Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Καλημέρα.
Μετά τη διαβόητη Λουκρητία

[PDE ads]

[apri]

Μόλις ανακοινώθηκαν τα καινούργια μέτρα....ή μάλλον οι καινούργιες βουρδουλιές. Και όποιος αντέξει...

Γυρίζω στο Μεσοπόλεμο, μια περίοδο που μοιάζει πολύ με τη δική μας, για να ακούσετε ένα τραγουδάκι.

Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη;  ).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΠΡΟΚΛΗΣΗ


Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 στην Αθήνα με τους ξεριζωμένους πρόσφυγες ακόμα στα παραπήγματα,
σε μια πόλη όπου περισσεύει η συντηρητική ηθική και υπολείπεται η ελευθερία,
σε μια καθαρά ανδροκρατούμενη κοινωνία,

μια γυναίκα παίρνει το φωτογραφικό της φακό, για να φωτογραφίσει στην Ακρόπολη,
γυμνές ή ημίγυμνες δυο χορεύτριες:
 την πρώτη μπαλαρίνα της Opera Comique Μόνα Πάεβα  
και την Ουγγαρέζα χορεύτρια Νικόλσκα,
προσεγγίζοντας το γυμνό σώμα ως κλασικό άγαλμα που αποτυπώνει διαχρονικά την αίσθηση του χορού.

Πρόκειται για τη Νέλλη Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη (1899 – 1998) από το Αϊδίνι,
γνωστή ως Nelly's, που με την επιλογή της αυτή ταράζει τα νερά της μεσοπολεμικής Αθήνας.

Η ίδια λέει για το γεγονός:

«Τα ήθη της εποχής εκείνης ήσαν τρομερά.
Εγώ θεώρησα πολύ φυσικό να φωτογραφήσω ένα γυμνό στις αρχαίες κολόνες.
Στη Γερμανία  εξάλλου όπου είχα σπουδάσει, είχαν για πολύ φυσικό το γυμνό ως σπουδή.   
 Ζήτησα λοιπόν από τον κ. Φιλαδελφέα να μου επιτρέψει να φωτογραφήσω
τη Μόνα Πάιβα,  που είχε ένα θαυμάσιο σώμα, γυμνή ανάμεσα στις κολόνες, 
κι αυτός μου έδωσε την άδεια».



 Μία από τις περίφημες φωτογραφίες της Nelly’s με τη Νικόλσκα στην Ακρόπολη



Το 1929 δημοσιεύονται οι φωτογραφίες αυτές στο περιοδικό “Illustration”.

Την ίδια χρονιά, ο Τέτος Δημητριάδης,  ηχογραφεί και το παρακάτω τραγούδι
 σε μουσική Erwin Ralph και στίχους του Μίνωα Μάτσα.

Πρόκειται για την απόδοση στα ελληνικά του γερμανικού τραγουδιού «Ich küsse Ihre Hand, Madame»,
 που ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία του 1929 με πρωταγωνίστρια την Marlene Dietrich
και σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μεταφρασμένο στην εγχώρια γλώσσα.

Το βιντεάκι που το πλαισιώνει είναι επενδυμένο με σειρά φωτογραφιών της εποχής εκείνης,
κάποιων δε σκανδαλιστικών, που φαντάζομαι ότι κυκλοφορούσαν στη ζούλα.

Κατά τα άλλα βέβαια, η κοινωνία τότε είχε σκανδαλιστεί με τις φωτογραφίες της Nelly’ s…



ΦΙΛΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΤΑΜ

http://www.youtube.com/watch?v=v8ucdIKgx0s

[MARKOS]

Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη;  ).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.

Πολυ ενδιαφέρον και αυτο το αφιέρωμα !!!!
Αγαπας αυτο που κανεις και το κάνεις με μεράκι. Κατορθωνεις να συνδυαζεις με τροπο μοναδικο την τεχνη, την ιστορια, τον πολιτισμο γενικοτερα μεσα απο τη "μουσικη" και χρωματιζεις το τραγουδι μοναδικα!!!!
Δεν εχω άλλο τί παρά να πω συγχαρητήρια!!!

[apri]

Το παρακάτω αφιέρωμα ελπίζω να μην κοπεί από τη λογοκρισία (ε, Μαρκούλη;  ).
Έχει καλλιτεχνικό χαρακτήρα και μόνο.

Πολυ ενδιαφέρον και αυτο το αφιέρωμα !!!!
Αγαπας αυτο που κανεις και το κάνεις με μεράκι. Κατορθωνεις να συνδυαζεις με τροπο μοναδικο την τεχνη, την ιστορια, τον πολιτισμο γενικοτερα μεσα απο τη "μουσικη" και χρωματιζεις το τραγουδι μοναδικα!!!!
Δεν εχω άλλο τί παρά να πω συγχαρητήρια!!!

Eυχαριστώ. Ξέρεις, μου έλεγε πριν από λίγο ένας φίλος με αφορμή το χθεσινό αφιέρωμα πως είναι κατόρθωμα να θυμάμαι το 1929, έτος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που οδήγησε τελικά στο

[PDE ads]

[apri]

Kατ' αρχάς, να ευχαριστήσω τα ευγενικά αγόρια της ΜΟΥΣΙΚΗΣ για τα καλά τους λόγια.
Κατά δεύτερον, θα ήθελα με αφορμή τους Παραολυμπιακούς, που μέσα σε όλα, λαμβάνουν κι αυτοί χώρα στην Αθήνα,
να σας γνωρίσω δυο ανθρώπους.




Ο χορός της ζωής


Σε κάποιους ανθρώπους έρχεται μια μοιραία στιγμή στη ζωή τους,
είτε στην αρχή είτε στην πορεία της,
που τους σπρώχνει μέτρα, χιλιόμετρα πίσω από την αφετηρία όπου βρίσκονται οι υπόλοιποι.
Σωματική αναπηρία, ψυχικό τραύμα, απώλεια κάθε είδους...

Και είναι εκείνη τη στιγμή, που το έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια τους,
που πρέπει να αποφασίσουν
αν θα ζήσουν ή όχι,
αν θα τρέξουν δυο και τρεις φορές μεγαλύτερη απόσταση,
για να φθάσουν στο σημείο, όπου άλλοι φθάνουν με δυο δρασκελιές.

Γιατί ακόμα και αν βρεθούν κάποια χέρια να τους αγκαλιάσουν και να τους σπρώξουν προς το όνειρό τους,
κανένας δρόμος δεν ξεκινά γι’  αυτούς, αν δεν κάνουν οι ίδιοι τα δύσκολα βήματα.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους συμπονώ, ούτε τους λυπάμαι.
Τους θαυμάζω απεριόριστα,
γιατί πάντα αυτά τα επώδυνα και αβέβαια βήματά τους, τους κάνουν όμορφους και σοφούς,
γιατί ξέρουν περισσότερο από οποιονδήποτε ότι τίποτε σ’  αυτήν τη ζωή δεν είναι δεδομένο,
γιατί ξέρουν να χορεύουν το χορό της ζωής.


Απόψε, λοιπόν,  θα σας μεταφέρω στη μακρινή Κίνα,
για να γνωρίσετε δυο τέτοιους χορευτές, δυο πραγματικούς χορευτές:
τη Ma Li και τον Zhai Xiaowei.



 


Η Ma Li ήταν πολλά υποσχόμενη μπαλαρίνα που έχασε το χέρι της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 19 ετών
και είδε τα όνειρά της στο χορό να θρυμματίζονται.

Ο  Zhai Xiaowei έχασε το πόδι του σε ηλικία μόλις 4 ετών.
Ο πατέρας του τον ρώτησε:
«Θα αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και δυσκολίες στη ζωή σου.
Φοβάσαι;».

Και όντως πέρασαν χρόνια προκλήσεων και δυσκολιών…
 
Το 2005 γνωρίστηκαν τυχαία οι δυο τους
και η Μa Li κατάφερε να πείσει τον Zhai Xiaowei,
που ασχολούνταν εκείνη την εποχή με διάφορα αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων,
 να γίνουν χορευτικό ζευγάρι.

Έκτοτε χόρευαν ατελείωτες εβδομάδες, μέρες, ώρες…
μέχρι που δεν χρειαζόταν πια να ζηλεύουν κανέναν άλλο χορευτή.


 

Δείτε τους σε μια εμφάνιση που άφησε εποχή στην κινεζική τηλεόραση.

http://www.youtube.com/watch?v=NJLnD3s1gTk

Καλό σας βράδυ.

[apri]

Καλό απόγευμα.

Rozy, συμπάθα τον Marko. Είναι μικρό παιδί της πόλης και βλέπει μόνο περιστέρια μπροστά του.
Και το ανιψάκι μου τα κοτοπουλάκια τα έλεγε χοντροκανάρινα.

Στο πλαίσιο των ερωτημάτων του, να προσθέσω μερικά αινίγματα στην ομήγυρη..




Nessun Dorma

Κανείς να μην κοιμηθεί



Ο παρακάτω πίνακας, ίσως ο διασημότερος και πιο αινιγματικός του Ρέμπραντ,
εκτέθηκε στη μεγάλη αίθουσα του κτιρίου της Πολιτοφυλακής στο Άμστερνταμ
 και αναπαριστά τον Λοχαγό Grans Banning Cocq (με τα μαύρα)
και τον Ανθυπολοχαγό Willem van Ruytenburch (με τα κίτρινα)
να δίνουν εντολή προετοιμασίας του λόχου των τυφεκιοφόρων για περιπολία.

Οι σκοτεινοί τόνοι του πίνακα (αποτέλεσμα της οξείδωσης των χρωμάτων)
είχε οδηγήσει παλιότερα πολλούς στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για νυχτερινή περιπολία.

Η συντήρηση όμως του πίνακα αποκάλυψε ένα εκτυφλωτικό φως να φωτίζει τα κεντρικά πρόσωπα του πίνακα,
σαν αυτό που βλέπουμε στους πίνακες του Καραβάτζιο
(τον θυμάστε τον περιπετειώδη Ιταλό ζωγράφο με τις φωτοσκιάσεις του;)

Τελικά, φαίνεται πως η ολλανδική πολιτοφυλακή, που απαρτιζόταν από πλούσιους αστούς,
δεν θα ξαγρυπνούσε εκείνη τη νύχτα…

Τα αινίγματα όμως δεν έχουν τελειώσει.
Αυτό το κοριτσάκι λ.χ αριστερά, φωτεινό σαν άγγελος εξ ουρανού, τι γυρεύει εκείνη την ώρα εκεί κρατώντας μια κότα;
Τι να λέει άραγε στον κοντό στρατιώτη πίσω από τον Λοχαγό;
Και αυτός ο στρατιώτης προς τα πού σημαδεύει, αφού η περιπολία δεν έχει καν αρχίσει;


 Rembrandt «Η νυχτερινή περίπολος» (1642), Rijksmuseum, Amsterdam


Πίσω στη μυθική Κίνα η ψυχρή πριγκίπισσα Τουραντότ (από την ομώνυμη όπερα του Giacomo Puccini),
αρνείται να παντρευτεί, αν σύμφωνα με το νόμο δεν απαντήσει ο υποψήφιος γαμπρός στα αινίγματά της.
Εδώ όποιος αποτυγχάνει, χάνει τη ζωή του.

Ο ερωτευμένος πρίγκιπας Καλάφ αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του
και προς έκπληξη όλων απαντά και στα τρία αινίγματα.
Μα πάλι η Τουραντότ ψάχνει να βρει τρόπο να απαλλαγεί από το γάμο μαζί του.

Τότε ο Καλάφ ριψοκινδυνεύοντας για δεύτερη φορά,
της προτείνει να επιλύσει εκείνη ένα μόνο αίνιγμα, μέχρι να ξημερώσει:
αν βρει το όνομά του, εκείνη θα απαλλαγεί από την υποχρέωσή της κι αυτός θα πεθάνει.

Η εντολή της Τουραντότ εκείνη τη νύχτα δεν χωρά αμφισβητήσεις:
Κανείς δεν θα κοιμηθεί στο Πεκίνο.
Αν δεν της αποκαλύψουν το όνομα του πρίγκιπα, θα χαθούν ζωές.

Ο Καλάφ μένει μόνος μαζί της και την φιλά με πάθος.
Ελπίζοντας ότι έχει κερδίσει την αγάπη της, θα διακινδυνεύσει για τρίτη φορά
αποκαλύπτοντάς της το όνομά του
και προκαλώντας τη φύση με την παρακάτω άρια


http://www.youtube.com/watch?v=aNQeKvVPPlc


που καταλήγει με τα εξής λόγια:

Dilegua, o notte! (=εξαφανίσου, νύχτα)
Tramontate, stelle! Tramontate, stelle!  (=δύστε αστέρια)
All' alba vincerò! (=την αυγή θα νικήσω)
Vincerò! Vincerò! (=θα νικήσω)



Οι τρομπέτες σαλπίζουν την ανατολή του ηλίου και η Τουραντότ δηλώνει ότι γνωρίζει το όνομα του άγνωστου πρίγκιπα.
Προς έκπληξη όλων δηλώνει:
Το όνομα του είναι Έρωτας.

Kαλό βράδυ...

[apri]

Αν και η γιορτή του πέρασε, ένα κεράκι στη χάρη του Άη

[apri]

O παραμυθένιος κήπος του BRUNO TORFS




Ο καλλιτέχνης Bruno Torfs γεννήθηκε στη Νότια Αμερική αλλά μετακόμισε στην Αυστραλία
για να πραγματοποιήσει το όνειρό του:

Να δημιουργήσει ένα κήπο γλυπτικής.


Στο

[apri]

Xρόνια πολλά, Rozy. Τελικά, σαν πολλοί εδώ μέσα δεν έχουμε γεννηθεί καλοκαίρι; 
Συμπτώσεις...

Φέτος αισθάνομαι ότι συν τοις άλλοις, μου έκλεψαν και το καλοκαίρι.
Πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η εβδομάδα δεν το καταλαβαίνω.

Τέλος πάντων. Ένα δωράκι για τη rozy.



ΣΕΙΡΗΝΕΣ


«Κι όπως κωπηλατώντας γρήγορα, σίμωσε τόσο το καράβι στο νησί,
που θα μπορούσε να ακουστεί η φωνή του ανθρώπου,
μας πήραν οι Σειρήνες είδηση πως προσπερνούσε το σκαρί μας γοργοτάξιδο
κι άρχισαν το ψηλόλιγνο τραγούδι τους:

«Έλα Οδυσσέα περίφημε, δόξα των Αχαιών, πλησίασε,
άραξε εδώ το πλοίο, ν’ ακούσεις τη φωνή μας.
Αφού κανείς ποτέ δεν μας προσπέρασε στο μελανό καράβι του,
προτού να ακούσει από το στόμα μας τη μελιστάλακτη φωνή μας
πρώτα να ευφραίνεται κι ύστερα συνεχίζει το ταξίδι του,
κερδίζοντας καινούργια γνώση…..»

Έτσι μιλώντας τραγουδούσαν με φωνή περίκαλλη, κι εμένα
μέσα μου η καρδιά μου λαχταρούσε να τις ακούσει….»


Ομήρου «Οδύσσεια», ραψωδία μ (Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης)



 Evelyn De Morgan, "The Sea Maidens" (1885-6), De Morgan Centre, London



Χρόνια αργότερα, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, ο Οδυσσέας Έβερετ Μακ Γκιλ (κατά κόσμον Τζορτζ Κλούνεϊ)
με τους συντρόφους του περνάνε χίλιες μύριες περιπέτειες γυρεύοντας πλούτη.

Στον ποταμό Μισσιπή τους περιμένουν οι γλυκόλαλες Σειρήνες.
Κανείς όμως δεν τους έχει προειδοποιήσει να βάλουν κερί στα αυτιά τους, όπως τον Έλληνα Οδυσσέα,
και τέτοια λάθη πληρώνονται…



Go to sleep you little baby


http://www.youtube.com/watch?v=ODlmEjZ8UFA


Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby

Your momma gone away and your daddy' s gone to stay
didn’ t leave nobody but the baby

Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby

Everybodys gone in the cotton and the corn
didn’ t leave nobody but the baby

Don’ t you weep pretty baby
Don’ t you weep pretty baby


She ‘s long gone with her red shoes on
gonna need another loving baby

Don’ t you weep pretty baby
Don’ t you weep pretty baby

You and me and the devil makes three
don’ t need no other loving baby

Go to sleep you little baby
Go to sleep you little baby

Come lay your bones on the alabaster stones
and be my ever loving baby
 

[apri]

ΡΟΜ



Ένας λαός χωρίς γραπτή γλώσσα ,
ένας αρχαίος νομαδικός λαός
που στο πείσμα των αιώνων
διατηρεί την παράδοση
της περιπλάνησης.

Γ.Πυλαρινός



Οι Ρομά (στον ενικό αριθμό Ρομ), γνωστοί επίσης και ως Ρομ, Τσιγγάνοι, Αθίγγανοι ή Σίντηδες
και με τον, κάποιες φορές υποτιμητικό, χαρακτηρισμό Γύφτοι,
είναι ένας κατά βάση νομαδικός λαός με ινδική καταγωγή.

Οι λόγοι που οδήγησαν τους Ρομά σε μία τέτοια μαζική και σε τόσο μεγάλη απόσταση μετακίνηση
είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας…




Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Τραγούδι: Κώστας Παυλίδης, Δώρα Μασκλαβάνου


http://www.youtube.com/watch?v=JxGBAT5nqoQ&feature=grec_index


Ρομ σο σουκάρ ντε πενέντουκε
Ρομ μέι κολάι του τέ αβές
Μέι ντζανάβ σο κα κερντιάν

Ρομ σο σουκάρ σάσμε τέ αβάβ
Μέι μπούτ μαγκάβα στέι αβάβ
Μέι ντζανάβ σο ησή ο Ρομ


Μετάφραση:
Τσιγγάνο είναι ωραίο να σε λένε
Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι
Δεν ξέρω τι θα γίνω

Τσιγγάνος θα ήταν ωραίο να είμαι
Θα 'θελα πολύ να είμαι
Δεν ξέρω Τσιγγάνος τι είναι




ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για τους Ρομ εδώ:
http://lyk-varth.ilei.sch.gr/rom/rom1/index.htm

[apri]

ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΘΩΡΩ


“Cogito, ergo sum” (=Σκέπτομαι, άρα υπάρχω)
René Descartes (1596-1650)



Στα ελληνικά το ρήμα «σκέπτομαι» (ή σκοπούμαι) δηλώνει από την αρχαιότητα μια διανοητική ενέργεια
που αφορά και τα τρία χρονικά επίπεδα.
Αναλογίζομαι το παρελθόν (βλ. λέξη «ανάσκοπηση»),   
συλλογίζομαι τα δεδομένα που έχω συγκεντρώσει στο παρόν («σκέψη»),
και σχεδιάζω το μέλλον (βλ. λέξη «σκοπός»).

Στην πράξη, βέβαια, όλες αυτές τις ενέργειες φροντίζαμε πάντα να τις πραγματοποιούμε με την πιο παράλογη σειρά:
Αναλογιζόμαστε το παρελθόν κατόπιν εορτής, συλλογιζόμαστε τελευταία στιγμή
και θέτουμε ομιχλώδεις στόχους, τους οποίους ποτέ δεν επιτυγχάνουμε και συνεχώς αναπροσαρμόζουμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρότυπο της προνοητικότητας, τον Προμηθέα,
τον δέσαμε με τη φαντασία μας πάνω στον βράχο, για να του τρώει το συκώτι ο αετός,
ενώ στον αδελφό του τον Επιμηθέα, που έβγαζε συμπεράσματα εκ των υστέρων, 
φορτώσαμε τη γοητευτική, πλην άμυαλη Πανδώρα,
η οποία, αφού μας ρήμαξε με τα «δώρα» του πιθαριού της (βλ. φράση « άνοιξε το κουτί της Πανδώρας»), 
μετά μας άφησε την απατηλή Ελπίδα να μας δίνει κουράγιο στα δύσκολα.



Auguste Rodin «Le Penseur», 1902


Και αλλού όμως τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Όταν το 1880 ανατέθηκε στον Ροντέν να κοσμήσει την πύλη του Μουσείου Καλών Τεχνών στο Παρίσι,
σκέφτηκε να αναδημιουργήσει την Πύλη της Κολάσεως, όπως την είχε περιγράψει ο Δάντης.
Ανάμεσα σε άλλες μορφές, έφτιαξε, λοιπόν, μπροστά στην πύλη και μια ανθρώπινη μορφή (πιθανόν τον Δάντη)
 συλλογισμένη για το μέλλον των ανθρώπων.

Όχι και πολύ βολική η στάση του συλλογισμού του (ο δεξιός αγκώνας στηρίζεται στο αριστερό πόδι),
όχι και πολύ χαρούμενη η όψη του προσώπου του...

Είκοσι χρόνια μετά, μάλιστα, αποφάσισε να δημιουργήσει το ίδιο άγαλμα, 
αλλά σε φυσικό μέγεθος και σε πολλαπλά αντίγραφα.

Πρόκειται για τον περίφημο "Le penseur” (=ο σκεπτόμενος), που έκτοτε θωρεί προβληματισμένος
τις άμυαλες Πανδώρες της ανθρωπότητας  να κάνουν  του κεφαλιού τους
και μετά να παρηγοριούνται με φρούδες ελπίδες…

«Τι πάει στραβά μ’ αυτούς τους ανθρώπους;» θα συλλογίζεται.

«Μήπως σπανίως σκέπτονται; Μα, τότε πώς συνεχίζουν να υπάρχουν;

Ή μήπως, η ανθρωπότητα σκέπτεται μεν,
αλλά δυσκολεύεται να συλλογάται πάντα ελεύθερα και άρα, δεν συλλογάται πάντα καλά; »



http://www.youtube.com/watch?v=vp2wgWxtKek



Συλλογισμένο σε θωρώ, θέλω να σ' αρωτήσω,
κι αν είναι από τον έρωτα να σε παρηγορήσω.

Άσπρο μου τριαντάφυλλο πότε θα κοκκινίσεις,
πότε θα γίνει η γνώμη σου να 'ρθεις να μου μιλήσεις.

Σε τούτη 'δώ τη γειτονιά έχω ένα περιστέρι,
να μη μου το μαλώνετε και θα το κάνω ταίρι.

Σου στέλνω χαιρετίσματα με μια χρυσή παγώνα,
και μέσα στις φτερούγες της σου 'χω τον αρραβώνα.

[apri]

Sergey Mikhaylovic Prokudin-Gorsky

Όταν αναφερόμαστε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, συνήθως φέρνουμε στη μνήμη μας θολές εικόνες που έχουν καταγραφεί στο μυαλό μας βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής εκείνης.

Η παρακάτω φωτογραφία δεν είναι σύγχρονη. Τραβήχτηκε στις αρχές του 1900
και ξεχωρίζει όχι μόνο γιατί είναι έγχρωμη (πράγμα άγνωστο την εποχή εκείνη), αλλά και γιατί είναι ιδιαιτέρως ευκρινής.

Την κοιτάς και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στα γυρίσματα μιας ταινίας εποχής
ή ακόμα-ακόμα ότι έχεις βουτήξει με κάποιον μαγικό τρόπο πίσω στο χρόνο.


Ομάδα Εβραίων μαθητών με το δάσκαλό τους στη Σαμαρκάνδη 1910


Τη φωτογραφία αυτή τράβηξε ο Sergey Mikhaylovic Prokudin-Gorsky (1863-1944),
Ρώσος χημικός που χρησιμοποίησε τις γνώσεις του για την ανάπτυξη τεχνικών έγχρωμης φωτογράφησης.

Αυτό που κάνει τις φωτογραφίες του σημαντικές είναι η λήψη τους με φωτογραφική μηχανή
η οποία διαχώριζε το φως σε κόκκινο, πράσινο και μπλε χρησιμοποιώντας φίλτρα
και κατέγραφε το κάθε από τα τρία χρώματα σε ξεχωριστή περιοχή του γυάλινου αρνητικού.

Ο Τσάρος Νικόλαος ενθουσιάστηκε με τη δουλειά του και του ανέθεσε μάλιστα να αποτυπώσει φωτογραφικά
μέρη της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ένα μέρος από τη δουλειά του αυτή μπορείτε να θαυμάσετε στο βίντεο που ακολουθεί ακούγοντας το ορχηστρικό κομμάτι
 «The Lark Ascending» του Ralph Vaughan Williams.

http://www.youtube.com/watch?v=9Mzmo2XXfSg

[giota8]

REM - EVERYBODY HURTS

http://www.youtube.com/watch?v=ijZRCIrTgQc

When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on
Don't let yourself go, 'cause everybody cries and everybody hurts sometimes

Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along
When your day is night alone, (hold on, hold on)
If you feel like letting go, (hold on)
When you think you've had too much of this life, well hang on

'Cause everybody hurts. Take comfort in your friends
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on

Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on
Hold on, hold on, hold on, hold on, hold on, hold on
Everybody hurts. You are not alone

[apri]

Καλό μεσημέρι.
Σήμερα θα καταχραστώ τον χώρο για ένα γλυκόπικρο παραμύθι. Ελπίζω να με συγχωρήσετε. 



Ξύπνα και μην κοιμάσαι



"Ήταν, λέει, μια φορά κι έναν καιρό μια πεντάμορφη κοπέλα, κόρη του κηπουρού του σουλτάνου.
Έβλεπε που και που κρυφά τον σουλτάνο,
που κατέβαινε τη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα του παλατιού του
και ζαλισμένος από τις δύσκολες υποθέσεις της αυτοκρατορίας του,
αποζητούσε λίγη ξεγνοιασιά μέσα στον καταπράσινο και ολόδροσο κήπο του.

Τον έβλεπε, λοιπόν, η κόρη του κηπουρού και σιγά-σιγά τον αγάπησε.
Αυτός όμως ούτε που την ήξερε ούτε που την είχε δει.
Κανονικά απαγορευόταν να δει κανείς τον σουλτάνο, παρά μόνον οι γονείς του και οι αυλικοί του.
Γι’ αυτό και  όταν εκείνος έκανε τον περίπατό του μέσα στον κήπο του,
προχωρούσε μπροστά ένας αυλικός μ’ ένα καμπανάκι, ώστε να το ακούνε όσοι δούλευαν στον κήπο του
και να φεύγουν από μπροστά του.
Η κόρη όμως του κηπουρού κρυβόταν πίσω από τις τριανταφυλλιές
και ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος μπορούσε να τη δει, ενώ αυτήν τον έβλεπε.
Τον έβλεπε και άκουγε τη φωνή του, μια υπέροχη μελωδική φωνή.
Έτσι τον αγάπησε, χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει κάτι.

Πέρασε καιρός και η μόνη χαρά στη ζωή της κοπέλας ήταν ο περίπατος του σουλτάνου.
Μια μέρα όμως μάταια τον περίμενε κρυμμένη πίσω από τις τριανταφυλλιές για να τον δει.
Πέρασε κι άλλη μέρα, πέρασε κι άλλη μέρα, πέρασε καιρός, αλλά τίποτα.
Τότε έμαθε από τον πατέρα της ότι ο σουλτάνος ήταν βαριά άρρωστος
και ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει καλά.
Οι γονείς του είχαν δοκιμάσει όλα τα γιατρικά, αλλά τίποτα.

Από τη στεναχώρια της όμως αρρώστησε κι αυτή.
Καθόταν λοιπόν σε μιαν άκρη του κήπου, πίσω από τις τριανταφυλλιές και έκλαιγε για την χαμένη της αγάπη.
Κάθε μέρα, κάθε μέρα.
Ένα πρωινό όμως άκουσε το κελάηδημα ενός πουλιού που είχε σταθεί πάνω σ’ ένα κλαδάκι δίπλα της
κι αμέσως η στεναχώρια έφυγε και η αρρώστια της πέρασε. Ένιωσε γιατρεμένη.

«Αφού γιατρεύτηκα εγώ», σκέφτηκε, «ακούγοντας το υπέροχο κελάηδημα αυτού του πουλιού,
γιατί να μη γιατρευτεί και ο σουλτάνος από τη δική του αρρώστια;»

Το πουλάκι, λοιπόν, που καταλάβαινε από μεγάλες αγάπες, γιατί κι αυτό είχε αγαπήσει,
κάθισε στη χούφτα της και την ακολούθησε στο παλάτι του σουλτάνου.
Καθώς όμως πλησίαζαν την πύλη του παλατιού, στρατιώτες όρμησαν πάνω στην κόρη του κηπουρού
και τη διέταξαν να σταματήσει, γιατί απαγορευόταν στους κοινούς ανθρώπους να πλησιάσουν τον σουλτάνο.
Μάταια προσπαθούσε εκείνη να τους εξηγήσει για ποιον λόγο ήθελε να μπει στο παλάτι.
Οι στρατιώτες όχι μόνον δεν την άκουσαν,
αλλά θύμωσαν και την έσπρωχναν και τη χτύπησαν και την έκλεισαν στη φυλακή.

Κλεισμένη λοιπόν στο κελί της δεν σκεφτόταν την ίδια της τη δυστυχία, αλλά τον αγαπημένο της
που ήταν τόσο βαριά άρρωστος που μπορεί και να έχανε τη ζωή του από στιγμή σε στιγμή.
Το πουλάκι όμως που καταλάβαινε, πέταξε από τη χούφτα της
και μέσα από το παράθυρο της φυλακής της έφθασε στο δωμάτιο του σουλτάνου.
Εκεί είδε λοιπόν ένα πανέμορφο παλικάρι, που ήταν ο σουλτάνος να είναι κατάκοιτος, άρρωστος βαριά στο κρεβάτι
και δυο γέρους, τη μάνα του και τον πατέρα του, να κάθονται στο προσκέφαλό του και να τον κλαίνε,
ενώ ήταν ακόμα ζωντανός.

Στάθηκε λοιπόν το πουλάκι πάνω στο προσκεφάλι του σουλτάνου
κι άρχισε να τραγουδάει μια υπέροχη μελωδία.
Μετά από λίγη ώρα ο σουλτάνος άρχισε να αναθαρρεύει και άνοιξε τα μάτια του.
Σαν να ξυπνούσε από ένα μακρύ ύπνο χωρίς όνειρα.
Μετά από λίγη ώρα ακόμα σηκώθηκε από το κρεβάτι του και ήταν μια χαρά.
Είχε γιατρευτεί.

Το πουλάκι πέταξε μακριά, μέσα στο δάσος με τις τριανταφυλλιές.
Όσο για την κόρη του κηπουρού, κανείς δεν ξανάκουσε τίποτα γι’ αυτήν."


Από το μυθιστόρημα της Σοφίας Πετρίδου-Καππάτου
 «Από τον Πόντο στην Κεφαλλονιά»


Ο Κήπος του παλατιού Τοπ Καπί, Κωνσταντινούπολη



Το παραδοσιακό τραγούδι ερμηνεύει η
Μάρθα Φριντζήλα

http://www.youtube.com/watch?v=varHdmFyuUc


Ξύπνα και μην κοιμάσαι, γλυκό μου καναρίνι
σηκώσου από την κλίνη να δεις τι γίνεται.

Σηκώνομαι ο καημένος σαν παραπονεμένος
και τα άρματα μου βάνω να πάω να κυνηγώ.

Λαγούς, περδίκια να βρω, θεριά για να σκοτώσω
και σένα να γλιτώσω, κορμί μου αγγελικό.