Τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στα αστεία.

[bitch]

rozy4 !!!

εξαιρετικό!! ( ειδικά με τα αρχικά της OFSTED)...overpaid fuckers shafting teachers every day!!!!!!!!!!!!!!!! 

[PDE ads]

[Landau]

Αύριο ξεκινούν οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες ....Δυστυχώς, η Δημόσια Τηλεόραση είναι έτη φωτός πίσω και νομίζει ότι δεν υπάρχουν άτομα που τους αρέσει να βλέπουν χόκει πάγου livestreaming....το ίδιο έκανε και η ΕΡΤ με το baseball και τα "άγνωστα"  στην  κουλτούρα των ελλήνων  αθλήματα κατά τη διάρκεια των ΟΑ ....

Πότε θα καταλάβουν ότι χρειάζεται ένα σοβαρό κρατικό αθλητικό κανάλι επί  24ώρου βάσεως όπως υπήρχε παλιότερα στα ραδιοκύματα η ΕΡΑ ΣΠΟΡ;

Υ.Γ. Θα υπάρχει μεταμεσονύκτια μαγνητοσκοπημένη προβολή....συγγνώμη, αλλά στις 2 το πρωί όταν θα ξέρω το νικητή, γιατί να δω κάτι μπαγιάτικο;;;Δε βλέπω καμιά ταινία; Στην τελική, το πρωί ξυπνώντας, πάλι άνεργη θα είμαι ....

Κι όμως.. στην ΔΤ HD (High Definition) δείχνει σχεδόν όλη μέρα ζωντανές μεταδόσεις από τους Ο.Α. Χτες είχε φοβερό αγώνα στο χόκει Ρωσία-ΗΠΑ. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση, μετά στα "πέναλντι", όπου τελικά νίκησαν οι ΗΠΑ. Βέβαια, ακυρώθηκε και ένα κανονικότατο γκολ των Ρώσων στην κανονική διάρκεια (οπότε έτσι ίσως δεν θα πήγαινε το παιχνίδι στην παράταση).

Η ΔΤ HD είναι στο κανάλι 52 στην Αττική.

[adigoni]

http://www.upworthy.com/the-12-things-you-should-never-ever-say-to-teachers?g=2

Γιατί μας κατηγορούν και τι απαντάμε ως διδάσκοντες....
The 12 Things You Should Never, Ever Say To Teachers
Ένα ευφυές κείμενο....

[adigoni]

Παρακαλώ τους συναδέλφους να διαβάσουν προσεκτικά το παρακάτω άρθρο, λέει μεγάλες αλήθειες....

Και μία επισήμανση:όταν ένας αθλητής ποδοσφαιρικής ομάδας υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, τιμωρείται παραδειγματικά αφού κληθεί σε απολογία και ζητήσει συγγνώμη από συμπαίκτες, προπονητή και πρόεδρο ανάλογα με το ...λάθος του.Δεν ζητάει την τιμωρία του προπονητή του ούτε φέρνει τους γονείς του να του κάνουν πλάτες στο λάθος του για να τη βγάλει καθαρή.Υπάρχει ένας σεβασμός στην ιεραρχία κι ένας άγραφος κώδικας τιμής....

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=570883

Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Παπαδημητρίου Λένα 

Τα βρωμόπαιδα της Σουηδίας
Η «δικτατορία του παιδιού». Ή γιατί ακόμη και η πιο τέλεια (φαινομενικά) παιδική ηλικία έχει βαθιές ρωγμές
 
Ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα όταν το διάβασα. Τελικά, ακόμη και στον σκανδιναβικό παράδεισο, υπάρχουν ouppfostrade (ήτοι κακομαθημένα βρωμόπαιδα). Το βιβλίο του σουηδού ψυχιάτρου (ηχεί σχεδόν τόσο εξωτικό όσο και το «σουηδός μάγειρας») Ντέιβιντ Εμπερχαρντ «How Children Took Power» (σε ελεύθερη απόδοση: Πώς τα παιδιά υφάρπαξαν την εξουσία) συνεχίζει να διχάζει, πρωτίστως γιατί ανέδειξε ένα εθνικό ταμπού. Η χώρα με το πανίσχυρο κοινωνικό κράτος και την τέλεια παιδική ηλικία (σχεδόν νομίζεις πως στα ποτάμια ρέει ζεστή σοκολάτα και από τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται ριγέ γλειφιτζούρια, για να δανειστώ από τη χειμαρρώδη φαντασία του αγαπημένου μου συγγραφέα παιδικών βιβλίων Ρόαλντ Νταλ) βρήκε αισίως έναν εσωτερικό εχθρό.   

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Εμπερχαρντ, πατέρας ο ίδιος έξι παιδιών, αποφάνθηκε ότι η παιδοκεντρική Σουηδία έχει δημιουργήσει προβληματικά παιδιά. Και αυτό γιατί μεγαλώνουν πλέον χωρίς πλαίσιο, χωρίς όρια, χωρίς τιμωρία ή συνέπειες (υψώνεις λιγάκι τη φωνή και ύστερα από λίγο φοβάσαι ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα η Πρόνοια). Εκτός αυτού, τα παιδιά είναι εκείνα που κάνουν κουμάντο. Είναι εκείνα που αποφασίζουν τι θα φάει σήμερα η οικογένεια και αν το καλοκαίρι θα πάει διακοπές στην Κρήτη ή στα Κανάρια Νησιά, ποιο κανάλι θα παίζει όλο το απόγευμα η τηλεόραση, αν πρέπει να χοροπηδάμε σαν κατσίκια την ώρα που έχουν έρθει για επίσημο δείπνο ο υπέργηρος θείος Σβαν και η θεία Ινγκριντ με την ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση και πότε είναι η πιο κατάλληλη ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε «Mignon Rush» στο iPad και να πέσουμε για ύπνο. Στη χώρα αυτή με την πλέον προοδευτική νομοθεσία (η πρώτη στον κόσμο που κατήργησε τη σωματική τιμωρία το 1979, ενώ από το 1988 απαίτησε από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να προσφέρουν ίσες ευκαιρίες σε αγόρια και κορίτσια), στη χώρα με τα πιο «προχωρημένα» κοινωνικά πειράματα (θυμίζω τον πρωτοποριακό παιδικό σταθμό της Στοκχόλμης, όπου αγόρια και κορίτσια χρησιμοποιούν την προσωπική αντωνυμία «hen», αντί του «αυτός» και «αυτή»), οι γονείς έχουν εκπαιδευτεί να υπακούουν και να συμμορφώνονται.

Σύμφωνα με τον Εμπερχαρντ, ο οποίος σημειωτέον δεν είναι η πρώτη φορά που διαολίζει τους Σουηδούς (στο προηγούμενο βιβλίο του, «Land of the Safety Junkies», τους περιέγραφε σχεδόν ως ημιπαράφρονες), οι επιπτώσεις της «ανεξέλεγκτης» διαπαιδαγώγησης και της συστηματικής κατάργησης των ορίων είναι ο θηριώδης εγωκεντρισμός, η κατάθλιψη και οι αγχώδεις διαταραχές (αν όχι στα παιδιά, στους αυριανούς ενηλίκους). Είναι, όμως, ήδη εμφανής και η πτώση στις ακαδημαϊκές επιδόσεις των σουηδών μαθητών (εν αντιθέσει, μάλιστα, με τους Φινλανδούς που «πετάνε»). Ο ίδιος ο σουηδός υπουργός Παιδείας έφτασε εσχάτως στο σημείο να υπογραμμίσει την ανάγκη αυστηρότερων κανόνων σχολικής πειθαρχίας. Ενδεικτικό το παράδειγμα που δίνει ο Εμπερχαρντ για να περιγράψει το αχαλίνωτο της κατάστασης. Αν ο δάσκαλος «κατασχέσει» το κινητό ενός μαθητή που παίζει ή στέλνει SMS εν ώρα μαθήματος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κληθεί αργότερα να απολογηθεί ενώπιον των γονέων του για αυτή την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων «του παιδιού». Για να αποφύγει όλη αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία, ο δάσκαλος αναλαμβάνει να συνετίσει τον άτακτο μαθητή με λογικά βεβαίως επιχειρήματα (διότι, αν εξοργισθεί ή χτυπήσει το χέρι επάνω στην έδρα, πάλι θα βρεθεί αντιμέτωπος με εξοργισμένους γεννήτορες να του κραδαίνουν τη Διεθνή Σύμβαση για τα ∆ικαιώµατα του Παιδιού).

Σύμφωνα με τη «Wall Street Journal», το βιβλίο του σουηδού ψυχιάτρου μεταφράζεται ήδη στην αγγλική γλώσσα και ψάχνει εναγωνίως τον αμερικανό εκδότη του. Προφανώς, ο Εμπερχαρντ έχει διαπιστώσει ότι αυτή η «δικτατορία του παιδιού» (και όχι «η δημοκρατία της οικογένειας» που ευαγγελίζονται οι συμπατριώτες του) έχει εξαπλωθεί σαν επιδημία ιλαράς και σε άλλες παιδικές ηλικίες ανά την Ευρώπη. Και όσο και αν μια τέτοια συζήτηση μοιάζει με επιστημονική φαντασία στη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης (με το ισχνό κοινωνικό κράτος και την παιδική κακοποίηση σε έξαρση), πολλοί εναλλακτικοί, εξόχως ενοχικοί γονείς, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως το να πούμε «όχι» στην εξάχρονη κόρη μας ισοδυναμεί με τον εγκλεισμό της σε μεσαιωνικό μπουντρούμι.

Τέλος άρθρου.

Προσωπικό μου σχόλιο:
Κάθε ομοιότητα με καταστάσεις στα ελληνικά σχολεία είναι εντελώς συμπτωματική....απλώς προσπαθούμε να εκσυγχρονιστούμε....αααα βεβαίως κ να αξιολογηθούμε....

Έχουμε φτάσει από το ένα άκρο της δεκαετίας 60/70 στο άλλο, περιφρόνηση στο διδάσκοντα και στο έργο του, τον στήνουμε στον τοίχο και τον......και αυτό ξεκίνησε από ψηλά....

[PDE ads]

[Landau]

Μα ακόμα κι αν κοιτάξουμε το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο, και έστω αν περιοριστούμε στα ανώτερα θηλαστικά, π.χ. η τιμωρία των μικρών από τη μαμά ή και τους δύο γονείς είναι απόλυτα φυσική. Αυτά που περιγράφονται για τη Σουηδία (παρόμοια προβλήματα υπάρχουν και στη γειτονική Φινλανδία) είναι ακριβώς η παραφύση..

[jak_13]

Σάλος στο Σότσι με την εύνοια Ρωσίδας στο καλλιτεχνικό πατινάζ.

Σιγά μην το άφηνε η Ρωσία που ό,τι θέλει το κατακτά.

[apri]

Έπεσα πριν από λίγο τυχαία πάνω σ' αυτό το άρθρο που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο σχετικά με την προέλευση της ελληνικής σημαίας ( http://chatzelenisgeorge.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html ) και επειδή μου έκαναν εντύπωση κάποιες ιστορικές ανακρίβειές του, έψαξα και βρήκα την παρακάτω απάντηση σ' αυτό, που φαίνεται τεκμηριωμένη: http://www.oodegr.com/oode/istoria/epanastasi/elliniki_simaia_1.htm

Eπειδή πλησιάζει και η 25η Μαρτίου, είναι κάπως επίκαιρο το θέμα και μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους.

[bitch]

Μου ήρθε στο mail  μου πριν λίγο από φίλο μουσικό!!
Ακολουθούν επιστολές μεταξύ Ακη Πάνου και Μάνου Χατζιδάκι... απολαυστικές πραγματικά επιστολές!!!


Tο 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:
 
«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ' ημάς μέσα ενημέρωσης».
 
Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:
 
«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις
 
Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη.
 
Ομολογώ πως τά'χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ' άχυρα επί ματαίω ψάχνω.
 
Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω.»
 
Βεβαίως είναι φυσικό, ο ΜάνοςΧατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ' όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.
 
Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ' αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ' ανθρωπάκι;
 
Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά' γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.
 
Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.
 
Αλλά μια και είμαι άγνωστος
να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν
όσον κι οι πεθαμένοι.
 
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.
 
Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό'χασα και τρέχα γύρευέ το.
 
Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.
 
Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.
 
Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.
 
Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ' όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.
 
Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψυχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα).
 
Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.
 
Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός.
 
Με έκπληξη ο Άκης Πάνου έλαβε την παρακάτω ευγενέστατη και σοβαρότατη απάντηση του Χατζιδάκι στο δικό του δηκτικό στιχούργημα:
 
Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά' στε δε σίγουρος, ότι εφ' εξής δεν πρόκειται ν' αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75

[apri]

Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου το μακρινό 1900 επί Γ. Θεοτόκη με στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις (ω ναι..γίνονταν από τότε), σημαιοστολισμούς, πάνδημη συμμετοχή...και ελεύθερη προσέλευση.

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=108&pageid=-1&id=1890&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=&CropPDF=0

[συννεφούλα]

Επιχειρησιακό πρόγραμμα απομόρφωσης και διά βίου κοροϊδίας

https://www.youtube.com/watch?v=3rlzrXiHf0A

[συννεφούλα]

Δώρο ένα σαμπουάν

Φίλος που εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο Λουξεμβούργο κάνει μαθήματα ελληνικών σε διάφορους ξένους. Μια μέρα τούς λέει να γράψουν τη φράση “Όταν κάνω δώρο σε έναν φίλο μου, χαίρομαι”.
Ένας ολλανδός μαθητής, ενήλικος, έγραψε τη φράση, αλλά έδειχνε να δυσκολεύεται με κάτι. Ο δάσκαλος τον ρώτησε ποιο είναι το πρόβλημα κι εκείνος απάντησε ότι δεν καταλαβαίνει τη φράση. Δεν κατανοεί το νόημά της. Πώς είναι δυνατόν να χαίρεται κάποιος, όταν χαρίζει κάτι σε κάποιον άλλον; Ήταν έξω από την κουλτούρα του, έξω από την αντίληψη κόσμου που είχε. Του ήταν αδιανόητο.
Αυτό εξηγεί και το πόσο διαφορετικοί από εμάς είναι οι βόρειοι λαοί -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί πάνω που έχουν αφομοιώσει το καθημερινό ιδεολόγημα της κοινωνίας τους, το οποίο βασίζεται στον ατομικισμό, επαληθεύοντας αυτό που είπε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: “Η Μεσευρώπη οικοδομήθηκε πάνω στην τσιγκουνιά”.
Και είναι δυνατόν, μου έλεγε αυτός ο φίλος-δάσκαλος στο Λουξεμβούργο, να κάνεις μια γιορτή σπίτι σου και ένας Ολλανδός, Δανός ή Γερμανός να σου φέρει δώρο ένα… κοινό σαμπουάν, ακόμη και μεταχειρισμένο. Ή ακόμη μία μελιτζάνα ή μία πάστα ή δεν ξέρω τι άλλο ευτελές και αυτό να το θεωρεί φυσιολογικό. Η γενναιοδωρία, η γενναιοφροσύνη είναι εντελώς έξω από τη νοοτροπία τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν την έννοια του δώρου, της γαλαντομίας, της αβρότητας, του μεγαλείου της προσφοράς στον άλλον. Και δεν φταίνε οι ίδιοι, έτσι τους έμαθαν, έτσι μεγάλωσαν. Παρότι διαθέτουν πλούτο, στις καθημερινές σχέσεις τους δεν μπορούν να κάνουν την υπέρβαση, να χαρίσουν κάτι σε κάποιον ανιδιοτελώς. Το χουβαρνταλίκι δεν είναι στην κουλτούρα τους αλλά η συσσώρευση.
Και αυτό είναι ένα φαινόμενο που το συναντάς περισσότερο ή λιγότερο σε όλη την Ευρώπη -όχι βέβαια από όλους τους Ευρωπαίους, αλλά είναι κυρίαρχο ως καθημερινή μανταλιτέ. Κι ο Καμί είπε πως “στο Αλγέρι, όπου μεγάλωσα, γνώρισα τη φτώχεια, αλλά στο Παρίσι γνώρισα τη μιζέρια”. Εννοούσε πως η φτώχεια συχνά είναι γενναιόδωρη και ότι η γυφτιά είναι νοοτροπία, ανεξάρτητη από τον πλούτο.
Το βλέπεις, αν πας βόρεια, σχεδόν παντού. Παλιότερα ρώτησα στην Κολονία έναν φίλο Γερμανό, πολύ μορφωμένο, πώς έγινε και η Γερμανία ορθοπόδησε τόσο γρήγορα μετά την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μου είπε: “Είναι απλό. Ακόμη και η πιο φτωχή Γερμανίδα μετά το 1945 έβαζε τουλάχιστον δύο πφένιχ την εβδομάδα στην τράπεζα”.
Αυτή είναι η αδυναμία, αν το δεις μέσα από την ύπαρξη του θανάτου και της ματαιότητας, των βορείων αλλά και η μεγάλη τους δύναμη: η φανατική έως μίζερη αποταμίευση, που μακροπρόθεσμα τους ισχυροποιεί οικονομικά ως έθνη. Αντιθέτως εμείς μπορεί να είναι θετικό το ότι είμαστε χουβαρντάδες και του κεράσματος, αλλά τελικά να ποια είναι η κατάληξη: Να είμαστε υποκείμενοι και έρμαια εκείνων που σαν μέρμηγκες μαζεύανε ένα, ένα τα πφένιχ. Η δική μας ακρότητα μας κάνει υποτελείς στη δική τους ακρότητα. Η γενναιοδωρία μας είναι σε μεγάλο βαθμό και η βασική μας αδυναμία. Ίσως είναι ζήτημα παράδοσης, θρησκευτικής προϊστορίας, που σε εκείνους συνδυάζει την τσιγκουνιά με την έννοια του έθνους, της κοινωνίας, ενός δηλαδή αντιφατικού εγωισμού, ενώ σε εμάς, που έχουμε και διαφορετική αίσθηση της χάριτος, του προσώπου, της φθοράς και του τέλους, το κέρασμα δείχνει τη γνώση της ματαιότητας της κτήσης και της χαράς που δίνει καθεαυτή η χειρονομία του δώρου, χωρίς ιδιοτέλεια, πέραν της αξίας του και πέραν της κοινωνίας ή της οικονομίας της χώρας. Είναι δύο διαφορετικές αντιλήψεις της ζωής και του θανάτου.
Εξ ου και η ελληνική φράση που λέει: “Ακόμη και ο βασιλιάς το θέλει το δώρο του”. Τι σημαίνει; Ότι ο βασιλιάς, που τα έχει όλα, δεν έχει ανάγκη από τίποτε, αλλά η χειρονομία του δώρου τον συγκινεί πέρα από την υλικότητά του. Αρκεί βέβαια να μην είναι μία μελιτζάνα ή ένα μεταχειρισμένο σαμπουάν.


Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
http://www.makthes.gr/news/permanent/117901/

[apri]

Ίσως είναι ζήτημα παράδοσης, θρησκευτικής προϊστορίας, που σε εκείνους συνδυάζει την τσιγκουνιά με την έννοια του έθνους, της κοινωνίας, ενός δηλαδή αντιφατικού εγωισμού, ενώ σε εμάς, που έχουμε και διαφορετική αίσθηση της χάριτος, του προσώπου, της φθοράς και του τέλους, το κέρασμα δείχνει τη γνώση της ματαιότητας της κτήσης και της χαράς που δίνει καθεαυτή η χειρονομία του δώρου, χωρίς ιδιοτέλεια, πέραν της αξίας του και πέραν της κοινωνίας ή της οικονομίας της χώρας.

Είναι θέμα καθαρά παράδοσης. Αν διαβάσεις στον Τάκιτο πώς περιγράφει τους Γερμανούς, θα δεις πόσο τον είχε εντυπωσιάσει η εγκρατής, λιτή ζωή τους και η απέχθεια προς την τρυφηλότητα.
Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι η μορφή που πήρε ο προτεσταντισμός έχει ανάλογα χαρακτηριστικά. (Στην ορθόδοξη παράδοση υπήρξε ένα ρεύμα ασκητισμού λόγω επιρροής του νεοπλατωνισμού, αλλά δεν έχει ευρεία επίδραση).

Επιπλέον, στον προτεσταντισμό πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία να μετανοήσεις έμπρακτα. Μπορείς μόνο να προσεύχεσαι να σε συγχωρέσει ο Θεός και η μόνη ένδειξη ότι αυτό έχει γίνει είναι η εύνοια που θα σου δείξει στην επαγγελματική ζωή. Γι' αυτό και θεωρούν ύψιστο καθήκον τη σκληρή δουλειά που θα οδηγήσει στην επαγγελματική επιτυχία, μόνο που τα κέρδη μπορούν να τα συσωρεύσουν, να τα επενδύσουν, αλλά όχι να τα σπαταλήσουν σε διασκεδάσεις.

[Διηνέκης]

Όταν ενέσκηψε η κρίση στην Ελλάδα, πέντε χρόνια, πριν, όλοι θυμόμαστε το μπαράζ αρνητικών δημοσιευμάτων των γερμανικών ΜΜΕ για την Ελλάδα και τους Έλληνες, καθώς και τα αλλεπάλληλα, επιτιμητικά σχόλια του 'τσάρου' της Γερμανικής οικονομίας Σόιμπλε εις βάρος της οικονομικής διαχείρισης των κυβερνήσεών μας κατά τα χρόνια της ευμάρειας. Τότε, εν μέσω της τεράστιας κόντρας μεταξύ των δύο λαών, το BBC είχε κάνει ένα αφιέρωμα σε Γερμανούς που ζουν στην Ελλάδα μόνιμα και Έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γερμανία. Ανάμεσα σε όσους μίλησαν, ήταν κι ένας Γερμανός ηλεκτρολόγος, ο οποίος είχε έρθει στην Πελοπόννησο για διακοπές τη δεκαετία του '70 και μαγεύτηκε τόσο πολύ από τον τόπο και τους ανθρώπους, που δεν έφυγε ποτέ. Τον ρώτησαν, λοιπόν, ποιες ήταν οι διαφορές ανάμεσα σε Έλληνες και Γερμανούς. Εκείνος είπε ότι υπάρχουν πολλές διαφορές, αλλά θα στεκόταν μόνο σε μία, την οποία είχε εντοπίσει από το πρώτο διάστημα της παραμονής του στη χώρα μας. Είπε ότι όταν έβγαινε για φαγητό παρέα με τους Έλληνες φίλους του, τον είχε εντυπωσιάσει πώς οι όλοι μάλωναν για το ποιος θα πάρει το λογαριασμό για να τον πληρώσει. Στη Γερμανία, είπε, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι άνθρωποι μαλώνουν για το ποιος ΔΕ θα πληρώσει το λογαριασμό. 

[Isla]

Εκείνος είπε ότι υπάρχουν πολλές διαφορές, αλλά θα στεκόταν μόνο σε μία, την οποία είχε εντοπίσει από το πρώτο διάστημα της παραμονής του στη χώρα μας. Είπε ότι όταν έβγαινε για φαγητό παρέα με τους Έλληνες φίλους του, τον είχε εντυπωσιάσει πώς οι όλοι μάλωναν για το ποιος θα πάρει το λογαριασμό για να τον πληρώσει. Στη Γερμανία, είπε, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι άνθρωποι μαλώνουν για το ποιος ΔΕ θα πληρώσει το λογαριασμό.

Αυτό ακριβώς (ανάμεσα σε άλλα) διακωμωδεί το βιντεάκι: http://www.youtube.com/watch?v=DU5zF0UM0G0