0 μέλη και 8 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν είναι πιο αναλυτικό. Είναι εκφορά με γενική συγκριτική αντί για "ή και ομοιότροπα'.
Οι χρονικές με το "πριν" εκφράζουν πάντα το υστερόχρονο σε σχέση με τις προτάσεις που προσδιορίζουν.
Εδώ εννοείται μόνο ρήμα (ήσαν) αλλά νομίζω πως η σύγκριση γίνεται ανάμεσα στο "νυν" και στο "πριν". Θέλω να το σκεφτώ περισσότερο.
Θα μπορούσε να ήταν οὐδὲν πλέον ἔχοντες ἐφάνησαν ἢ ἃ εἶχον, πρὶν τὴν μάχην γενέσθαι;
Εκφράζουν το υστερόχρονο, όταν η πρόταση που προσδιορίζουν είναι καταφατική, αλλά, αν είναι αρνητική (οπότε βέβαια η εκφορά με απαρέμφατο δεν είναι η συνήθης, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας) εκφράζουν προτερόχρονο.Εκείνο που ήθελα να πω είναι ότι, όταν έχουμε ἢ πρὶν, λογικά η εννοούμενη πρόταση θα είναι καταφατική, οπότε η χρονική θα εκφράζει πάντοτε υστερόχρονο.
Δεν υπάρχει ανάγκη να εννοηθεί ο ίδιος ρηματικός τύπος μπροστά από τη χρονική πρόταση.
Αν ο β' όρος είναι χρονικό επίρρημα (τῷ βουλομένῳ τότε μᾶλλον ἐξῆν ἀδικεῖν ἢ νυνί), δεν χρειάζεται να εννοήσεις. Αν είναι όμως χρονική πρόταση, χρειάζεται για να δικαιολογήσεις τη χρονική σχέση που εκφράζει.
Όσο για τη χρονική σχέση, τη δικαιολογώ με βάση τον υπάρχοντα ήδη ρηματικό τύπο.
Δεν εννοείται πάντα ο ίδιος τύπος του ρήματος. Γι' αυτό το λέω.Ας πούμε, στο παράδειγμα που έγραψε η Dwrina "οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι πολὺ μὲν ἐλάττονές εἰσι νῦν ἢ πρὶν ἡττηθῆναι ὑφ᾽ ἡμῶν", η χρονική δεν προσδιορίζει το "εισί", αλλά το εννοούμενο "ήσαν". Δεν αλλάζει η χρονική σχέση, αν αναφερθούμε στο "εισί", αλλά δεν είναι και ακριβές να λέμε ότι προσδιορίζει ρήμα άλλου χρόνου.
Αντιθέτως, στο "τῷ βουλομένῳ τότε μᾶλλον ἐξῆν ἀδικεῖν ἢ νυνί", εννοείται κανονικά το "έξεστι" πριν από το "νυν", αλλά δεν χρειάζεται να το αναφέρουμε, γιατί δεν έχουμε να δικαιολογήσουμε κάτι σε σχέση με το "νυνί".
Ας πούμε, στο παράδειγμα που έγραψε η Dwrina "οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι πολὺ μὲν ἐλάττονές εἰσι νῦν ἢ πρὶν ἡττηθῆναι ὑφ᾽ ἡμῶν", η χρονική δεν προσδιορίζει το "εισί", αλλά το εννοούμενο "ήσαν". Δεν αλλάζει η χρονική σχέση, αν αναφερθούμε στο "εισί", αλλά δεν είναι και ακριβές να λέμε ότι προσδιορίζει ρήμα άλλου χρόνου.
Τοῦ δ᾽ ἐπιγιγνομένου χειμῶνος πρὸς τὴν ἐκ τῆς Σικελίας τῶν Ἀθηναίων μεγάλην κακοπραγίαν εὐθὺς οἱ Ἕλληνες πάντες ἐπηρμένοι ἦσαν, οἱ μὲν μηδετέρων ὄντες ξύμμαχοι, ὡς, ἤν τις καὶ μὴ παρακαλῇ σφᾶς, οὐκ ἀποστατέον ἔτι τοῦ πολέμου εἴη, ἀλλ᾽ ἐθελοντὶ ἰτέον ἐπὶ τοὺς Ἀθηναίους, νομίσαντες κἂν ἐπὶ σφᾶς ἕκαστοι ἐλθεῖν αὐτούς, εἰ τὰ ἐν τῇ Σικελίᾳ κατώρθωσαν: η πρόταση ὡς οὐκ ἀποστατέον ἔτι τοῦ πολέμου εἴη, ἀλλ᾽ ἐθελοντὶ ἰτέον ἐπὶ τοὺς Ἀθηναίους από πού εξαρτάται, ποιον ρηματικό τύπο πρέπει να εννοήσουμε; Μεταφράζεται "θεωρούσαν ότι / felt that".
Ο εμπρόθετος ἐκ τῆς Σικελίας τι ακριβώς λέτε να δηλώνει, προέλευση, χρονική ακολουθία, αιτία; Η αιτία μου ταιριάζει αρκετά καλά, αλλά δύο εμπρόθετοι της αιτίας (αφού και το πρὸς τὴν κακοπραγίαν αιτία δηλώνει);
Το κακοπραγία πιστεύω ότι είναι ρηματικό ουσιαστικό και άρα μπορεί η γενική τῶν Ἀθηναίων να είναι υποκειμενική. Αν όμως αντί για κακοπραγία είχαμε συμφορά, θα την έλεγα κτητική. Συμφωνείτε;
Τι είναι το ἀπαλλάξεσθαι; Αν δεν ήταν σε χρόνο μέλλοντα, θα έλεγα ότι είναι απαρέμφατο σκοπού / αποτελέσματος. Αφού όμως είναι σε μέλλοντα, δεν γίνεται, γίνεται; Κανονικά πρέπει να είναι ειδικό. Οπότε, πάλι θα εννοήσουμε μετοχή;
αλλά και η σκέψη που έκανες για implied indirect discourse δεν είναι καθόλου κακή.
Κατά άλλη εκδοχή, η μτχ. ξυμπροθυμηθέντες είναι αιτιολογική, οπότε το ἀπαλλάξεσθαι εξαρτάται απ' αυτήν σε μέλλοντα αντί του αναμενόμενου αορίστου, διότι στο ρ. εξάρτησης υπάρχει η ιδέα της προσδοκίας.
Συμφωνώ επίσης ότι η μτχ. ξυμπροθυμηθέντες είναι υποθετική με απόδοση το ἀπαλλάξεσθαι. Σε ευθύ λόγο: ἢν ξυμπροθυμηθῶμεν, ἀπαλλαξόμεθα.
Δηλαδή, θεωρείς ότι ευσταθεί νοηματικά η αιτιολογία να ανήκει στους Έλληνες που ήταν ουδέτεροι και όχι στον Θουκυδίδη;
Άρα, εννοείς ότι, στην περίπτωση αυτή, το απαρέμφατο εξαρτάται από το ξυμπροθυμηθέντες ως αντικείμενο και όχι ως απαρέμφατο σκοπού / αποτελέσματος;
Αυτή την εκδοχή δεν την είχα σκεφτεί, αλλά θεώρησα τη μετοχή οπωσδήποτε αιτιολογική και, επειδή δεν μπορούσα να εξαρτήσω από αυτήν το απαρέμφατο μέλλοντα, σκέφτηκα να εννοήσω μια δεύτερη αιτιολογική μετοχή, που προσδιορίζει την πρώτη, δηλαδή, "οι σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων (είχαν ξεσηκωθεί), καθώς /αφού ήταν περισσότερο πρόθυμοι από πριν (δεν με ενοχλεί η μετοχή να αναφέρεται στο παρελθόν), γιατί νόμιζαν ότι..." Αν συντάσσαμε και την πρόταση με ὡς ως αιτιολογική, σίγουρα θα έπρεπε να συντάξουμε ως αιτιολογική στο ἐπηρμένοι ἦσαν και τη μετοχή ξυμπροθυμηθέντες, είτε εξαρτούσαμε το απαρέμφατο από αυτήν, είτε εννοούσαμε άλλη μετοχή από την οποία να εξαρτάται το απαρέμφατο. Εφόσον όμως εννοούμε μετοχή από την οποία εξαρτάται η πρόταση με ὡς ως ειδική, ναι, ταιριάζει περισσότερο να εννοήσουμε και μια ανάλογη νοηματικά μετοχή από την οποία να εξαρτάται το ἀπαλλάξεσθαι και να συντάξουμε τη μετοχή ξυμπροθυμηθέντες ως υποθετική. Έτσι υπάρχει αναλογία στους δύο αιτιολογικούς προσδιορισμούς του ἐπηρμένοι ἦσαν, αφού και οι δύο δείχνουν τι πίστευαν / τι νόμιζαν οι δύο πλευρές και για αυτό επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στον πόλεμο.