκαλία των Εικαστικών και του Θεάτρου.
Για το μάθημα των Εικαστικών το παρόν Α.Π.Σ. δεν προτείνει στενά καθορισμένη ύλη χωρισμένη σε ωριαία μαθήματα. Προσφέρει άξονες περιεχομένων που συνδυάζει κατά την κρίση του ο διδάσκων. Η διαθεματικότητα, ως επεξεργασία κοινών θεμάτων μάθησης και διδασκαλίας των Εικαστικών σε συνδυασμό με άλλα μαθήματα του σχολείου, περιλαμβάνεται οπωσδήποτε στον ετήσιο προγραμματισμό του μαθήματος των Εικαστικών σε μια έκταση 10% περίπου του ετήσιου προγράμματος Σπουδών.
Η διδασκαλία του Θεάτρου θα πρέπει να στηρίζεται στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των καλλιτεχνικών δεξιοτήτων των μαθητών, να συμβάλλει στην καλλιέργεια ανθρωπιστικής και αισθητικής παιδείας στους μαθητές και να αντιμετωπίζεται ως συνδυασμός θεωρητικής γνώσης και πρακτικής εμπειρίας.

ΠΕ60

Αποσυνδεδεμένος sophie

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1393
  • Φύλο: Γυναίκα
  • 2009...ζώντας με την...Commedia Dell' Arte!!!
    • Προφίλ
...συνέχεια
ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Η ενασχόληση με τη μουσική στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση βασίζεται σε ένα ευλύγιστο σχήμα με σαφείς διδακτικούς στόχους, δομημένο έτσι, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αλλά και στις δυνατότητες των ηλικιών στις οποίες απευθύνεται. Οι κυριότεροι στόχοι της μουσικής αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι:
• Η άσκηση του παιδιού ώστε να τραγουδά ορθά και με ευχαρίστηση.
• Η ανάπτυξη της ακουστικής ικανότητας του παιδιού
• Η ενθάρρυνση του παιδιού για δημιουργική εργασία
• Η ανάπτυξη της ικανότητας του παιδιού να εκτιμά και να ανταποκρίνεται σε αισθητικά στοιχεία της μουσικής
• Η γνώση και η κατανόηση των βασικών στοιχείων και εννοιών της θεωρίας, της μορφολογίας και της ιστορίας της μουσικής
• Η ανάπτυξη των ατομικών μουσικών ικανοτήτων του κάθε παιδιού
• Η σύνδεση της μουσικής με τις άλλες τέχνες και γνωστικά αντικείμενα του προγράμματος Σπουδών
• Η χρήση της μουσικής για ανάπτυξη του πνεύματος της συνεργασίας, της ευθύνης της πειθαρχίας και της επικοινωνίας , στοιχείων απαραίτητων για την κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Η κατάκτηση των παραπάνω στόχων επιδιώκεται μέσα από μουσικές δραστηριότητες, σχεδιασμένες έτσι ώστε να συντελούν στη βιωματική προσέγγιση διαφόρων μουσικών εννοιών. Οι δραστηριότητες αυτές πρέπει να διαρθρώνονται γύρω από τρεις άξονες μουσικών ικανοτήτων. Αυτοί είναι ο άξονας της εκτέλεσης . ο άξονας της μουσικής δημιουργίας και ο άξονας της αξιολόγησης. Στον άξονα της εκτέλεσης οι μαθητές αναπτύσσουν τις δεξιότητες και ικανότητες, που απαιτούνται για να εκτελέσουν, τραγουδώντας και παίζοντας όργανα, συνθέσεις άλλων ή και δικές τους. Στον άξονα της μουσικής δημιουργίας επιδιώκεται η γνωριμία των παιδιών με στοιχειώδεις μορφές μουσικής σύνθεσης. Τέλος , στον άξονα της αξιολόγησης οι μαθητές αναπτύσσουν τις δεξιότητες και τη γνώση που απαιτείται να έχουν ως ακροατές, καθώς και την ικανότητα να αξιολογούν συνθέσεις άλλων ή και δικές τους, διατυπώνοντας λογικές κρίσεις.
Η μουσική αγωγή για τα παιδιά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διακρίνεται σε δύο ηλικιακά επίπεδα. Το πρώτο περιλαμβάνει το νηπιαγωγείο και τις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει τις τάξεις Γ’, Δ’, Ε’ και ΣΤ’. Το πρόγραμμα σπουδών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση αναπτύσσεται σπειροειδώς ακολουθώντας μια εξέλιξη από το απλό στο σύνθετο, από το γνωστό στο άγνωστο.

Διάφορα επίπεδα στα οποία η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών αναμένεται να εργαστεί Αναμενόμενη απόδοση για την πλειονότητα των μαθητών στο τέλος κάθε επιπέδου
Επίπεδο 1 1-3 Ηλικία 4-8 2
Επίπεδο 2 2-5 Ηλικία 8-12 4
Επίπεδο 3 3-8 Ηλικία 12-15 7

1ΟΣ ΑΞΟΝΑΣ : ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Οι μαθητές πρέπει να αναπτύξουν τις δεξιότητες και τις ικανότητες που απαιτούνται για να εκτελέσουν τραγουδώντας και παίζοντας όργανα δικές τους συνθέσεις αλλά και συνθέσεις άλλων με διάφορους τρόπους.
Πρέπει να είναι ικανοί να ανταποκρίνονται σε σωστά σήματα, σύμβολα, συνθήματα και οδηγίες και επίσης πρέπει να είναι σε θέση να παρουσιάζουν τις εκτελέσεις τους με συνέπεια, χαρά και επιδεξιότητα.
Aπαραίτητος στόχος διδασκαλίας από τα πρώτα επίπεδα διδασκαλίας μουσικής στο Νηπιαγωγείο πρέπει να είναι η καλλιέργεια της αίσθησης της ακοής ως προς τα εξής γνωρίσματα ήχων γενικά (δηλαδή όχι μόνον μουσικών ήχων): διάκριση ύψους, διάκριση έντασης, διάκριση ηχοχρώματος, αναγνώριση πηγής παραγωγής του ήχου, αναγνώριση προέλευσης και θέσης του ήχου μέσα στον χώρο συμπεριλαμβανομένης και της εκτίμησης για την απόσταση της ηχητικής πηγής (μακριά/ κοντά).

1
(Νηπιαγωγείο, Α΄ & Β΄ τάξη Δημοτικού)

Εκτελούν απλά ρυθμικά και μελωδικά σχήματα με το αυτί και από σύμβολα.
Τραγουδούν ομαδικά διάφορα τραγούδια.
Παίζουν μια ποικιλία απλών οργάνων δείχνοντας ότι ελέγχουν σε κάποιο βαθμό τους παραγόμενους ήχους.
Παρουσιάζουν αποτελεσματικά τις εκτελέσεις τους σε ποικίλο ακροατήριο.
Για την γενική καλλιέργεια της αίσθησης της ακοής: να αναγνωρίζουν και να ταυτίζουν τους ήχους της φύσης, του αστικού εργασιακού περιβάλλοντος, της φωνής των ζώων και των γνωρισμάτων τους.

2
( Γ΄ , Δ΄ & Ε΄, ΣΤ΄ τάξεις Δημοτικού)

Ερμηνεύουν πιο πολύπλοκα ρυθμικά σχήματα μουσικά σύμβολα, δείχνοντας ότι κατανοούν τα στοιχεία της μουσικής σημειογραφίας.
Τραγουδούν και να παίζουν μουσική από διάφορες εποχές και κουλτούρες (πολιτισμούς).
Παίζουν μουσική ομαδικά εκτελώντας ένα απλό μουσικό μέρος ανεξάρτητα από μια άλλη ομάδα.
Παρουσιάζουν εκτελέσεις με ακρίβεια είτε διευθύνοντας είτε ακολουθώντας το μαέστρο.
Για την γενική καλλιέργεια της αίσθησης της ακοής: να αναγνωρίζουν και να ταυτίζουν τους ήχους της φύσης, του αστικού και εργασιακού περιβάλλοντος, της φωνής ζώων και των γνωρισμάτων τους και δραστηριότητες γι’ αυτό τον σκοπό. Eνδεικτικές δραστηριότητες: συλλογή ήχων (μέσω μαγνητοφώνου ή άλλου μέσου ηχογράφησης) από το περιβάλλον και ταξινόμησή τους με βάση διάφορα γνωρίσματα (ένταση, πηγή προέλευσης). Aναγνώριση ήχων ως σημάτων για κάτι, π.χ. ήχου σειρήνας ασθενοφόρου για επείγουσα μεταφορά ασθενούς.

2ΟΣ ΑΞΟΝΑΣ : ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Οι μαθητές πρέπει να αναπτύξουν και να καλλιεργήσουν ικανότητες και δεξιότητες για μουσική δημιουργία. Γι’ αυτό τον σκοπό χρειάζεται εξοικείωση με στοιχειώδεις μορφές μουσικής σύνθεσης με διάφορα μέσα και τρόπους.
Πρέπει να είναι σε θέση να ηχογραφούν (μαγνητοφωνούν) τις ιδέες τους (είτε δουλειά σε εξέλιξη είτε τελειωμένη) με τα κατάλληλα μέσα.
Στα παρακάτω η δραστηριότητα της σύνθεσης περιλαμβάνει τον αυτοσχεδιασμό και τις διασκευές.
ΕΠΙΠΕΔΑ ΣΤΟΧΟΙ
Οι μαθητές θα πρέπει να :
1
(Νηπιαγωγείο, Α΄ & Β΄ τάξη Δημοτικού) Ερευνούν, επιλέγουν και συνδυάζουν ήχους, για να παράγουν απλές συνθέσεις.
Καταγράφουν τη μουσική τους ,για να τη θυμούνται αργότερα, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα μέσα για να την καταστήσουν γνωστή στους άλλους.
2
( Γ΄ , Δ΄ & Ε΄, ΣΤ΄ τάξεις Δημοτικού) Επινοούν και να αναπτύσσουν μουσικές ιδέες με απλή δομή.
Δημιουργούν και να καταγράφουν συνθέσεις, δείχνοντας ότι κατανοούν τα μουσικά σύμβολα.

3ΟΣ ΑΞΟΝΑΣ : ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Οι μαθητές πρέπει να αναπτύξουν τις δεξιότητες και τη γνώση που απαιτείται να έχουν ως ακροατές, να αντιμετωπίζουν τα στοιχεία της μουσικής μέσα από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών και διαφορετικών πολιτιστικών παραδόσεων. Να κάνουν λογικές κρίσεις και να αξιολογούν εκτέλεση και συνθέσεις ανακαλώντας επίσης τη σχετική γνώση του ιστορικού και πολιτισμικού βάθους της συγκεκριμένης μουσικής. Στα υψηλότερα επίπεδα του στόχου θα πρέπει, όπου ενδείκνυται, να συσχετίζουν οι μαθητές τη μουσική που ακούν με τα σύμβολα της παρτιτούρας.

ΕΠΙΠΕΔΑ
ΣΤΟΧΟΙ
Οι μαθητές θα πρέπει να :
1
(Νηπιαγωγείο, Α΄ & Β΄ τάξη Δημοτικού)
Ακούν προσεκτικά διάφορα είδη μουσικής και να αναγνωρίζουν τα βασικά τους στοιχεία.
Χρησιμοποιούν απλούς όρους για να μιλήσουν για τη μουσική που έχουν ακούσει, εκτελέσει και συνθέσει.
2
( Γ΄ , Δ΄ & Ε΄, ΣΤ΄ τάξεις Δημοτικού)
Ακούν προσεκτικά μουσική, να αναγνωρίζουν τα βασικά της στοιχεία και να τα ξεχωρίζουν με αυξανόμενη ακρίβεια.
Αναγνωρίζουν τα χαρακτηριστικά και να δείχνουν κάποια γνώση για διάφορα μουσικά είδη και να αιτιολογούν τις προτιμήσεις τους χρησιμοποιώντας απλούς όρους.

ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Η εισαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών Φυσικής Αγωγής πρέπει να επικεντρωθεί στα ακόλουθα θεωρητικά και πρακτικά θέματα:
1. Προγραμματισμός Φυσικής Αγωγής.
2. Θέματα γενικής διδακτικής.
3. Βαθμολογία στη Φυσική Αγωγή.
4. Θέματα κινητικής μάθησης.
5. Θέματα διαπροσωπικών σχέσεων (εκπαιδευτικών – μαθητών).
6. Μουσικοκινητική.
7. Ψυχοκινητική.
8. Ελληνικοί Παραδοσιακοί χοροί.

ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Ο θεσμός του «Ολοήμερου Σχολείου», εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια σε περίπου 3600 σχολικές μονάδες. Σκοπός του είναι η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Για να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού έργου, εμπλουτίζει το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών με τη διδασκαλία επιπρόσθετων γνωστικών αντικειμένων – δραστηριοτήτων, αναβαθμίζει τη διδασκαλία των ακαδημαϊκών μαθημάτων με πολλαπλές μεθοδολογικές διδακτικές προσεγγίσεις, με τη χρήση εργαστηρίων και νέων τεχνολογιών (βιωματικές, διερευνητικές, επικοινωνιακές, συνεργατικές κ.λπ. μορφές διδασκαλίας), καλλιεργεί τις γνωστικές, συναισθηματικές και ψυχοκοινωνικές δεξιότητες των μαθητών, διευρύνει το διδακτικό σχολικό χρόνο (λειτουργεί ως το απόγευμα), αναπλαισιώνει και αναδιαρθρώνει το ρόλο και τις σχέσεις του εκπαιδευτικού με τους μαθητές του και με τους συναδέλφους του, συνεργάζεται και καλύπτει ανάγκες των εργαζομένων γονέων και ιδιαίτερα της εργαζόμενης μητέρας, με την ενισχυτική διδασκαλία και την προστασία των μαθητών.

Επομένως τα θέματα της εισαγωγικής επιμόρφωση θα πρέπει να περιλαμβάνουν:
1. Ενημέρωση για τους σκοπούς και τους στόχους της πειραματικής εφαρμογής (νεοδιόριστοι, πρωτοδιόριστοι, αναπληρωτές κ.λπ.).
2. Παιδαγωγικές και μεθοδολογικές / διδακτικές προσεγγίσεις στα επιπρόσθετα γνωστικά αντικείμενα (νέες τεχνολογίες, λαϊκός πολιτισμός, τοπική ιστορία, αισθητική αγωγή κλπ).
3. Τρόπους οργάνωσης και διαχείρισης της σχολικής τάξης και του διδακτικού χρόνου.
4. Μικροδιδασκαλίες / βιωματικά εργαστήρια για την ενισχυτική διδασκαλία (προετοιμασία για την επόμενη ημέρα), τη διαθεματικότητα και τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες).


ΠΕ60

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158562
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 11
Επισκέπτες: 489
Σύνολο: 500

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.11 δευτερόλεπτα. 36 ερωτήματα.