Σκέψεις του Σ. Καργάκου για την Παιδεία

[bitch]

το έλαβα με μέιλ σήμερα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας
μπορεί να είναι μεγάλο κείμενο αλλά  διαβάζεται απνευστί: ( και είναι και ωραίο θέμα για έκθεση      )

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
> Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται
> την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι
> δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό
> σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν
> σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία
> εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που
> δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για
> καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα-
> είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν
> δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα
> χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη
> δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία
> μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
> Γι ' αυτό τουμπάραμε...
 Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι
> πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον
> τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν
> υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από
> 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα
> υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα
> μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του
> «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και
> υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και
> στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά
> προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές
> επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς,
> απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν
> τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα
> «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι
> δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι
> κάποιας πολυεθνικής.
>
> Παρ ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι
> ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο
> τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν
> ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή
> στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα
> ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από
> «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ' ούτε καν
> εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την
> ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν
> καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα
> παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία,
> γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας,
> με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την
> πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να
> μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα
> μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει
> πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των
> ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια
> κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο
> τρανό και πιο μεγάλο.
>
> Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο
> παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που
> θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό»
> είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
>
> Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει
> να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί
> την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως
> παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο
> ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο
> κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον
> έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να
> πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται
> μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6%
> του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους
> ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα
> ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε
> αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για
> δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον
> έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και
> μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν
> τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα
> «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν
> υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από
> τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το
έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;
>
> Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την
> αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη
> για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε
> κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς
> Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς,
> Πακιστανούς και Ουκρανούς.
>
> Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της
> Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών
> που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την
> ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν
> για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη
> επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα
> Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
> Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των
> αετών.
>
> Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην
> πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο
> του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να
> μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς
> υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η
> επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και
> φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ
> βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας
> νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν
> εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis
> flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter
> flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

>
> Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ
> ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια
> οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που
> εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το
> βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα
> κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα
> κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η
> αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν
> τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία
> Ελληνικά!
>
> Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα
> παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των
> 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται
> νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις
> ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα
> «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί
> πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί
> να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον
> Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για
> να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη
> της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι
> νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο...
> κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
>
> Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ '
> αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα
> χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν
> στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των
> τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας
> στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα
> τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που
> δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα
> ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα
> με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με
> «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που
> πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν
> για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει
> κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
>
> Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και
> τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για
> τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις,
> ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

[PDE ads]

[margar78]

Εγω συμφωνω απολυτα με αυτα που λεει ο κ.Καργακος αλλα ο ιδιος και οι αλλοι πνευματικοι ανθρωποι της χωρας μας συναισθανονται την ευθυνη τους σε αυτες τις δυσκολες στιγμες;Τι κανουν;Ποιος ειναι ο αγωνας τους για την κατακρεουργηση τησ δημοσιας δωρεαν παιδειας;της παιδειας του λαου;

[bitch]

νομίζω ότι δεν τους πολυ-δίνουν βήμα για να εκφραστούν για όλα αυτά....σύν του ότι η πλειοψηφία των νέων έχει μαθει να μην σκέφτεται....

[apri]

Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους.
Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου.
Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας.
Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;

Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα,
που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο,
καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...

 

[PDE ads]

[adigoni]

Η κατάσταση που περιγράφει ο Καργάκος είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Στην άλλη πλευρά, υπάρχει η ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής θα οδηγούσε στον εκσυγχρονισμό και στην ανάπτυξη των διαφόρων τομέων της οικονομίας (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, ναυτιλία, βιοτεχνία, βιομηχανία), που θα έκανε τις μη υπαλληλικές δουλειές ελκυστικές για τους νέους.
Υπάρχει η μη επαρκής προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων που θα έκανε τη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα εξ ίσου αγαπητή με αυτή του δημοσίου.
Υπάρχει η ασυδοσία των εργοδοτών που παραβιάζοντας κλαδικές συμβάσεις και εργασιακές νομοθεσίες, προσλάμβαναν μετανάστες ανασφάλιστους και υποαμειβόμενους, καθώς εκείνοι δεν είχαν άλλη διέξοδο και τρόπο άμυνας.
Υπάρχει η "νέκρωση" του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας, που σιώπησε, που συμβιβάστηκε, που εξαγοράστηκε, που δεν μπόρεσε να προτείνει κάποιο εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;

Οφείλω όμως και να πω ότι πέρα από τον ρόλο που έπαιξαν οι κατά καιρούς πολιτικές, τέτοιου είδους νοοτροπία δεν είναι σύμπτωμα μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες (σε διαφορετικό ίσως βαθμό κάθε φορά) υπάρχει η νοοτροπία της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας σε ποικίλους τομείς της ζωής.
Αυτό είναι χαρακτηριστικό της παρατεταμένης ευμάρειας, που κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα και δεδομένα,
που βάζει στην άκρη ανθρωπιστικές αξίες, παιδεία, θρησκεία, ιδεολογία, οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να αγωνίζεται για έναν κόσμο καλύτερο,
καθώς προτάσσει έναν κόσμο όπου τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, ενίοτε και σε ευτελή τιμή...

++++++++++++++++++++++++++++++++++

Άσε που πλέον και ο ίδιος μιλάει εκ του ασφαλούς.......

[irenead]

Συμφωνώ με apri,και αναρωτιέμαι τα δικά του παιδιά  τι είδους εργασία έχουν μάθει να κάνουν.Δεν νομίζω να είναι χειρωνακτική.Βέβαια πολύ σωστά επισημαίνει ότι σπουζάζει πλέον ο καθένας,σε διάφορες σχολές χωρίς να του δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα,εισάγεται σε αυτές με 10(το πολύ),και περιμένει "να αποκατασταθεί" κ.λ.π..Ομως που ήταν ο κ.Καργάκος και οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου όταν ανοιγόταν σε καθε χωριό και από ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ να πούνε ότι δεν ασκείς οικονομική πολιτική με τέτοιους τρόπους.

[buble10]

Δουλειές υπάρχουν!

Θα ηθελα να θιξω το θεμα εργασια,στην Ελλαδα... Απο 15 χρονων δουλευω με τον πατερα μου στις λαικες,απο τοτε θυμαμαι ουτε ενας φιλος...η συνομιληκος δεν δουλευε η ηθελε να δουλεψει στη λαικη,βλεπετε θελαν οι δικοι του η'να σπουδασει η'να μπει στο δημοσιο,αυτο το βλεπω ακομα 15 χρονια μετα,που πλεον εχω βγαλει αδεια και πουλαω με δικο μου παγκο στη λαικη...ΠΑΝΤΟΥ πακιστανοι.λεω σε μερικα παιδια ανεργα πλεον,παλικαρια ολοκληρα να ερθουν να δουλεψουν την λαικη,και θα τουσ δινω ενα σεβαστο,πλεον ποσο...τιποτα λενε καλυτερα να καθομαι σπιτι και να μου δινει ο πατερασ μου λευτα,παρα να σηκωνομαι απο τις 5 να ξεφορτονω και να πουλαω στη λαικη η στη ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑ,που και εκει επισης το βλεπω.λυπαμαι αλλα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ να γινουμε δημοσιοι υπαλληλοι παιδια.υπαρχουν και αλλες δουλιες αρκει να θελουμε..

Αναγνώστης

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/09/blog-post_3899.html#more

[para5]

Θα συμφωνήσω και γω με την apri. Το σχολείο και η εκπαίδευση απλά εκφράζουν την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Από την άλλη, ας μη ξεχνάμε πως ο Καργάκος είναι γέννημα θρέμμα ενός εκπαιδευτικού συστήματος παλαιάς κοπής. Το παλαιό όμως αυτό σύστημα δεν είναι καθόλου άμοιρο ευθυνών για "τη σημερινή θλίψη", καθώς απαιτούσε την απόλυτη παπαγαλία, ήταν άκρως ταξικό και οδηγούσε στον αποκλεισμό από τη μόρφωση και τη συμμετοχή στο πνευματικό, πολιτιστικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος της εργατικής και αγροτικής τάξης. Σε αυτό το σύστημα, αν θέλετε, αντέδρασαν οι γονείς εργάτες και αγρότες του '80 και '90 που ήθελαν τα παιδιά τους σώνει και καλά να σπουδάσουν. Που ίσως σημαίνει, όχι μόνο να βρούνε μια εργασία με καλύτερες συνθήκες, αλλά και να γίνουν μέρος του συστήματος της κεντρικής διοίκησης με όποιες συνέπειες αυτό ενέχει.

Και όχι, δε θα συμφωνήσω πως η νέα γενιά είναι της ήσσονος προσπάθειας. Επειδή κάποιος αρνείται να ξυπνά από τις 5 τα χαράματα για να πάει να δουλέψει στη λαϊκή, αυτό δε σημαίνει πως απαραίτητα είναι τεμπέλης. Όλα αυτά είναι βέβαια σχετικά και ισχύουν κατά περίπτωση, γι' αυτό και όποιες γενικεύσεις είναι άκρως επικίνδυνες και αποπροσανατολιστικές.

[MARKOS]

Θα συμφωνήσω, βέβαια, ότι υπάρχει η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Φοβάμαι όμως ότι καλλιεργήθηκε σταδιακά και συνειδητά μέσα στο πλαίσιο ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού
που ισοπέδωνε τα πάντα, που έταζε τα πάντα ανεξαρτήτως κόπου, ανεξαρτήτως προσόντων.
Πώς αλλιώς θα δεχόταν ο πολίτης την αποτυχία τόσων και τόσων κυβερνήσεων, αν δεν ένιωθε ότι κάπου είχε ευνοηθεί, ενώ δεν το άξιζε;

Εκεινο που "χασαμε " ειναι η ψευδαισθηση πως μπορουμε ευκολα να κανουμε τα παντα.Θεωρω πως υπαρχουν νεοι που πραγματικα προσπαθουν. Νομιζω ομως πως ξοδευουν τη προσπαθεια τους σε κατι εντελως ανουσιο και κουρασμενοι φτανουν καπου χωρις να εχουν κερδισει οχι το στοχο, αλλα ουτε καν κατι απο το "ταξιδι"...

[evants]

Εγκύκλιος του υπουργείου διά βίου αμάθειας. Ημερομηνία έκδοσης 1.9.2011. Γιά την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων το Υπ.ΠΔΒΜΘ (αυτό είναι το αρκτικόλεξο του πρώην ΥΠΕΠΘ. Αν τολμήσεις να το προφέρεις ακούγεται κάτι σαν ποδοβολητό ή ασυναρτησίες «οινόφλυγων καραγωγέων»- μεθυσμένων αμαξάδων), προέβη το Υπ.ΠΔΒΜΘ, λοιπόν, μεταξύ άλλων και στις ακόλουθες ενέργειες.

1.   «Ανάρτηση όλων των διδακτικών βιβλίων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

στην πλατφόρμα ψηφιακό σχολείο, ώστε να αξιοποιούνται από τους εκπαιδευτικούς με κάθε πρόσφορο τρόπο γιά τους ίδιους και τους μαθητές τους. 2.   Διανομή σε όλους τους μαθητές ενός DVD, στο οποίο θα εμπεριέχονται

τα σχολικά εγχειρίδια. Έτσι οι μαθητές θα έχουν την δυνατότητα και στο σπίτι τους ηλεκτρονικά να μελετούν τα μαθήματα» Χαράς Ευαγγέλια. Τελικά το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», το όραμα της νέας ηγεσίας, του νέου υπουργείου με το νέο σχολικό έτος υλοποιείται. Έχω μπροστά μου το σχέδιο δράσης, με τίτλο «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Πρώτα ο Μαθητής», το οποίο πέρυσι υποβλήθηκε στην κυβέρνηση. (Συνήθως τίθεται η πρόθεση διά, μπροστά από την λέξη κυβέρνηση. Το σωστότερο και ακριβέστερον είναι να τεθεί η πρόθεση «υπό» και, γιατί όχι, και η «αντί». Όπως λέμε υπολοχαγός, ανθυπολοχαγός).

Διαβάζω στο 4ο σημείο του σχεδίου. Στόχος είναι το Νέο Σχολείο «να είναι πρώτα απ' όλα ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ... ΤΟΙΧΟΥΣ!» (Τα κεφαλαία περιέχονται στο κείμενο). «Ένα σχολείο ανοικτό στις ιδέες, και στην κοινωνία, στην γνώση και το μέλλον, που αξιοποιεί κάθε σύγχρονο εργαλείο. Ο διαδραστικός πίνακας, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ο προσωπικός μαθητικός υπολογιστής, διευρύνουν τις γνώσεις, διευκολύνουν την επικοινωνία...» και λοιπά και λοιπά...

Αξιοθαύμαστη το Υπ.ΠΔΒΜΘ (υπουργείο από ηλεκτρονικό βιβλίο γιά ηλεκτρονική μελέτη. Εκείνο το κεφαλαιογράμματο «ΧΩΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ», αν το ερμηνεύσω ορθώς, σημαίνει την κατάργηση του σχολείου όπως το γνωρίσαμε όλοι μας, ως συγκεκριμένη κτιριακή υποδομή και την αντικατάστασή του με ένα ψηφιακό, ανύπαρκτο, απροσδιόριστο πράγμα. Δηλαδή, ο μαθητής, θα λέγεται μαθητής, όμως δεν θα πηγαίνει σε σχολείο, αλλά θα παραμένει στο σπίτι του και ενώπιον του υπολογιστή «θα μαθαίνει πώς να μαθαίνει», όπως λέει το τρέχον, χιλιομαθημένο ανοητολόγημα.

Στο βιβλίο «Νεοελληνική Γλώσσα» Α' Γυμνασίου (τετράδιο εργασιών), στην σελίδα 71 και με τίτλο «το σχολείο του μέλλοντος», διαβάζουμε τα εξής αποκαλυπτικά: «Ουσιαστικά το σχολείο του μέλλοντος θα είναι μία μορφωτική υπηρεσία, όπου το κάθε παιδί θα μαθαίνει μόνο του από τον υπολογιστή, υποβοηθούμενο από έναν υποβαθμισμένο βοηθό μάθησης, επιφορτισμένο κυρίως με τεχνικής φύσεως προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν υπολογιστή στο σπίτι θα μπορούν να παρακολουθούν και από εκεί, χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο, αφού έτσι κι αλλιώς οι ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων του θα είναι online σε 24ωρη βάση...».

Προσοχή στην φράση «χωρίς να είναι απαραίτητη η καθημερινή παρουσία στο σχολείο». Προηγήθηκαν συγχωνεύσεις σχολείων. Γιά το καλό των παιδιών μας, πάντοτε. Δεν θα χαιρόταν έτι περαιτέρω η Τρόικα και τα εγχώρια πειθήνια ενεργούμενά της, αν έκλειναν και σχολικές μονάδες υπό το κουτοπόνηρο πρόσχημα του λεγομένου «σχολείου του μέλλοντος»; Οι δικαιολογίες που ψελλίζει το Υπ.ΠΔΒΜΘ (υπουργείο ποδοβολητό) είναι η έλλειψη χαρτιού, κωλυσιεργία Ανωτάτου Δικαστηρίου, η κρίση, το μνημόνιο. Έχω την εντύπωση ότι δεν λείπει το χαρτί αλλά ότι έχουμε «άσκηση επί χάρτου», δοκιμάζεται το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». Σχολείο χωρίς βιβλία, αλλά στη θέση τους ένα DVD. Το DVD προϋποθέτει ότι ο μαθητής πρέπει να έχει στο σπίτι του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα (και είναι πολλοί οι μαθητές, σε οικογένειες που στερούνται και τα προς το ζην), αποκλείονται, μένουν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός προ των πυλών.

Έτσι εννοούν το «Πρώτα ο Μαθητής» του Νέου Σχολείου τους. Τίθεται όμως και ένα σοβαρότερο ερώτημα. Η επίδοση, αντί βιβλίων, ενός DVD συνιστά απροκάλυπτη παρότρυνση ή καταναγκασμό, να εγκαταλείψουν τα παιδιά το ευλογημένο βιβλίο και να αφεθούν ανυπεράσπιστα στα νύχια του υπολογιστή και του διαδικτύου. Ήδη ο διαδικτυακός εθισμός (η ηλεκτρονική ηρωίνη όπως προσφυώς ονομάζεται) εντάσσεται στις ολέθριες εξαρτήσεις. Το υπ.ΠΔΒΜΘ, η διά βίου ανοησία, αντί να προστατεύει την πιό αθώα και ευπαθή κοινωνική ομάδα καταντά συντελεστής, νοσηρών φαινομένων. Μα και πόσο εξευτελιστικό γιά το κράτος και μειωτικό γιά το κύρος και την σοβαρότητα ημών των δασκάλων (αναφέρομαι σε όσους διδάσκουν στο Δημοτικό) είναι να υποδεχόμαστε τα παιδιά με ένα DVD. Τί χαρά προσφέρουν ιδίως στους μαθητές της πρώτης τάξης τα πρώτα βιβλία (έστω και αυτοί οι κακογραμμένοι ψυχοβγάλτες)! Ψευτορωμαίικο κράτος- καρικατούρα. Ούτε τα βιβλία των παιδιών του δεν μπορεί να εξασφαλίσει και μένουν ατιμώρητα και ροκανίζουν το κλεμμένο βιός του λαού οι καντιποτένιοι πολιτικάντηδες. Κανονικά και προφυλάσσοντας οι γονείς τα παιδιά τους πρέπει να πάρουν το DVD και να το επιστρέψουν στις λαλίστατες κομψοσουσούδες του Υπ.ΠΔΒΜΘ με την ένδειξη: απαράδεκτον, ακατάλληλον γιά ανηλίκους.

Παραπέμπω επιλογικώς σε ένα κείμενο του Τάσου Λιγνάδη από το βιβλίο του «Καταρρέω». (1989 εκδ. «Ακρίτας»). Γράφει ο αείμνηστος λογοτέχνης τα εξής προφητικά: «Αφού λοιπόν έγιναν τα σχολεία μας χώροι επικίνδυνοι είναι μοιραίο να απολύσουμε τα παιδιά στην τύχη του δρόμου. Θα λάβουν την παιδεία τους σε χώρους διασκεδαστικότερους: στις δισκοθήκες, στα πάμπς, στα φασφουντάδικα, στις συρράξεις των γηπέδων (μήπως και οι χούλιγκαν, μαθητές δεν είναι;) στους μοντέρνους σταθμούς υψηλής ακροαματικότητας των FM που επενεργούν ως πλυντήρια εγκεφάλων μέσω της ευθυμίας της ανεγκέφαλης σαχλαμάρας».

Αν στην θέση των FM βάλουμε το διαδίκτυο (τον εθισμό σ' αυτό) στο οποίο με τις ευλογίες του «Υπουργείου Ποδοβολητό» καταδικάζονται οι μαθητές μας, έχουμε μία πλήρη εικόνα του σακατεμένου καιρού μας...


ανάρτηση στην ιστοσελίδα Αντίβαρο από το Δημήτρη Νατσιό
 

[steven_seagal]

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ...

Γράφει ο Σαράντος Καργάκος
 -Εκπαιδευτικός- Ιστορικός - συγγραφέας.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥΣ ΒΛΑΚΕΣ  

   Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων" ... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
 
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του « White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι . . . πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
 
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής - βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
 
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή ; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων ; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού).
 
Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
 
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά.
 Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία ! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές - που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά ;
 
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
 
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
 
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία - θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με . . .«Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτικό!
 
Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν.
 
Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά ! Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία : να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά.
 Θα μου πείτε, τι δουλειά;
 Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί - ακόμη στο Δημοτικό - μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν ... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν ! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της - δικαιώματα στην τεμπελιά - και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
 

[mariaher]

Νομίζω τε είπε όλα...

[physikos13]

οι αληθειες πονανε, και λεει πολλες

[firiki]