Τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στα αστεία.

[apri]

Ουσιαστικά δε νομίζω οτι διαφωνούμε σε κάτι, απλά προσπαθώ να δώ τί συγκεκριμένο μπορεί να κάνει το ηθικό προκειμένου να βοηθήσει ουτως ώστε να υπάρξει κάτι ουσιαστικό.

Κατ' αρχάς, ένα θέμα στο οποίο μπορεί να παίξει ρόλο το ηθικό είναι η αντιμετώπιση της προπαγάνδας η οποία καθορίζει τις αποφάσεις και τις πράξεις μας.
Η προπαγάνδα χρησιμοποιεί δυο βασικές στρατηγικές, τον εκφοβισμό και την αλλοίωση της πραγματικότητας,
ώστε το άτομο να πάψει να σκέφτεται λογικά και βάσει πραγματικών δεδομένων.
Ο μόνος τρόπος να αντέξει κανείς είναι αφενός να ενημερώνεται πολύπλευρα, αφετέρου να διατηρεί, όπως μπορεί, υψηλό ηθικό, ώστε να μην πανικοβάλλεται.

Από εκεί και πέρα, το υψηλό ηθικό είναι η κινητήρια δύναμη που σε βοηθά να ξεπερνάς εμπόδια, να εκμεταλλεύεσαι ευκαιρίες, αλλαγές συσχετισμών.
Ο Καποδίστριας, για τον οποίο σας μιλάω συνέχεια, έφτασε σε μια χώρα όπου οικονομικά και διοικητικά επικρατούσε το απόλυτο χάος, στρατιωτικά τα πράγματα ήταν δύσκολα λόγω του εμφυλίου, στο δε διπλωματικό επίπεδο στην καλύτερη περίπτωση αυτό που επιθυμούσαν οι μεγάλες δυνάμεις ήταν μια αυτονομία στην Πελοπόννησο. Κι όμως δεν τα έβαλε κάτω και κατάφερε εκμεταλλευόμενος συστηματικά τη σύγκρουση Αγγλίας-Ρωσίας, να ανακυρηχθεί τελικά η Ελλάδα ανεξάρτητη με διπλάσια εδάφη!

Μα κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. Απλά πρέπει να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την ανύψωση του ηθικού. Και, κατά τη ταπεινή μου άποψη, η βασική προϋπόθεση είναι να φύγουν από την εξουσία οι άνθρωποι, που, λόγω ΖΙΜΕΝΣ κλπ, δε θα επιτρέψουν ποτέ στη χώρα να έχει εκείνες τις προϋποθέσεις ουτως ώστε ν' ανακάμψει. Πώς ν' ανέβει το ηθικό, όταν τα ηνία τα έχουν στα χέρια τους άνθρωποι που τους κρατάνε από χίλιες δυο μεριές?

Για να φύγουν όλοι αυτοί, θα πρέπει να αλλάξει μυαλά ο κόσμος που τους εκλέγει, δηλ. να πάψει να είναι αδιάφορος, συμφεροντολόγος, ανενημέρωτος, εξαρτημένος, θα πρέπει να επαναξιολογήσει τη ζωή του και να επανακαθορίσει τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι όχι.
Όταν ακούς λ.χ ανθρώπους που σου λένε ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι ο μισθός τους και το φρέντο τους και ρωτάνε ρητορικά "Και τι έγινε αν πουληθεί η Ακρόπολη;", "Και τι έγινε αν μας διοικήσουν άλλοι", "Και τι έγινε αν μοιραστούμε το Αιγαίο με τους Τούρκους;", τι να περιμένεις μετά;
Ακόμα και ο Μακρυγιάννης να σηκωθεί από τον τάφο να τους πει "Μα, για αυτά πολεμήσαμε", θα τον κοιτάξουν με μισό μάτι ως προβληματικό τύπο.

[PDE ads]

[Landau]

apri ηγέτες σαν τον Καποδίστρια και πατριώτες σαν τον Μακρυγιάννη δε θα βρεις σήμερα. Τώρα είναι η εποχή ξεπουλημένων κομματόσκυλων και νεοναζί της σφαλιάρας (ενίοτε και σε συνδυασμό 2 σε 1). Ίσως με ένα ισχυρό σοκ (δεν ξέρω τι είδους ακριβώς) στο μέλλον, και μετά από 1 γενιά τουλάχιστον, θα δούμε προκοπή.

Πάω να φτιάξω φραπέ   

[lkjhgfd]

[Landau]

Έχει και παραέχει ιστορία. Από το πραγματικό γεγονός προέκυψε το ομώνυμο κόμικ και πρόσφατα η ομώνυμη ταινία.
Υπάρχουν και οι σχετικοί στίχοι που απαγγέλονται κάθε 5 Νοεμβρίου:

Remember, remember, the 5th of November
The Gunpowder Treason and plot;
I know of no reason why Gunpowder Treason
Should ever be forgot.
Guy Fawkes, Guy Fawkes,
'Twas his intent.
To blow up the King and the Parliament.
Three score barrels of powder below.
Poor old England to overthrow.
By God's providence he was catch'd,
With a dark lantern and burning match
Holloa boys, Holloa boys, let the bells ring
Holloa boys, Holloa boys, God save the King!
Hip hip Hoorah !
Hip hip Hoorah !
A penny loaf to feed ol'Pope,
A farthing cheese to choke him.
A pint of beer to rinse it down,
A faggot of sticks to burn him.
Burn him in a tub of tar,'
Burn him like a blazing star.
Burn his body from his head,
Then we'll say: ol'Pope is dead.

[PDE ads]

[Landau]

Τα ίδια παντού.. και όπως πάντα η Παιδεία και η Υγεία στον καιάδα!

Μειώσεις μισθών στο Δημόσιο και απολύσεις εκπαιδευτικών ζητεί το ΔΝΤ στην Κύπρο

...

Με την ένδειξη «μόνο για επίσημη χρήση», το δεύτερο μνημόνιο, όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα, «Πολίτης», προβλέπει μειώσεις 5% των μισθών στο Δημόσιο, από 3% που είχε συμφωνηθεί στο πρώτο μνημόνιο.

...

Απολύσεις στην εκπαίδευση

Το σοβαρότερο μέτρο για την εκπαιδευτική κοινότητα, δηλαδή εκείνο που θα προκαλέσει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις, δεν περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο εκπαίδευσης, αλλά στο γενικότερο κεφάλαιο για το κόστος της δημόσιας υπηρεσίας, προβλέποντας την έξοδο από το υπουργείο Παιδείας 2.000 εργαζομένων μέχρι το 2016, χωρίς να συγκεκριμενοποιεί, αν πρόκειται περί εκπαιδευτικών ή άλλου προσωπικού.

Το ΔΝΤ αγγίζει και τους πανεπιστημιακούς, με διόλου κολακευτικές για τους ίδιους παρατηρήσεις όσον αφορά στους όρους εργοδοσίας τους. Χαρακτηριστική είναι η παρατήρηση στο δεύτερο μνημόνιο ότι οι πανεπιστημιακοί λαμβάνουν επίδομα για εξαιρετική επίδοση μεταξύ 7.000 και 12.000 ευρώ κάθε χρόνο, το οποίο όμως δίνεται χωρίς διακρίσεις σε όλους, μετατρέποντάς το, σύμφωνα με το ΔΝΤ, «σε επιπλέον μισθό αντί ως ανταπόδοση παραγωγικότητας».

Για να καταστεί αντιληπτό το κόστος του εν λόγω επιδόματος για τους πολίτες, το 2011 ανήλθε σε 2 εκατομμύρια ευρώ. Για να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους, το ΔΝΤ προτείνει να καταργηθεί το εν λόγω επίδομα και να εισαχθούν δίδακτρα στα δύο κρατικά πανεπιστήμια, ενώ, για να αντιμετωπιστούν τυχόν προβλήματα φοιτητών από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, προτείνεται να εισαχθεί το αγγλικό σύστημα των προνομιακών δανείων σε άπορους φοιτητές.

Μείωση δαπανών στην υγεία

Για τις δαπάνες στην υγεία, το ΔΝΤ παρατηρεί ότι το σύστημα, όπως εφαρμόζεται στην Κύπρο, εγείρει ερωτηματικά περί ισονομίας των πολιτών, καθώς πολλά από τα έξοδα αναλαμβάνονται απευθείας «από την τσέπη» των πολιτών.

Με ένα υπουργείο Υγείας, που διεκδικεί συγχρόνως τους ρόλους του διαμορφωτή πολιτικής, του υπεύθυνου εφαρμογής της και της μονοπωλιακής παροχής υπηρεσιών υγείας, η όλη κυπριακή δομή υγείας, σύμφωνα με το δεύτερο μνημόνιο, πάσχει.

Ως εκ τούτου, το ΔΝΤ προτείνει στο υπουργείο Υγείας να διαχωρίσει θεσμικά αυτούς τους ρόλους.

Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ παρατηρεί ότι το Υπουργείο Υγείας «δεν διαθέτει εργαλεία παρακολούθησης της απόδοσης των ιατρικών λειτουργών, ενώ ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό χωρίς κανόνες».

Μέχρι την εισαγωγή του Γενικού Σχεδίου Υγείας, για την οποία το ΔΝΤ δεν εμφανίζεται αισιόδοξο δεδομένων των διαχρονικών καθυστερήσεων, προτείνονται στο δεύτερο μνημόνιο σειρά μέτρων, όπως ο περιορισμός των κριτηρίων δωρεάν περίθαλψης, η αύξηση των τελών, που πληρώνονται κατά τις επισκέψεις στα δημόσια νοσηλευτήρια και η αγορά υπηρεσιών από τον ιδιωτικό τομέα.

Αυτά και άλλα χειρότερα (για κράτος πρόνοιας κλπ) στο άρθρο:
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231241866

[dinateacher]

Η διαφήμιση που καθήλωσε εκατομμύρια χρήστες στο youtube

http://www.newsbomb.gr/media-agb/story/293483/i-diafimisi-poy-kathilose-ekatommyria-hristes-sto-youtube


Αυτή είναι η επιστολή- απάντηση του Κύπριου φοιτητή στο περίφημο άρθρο του Αλκίνοου Ιωαννίδη

[Landau]

Αυτοί οι Κύπριοι αρέσκονται σε εκθέσεις ιδεών; Πολύ "σεντόνι"... (μπόρινγκ  )

[dinateacher]

Γράφουν ωραία σεντόνια, όμως!

[apri]

Ένα σεντονάκι και από εμένα για τον Landau που του αρέσουν τα κατεβατά.


Μερικά σχόλια για την απάντηση του φοιτητή.

Πρώτον, φοβάμαι ότι η απάντηση πάσχει από τη νεανική αλαζονεία, που ισοπεδώνει το παρελθόν, για να δώσει άλλοθι στο παρόν.
Σίγουρα, ιδανική δεν ήταν καμία εποχή γιατί πάντα υπήρχαν ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά και όλες οι εποχές δεν ήταν ακριβώς ίδιες, γιατί οι συνθήκες καθόριζαν τον τρόπο και την έκταση εκδήλωσης των ανθρώπινων αδυναμιών.
Λ.χ πάντα άρεσαν τα πλούτη στον άνθρωπο, αλλά αυτός ο νεοπλουτισμός υπεράνω όλων των άλλων αξιών είναι σύμπτωμα αυτής της εποχής και όχι κάποιας άλλης.


Δεύτερον, συγχέει τη χρήση του ιστορικού παραδείγματος με την επιστροφή σε ένα μυθικό, εξιδανικευμένο παρελθόν. Ποιος του είπε ότι το να διδάσκεσαι από τις αξίες ή τα λάθη του παρελθόντος έχει μηδαμινή αξία και οδηγεί σε απογοητεύσεις, όταν ένας από τους βασικότερους τρόπους μάθησης είναι η μίμηση προτύπων; Αν το 1821 στο οποίο αναφέρεται, δεν έπαιρναν οι αγωνιστές κουράγιο από το "μυθικό" παρελθόν, αλλά έβλεπαν ρεαλιστικά τα σύγχρονα τότε δεδομένα (δηλ. έναν οθωμανικό στρατό καλύτερα εξοπλισμένο και όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις εχθρικές απέναντί τους), νομίζει ότι η επανάσταση θα μακροημέρευε, επειδή υπήρχαν και κάποιοι σώφρονες να καθοδηγούν;

Τρίτον, απλουστεύει αφελέστατα την πραγματικότητα, αν νομίζει ότι αρκεί η ενδελεχής γνώση του παρόντος και η σωφροσύνη, για να λυθεί το οποιοδήποτε πρόβλημα στη δημόσια σφαίρα. 
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζει κανείς πλήρως το παρόν και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να συνδυάσει και να ερμηνεύσει κανείς τα τεκταινόμενα, αν δεν γνωρίζει τι έχει συμβεί στο παρελθόν. Η ιστορία και τα προβλήματα, καλώς ή κακώς, δεν ξεκίνησαν τη στιγμή που γεννήθηκε η σημερινή γενιά.
Eπομένως, το "πίσω κοίταγμα" όχι απλώς χρειάζεται, αλλά είναι εκ των ων ουκ άνευ.


Θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί του σε ό,τι αφορά το κυπριακό «όχι».
Τα «όχι», για να ειπωθούν χρειάζονται σίγουρα τρέλα, και για να πετύχουν, προετοιμασία.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου, απ’ ό,τι φάνηκε, είτε σκόπιμα είτε από αφέλεια, ήταν προετοιμασμένο μόνο για τη διαχείριση κάποιου «ναι». Έτσι, όταν χρειάστηκε να πει «όχι», είτε υπό την πίεση του κόσμου είτε υπό το βάρος των συνεπειών του «ναι», δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να βρει σανίδα σωτηρίας.

[jak_13]

Ένα σεντονάκι και από εμένα για τον Landau που του αρέσουν τα κατεβατά.

Μήπως είσαι Κύπρια;

[MARKOS]

Πρώτον, φοβάμαι ότι η απάντηση πάσχει από τη νεανική αλαζονεία, που ισοπεδώνει το παρελθόν, για να δώσει άλλοθι στο παρόν.
Σίγουρα, ιδανική δεν ήταν καμία εποχή γιατί πάντα υπήρχαν ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά και όλες οι εποχές δεν ήταν ακριβώς ίδιες, γιατί οι συνθήκες καθόριζαν τον τρόπο και την έκταση εκδήλωσης των ανθρώπινων αδυναμιών.
Λ.χ πάντα άρεσαν τα πλούτη στον άνθρωπο, αλλά αυτός ο νεοπλουτισμός υπεράνω όλων των άλλων αξιών είναι σύμπτωμα αυτής της εποχής και όχι κάποιας άλλης.
(...)
Να γιατί η ισοπέδωση του παρελθόντος είναι το ίδιο επικίνδυνη με την εξιδανίκευσή του…


ΥΓ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή πολύ απαξίωσε τον ρομαντισμό, έχω να πω ότι τα μεγάλα επιτεύγματα έγιναν από τους ρομαντικούς, η απλή διαχείριση από τους ρεαλιστές και τους προσγειωμένους.

 apri, Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ και να προσθεσω, γιατι συχνα το διαβαζω εδω, ας μην αναθεματίζουμε εύκολα  τους μεγαλυτερους μιας και δεν κοπιάσαμε για πολλα αφου χαρη σε αυτους ζησαμε μια χαρά καλομαθημένα με τα γαλλικα και το πιάνο....Οχι πως για τους μεγαλύτερους το πληγμα ειναι μικρότερο....

jak_13  Εγω δεν είμαι Κύπριος γιαυτο σύντομος,( αν και η μητερα μου γεννηθηκε στη Κύπρο  )

[apri]

@jak13

Όχι δεν είμαι Κύπρια και σίγουρα δεν κατάγομαι και από Λακωνία, για να τα λέω σύντομα.


@Markos
Koίτα, δεν θεωρώ ότι οι προηγούμενες γενιές τα πήγαν περίφημα σε όλα, αλλά δεν συμφωνώ και με τη λογική του φοιτητή ότι αποκλείεται να είχαν κάτι καλύτερο στη ζωή τους από εμάς, ώστε να αξίζει να το μιμηθούμε. Δυστυχώς, όταν είσαι πολύ νέος, έχεις κάποιες ψευδαισθήσεις, που σε κάνουν να μην εκτιμάς κάποια πράγματα.
Θεωρείς λ.χ ότι θα είσαι μονίμως νέος και δυνατός και ότι δεν θα γίνεις ποτέ σαν τους ηλικιωμένους που βλέπεις δίπλα σου.
Σου είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτοί που τώρα σου φαίνονται ανήμποροι και "μαραμένοι", μπορεί να έζησαν ή να πέτυχαν κάποια σπουδαιότερα πράγματα από τη δική σου γενιά.
Νομίζεις ότι εσύ δεν θα κάνεις ποτέ λάθη, ενώ αυτοί τα έκαναν όλα λάθος.
Μεγαλώνοντας, βέβαια, καταλαβαίνεις ότι η πραγματικότητα δεν είναι έτσι ακριβώς.

Κάτι παρόμοιο λέει και ο Θουκυδίδης στον "Επιτάφιο":
"...ο άπειρος μπορεί από φθόνο να νομίζει ότι μερικά διογκώνονται, αν ακούει κάτι πάνω από τη δύναμή του.
Γιατί μέχρι αυτού του σημείου είναι ανεκτοί οι έπαινοι, όταν λέγονται για άλλους,
ως το σημείο που ο καθένας νομίζει ότι και ο ίδιος είναι ικανός να κάνει κάτι απ'όσα άκουσε.
Ό,τι όμως ξεπερνά τις δυνάμεις τους, επειδή αισθάνονται φθόνο, απ'τη στιγμή εκείνη δεν το πιστεύουν."

Ας πούμε, κάτι για το οποίο ζηλεύω τις προηγούμενες γενιές είναι ότι σε όλες τις εθνικές, πολιτικές ή οικονομικές κρίσεις που έζησαν τον 20ο αιώνα, η τέχνη ήταν παρούσα και ανθούσε δίνοντας παρηγοριά και τρόπο έκφρασης της απελπισίας, της απογοήτευσης, της χαράς και του πόνου.
Τώρα είναι σιωπηλή και αμήχανη, σαν να μην έχει τίποτα να πει. Και αυτό δεν το βλέπω μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Κάποτε δεν ήξερα ποια ταινία να πρωτοδώ ή ποιο δίσκο να πρωταγοράσω και τώρα ψάχνω και σπανίως βρίσκω κάτι άξιο λόγου.
 
Σαν να τελείωσε στην τέχνη η έμπνευση μαζί με το χρήμα, σαν να μην έχει τίποτα να πει γιατί τα έχει πει και τα έχει κάνει όλα, σαν να μην ξέρει τι όνειρα να εκφράσει, γιατί, όπως έλεγε και ο Ελύτης με παράπονο, "όλα είναι κατειλημμένα, ως και τα άστρα".
Ίσως κάποια στιγμή να τα επαναπροσδιορίσουμε όλα μέσα μας και να αλλάξει κάτι.

[MARKOS]

@Markos
Koίτα, δεν θεωρώ ότι οι προηγούμενες γενιές τα πήγαν περίφημα σε όλα, αλλά δεν συμφωνώ και με τη λογική του φοιτητή ότι αποκλείεται να είχαν κάτι καλύτερο στη ζωή τους από εμάς, ώστε να αξίζει να το μιμηθούμε. Δυστυχώς, όταν είσαι πολύ νέος, έχεις κάποιες ψευδαισθήσεις, που σε κάνουν να μην εκτιμάς κάποια πράγματα.
Θεωρείς λ.χ ότι θα είσαι μονίμως νέος και δυνατός και ότι δεν θα γίνεις ποτέ σαν τους ηλικιωμένους που βλέπεις δίπλα σου.
Σου είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτοί που τώρα σου φαίνονται ανήμποροι και "μαραμένοι", μπορεί να έζησαν ή να πέτυχαν κάποια σπουδαιότερα πράγματα από τη δική σου γενιά.
Νομίζεις ότι εσύ δεν θα κάνεις ποτέ λάθη, ενώ αυτοί τα έκαναν όλα λάθος.
Μεγαλώνοντας, βέβαια, καταλαβαίνεις ότι η πραγματικότητα δεν είναι έτσι ακριβώς.

Το ίδιο ακριβως λεω και πάλι συμφωνώ μαζί σου 100%

[dinateacher]