Σχολικές γιορτές...

[Έσπερος]

@apri τετοιες λιτανειες προς τιμην μεγακων τοπικων θρησκευτικων εορτων γινονται και σε άλλα μερη της χωρας, της επαρχιας προφανως. Δεν εχουν περιθωριο τα σχολεια να μην συμμετασχουν, ουσιαστικα υποχρεωτικες ειναι, ακομα κι αν μεγαλο μερος του τοπικου πληθυσμου φευγει για τριημερακια με την πρωτη ευκαιρια. Αν πει κανεις να μην συμμετεχουν τα σχολεια, θα θεωρηθει ιεροσυλια. Το οτι θα λειπει ο μισος ντοπιος πληθυσμος μαζι με τους ντοπιους καθηγητες, ειναι άλλο θεμα. Εμενα με ενοχλει το ανακατεμα της εκκλησιας στο σχολειο, αλλα μπορω να κατανοησω την εννοια της συλλογικης συμμετοχης σε μια εκδηλωση  που εχει σημασια για τον τοπο. Για την επαρχια ειναι και μια αποδραση απο τη μιζερια. Μ αυτην την εννοια θα μπορουσε να σταθει και συμμετοχη μαθητων σε μια επιμνημοσυνη δεηση και καταθεση λουλουδιων στα τοπικα Ηρώα. Ολα τα άλλα επιβεβαιωνουν απλα τον βαθυ συντηρητισμο και την υποκρισια της ελληνικης κοινωνιας. 

[PDE ads]

[Scout]

Θα έπρεπε όμως να συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή ότι αυτός ο εγωκεντρισμός έχει φέρει παρακμή στην κοινωνία.

Ποιου το αφτί θα ιδρώσει για την παρακμή της κοινωνίας; Η Θάτσερ έριξε κυνικά το σπόρο, και δυστυχώς σήμερα δρέπουμε τους καρπούς: "Οι άνθρωποι ρίχνουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και, ξέρετε, δεν υπάρχει αυτό που λέγεται κοινωνία. Υπάρχουν τα άτομα –άνδρες και γυναίκες– και υπάρχουν οι οικογένειες."

[apri]

Ισχύουν αυτά, Scout, αλλά παρ' όλα αυτά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη, για να πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, επειδή το έμφυτο συμφέρον μάς σπρώχνει μονίμως προς την παρακμή. Οι συνθήκες αλλάζουν, τα πρόσωπα που κινούν τις εξελίξεις αλλάζουν, οι κοινωνίες αλλάζουν γνώμη μπροστά σε αδιέξοδα ή νέα δεδομένα.

Πολλά πράγματα κάποτε φαίνονταν αδύνατα, γιατί προσέκρουαν σε συνήθειες και συμφέροντα. Ποιος θα πίστευε πριν από εκατό χρόνια ότι θα ερχόταν καιρός που οι γυναίκες θα ψήφιζαν, διαζύγια θα δίνονταν, οι ομοφυλόφιλοι θα παντρεύονταν; Ποιος θα πίστευε πριν από εκατό χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι θα ερχόταν μέρα που το Λονδίνο θα είχε δήμαρχο πακιστανικής καταγωγής;

Ακόμα και το πιο απλό, η θέσπιση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας στην Ελλάδα ήταν κάποτε αιτία πολέμου. Είχαν σπάσει κεφάλια γι' αυτό και όχι αναίτια. Γιατί κάποτε τα μοναδικά λογοτεχνικά έργα άξια αναφοράς ήταν αρχαία ή καθαρευουσιάνικα και η καθαρεύουσα ήταν πηγή κοινωνικού κύρους και ασφάλειας για την πορεία της γλώσσας. Έκτοτε γράφτηκαν αριστουργήματα στη δημοτική, δόθηκαν δύο νόμπελ Λογοτεχνίας και οι υπερμέτροι φόβοι σχετικοποιήθηκαν. Η κοινωνία άλλαξε οπτική και γι' αυτό πέρασε η αλλαγή κι ας υπήρχαν κάποιες αντιδράσεις.

Θέλω να πω πως η Ιστορία δεν μένει κολλημένη στο ίδιο σημείο, παρότι θα βόλευε κάποιους. Προχωράει με μικρά βήματα, κάποτε και με άλματα μπροστά, άλλοτε με άλματα πίσω και μετά ξανά μπροστά. Υπάρχουν περίοδοι παρακμής αλλά και ακμής, στιγμές  ανωριμότητας και ωρίμανσης. Και σίγουρα, για να υπάρξει εξέλιξη, χρειάζεται και προσπάθεια  αντί για μοιρολατρία.

[leon.]

apri

Οι παρελάσεις κ α θ ι ε ρ ώ θ η κ α ν (πρόσεξε το ρήμα που χρησιμοποίησα ευθύς εξ αρχής) επί Μεταξά. Πριν δεν ήταν καθιερωμένες κάθε χρόνο στις 25 Μάρτη. Μάλιστα ήταν σπάνιες. Μεταπολεμικά καθιερώθηκαν και για την 28η Οχτώβρη.

Επίσης η πορεία στην επέτειο του Πολυτεχνείου δεν είναι παρέλαση. Καμμιά σχέση. Μην τα μπερδεύουμε.

Ακόμη ο σηκωμός το '21 δεν ήταν εθνικός, αλλά ταξικός. Ήδη εδώ κι εκατό χρόνια το ξέρουμε αυτό. Το λέει κι ο Μακρυγιάννης, αλλά προτιμάμε το απόσπασμα περί των αγαλμάτων ως λόγο πολέμου όπου είχε καπνίσει λίγο χόρτο ο στρατηγός κι έγραψε και μια μπούρδα. Αλλού λέει σαφώς πως ο σηκωμός έγινε γιατί λήστεψε ο Τούρκος από πλούτη το Γραικό κι ο δεύτερος σήκωσε ντουφέκι.

[PDE ads]

[apri]

Καθιερώθηκαν επίσημα, αλλά ως εκδηλώσεις υπήρχαν και πριν. Δεν ήταν εξ ολοκλήρου ιδέα του Μεταξά. Αυτός τους έδωσε τον χαρακτήρα που βόλευε το καθεστώς του. Αυτό προσπάθησα να πω.

Επίσης, δεν είπα ότι γίνεται παρέλαση στο Πολυτεχνείο. Πορεία είπα πως είναι. Και είπα απλώς ότι η χρησιμότητα είναι ίδια, η συντήρηση της συλλογικής μνήμης για τα πεπραγμένα και η ενίσχυση του αισθήματος της κοινότητας και της αγωνιστικότητας.


Όσο για το 1821, η κατάσταση ήταν αρκετά σύνθετη για να πεις ότι ήταν αμιγώς ταξικός ή αμιγώς εθνικός πόλεμος.
Κι αυτό είχε να κάνει εν πολλοίς με το σύστημα της οθωμανικής διοίκησης με τα μιλέτ, δηλαδή τις θρησκευτικές ομάδες, που πέρα από τις υπάρχουσες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους, είχαν και διαφορετικά προνόμια και υποχρεώσεις νομικού και κυρίως οικονομικού χαρακτήρα έναντι του κράτους. Αυτό το σύστημα μακρόχρονης ανισοτιμίας και πολιτισμικής διαφορετικότητας οδήγησε σε επανάσταση.

Όλοι οι πόλεμοι έχουν και ταξικό υπόβαθρο. Όμως, στον συγκεκριμένο υπήρχε σαφής διαχωρισμός Ρωμιών και Τούρκων, όπως σαφώς διαχωρισμένα ήταν και τα αντίστοιχα μιλέτ. Το λέει και ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του: "Ἡ ἐπανάστασις ἡ ἐδική μας δὲν ὁμοιάζει μὲ καμμίαν ἀπ’ ὅσαις γίνονται τὴν σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην. Τῆς Εὐρώπης αἳ ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν διοικήσεων των εἶναι ἐμφύλιος πόλεμος. Ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτον ὁ πλέον δίκαιος, ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλο ἔθνος, ἦτον μὲ ἕνα λαὸν ὅπου ποτὲ δὲν ἠθέλησε νὰ ἀναγνωρισθῆ ὡς τοιοῦτος, οὔτε νὰ ὁρκισθῆ, παρὰ μόνον ὅ,τι ἔκαμνε ἡ βία. Οὔτε ὁ Σουλτάνος ἠθέλησε ποτὲ νὰ θεωρήση τὸν ἑλληνικὸν λαὸν ὡς λαόν, ἀλλ’ ὡς σκλάβους."

Αλλά τέλος πάντων, μην ανοίξουμε συζήτηση και γι' αυτό, γιατί είναι θέμα των ιστορικών.

Άλλωστε, το θέμα μας είναι αν αξίζει με διάφορες εκδηλώσεις να τιμάμε τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν στους πολέμους για να υπερασπιστούν την κοινότητά τους. Και κατά τη γνώμη μου, αξίζει και να θυμόμαστε τι έγινε και να τους τιμάμε.