Να μη συνηθίσουμε το θάνατο...

[belw]

Την Ανοιξη του 2008 ο Σαββας Μετοικιδης ειχε γραψει:

Η συγκυρία είναι δύσκολη. Οι συνειδήσεις έχουν μετατοπιστεί σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις. Ο κόσμος στενάζει οικονομικά. Το κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει πολλές ρωγμές. Οι απεργίες και οι αγώνες δε γίνονται με αυτοματισμούς.
Όμως η εκπαίδευση στο σύνολό της λειτουργεί σαν το γαλατικό χωριό, είναι απρόβλεπτη και οι κινητοποιήσεις της εκρηκτικές.
Δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν.
 

[PDE ads]

[sefe]

Ένα κείμενο του Σάββα Μετοικίδη-ενός ακόμα θύματος των ίδιων αυτουργών.
--------------------------------------------------------------------------------------------------

«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»

Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο».

Σάββας Μετοικίδης,
 για τον Δεκέμβρη του ’08.

[kooki]

Καμία ανακοίνωση μέχρι ώρας από ΔΟΕ ,ΟΛΜΕ. Λες και δεν ήταν μια μέγιστη πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας.

 Όχι δεν ήταν'αυτοκτονία' . Τον άνθρωπο τον σκότωσε το δωσιλογικό καθεστώς που μας κυβερνά,απλώς εκείνος είχε την κοινωνική ευαισθησία να πει ένα τεράστιο ΟΧΙ ,τέτοιο που δεν τολμάει κανένας από μας να διανοηθεί μέσα από τις καθημερινές μας τετριμμένες πράξεις και τους κοντόφθαλμους υπολογισμούς.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν τη μίζερη ζωούλα μας αναλύοντας το πόσο ακόμα  θα φτωχύνουμε ,το πώς θα την σκαπουλάρουμε σε ατομική βάση,το πόσα ακόμα και ποια ανταλλάγματα θα  δώσουμε στους ισχυρούς μόνο και μόνο για δατηρήσουμε τα τελευταία ψίχουλα μας έχουν απομείνει.
Ο Σάββας με την πράξη του μας φωνάζει να γίνουμε αυτήν  την ύστατη έστω  στιγμή υπεύθυνοι και ελεύθεροι άνθρωποι. Ακούει κανείς;;;;;;;;