Μουσικά αφιερώματα

[kostas7]

Χαιρετω τα πουλακια του pde
Eλπιζω να ειστε ολοι καλα...
Lila,ακουμε και ξενα,ναι!Λιγα αλλα καλα.Ρεσιταλ εδωσες και σημερα!
Soul τι φωναρα που εχει αυτη η Celine....
Anastasia υπεροχη φωτο που εβαλες με τα παιδακια στη λιμνη
Υπουργε πολιτισμου του pde,εεεεεεε apri ηθελα να πω,ευχαριστουμε και παλι..
Προεδρε να βγαλουμε καμια ερωτηση sos για τη βυζαντινη ιστορια στον Ασεπ...Ειναι το φορτε μου!

Και πανω εκει που μπηκα εδω να χαλαρωσω λιγο απο την κουραστικη μερα που ειχα,τσουπ ηρθε η φιλτατη domenica και με...ΕΣΤΕΙΛΕ!Χιλια ευχαριστω για τη συνεντευξη του θεου...Να σαι καλα!Φουντωσα βραδυνιατικο!



Θα θελα αν δε σας πειραζει να μοιραστω μαζι σας δυο αποσπασματα απο τη συνεντευξη τα οποια πραγματικα με εντυπωσιασαν:

<<Φεύγαμε στις 7 το πρωί μεθυσμένοι από το μαγαζί μαζί με τον ηχολήπτη και πηγαίναμε στο στούντιο, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αυτό που τραγουδούσα δεν έστεκε τονικά.>>

<<Τα ταξίδια δεν είναι στους τόπους, τα ταξίδια είναι εδώ. Έχω φύγει από το μπαρ της Γωγώς στον Νέο Κόσμο μια Κυριακή στις 7 το πρωί και περπατώντας προς το Κουκάκι ένιωσα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Σχεδόν κάθε μέρα μου είναι ένα ταξίδι και θέλω το ταξίδι μου να είναι ανεπανάληπτο.>>

Ειναι τοσο αυθεντικος..Και παντα πολυ μπροστα!Οι σκεψεις του,που οι περισσοτερες αποτυπονωνται στα τραγουδια του,συμπληρωνουν μεγαλα κενα μεσα μου...Σε ευχαριστω πουλακι μου!

Τιποτα δε χαθηκε

http://www.youtube.com/watch?v=5In8DT5q72Y&feature=related



Τίποτε δεν χάθηκε πότε από κανέναν,
ούτε ένα αστέρι δεν ξεστράτισε ποτέ.
Κανένας δεν υπέφερε για πάντα στα χαμένα.
Κανείς δεν πέθανε ποτέ ωραίε μου εαυτέ.

Κι αν είναι λόγια δύσκολα είναι τα αγαπημ.ένα
Κι αν τα πιστεύεις, γεια χαρά,
και φεύγω ήσυχα, φεύγω ήσυχα

Τίποτα δεν πέρασε ούτε και θα γυρίσει,
όλα συμβαίνουν τώρα, όλα σε μια στιγμή.
Παράφορη εποχή,
κι η μέρα όμορφη, η μέρα δύσκολη,
μια πρόκληση η ζωή, αθάνατη - θνητή.

[PDE ads]

[apri]

Για να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο κλίμα…

Ο Ήλιος εβασίλεψε

«Θυμούμαι πάντα το Θεόφιλο όταν συλλογίζομαι τον Μακρυγιάννη. Σας έλεγα πως ο Μακρυγιάννης είναι από τις πιο μορφωμένες ψυχές του νέου ελληνισμού, το ίδιο πιστεύω και για το Θεόφιλο, αν η λέξη μόρφωση σημαίνει πνευματική μορφή. Κι αυτή η μόρφωσή τους είναι εξαιρετικά έντονη και δραστήρια.

Είναι καταπληκτική η έμφυτη ανάγκη που έχουν να εκφραστούν. Εκμηδενίζει όλες τις δυσκολίες. Θυμάται κανείς κάτι πεισματάρικα φυτά, που όταν πιάσει η ρίζα τους, προχωρούν γκρεμίζοντας φράχτες, σπάζοντας ταφόπετρες.

Ο Μακρυγιάννης δημιουργεί έκφραση σε κάθε του ώρα. Και με πετραδάκια της θάλασσας  ακόμη κάθεται και γράφει την ιδέα του στο χώμα του περιβολιού του και συμπληρώνει τη σκέψη της μέρας με τα όνειρα που βλέπει στον ύπνο του.»


Γιώργος Σεφέρης, απόσπασμα από το «Ένας Έλληνας -ο Μακρυγιάννης» («Δοκιμές» 1981).

Τον Σεπτέμβριο του 1826, ο Ρουμελιώτης στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης μαζί με τον Γκούρα πολιορκούνταν στην Ακρόπολη των Αθηνών από τους Τούρκους.

O ίδιος γράφει στα "Απομνημονεύματα" του:

"Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί τραγουδήσαμεν κ᾿ εγλεντήσαμεν. Με περικάλεσε ο Γκούρας κι᾿ ο Παπακώστας να τραγουδήσω ότ᾿ είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήση, τόσον καιρόν οπού μας έβαλαν οι ᾿διοτελείς και ᾿γγιχτήκαμεν δια να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς. Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι

«Ο Ήλιος εβασίλεψε, Έλληνα μου, βασίλεψε, και το φεγγάρι εχάθη
κι ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά στην Πούλια
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο Ήλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει:
«Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ’σα γυναίκεια κλάματα κι ανδρών τα μοιργιολόγια,
γι’ αυτά τα ηρωικά κορμιά στον κάμπο ξαπλωμένα,
και μέσ’ στο αίμα το πολύ είν’ όλα βουτημένα.
Για την πατρίδα πήγαινε στον Άδη τα καημένα».
 

Ο μαύρος ο Γκούρας αναστέναξε και μου λέγει «Αδελφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμη ο Θεός άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αυτό το τραγούδι σε καλό να μας βγη.»

-Είχα κέφι, του είπα, οπού δεν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν ».

Δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί πια να μας μουρμουρίσει την αυτοσχέδια μελωδία του ίδιου του Μακρυγιάννη.
Θα ακούσετε τους ίδιους στίχους σε μουσική του Χρ. Λεοντή και τη φωνή του Ν. Ξυλούρη.

http://www.youtube.com/watch?v=-OJ6ZZo51SU&feature=related

[apri]

Του Φλέσσα η μάνα

«Νικήτα,

Έλαβα την επιστολήν σου και εις απάντησιν σου λέγω ότι δεν είμαι σαν και σε και σαν τον κουμπάρο σου τον Κεφάλα, όπου τρέχετε από ράχη σε ράχη στους Αηλιάδες.

Εγώ άπαξ ώρκίσθην vα χύσω το αίμα μου εις την ανάγκην της πατρίδoς, και αυτή είναι ή ώρα. Εύχομαι δε εις τον Θεόν πρώτη μπάλα τoυ Ίμβραημ να με πάρει εις το κεφάλι, διότι σας γράφω να ταχύνετε τον ερχομόν σας και σεις μου γράφετε κoυρoυφέξαλα.

Νικήτα, πρώτη και τελευταία επιστολή μου είναι αυτή.

[apri]

Καλό μεσημέρι. Με τόσο ανοιξιάτικες φωτογραφίες κουβαλήσατε με το ζόρι την άνοιξη. Από εκεί που είχε σκοτεινιά, βγήκε ήλιος.

Το απογευματάκι, μετά τις 7.00 θα σας αναρτήσω και το αφιέρωμα που σας ετοίμασα για τη μουσική των Ρωμιών στα αστικά κέντρα μετά την Άλωση...

Τώρα κάτι επετειακό.

«Όταν  αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομεν άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι  εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε, "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιτοκάραβα βατσέλα", αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της Ελευθερίας μας... και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμεν σ' αυτό το σκοπό και κάναμεν την επανάσταση» . 

Θ. Κολοκοτρώνης, απόσπασμα από το λόγο που εκφώνησε στην Πνύκα στις 7 Οκτωβρίου του 1838.

Και να ακούσουμε ένα κομμάτι του Mίκη Θεοδωράκη από το «Άξιον Εστί» 

«Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού» (Intermezzo)
http://www.youtube.com/watch?v=j7_uJlP3c5M

[PDE ads]

[apri]

Ακολουθεί το αφιέρωμα που είχα υποσχεθεί. Όποιος θέλει να διορθώσει/προσθέσει πληροφορίες ή να προτείνει με αφορμή αυτό άλλα τραγούδια, ευπρόσδεκτος. 

[apri]

Από την Άλωση και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, οι Έλληνες πέρασαν πολλά. Ένα όμως πράγμα δεν σταμάτησαν ποτέ: να τραγουδούν και να παίζουν μουσική.

Πέρα, όμως από τη βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική και τα δημοτικά τραγούδια των απλών χωρικών και βοσκών της υπαίθρου που δεν δέχονταν ιδιαίτερες ξένες επιδράσεις, υπήρχε και μια άλλη μουσική που γραφόταν στα αστικά κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου…

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ ΑΣΤΩΝ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ



"Χορός, ή με τη λύρα ή με το βόλι,
πάντα χορός ο δρόμος των Ελλήνων"

Κ. Παλαμάς «Tα Δεκατετράστιχα», 51. 9-14. 1919.

Αστική μουσική είναι η μουσική που διαμορφώνεται στις πόλεις και στα λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου, μουσική ενίοτε ανώνυμη, που διαφέρει όμως από τα δημοτικά τραγούδια, καθώς δημιουργείται από επαγγελματίες μουσικούς σε πολυεθνικές κοινότητες, μέσα στις οποίες δέχονται ποικίλες πολιτισμικές επιρροές.
 
Σημαντικά κέντρα επιρροής που διαμορφώνουν μέσα στην πορεία του χρόνου το αστικό τραγούδι είναι η

[apri]

apri πάρα πολύ ωραίες πληροφορίες!!!

Συγκλονιστικό το μανεδάκι από την Παπαγκίκα.

Παραθέτω ένα ακόμα δείγμα εξαιρετικού μανέ από τον Αντώνη Διαμαντίδη (Νταλγκάς), ο μεγαλύτερος προπολεμικός τραγουδιστής της Ελλάδας. Υποστηρίζεται η άποψη πως ό,τι είναι ο Καζαντζίδης μεταπολεμικά, είναι ο Νταλγκας προπολεμικά.

http://www.youtube.com/watch?v=a5SoNUdJli0&feature=related

Φωνάρα ο Νταλγκάς...

Ανταποδίδω με μικρασιάτικα τραγούδια παιγμένα στη λατέρνα.
http://www.youtube.com/watch?v=ZgZ1LZX8-Bk&feature=player_embedded

Και η λατέρνα πρωτοήλθε από την Ιταλία στην Πόλη. Εκεί τις έφτιαχνε η οικογένεια του Αρμάου, πριν κατεβεί στην Αθήνα.

Ο Ιούλιος Αρμάος διηγείται:

“Ο πατέρας μου ήτανε το μοναδικό φαινόμενο. Θα σας πω γιατί. Στην Πόλη πηγαίνανε οι φίλοι του που είχανε κάτι κέντρα μεγάλα στο

[apri]

Μια που αναφερθήκατε στη

[apri]

Kαι άλλο ένα τραγούδι από τον Jean Moscopol. Ο Moscopol μιλούσε άπταιστα ελληνικά (οι Έλληνες γονείς του τον είχαν στείλει να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο) και δούλεψε και στην ναυτιλιακή εταιρεία των Εμπειρίκων στη Μπράιλα. Αργότερα στράφηκε στο τραγούδι, όπου έλαμψε την περίοδο του Μεσοπολέμου. Μετά τον πόλεμο αντέδρασε στο κομμουνιστικό καθεστώς που επέβαλαν οι Σοβιετικοί στη Ρουμανία και αυτοεξορίστηκε στην Αμερική. Λόγω της στάσης του το καθεστώς προσπάθησε να σβήσει τα ίχνη του από τη Ρουμανία, ώστε να τον ξεχάσει εκεί ο κόσμος.

Mana birjar

http://www.youtube.com/watch?v=cdrRRGWR2us&feature=related

[apri]

Τώρα που λέτε για τάσεις φυγής, τι θυμήθηκα. Θυμάστε τον Van Gogh;

Ένα φεγγάρι συγκατοικούσε στην Άρλ με έναν άλλο ζωγράφο τον Paul Gauguin. Σκέτη κατάθλιψη κι αυτός, καθώς κανένας δεν τον αναγνώριζε και τα έξοδα έτρεχαν… Του τη δίνει σε κάποια φάση και φεύγει το 1891 για Γαλλική Πολυνησία, ελπίζοντας ότι τουλάχιστον εκεί θα την έβγαζε με φρούτα και ψάρια και θα ξέφευγε από τη συμβατική ζωή της Ευρώπης.

Ιδού ένας πίνακας από εκείνη τη χρονιά.

Paul Gauguin, Tahitian Landscape, 1891, Minneapolis Institute of Arts

Aκούστε και ένα ταϊτινό τραγούδι το «Mono'i Tupuna».
Χορεύει το συγκρότημα Tamariki Poerani.

http://www.youtube.com/watch?v=KBdAnMaW9ME

ΥΓ1. "Aπρόβλεπτοι και ωραίοι τύποι",  προς το τέλος του βίντεο προσέξτε πώς πρέπει να φέρονται στην νοικοκυρά οι σωστοί οι άντρες μετά τις κουραστικές δουλειές του σπιτιού. Να βλέπετε και να μαθαίνετε…
ΥΓ2. Paraxene, δεν σε πάω και μακριά τώρα. Από τη Χαβάη στην Ταϊτή μια κατηφόρα είναι...

[apri]

Η Γραμματική του μάγκα

Η «Γραμματική του μάγκα» είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά ρεμπέτικα της επιθεώρησης και αντιπροσωπεύει την εποχή (1925-1935) που το είδος αυτό ανθούσε και εντυπωσίαζε στις αθηναϊκές σκηνές, αλλά και σε θέατρα της Αμερικής, όπου είχαν μεταναστεύσει τότε Έλληνες καλλιτέχνες.

Εδώ ο Πέτρος Κυριακός με τον Γιάννη Καμβύση (που είχε γράψει τους στίχους και τη μουσική), ερμηνεύουν ένα κωμικό σκετς με μαντολινάτα.

http://www.youtube.com/watch?v=jGlEozs3I8c&feature=related

Παραθέτω τα πιο αστεία αποσπάσματα από το σκετς:


-Με κάνεις νεαρέ μου να καγχάζω χα, χα, χα, χα. Φαντάζομαι τι είδους γράμματα
θα έμαθες. Εσύ δεν θα ξεύρεις να κλίνεις ούτε ένα όνομα.
-Τι λέει το μελίγγι σου ρε δάσκαλε, εγώ δεν ξέρω να κλείνω; Έχω κλείσει εγώ σπιτάκια...
Όπου πάτησε το ποδαράκι μου χορτάρι δεν φύτρωσε. Τώρα ρώτα με αν θέλεις,
να δούμε ποιος ξέρει απ' τους δυο μας περισσότερα γράμματα.

-Μένω εμβρόντητος της θρασύτητός σου, αλλά ας σε ρωτήσω ένα όνομα το οποίο ξέρει
πολύ καλά ο ελληνικός λαός, λόγου χάριν: "Η πείνα".
Ονομαστική;
-Η πείνα.
-Γενική;
-Της λόρδας.
-Δοτική;
-Τη αμασία.
-Αιτιατική;
-Την ξελιγομάρα.
-Κλητική;
-Ω λιγούρες αγιάτρευτες.

-Θαυμάσια! "Η πεθερά".
Ονομαστική;
-Η πεθερά.
-Γενική;
-Της γκρίνιας.
-Δοτική;
-Τη φαγομάρα.
-Αιτιατική;
-Την αγανάκτηση.
-Κλητική;
-Ω διαζύγιο.


Μέχρι εδώ πέρα τα κατάφερες. Τώρα όμως θα σε ρωτήσω κάτι δυσκολότερο.
Λόγου χάριν "ο φοιτητής".
Ονομαστική;
-Ο φοιτητής.
-Γενική;
-Του αγράμματου.
-Δοτική;
-Τω τούβλω.
-Αιτιατική;
-Τον χαρτοπαίχτη.
-Κλητική;
-Ω λεφτά του γέρου που πάτε περίπατο.


"Η γυναίκα", ονομαστική;
-Η γυναίκα.
-Γενική;
-Της απάτης.
-Δοτική;
-Τη ψευτιά
-Αιτιατική;
-Την υποκρισία.
-Κλητική;
-Ω γυναίκες με κάψατε."

[apri]

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Και επειδή το θέατρο προσωπικά το λατρεύω, δεν θα μπορούσα να μην κάνω ένα μικρό αφιέρωμα.

Ο  ΗΘΟΠΟΙΟΣ

«Σίγουρα τα συναισθήματα του είναι έντονα, ωστόσο ο ηθοποιός πρέπει να τα εκφράζει, γιατί μόνο έτσι αυτά φτάνουν στο θεατή.

Ο ηθοποιός πρέπει να μιλάει στην καρδιά του θεατή, να του φωνάζει:
«Πρόσεξέ με, παίζω όχι μόνο για εμένα αλλά και για εσένα. Μη φύγεις από ‘δω χωρίς να πάρεις κάτι μαζί σου…»

Ο ηθοποιός χρειάζεται να έχει την ελευθερία να ξεφύγει απ’ τα κλισέ.
Να διαθέτει μια τέτοια κίνηση που να μπορεί να έχει μια τολμηρή ερμηνεία χωρίς όμως να ψάχνει την τόλμη.
Να μιλάει με τα πάντα: με το βλέμμα, με την κίνηση ακόμα και με τη σιωπή.
Να έχει κυριεύσει πάνω απ’ όλα το πνεύμα.»

Γιώργος Χωραφάς

Ας ακούσουμε τη φωνή, όμως, ενός ταλαντούχου πλάσματος που πέρασε από το σανίδι.

Ο Δημήτρης Χορν μιλά για το θέατρο, ενώ ακούγονται σπάνια αποσπάσματα από θεατρικούς ρόλους που έχει ερμηνεύσει.

http://www.youtube.com/watch?v=of2Tptvg1Ig

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον «ύμνο» του ηθοποιού, πάλι από τον Δ. Χορν
σε στίχους και μουσική του Μ. Χατζηδάκη.

http://www.youtube.com/watch?v=2pORnO41xKA&feature=related

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δει.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.

[apri]

Συνεχίζω το αφιέρωμα που ξεκίνησα από το μεσημέρι για το θέατρο, καθότι σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.

 "Η Όπερα της Πεντάρας" είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ (με υπέροχη μουσική από τον Κουρτ

[apri]

Το τραγούδι της Μάνας κουράγιο

Kαι ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο, που δυστυχώς είναι και πάλι επίκαιρο λόγω του αντιπολεμικού του χαρακτήρα.

Είναι ένα απόσπασμα από τη θεατρική παράσταση "Μάνα κουράγιο" του Μπέρτολ Μπρεχτ, που περιλαμβάνει και το τραγούδι της μάνας.

Το θεατρικό έργο γράφτηκε στα 1938-39, όταν ο χιτλερισμός κυριαρχούσε στη Γερμανία. Αναφέρεται στον ευρωπαϊκό τριακονταετή πόλεμο (1618-1648), όπου έλαβε χώρα στα εδάφη της σημερινής Γερμανίας με αφορμή τις διαμάχες μεταξύ καθολικών και προτεσταντών, στην πραγματικότητα όμως λόγω της σύγκρουσης της δυναστείας των Αψβούργων με τη Γαλλία αλλά και τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Μια περιθωριακή μικροεμπόρισσα σέρνει τον αραμπά της, ακολουθώντας τα στρατεύματα στα πεδία των μαχών για να πουλήσει στους στρατιώτες ρακί, λουκάνικα, σαλάμια, άρβυλα και άλλα μικροπράγματα, για να ζήσει αυτή και τα τρία παιδιά της. Προσπαθεί να αποφύγει τη στρατολόγηση των δυο γιων της αλλά ματαίως. Στο τέλος μένει ολομόναχη.
Η ανθρώπινη εξαθλίωση και οι επιλογές μπροστά στην πίεση της ανάγκης.


Εξαιρετικό το έργο, αλλά ατελείωτη η παράσταση. Την είχα δει μικρή και νόμιζα ότι είχαν περάσει τα τριάντα χρόνια του πολέμου από πάνω μου...


Το ηχητικό ντοκουμέντο, βέβαια, είναι παλιότερο (1971) και ιστορικό, γιατί εκείνη η παράσταση ήταν η τελευταία εμφάνιση της Κατίνας Παξινού στο σανίδι.

http://www.youtube.com/watch?v=PxitFufvjuE&feature=related

Η Κατίνα Παξινού ως Μάνα κουράγιο