Tα παιδιά των εκπαιδευτικών "αριστεύουν" σχεδόν πάντα. Γιατί άραγε;

[jak_13]

Ο τίτλος όμως, όντως παραπέμπει αλλού. Περιέχει μια σιγουριά.

[PDE ads]

[ducati]

Εμπειρική διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει ερευνητικό ερώτημα

[dimitra68]

Ακόμα και να συμβαίνει αυτο που οπως διαβάζω εδω μέσα συμβαίνει, δε λέει κάτι άγνωστο ως τακτική  οχι μονο του Έλληνα αλλά και του οποιουδήποτε επαγγελματία σε οποιαδήποτε χώρα και αντικείμενο και αν εργάζεται. Και εξηγώ : είτε συμβαίνει επειδή ο συνάδελφος γίνεται στενός κορσές, είτε επειδή το παιδί το αξίζει επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μορφωμένη οικογένεια, είτε επειδή οπως λέει η κοινωνιολογία ο δάσκαλος προωθεί το παιδί του συναδέλφου του το άτομα δηλ που ανήκει στην έσω-ομάδα του,είτε επειδή συμβαίνει να αυτοεκπληρώνεται η γνωστη προφητεία.
Αλλά αυτό θα συνέβαινε και σένα υδραυλικό κι ένα ξυλουργό  και σ΄ενα τραπεζικό η ένα κομμωτή και σε οποιον άλλο επαγγελματία στην ιδια συχνότητα που συμβαίνει και στον κλάδο μας...αν φέρεις στους παραπάνω επαγγελματίες μια ομάδα παιδιών να την εκπαιδεύσουν στο επάγγελμά τους  ,αυτοί θα προσέξουν περισσότερο η θα αισθανθούν πιο οικεία με το παιδί του συναδέλφου που τυχαίνει να βρίσκεται στην ομάδα αυτή...τι να κάνουμε αυτές είναι οι διομαδικές σχέσεις που λέει η κοινωνιολογια...εκεί δε στηρίζεται στην έσχατη μορφή αυτού του είδους των σχέσεων βέβαια-και το πελατειακό μας κράτος? στήριξέ με για να σε στηρίξω...

[jak_13]

Εμπειρική διαπίστωση που θα μπορούσε να γίνει ερευνητικό ερώτημα

Είναι όμως;

[PDE ads]

[alexel]

Από την πρώτη Γυμνασίου ήμουν στο ίδιο τμήμα με μια κοπέλα, κόρη καθηγήτριας και ο μπαμπάς διευθυντής ΔΕΚΟ.
Η κοπέλα εκτός του ότι δεν είχε καμία έφεση στο διάβασμα ήταν και "στόκος".Παρ'όλα αυτά τύγχανε ιδιαίτερης μεταχείρισης από τους καθηγητές μας π.χ. όταν την σήκωναν για μάθημα και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη η ερώτηση που γινόταν με μελιστάλαχτο ύφος ήταν, τί συμβαίνει,πώς και δεν διάβασες σήμερα;σε αντίθεση με όλους εμάς τους υπόλοιπους πληβείους που όταν μας πετύχαιναν αδιάβαστους δεχόμασταν σωρηδόν τις προσβολές και τις απειλές για τους βαθμούς.Η συγκεκριμένη κοπέλα έπαιρνε έπαινο      κάθε χρόνο,λόγω υψηλής βαθμολογίας-αν θυμάμαι καλά έπαιρναν όσοι έβγαζαν πάνω από 18,5.
Στις Πανελλήνιες ακολούθησε την 4η Δέσμη.Έγραψε σε όλα τα μαθήματα πλην της Έκθεσης κάτω από τη βάση.Στην Έκθεση τό'σωσε έγραψε γύρω στο 11,5-12.
Ποιος δε φαντάζεται τη συνέχεια;Δυο χρόνια μετά βρέθηκε να κατέχει υψηλόμισθη θέση στο Δημόσιο.

Αυτή είναι και η μοναδική μου εμπειρία καθώς δεν είχα άλλο συμμαθητή-τρια παιδί εκπαιδευτικού.

[Landau]

Αυτή ήταν περίπτωση "παιδί υψηλόβαθμου στελέχους ΔΕΚΟ" και όχι "παιδί εκπαιδευτικού" μάλλον 

Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του κάθε εκπαιδευτικού (εμένα, εσένα που διαβάζεις το φόρουμ, άλλων που δεν διαβάζουν κ.ο.κ.) να είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί. Ας κάνει ο καθένας την αυτοκριτική του (όσοι έχουν τη θέληση δηλαδή) και ας πράττει όπως πρέπει.

[soul]

Και από τη δική μου εμπειρία, τόσο ως μαθήτρια όσο και ως καθηγήτρια έχω διαπιστώσει ότι όντως υπάρχει ιδιαίτερη μεταχείριση στα παιδιά καθηγητών (τουλάχιστον στο 90%).

[apri]

Το πώς θα φερθούν οι καθηγητές σε παιδί εκπαιδευτικού εξαρτάται και από το ίδιο το παιδί, αλλά και από τη νοοτροπία του γονιού και του ίδιου του καθηγητή.

Πάντως, αυτές οι βαθμολογικές εύνοιες λόγω πίεσης του οποιουδήποτε γονιού είναι μάλλον μάταιες. Όποιος έχει τα φόντα να προχωρήσει, τελικά προχωράει. Κι όποιος δεν έχει τα φόντα, αλλά έχει πάντα στο μυαλό του τη λογική του "μέσου", πάλι προχωράει. Δεν περιμένει τον καλό βαθμό να τον σώσει.

Επίσης, η κοινωνία του σχολείου είναι πολύ μικρή, για να μπορείς να επιβιώσεις ψυχολογικά με μια πλασματική βαθμολογία, ακόμα κι αν γονιός προτιμά να έχει μια ωραιοποιημένη εικόνα του παιδιού του ή τον βολεύει για την περαιτέρω εξέλιξή του.
Τα βλέμματα των συμμαθητών ή τα "καρφιά" τους μπορεί να είναι πολύ φαρμακερά. Και γι' αυτό ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτούς τους γονείς που ακολουθούν τέτοια τακτική. Είναι ό,τι χειρότερο για την ψυχολογία των παιδιών τους και την κοινωνικοποίησή τους.

Εμένα το πρόβλημά μου ευτυχώς δεν ήταν ποτέ να το πείσω τους συμμαθητές μου ούτε καθηγητές που με ήξεραν χρόνια.
Το πρόβλημα ήταν να πείσω μόνο δυο καθηγητές, που είχαν προβληματική συμπεριφορά απέναντι σε όλους μας και έτι περαιτέρω απέναντί μου. Μου έβαζαν απλώς το βαθμό του διαγωνίσματος και παρόλα αυτά με αντιμετώπιζαν δύσπιστα, υπονοώντας άλλες φορές ότι είχα αντιγράψει, άλλες ότι τα είχα μάθει παπαγαλία ή ακόμα ότι τα είχε λύσει ο πατέρας μου (πώς; με τηλεπάθεια;). Να μην πω τι γινόταν, εάν είχα την ατυχία να κάνω κάπου λάθος, αφού πάντα επέλεγαν επίτηδες να με εξετάζουν όρθια στον πίνακα, μόνο όταν οι υπόλοιποι στην τάξη δεν είχαν καταλάβει το μάθημα.
Και δεν με ρώταγαν τουλάχιστον τα ίδια, αλλά άλλες ερωτήσεις, μέχρι να με φτάσουν σε αδιέξοδο.
Και τότε δεν με ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός...Η ειρωνία εκ μέρους τους έπεφτε σύννεφο.
Αντί να χαίρονται που ασχολιόμουν με μαθήματα που δεν ήταν της προτίμησής μου, μου έκοβαν και κάθε κίνητρο για μάθηση.
Τον έναν τουλάχιστον τον περιποιήθηκα, όταν κάποτε μας έβαλε άσκηση που δεν μπορούσε ούτε ο ίδιος να λύσει.
Όλα εδώ πληρώνονται.

Μπρρ....Τι θυμήθηκα τώρα.

[karxarias29]

Το παιδί του καθηγητή, όπως έγραψα και παραπάνω, έχει ένα πλεονέκτημα που δεν το έχει οποιοδήποτε παιδί, την βοήθεια, ανά πάσα στιγμή. Όμως, σαφώς σχετίζεται και με τον χαρακτήρα του παιδιού και του γονιού. Πχ, όπως έγραψα και σε άλλο νήμα, ο πατέρας μου, στα 2 μού είχε μάθει τις κωμωδίες του Αριστοφάνη και τους αρχικούς χρόνους ορισμένων ρημάτων και αφού τα έλεγα χωρίς, φυσικά, να καταλαβαίνω τι λέω, γελούσαμε. Με τον τρόπο αυτό, αντί όλα αυτά τα δυσνόητα και τα παπαγαλίστικα της γραμματικής και του συντακτικού να χρειαστεί να λιώσω στο διάβασμα για να τα μάθω, μου τα έμαθε προφορικά, βιωματικά, με μορφή παιχνιδιού. Έτσι, είχα πολύ περισσότερη όρεξη για μάθηση και πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο από άλλα παιδιά της ηλικίας μου και φυσικά το προβάδισμα, όταν παρέδιδε ο καθηγητής το μάθημα στο σχολείο. Όχι γιατί το είχα διδαχθεί στο ιδιαίτερο από την προηγούμενη μέρα, αλλά γιατί πραγματικά το είχα κάνει κτήμα μου. Αυτά σε μένα. Γιατί στην αδελφή μου, που πήγε να εφαρμόσει το ίδιο ακριβώς σύστημα, δεν τα κατάφερε, διότι ήταν ένας άλλος χαρακτήρας. Αν μού έκανε μάθημα πχ η μάνα μου, η οποία είναι απίστευτα... Παρθένος  , το πιθανότερο θα ήταν ότι θα τσακωνόμασταν όλη μέρα.
Ομοίως, είχα φίλο με μαμά χημικό. Το παιδί, αστέρι. Πανελλαδικές αρίστευσε στα υπόλοιπα 3 της 1ης Δέσμης και πάτωσε Χημεία, λόγω κόντρας με τη μητέρα του. Όμως, στο σχολείο οι καθηγητές, του είχαν βάλει υψηλότατους βαθμούς στη Χημεία, όχι μόνο γιατί θαύμαζαν το μυαλό του, αλλά και λόγω της μητέρας του. Οι δε συμμαθητές του, τον κοιτούσαν με μισό μάτι γιατί θεωρούσαν ότι σε όλα είναι ευνοημένος, ενώ το παιδί ήταν απλώς ΤΟ ΜΥΑΛΟ! Δημιουργείται, συνεπώς, ένας φαύλος κύκλος, αναμεσα στις παραμέτρους παιδί καθηγητή και βαθμολογία.
... Και πού να δείτε τι γίνεται, όταν είναι 2 ή περισσότερα παιδιά καθηγητών στο ίδιο τμήμα. Εκεί είναι το γλέντι το μεγάλο!

[emmaki]

... Και πού να δείτε τι γίνεται, όταν είναι 2 ή περισσότερα παιδιά καθηγητών στο ίδιο τμήμα. Εκεί είναι το γλέντι το μεγάλο!

Το είπα πιο πάνω...ήμασταν 7! Και η στάση ήταν αρνητική απέναντι μας και από τους καθηγητές (έβαζαν χαληλότερους βαθμούς για να μην φανεί ότι ευνοούν εμάς και αδικούς τους υπόλοιπους, αδικώντας όμως στην πραγματικότητα εμάς) και από τους υπόλοιπους συμμαθητές μας (εμένα με έπαιρναν τηλέφωνο για τα θέματα των εξετάσεων γιατί ήταν σίγουροι ότι θα τα είχα!!!!)

[karxarias29]

To είδα ότι το είπες, αλλά εγώ δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα το τι γίνεται από τη διαφορετική αντιπετώπιση των καθηγητών αναμεσα στα 2, 3, 5 αυτά παιδιά, η οποία δημιουργεί προβλήματα μεταξύ των ίδιων των "καθηγητικών" παιδιών. Αν πχ είναι συναδέλφου στο ίδιο σχολείο ή άλλο, αν είναι φιλολόγου ή φυσικού, αν το παιδί είναι ξύπνιο ή όχι, αν είναι διαβαστερό, αν...

[daffodils]

Εγώ έχω ζήσει την ιστορία από την αντίθετη πλευρά της. Οι γονείς μου απόφοιτοι 6τάξιου γυμνασίου και οι 2, με πολύ διάθεση για διάβασμα όμως. Η βιβλιοθήκη μας ήταν γεμάτη λογοτεχνικά βιβλία για όλες τις ηλικίες, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες και βοηθήματα. Και όχι για ντεκόρ αλλά όντως διαβάζαμε όλοι. Στο σχολείο ήμουνα άριστη μαθήτρια αλλά είχα την ατυχία να ζω σε επαρχιακή πόλη και να έχω στο τμήμα μου 2 παιδιά καθηγητών στο ίδιο ή/και κοντινό γυμνάσιο. Το αποτέλεσμα: κάθε τρίμηνο με κάποιο μαγικό τρόπο έβγαινα 3η στο τμήμα μου και ποτέ απουσιολόγος. Οι γονείς μου δεν έδιναν σημασία στη σύγκριση. Αρκεί που εγώ ήμουν καλή, χωρίς κενά και με σύστημα στη μελέτη μου. Αρχικά δε με πείραζε ούτε κι εμένα. 'Αρχισα να το προσέχω και να δίνω σημασία με αφορμή 2 περιστατικά στη β' γυμνασίου: το 1ο αφορούσε τη γυμναστική! που είχα 19 σε 1 τρίμηνο ενώ ήμουν στην ομάδα μπάσκετ του σχολείου, φορούσα πάντοτε τη φόρμα μου και συμμετείχα και το 2ο αφορούσε τα μαθηματικά, μάθημα στο οποίο ήμουν αστέρι και χωρίς σύγκριση στην τάξη μου (σύμφωνα με όλους τους καθηγητές που είχα σε γυμνάσιο και λύκειο). Παρόλα αυτά εγώ είχα 19 για 2 τρίμηνα, ενώ οι 2 συμμαθητές μου στο 2ο τρίμηνο ανέβηκαν στο 20.
Αυτά στο γυμνάσιο. Στο λύκειο τα πράγματα άλλαξαν. Οι συγκρίσεις δεν υπήρχαν και τα πράγματα έγιναν πολύ πιο αντικειμενικά. Αν και δεν ήμουν πάντα πρώτη στο τμήμα μου (εξάλλου δεν ήταν αυτός ο στόχος μου) έπαψα να αισθάνομαι αδικημένη καθώς δεν υπήρχαν εύνοιες.
Νομίζω ότι για την κατάσταση ευθύνονται οι καθηγητές που κάνουν τις παραχωρήσεις, κάποιες φορές χωρίς καν να τους ζητηθεί. Το πρόβλημα ήταν πάντα πιο έντονο στην επαρχία όπου και συνεχίζει να υφίσταται. Δυστυχώς.