Σχέσεις Εκπαιδευτικών

[anti_08]

Καλά δεν περιμένουμε την ΑΙ να μας πει πράγματα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια. Τόσες μελέτες και έρευνες έχουν γίνει ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών ειναι απο αυτούς που πλήττονται κυρίως με burn out, που κινδυνεύουν με διάφορες μορφές άνοιας κ.α. Προφανώς είτε η εμφανής είτε η υποβόσκουσα ψυχολογική πίεση λόγω υπερβολικού φόρτου καθηκόντων, λόγω παραβατικότητας μαθητών και γονέων, λόγω μη αρμονικών σχέσεων  γενικά κ.α. δεν δημιουργεί ένα θετικό κλίμα και έστω και ασυνείδητα δημιουργούνται θέματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα.

[PDE ads]

[Έσπερος]

Εγω πάντως πιστεύω ότι αν δεν μας απογοητεύαν κάθε μέρα τα παιδιά, αν δεν είχαμε γύρω μας όλη αυτή τη φτήνια στα ενδιαφέροντα τους, στο πώς μιλάνε, στο πώς ντύνονται, αν δεν υπήρχε αυτή η απαξίωση για τη γνώση και η παντελής απουσία οποιαδήποτε επαφής με τον πολιτισμό και αν δεν είχαμε και τον βραχνά των γονέων, δεν θα ήμασταν όλοι τόσο απογοητευμένοι και τόσο κακοπροαίρετοι απέναντι στη συνύπαρξη με τους συναδέλφους μας.

[ppil]

Σε όποια δημόσια υπηρεσία και να ρωτήσετε που είναι ανοιχτή στο κοινό, θα ακούσετε τα ίδια λόγια. Δεν είναι χειρότερα τα σχολεία από τους άλλους χώρους εργασίας, η μεγάλη μας διαφορά είναι ο μισθός (ούτε καν η υποτίμηση της κοινωνίας για το επάγγελμά μας) και σίγουρα παίζει τον ρόλο του, χωρίς να επιβεβαιώνει όμως μια διαφορετική στάση από εμάς απέναντι στον ρόλο μας. Το πρόβλημα για μένα είναι πως στις μέρες μας ο καθένας ξυπνάει το πρωί και φαντασιώνεται πως είναι κάποιος άλλος από αυτό που είναι.
Εμένα οι μαθητές δεν με απογοητεύουν. Ζω την υπέρτατη χαρά μόλις δω πως είπα τις μαγικές λέξεις που έκαναν τον μαθητή να καταλάβει τι εννοούσα, εκείνη η λάμψη στα μάτια δεν συγκρίνεται με καμία ρουφιανιά στο γραφείο. Ούτε ο μαθητής που κάνει φασαρία και με βγάζει από την βολή μου, γιατί είναι δουλειά μου και αυτό: να τον κάνω να αλλάξει συμπεριφορά, να αποδείξω πως η παιδεία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Απογοήτευση είναι ένας κακός διευθυντής (από εκεί ξεκινούν πολλά κακά), ένας τεμπέλης συνάδελφος που ηθικολογεί κιόλας, μια "παλιά" που θεωρεί πως το σχολείο της ανήκει, ένας ανόητος που θεωρεί πως είναι εξυπνότερος από όλους και επιμένει, ο αγενής, ο σεξιστής, ο παρτάκιας, ο κουτσομπόλης, ο νέος που σκηνοθετεί εβδομάδες την αξιολόγησή του και ετοιμάζει ρόλους σε τμήμα κ.ο.κ.
Θέμα τύχης που έπεσες. Πάντως συμφωνώ πως περισσότερα έχεις να πεις με τον συνάδελφο παρά με τον ξένο, αν είσαι τυχερός. Αλλά δεν μπορούμε σε τυχαία επιλογή 30 περίπου ατόμων να κάνουμε φιλίες ζωής. Φτάνει να είμαστε σωστοί επαγγελματίες, δεν χρειάζεται αυτομαστίγωμα.

[thepresident]

Εγω δεν παω ουτε σε πιτοκοψιματα! Κατα τα αλλα συμφωνω μαζι σου!

Γιατι θα «πρεπει» να κανω παρεα απο τη δουλεια; Συμφωνω απολυτα οτι η δουλεια δεν ειναι το μονο που με προσδιοριζει! Επισης, τα της δουλειας δεν ειναι το μονο ενδιαφερον που εχω! Οταν βγω εξω θελω να μιλησω για πραγματα περα απο τη δουλεια! Και οσες φορες έτυχε να βγω με συνεδελφους, παντα η κουβεντα γυριζει στα της δουλειας…. Οχι! Ο ελευθερος χρονος μου θελω να ειναι κατι διαφορετικο απο το χρονο εργασιας μου….
Παρεες ετσι και αλλιως κανω πολυ ευκολα, δεν ενιωσα ποτε οτι οι αμεσα γυρω μου με υποτιμουν (οι πιο μακρινοι, ναι, αλλα ξυδακι για τη ζηλεια), και ουτε και ποτε ενιωσα οτι ειμαι κακομοιρα γιατι ο μισθος μου δεν φτανει για να παω ενα μηνα διακοπες…. Και ναι, επικοινωνω μια χαρα (μην πω και καλυτερα) με ατομα που δεν εχουν σχεση με το χωρο της εκπαιδευσης!

Χαίρομαι που το ακούω.Βαριεμαι αφόρητα τη συζήτηση περί σχολείου στον ελεύθερο μου χρόνο,το ίδιο να ακούω και τα οικογενειακά του καθενός.Εχω ένα ενδιαφέρον/χόμπι που δεν είναι από τα συνηθισμένα και ουδεμία σχέση έχει με την ιδιότητα μου ως εκπαιδευτικός.Ψαχνω παρέες από εκεί και ας είναι σε άλλες πόλεις, άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα.Φιλιες λίγες και καλές λοιπόν

[PDE ads]

[emmaki]

Χαίρομαι που το ακούω.Βαριεμαι αφόρητα τη συζήτηση περί σχολείου στον ελεύθερο μου χρόνο,το ίδιο να ακούω και τα οικογενειακά του καθενός.Εχω ένα ενδιαφέρον/χόμπι που δεν είναι από τα συνηθισμένα και ουδεμία σχέση έχει με την ιδιότητα μου ως εκπαιδευτικός.Ψαχνω παρέες από εκεί και ας είναι σε άλλες πόλεις, άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα.Φιλιες λίγες και καλές λοιπόν

Ε ναι!

Η δουλεια μενει στο σχολειο ή/και στο σπιτι. Δεν ερχεται παντου!

Δεν ξερω αν αλλοι επαγγελματιες οπου σταθουν και οπου βρεθουν μιλανε για τη δουλει τους. Σε οσες παρεες εχω βρεθει, ατομα των ιδιων ειδικοτητων (πχ μηχανικοι, πυροσβεστες, τεχνικοι υπολογιστων κλπ) δεν το κανουν, ενω οποτε εχω βρεθει με εκπαιδευτικους η δουλεια ειναι το κυριο θεμα τους. Μπορει και να ετυχε… δεν ξερω

[Έσπερος]

@ppil εσυ μιλάς με την άνεση του να διδάσκεις σε σχολείο με μαθητες υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Σίγουρα οι μαθητες σου έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με ένα καποθο πνευματικό επίπεδο και όταν μπαίνεις στην τάξη δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι. Έτσι εχεις την πολυτέλεια να σε ενοχλούν μόνο οι συνάδελφοι. Εγω έχω ένα ποικίλο μαθητικό δυναμικό, σε κάθε τμήμα έχω μόνο 4-5 άριστους (που κι αυτό είναι σχετικό) που έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, έχουν
δει μια ταινία, θα τους πάνε οι γονείς τους κάπου να ανοίξουν τα μάτια τους. Οι υπόλοιπο έχουν λεφτά αλλά είναι παιδιά αμόρφωτων και ακαλλιέργητων επαρχιωτών που μπορεί να έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη (σε καιρό σχολείου) αλλά αν τα ρωτήσεις με ποιον συνορεύει η Ελλάδα στα βόρεια, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο Βορρας και έχουν ήδη αποφασίσει ότι ακόμα και το γενικό λύκειο είναι περιττό για την εξέλιξη τους αφού ξέρουν την κατάντια των μορφωμένων α αυτή τη χωρα. Δεν με νοιάζει να ευχαριστηθώ επειδή κάποιος κατάλαβε τις ελεύθερες αναφορικές προτάσεις ή την κατηγορηματική μετοχή. Το μάθημα που θέλω να κάνω, που θέλω να μιλήσω για τέχνη, για ποίηση, για ευαισθησία, ή για καλλιέργεια κριτικής σκεψης στην ιστορία, δεν μπορώ να το κάνω σε παιδιά που δεν ξέρουν τίποτα, δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς για να πατήσω. Παλιά τουλάχιστον είχα διαβάσει λίγα βιβλία, έστω τα κλασικα παιδικά-εφηβικά, και δεν πάθαιναν αλλεργικό σοκ αν τους έβαζες να ακούσουν κανένα κανονικό τραγούδι, όπως τώρα που έχει νεκρώσει το ακουστικό τους νεύρο από αυτά που ακούνε. Αν αυτό είναι το μέλλον της χώρας και της δουλειάς μας, δεν με νοιάζει τι κάνει ο προγραμματιστής ή ποιος λουφάρει απι τα εξωδιδακτικα ή ποιος με κουτσομπολεύει επειδή κάνω όμιλο. Με νοιάζει δηλαδη αλλά δεν επηρεάζει αυτό τη δουλειά μου. Με ενοχλει μόνο αν οι καθηγητές του σχολείου παραβιάζουν οι ίδιοι τον κανονισμό και αφήνουν τα παιδιά λάσκα, αγνοούν παραπτώματα ή επιτρέπουν να κάνουν πράγματα που έχουμε πει να μην
επιτρέπουμε, δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο όποιον από εμάς θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του. 

[barbarosa]

@ppil εσυ μιλάς με την άνεση του να διδάσκεις σε σχολείο με μαθητες υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου. Σίγουρα οι μαθητες σου έχουν μεγαλώσει σε σπίτια με ένα καποθο πνευματικό επίπεδο και όταν μπαίνεις στην τάξη δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι. Έτσι εχεις την πολυτέλεια να σε ενοχλούν μόνο οι συνάδελφοι. Εγω έχω ένα ποικίλο μαθητικό δυναμικό, σε κάθε τμήμα έχω μόνο 4-5 άριστους (που κι αυτό είναι σχετικό) που έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, έχουν
δει μια ταινία, θα τους πάνε οι γονείς τους κάπου να ανοίξουν τα μάτια τους. Οι υπόλοιπο έχουν λεφτά αλλά είναι παιδιά αμόρφωτων και ακαλλιέργητων επαρχιωτών που μπορεί να έχουν ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη (σε καιρό σχολείου) αλλά αν τα ρωτήσεις με ποιον συνορεύει η Ελλάδα στα βόρεια, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο Βορρας και έχουν ήδη αποφασίσει ότι ακόμα και το γενικό λύκειο είναι περιττό για την εξέλιξη τους αφού ξέρουν την κατάντια των μορφωμένων α αυτή τη χωρα. Δεν με νοιάζει να ευχαριστηθώ επειδή κάποιος κατάλαβε τις ελεύθερες αναφορικές προτάσεις ή την κατηγορηματική μετοχή. Το μάθημα που θέλω να κάνω, που θέλω να μιλήσω για τέχνη, για ποίηση, για ευαισθησία, ή για καλλιέργεια κριτικής σκεψης στην ιστορία, δεν μπορώ να το κάνω σε παιδιά που δεν ξέρουν τίποτα, δεν έχουμε κανένα σημείο αναφοράς για να πατήσω. Παλιά τουλάχιστον είχα διαβάσει λίγα βιβλία, έστω τα κλασικα παιδικά-εφηβικά, και δεν πάθαιναν αλλεργικό σοκ αν τους έβαζες να ακούσουν κανένα κανονικό τραγούδι, όπως τώρα που έχει νεκρώσει το ακουστικό τους νεύρο από αυτά που ακούνε. Αν αυτό είναι το μέλλον της χώρας και της δουλειάς μας, δεν με νοιάζει τι κάνει ο προγραμματιστής ή ποιος λουφάρει απι τα εξωδιδακτικα ή ποιος με κουτσομπολεύει επειδή κάνω όμιλο. Με νοιάζει δηλαδη αλλά δεν επηρεάζει αυτό τη δουλειά μου. Με ενοχλει μόνο αν οι καθηγητές του σχολείου παραβιάζουν οι ίδιοι τον κανονισμό και αφήνουν τα παιδιά λάσκα, αγνοούν παραπτώματα ή επιτρέπουν να κάνουν πράγματα που έχουμε πει να μην
επιτρέπουμε, δυσκολεύοντας έτσι ακόμα περισσότερο όποιον από εμάς θέλει να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Ax... H φτήνια τρώει τον παρά... Εδώ παράς είναι οι ώρες που επενδύουμε χτίζοντας παλάτια στην άμμο.
Το επάγγελμα αυτό ήταν πάντα σχεδόν μάταιο - δεν υπάρχουν καλοί δάσκαλοι, μόνο καλοί μαθητές, αλλά τώρα πια είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεις συνειδητοποιημένους μαθητές (και γονείς) που να αξίζουν. Τη δημόσια εκπαίδευση δεν την υπολογίζει κανείς. Γι' αυτό θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι για να διεκδικήσουμε το χαμένο μας κύρος. Όσο ο καθένας κοίτα την πάρτη του, υπάρχει κι άλλος πάτος στο βαρέλι που δεν έχουμε δει ακόμα.

[barbarosa]

Αυτό που μας κάνει κοινωνικά σκεπτόμενους και απογοητευμένους, είναι ότι βλέπουμε την παρακμή της κοινωνίας στην πιο αγνή μετάδοσή της... Μέσα από τη μορφή που παίρνει μέσα από τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών με τον οποίο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή και τα οποία δεν έχουν το τακτ λαγω άγνοιας να προσποιηθούν κάτι άλλο. Μας την πετούν στα μούτρα χωρίς τα ίδια να έχουν μέτρο σύγκρισης αφού ζουν μέσα σε αυτήν φυσικοποιημενα. Και θα είναι και η πρώτη γενιά που μεγαλώνοντας δε θα έχει καν σημεία αναφοράς από προσωπικά βιώματα για να συγκρίνει το πριν και το μετά γιατί θα είναι ανάλογο γι' αυτά, σε παρόμοιο μήκος κύματος.

[barbarosa]

Εγω πάντως πιστεύω ότι αν δεν μας απογοητεύαν κάθε μέρα τα παιδιά, αν δεν είχαμε γύρω μας όλη αυτή τη φτήνια στα ενδιαφέροντα τους, στο πώς μιλάνε, στο πώς ντύνονται, αν δεν υπήρχε αυτή η απαξίωση για τη γνώση και η παντελής απουσία οποιαδήποτε επαφής με τον πολιτισμό και αν δεν είχαμε και τον βραχνά των γονέων, δεν θα ήμασταν όλοι τόσο απογοητευμένοι και τόσο κακοπροαίρετοι απέναντι στη συνύπαρξη με τους συναδέλφους μας.

Αυτό που μας κάνει κοινωνικά σκεπτόμενους και απογοητευμένους, είναι ότι βλέπουμε την παρακμή της κοινωνίας στην πιο αγνή μετάδοσή της... Μέσα από τη μορφή που παίρνει μέσα από τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών με τον οποίο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή και τα οποία δεν έχουν το τακτ λαγω άγνοιας να προσποιηθούν κάτι άλλο. Μας την πετούν στα μούτρα χωρίς τα ίδια να έχουν μέτρο σύγκρισης αφού ζουν μέσα σε αυτήν φυσικοποιημενα. Και θα είναι και η πρώτη γενιά που μεγαλώνοντας δε θα έχει καν σημεία αναφοράς από προσωπικά βιώματα για να συγκρίνει το πριν και το μετά γιατί θα είναι ανάλογο γι' αυτά, σε παρόμοιο μήκος κύματος.
Το πρόβλημα πίσω απ' όλα αυτά είναι η βλάβη που έχει υποστεί ο συγκινησιακός εγκέφαλος όλων μας. Πάσχει βαρέως, από το 2010 δε παρουσιάζει ραγδαία τάση αδρανοποίησης.

[leon.]

δεν βλέπεις μαύρες φόρμες, ξυρισμένα κεφάλια και τσαντάκια χιαστι.

Αυτά είναι τα εκκολαπτόμενα χρυσαύγουλα. Υπάρχουν παντού. Κι όποιος πει δεν τους έχει ή λέει ψέματα ή να πάει σε οφθαλμίατρο. Όμως δεν είναι όλα τα παιδιά έτσι. Το λες κι εσύ. Τ' ανάφερε και το μέλος anti-08. Γι' αυτά τα παιδιά με νου με καρδιά με συνείδηση παλεύουμε. Αυτά τα παιδιά μας κρατούν ζωντανούς. Κάτι που ανάφερα δεν το 'πιασες και το παρεξήγησες.

[ppil]

@Έσπερος
Δεν θα μπορούσα να μην δεχτώ την ένστασή σου, αν και δεν κατέκρινα την θέση σου. Καταλαβαίνω πως η καθημερινότητα που περιγράφεις είναι τελείως διαφορετική από τη δική μου και σίγουρα είναι απογοητευτικό να μην μπορείς να διδάξεις επειδή οι περισσότεροι μαθητές δεν έχουν τις απαραίτητες βάσεις, τις στοιχειώσεις γνώσεις και το ενδιαφέρον για να απολαύσουν ή να κατανοήσουν τα πιο υψηλά πνευματικά και πολιτιστικά θέματα, όπως η τέχνη, η ποίηση ή η ιστορία. Προφανώς και χρειάζεται μια κοινή βάση αναφοράς για να περάσουμε στα παιδιά πιο σύνθετες και αξιόλογες έννοιες, κάτι που είναι επιδίωξη όλων μας. Σαφώς δεν είναι ο αυτοσκοπός η γραμματική ή το συντακτικό, αλλά η ευρύτερη μόρφωση. Εγώ μίλησα απλά από τη δική μου καθημερινότητα, ίσως πιο εύκολη επειδή δεν υπάρχει τέτοια διανοητική αδράνεια, όχι όμως πως δεν υπάρχουν άλλα προβλήματα εδώ. Η πίεση για την επίτευξη αριστείας και η ανάγκη να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους, η βαθμοθηρία, η ανταγωνιστικότητα σε βαθμό να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου, η έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης από γονείς πολύ απασχολημένους με την καριέρα που απλά πληρώνουν, τα προβλήματα αυτοεκτίμησης, οι κλίκες και κυρίως η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων (μαθητές με πολλά τικ, που δεν μπορούν να συνεργαστούν με τίποτα), αυτά είναι τα δικά μας προβλήματα. Μη νομίζεις πως το να έχεις μαθητές που πιστεύουν απόλυτα στην διανοητική και κοινωνική τους ανωτερότητα, είναι εύκολο. Μπορεί επίσης να μην έρχονται με ξυρισμένα κεφάλια, αλλά έχουμε κι εμείς ναζιστικούς χαιρετισμούς και ιδεολογία και ίσως εδώ είναι και πιο επικίνδυνη.
Πάντως και εσύ και εγώ γράψαμε πως οι μαθητές είναι το μέλημά μας και όχι οι συναδελφικές σχέσεις. Που σε μένα δεν είναι συναδελφικές αλλά συνεργατικές, όχι επειδή το θελήσα, αλλά επειδή δεν κάνω εκπτώσεις.

[harac]

Και  εμένα, χωρίς να το θεωρώ μειωτικό, μου φαίνεται το συνεργατικές σχέσεις σωστότερο.

[Έσπερος]

Το συνεργατικές σχέσεις είναι το ελάχιστο που θα έπρεπε να υπάρχει. Είναι θλιβερό αν μεταξύ ατόμων του ίδιου χώρου εργασίας υπάρχει μόνο αυτό, αλλά ακόμα πιο θλιβερό είναι ότι ούτε καν αυτό είναι αυτονόητο. Και δεν μιλάμε για κανονική συνεργασία, ούτως ή άλλως, γιατί το σχολείο ως εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα συνεργασίας (και νομίζω ότι για πολλούς που επιλέγουν αυτή τη δουλειά, η απουσία συνεργασίας είναι ένα κίνητρο, δυστυχως). Το ελάχιστο που θα έπρεπε να υπάρχει είναι σεβασμός, έστω, αφού δεν θελουμε να συνεργαζόμαστε. Και δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει και αυτό.