Εναλλακτική δουλειά για φιλολόγους

[inri]

Γειά σας.. Θέλω να μοιραστώ λίγες από τις σκέψεις μου. Έχω τελειώσει φιλολογία στο ΑΠΘ και σύντομα παίρνω το
πτυχίο μου.
Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή των σπουδών μου ήξερα ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με την διδασκαλία.
Καθόλου λάθος δεν θα κάνετε εάν με χαρακτηρίσετε ανόητη, όμως τον φοιτητικό μου καιρό τον περνούσα
προσπαθώντας να ολοκληρώσω τα μαθήματα 3ων ολόκληρων
εξαμήνων, τα οποία χρωστούσα λόγω αδυναμίας αναγνώρισης μαθημάτων από μετεγγραφή και λόγω λανθασμένης
διαχείρισης υποχρεώσεων το 1ο εξάμηνο μετεγγραφής (πήρα μαθήματα 2 εξαμήνων μέσα σε 1 εξάμηνο και εν τέλει
πέρασα μόνο δύο). Όλα αυτά τα έκανα για 3 χρόνια, χωρίς να σκέφτομαι καθολου για το τι θα κάνω μετά, αφού
ήξερα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με τη εκπαίδευση. Θα μου πείτε, γιατί δεν τα παράτησα. Ο λόγος είναι ότι οι σελίδες
των πανελληνίων
μου ήταν μελανές και μου φαινόταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Όμως μου άρεζε πολύ η φιλοσοφία
για αυτο επελεξα να σπουδασω στην φιλοσοφικη.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι
θα
ήταν πιο καλά τα πράγματα για μένα εάν πήγαινα στη θετική, γιατί είμαι άνθρωπος που διαβάζει πάρα πολύ και πιστεύω πως
θα ήμουν πιο χρήσιμη στην κοινωνία αν πήγαινα θετική. Δηλαδή έχω πιο πολύ όρεξη να ψάχνω και να αναζητώ, παρά
να είμαι κάπως πιο κοινωνική... Δεν ξέρω, έτσι νιώθω... Σας μοιράζομαι λίγες από τις σκέψεις μου και ελπίζω να τις
δεχτείτε θετικά. Όμως τέλος πάντων, έκανα λάθος επιλογές, ερωτεύτηκα και πήγα εκεί που πήγαινε αυτός που αγαπούσα,
γιατί ήθελα να είμαστε στην ίδια τάξη... Σκεφτόμουν ότι στο γυμνάσιο δεν ήμασταν ποτέ στην ίδια τάξη και στο λύκειο
ήταν η ευκαιρία να είμαστε μαζί. Μετά όμως αυτός πήγε σε άλλα λύκειο (επαγγελματικό) κι εγώ έμεινα μόνη μου.
Έπειτα το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω λόγω της εσωστρέφειας
των συναισθημάτων μου και μετά δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τα καθήκοντά μου. Έτσι κύλησε κάπως η ιστορία.
Τώρα που ησύχασα κάπως, προσπαθώ να βρω πώς να χρησιμοποιήσω το πτυχίο μου για να είναι η ζωή μου καλύτερη.
Έχουν περάσει χιλιάδες σενάρια από το μυαλό μου. Να δώσω ξανά πανελλήνιες, να πάω σε κάποιο δημόσιο ιεκ, να μάθω
μια τέχνη που θα είναι χρήσιμη, να πάω σε γραφείο σταδιοδρομίας, να κάνω μεταπτυχιακό.. Τι πιστεύετε ότι είναι για μένα
το πιο σωστό να κάνω ώστε το εγχείρημά μου να μην οδηγηθεί σε σπατάλη αλλά να αξιοποιηθεί σωστά;

[PDE ads]

[Monte Sorry]

Γειά σας.. Θέλω να μοιραστώ λίγες από τις σκέψεις μου. Έχω τελειώσει φιλολογία στο ΑΠΘ και σύντομα παίρνω το
πτυχίο μου.
Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή των σπουδών μου ήξερα ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με την διδασκαλία.
Καθόλου λάθος δεν θα κάνετε εάν με χαρακτηρίσετε ανόητη, όμως τον φοιτητικό μου καιρό τον περνούσα
προσπαθώντας να ολοκληρώσω τα μαθήματα 3ων ολόκληρων
εξαμήνων, τα οποία χρωστούσα λόγω αδυναμίας αναγνώρισης μαθημάτων από μετεγγραφή και λόγω λανθασμένης
διαχείρισης υποχρεώσεων το 1ο εξάμηνο μετεγγραφής (πήρα μαθήματα 2 εξαμήνων μέσα σε 1 εξάμηνο και εν τέλει
πέρασα μόνο δύο). Όλα αυτά τα έκανα για 3 χρόνια, χωρίς να σκέφτομαι καθολου για το τι θα κάνω μετά, αφού
ήξερα ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με τη εκπαίδευση. Θα μου πείτε, γιατί δεν τα παράτησα. Ο λόγος είναι ότι οι σελίδες
των πανελληνίων
μου ήταν μελανές και μου φαινόταν πολύ δύσκολο να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Όμως μου άρεζε πολύ η φιλοσοφία
για αυτο επελεξα να σπουδασω στην φιλοσοφικη.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι
θα
ήταν πιο καλά τα πράγματα για μένα εάν πήγαινα στη θετική, γιατί είμαι άνθρωπος που διαβάζει πάρα πολύ και πιστεύω πως
θα ήμουν πιο χρήσιμη στην κοινωνία αν πήγαινα θετική. Δηλαδή έχω πιο πολύ όρεξη να ψάχνω και να αναζητώ, παρά
να είμαι κάπως πιο κοινωνική... Δεν ξέρω, έτσι νιώθω... Σας μοιράζομαι λίγες από τις σκέψεις μου και ελπίζω να τις
δεχτείτε θετικά. Όμως τέλος πάντων, έκανα λάθος επιλογές, ερωτεύτηκα και πήγα εκεί που πήγαινε αυτός που αγαπούσα,
γιατί ήθελα να είμαστε στην ίδια τάξη... Σκεφτόμουν ότι στο γυμνάσιο δεν ήμασταν ποτέ στην ίδια τάξη και στο λύκειο
ήταν η ευκαιρία να είμαστε μαζί. Μετά όμως αυτός πήγε σε άλλα λύκειο (επαγγελματικό) κι εγώ έμεινα μόνη μου.
Έπειτα το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω λόγω της εσωστρέφειας
των συναισθημάτων μου και μετά δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με τα καθήκοντά μου. Έτσι κύλησε κάπως η ιστορία.
Τώρα που ησύχασα κάπως, προσπαθώ να βρω πώς να χρησιμοποιήσω το πτυχίο μου για να είναι η ζωή μου καλύτερη.
Έχουν περάσει χιλιάδες σενάρια από το μυαλό μου. Να δώσω ξανά πανελλήνιες, να πάω σε κάποιο δημόσιο ιεκ, να μάθω
μια τέχνη που θα είναι χρήσιμη, να πάω σε γραφείο σταδιοδρομίας, να κάνω μεταπτυχιακό.. Τι πιστεύετε ότι είναι για μένα
το πιο σωστό να κάνω ώστε το εγχείρημά μου να μην οδηγηθεί σε σπατάλη αλλά να αξιοποιηθεί σωστά;

Πότε δεν είναι αργά για μια νέα αρχή! Άποψη μου είναι ότι η λύση στο προβλημα σου είναι συνδιασμός. Π.χ ψάξε δουλειά σαν καθηγήτρια, γραμματέας, ρεκρουιτερ, δημόσιες σχέσεις, επιμελητής κειμένων κλπ κλπ επίσης δες τι άλλο σου αρέσει αλλά έχει κ μέλλον αυτό μπορεί να είναι από νυχου μέχρι κατατακτήριες στην νομική. Τέλος αν δεν έχεις υποχρεώσεις δες για εξωτερικό Αγγλία Ολλανδία μπορείς να εργαστείς μόνο με αγγλικά σίγουρα θα βρεις δουλειά σε σχολείο εκεί η σε άλλες εταιρείες