Σχολικές γιορτές...

[Έσπερος]

@apri τετοιες λιτανειες προς τιμην μεγακων τοπικων θρησκευτικων εορτων γινονται και σε άλλα μερη της χωρας, της επαρχιας προφανως. Δεν εχουν περιθωριο τα σχολεια να μην συμμετασχουν, ουσιαστικα υποχρεωτικες ειναι, ακομα κι αν μεγαλο μερος του τοπικου πληθυσμου φευγει για τριημερακια με την πρωτη ευκαιρια. Αν πει κανεις να μην συμμετεχουν τα σχολεια, θα θεωρηθει ιεροσυλια. Το οτι θα λειπει ο μισος ντοπιος πληθυσμος μαζι με τους ντοπιους καθηγητες, ειναι άλλο θεμα. Εμενα με ενοχλει το ανακατεμα της εκκλησιας στο σχολειο, αλλα μπορω να κατανοησω την εννοια της συλλογικης συμμετοχης σε μια εκδηλωση  που εχει σημασια για τον τοπο. Για την επαρχια ειναι και μια αποδραση απο τη μιζερια. Μ αυτην την εννοια θα μπορουσε να σταθει και συμμετοχη μαθητων σε μια επιμνημοσυνη δεηση και καταθεση λουλουδιων στα τοπικα Ηρώα. Ολα τα άλλα επιβεβαιωνουν απλα τον βαθυ συντηρητισμο και την υποκρισια της ελληνικης κοινωνιας. 

[PDE ads]

[Scout]

Θα έπρεπε όμως να συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή ότι αυτός ο εγωκεντρισμός έχει φέρει παρακμή στην κοινωνία.

Ποιου το αφτί θα ιδρώσει για την παρακμή της κοινωνίας; Η Θάτσερ έριξε κυνικά το σπόρο, και δυστυχώς σήμερα δρέπουμε τους καρπούς: "Οι άνθρωποι ρίχνουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και, ξέρετε, δεν υπάρχει αυτό που λέγεται κοινωνία. Υπάρχουν τα άτομα –άνδρες και γυναίκες– και υπάρχουν οι οικογένειες."

[apri]

Ισχύουν αυτά, Scout, αλλά παρ' όλα αυτά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη, για να πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, επειδή το έμφυτο συμφέρον μάς σπρώχνει μονίμως προς την παρακμή. Οι συνθήκες αλλάζουν, τα πρόσωπα που κινούν τις εξελίξεις αλλάζουν, οι κοινωνίες αλλάζουν γνώμη μπροστά σε αδιέξοδα ή νέα δεδομένα.

Πολλά πράγματα κάποτε φαίνονταν αδύνατα, γιατί προσέκρουαν σε συνήθειες και συμφέροντα. Ποιος θα πίστευε πριν από εκατό χρόνια ότι θα ερχόταν καιρός που οι γυναίκες θα ψήφιζαν, διαζύγια θα δίνονταν, οι ομοφυλόφιλοι θα παντρεύονταν; Ποιος θα πίστευε πριν από εκατό χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι θα ερχόταν μέρα που το Λονδίνο θα είχε δήμαρχο πακιστανικής καταγωγής;

Ακόμα και το πιο απλό, η θέσπιση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας στην Ελλάδα ήταν κάποτε αιτία πολέμου. Είχαν σπάσει κεφάλια γι' αυτό και όχι αναίτια. Γιατί κάποτε τα μοναδικά λογοτεχνικά έργα άξια αναφοράς ήταν αρχαία ή καθαρευουσιάνικα και η καθαρεύουσα ήταν πηγή κοινωνικού κύρους και ασφάλειας για την πορεία της γλώσσας. Έκτοτε γράφτηκαν αριστουργήματα στη δημοτική, δόθηκαν δύο νόμπελ Λογοτεχνίας και οι υπερμέτροι φόβοι σχετικοποιήθηκαν. Η κοινωνία άλλαξε οπτική και γι' αυτό πέρασε η αλλαγή κι ας υπήρχαν κάποιες αντιδράσεις.

Θέλω να πω πως η Ιστορία δεν μένει κολλημένη στο ίδιο σημείο, παρότι θα βόλευε κάποιους. Προχωράει με μικρά βήματα, κάποτε και με άλματα μπροστά, άλλοτε με άλματα πίσω και μετά ξανά μπροστά. Υπάρχουν περίοδοι παρακμής αλλά και ακμής, στιγμές  ανωριμότητας και ωρίμανσης. Και σίγουρα, για να υπάρξει εξέλιξη, χρειάζεται και προσπάθεια  αντί για μοιρολατρία.

[leon.]

apri

Οι παρελάσεις κ α θ ι ε ρ ώ θ η κ α ν (πρόσεξε το ρήμα που χρησιμοποίησα) επί Μεταξά. Πριν δεν ήταν καθιερωμένες κάθε χρόνο στις 25 Μάρτη. Μάλιστα ήταν σπάνιες.