0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
νομιζω οτι λιγο πολυ ολοι ξεραμε το χωρο στον οποιο μπηκαμε. δε θα μιλησω για τους αλλους γιατι δε γνωριζω, θα μιλησω ομως για μενα. πηγα οπου με στειλαν, αφησα παιδι πισω μου, επαιρνα ελαχιστα φετος, ισα ισα για να τα βγαζω περα με τα πηγαινελα, αλλα δεν κλαφτηκα. ηταν οντως συνειδητη επιλογη μου και θα συνεχισω να ειμαι εκπαιδευτικος και να πηγαινω οπου με στειλουν. αλλα οχι ρε παιδια να μου λετε οτι δεν μπορω να κρινω και τα κακως κειμενα η να πω οτι ολο αυτο ειναι κομματακι δυσκολο. γιατι οταν αφηνεις ενα παιδι πισω και δεν σε τσουζει τοτε ξεφευγουμε απο το "αναλαμβανω τις ευθυνες μου" και παμε στην πληρη αναισθησια.
Να σου πω, σιχαίνομαι τη γκρίνια.Εσύ πχ γνώριζες εκ των προτέρων ότι θα χρειαστεί να αφήσεις το παιδί σου πίσω.Ή το αφήνεις ,ή δεν το αφήνεις. Όποια απόφαση και αν έπαιρνες, θα πλήρωνες το αντίστοιχο τίμημα.Πάντα στη ζωή μας όποια απόφαση και να πάρουμε θα υπάρχει ένα κόστος. Εγώ σαν άνθρωπος πληρώνω το κόστος των δικών μου επιλογών, αλλά δε θα κάτσω να κλαφτώ ,γιατί την επιλογή, την έκανα εγώ.Ο κάθε άνθρωπος φυσικά σκέφτεται διαφορετικά