0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Φανταζομαι ότι ο συνάδελφος δεν θέλει να δώσει λεπτομερειες γιατί είναι κάπως φωτογραφικό το περιστατικό. Και ήδη πολλά είπε. Είναι χρήσιμη η συζήτηση όμως, έστω και έτσι. Σχετικά με τις νομικές συμβουλές, ναι φυσικά είναι διαφορετικό το να πάρεις έναν γνωστό σου δικηγόρο να ζητήσεις συμβουλές και άλλο το να κινηθείς νομικά. Το δεύτερο για τους περισσότερους από εμάς έχει οικονομικές και πρακτικές δυσκολίες και φαντάζει ψυχικά επώδυνο. Το πρώτο είναι εύκολο, αν εχεις κάποιον γνωστό. Αν δεν υπάρχει δικηγόρος, κάποιες ΕΛΜΕ έχουν τηλέφωνα να συστήσουν. Δεν θα συνιστούσα κάποια μεγαλύτερη κουβέντα με συνδικαλιστές γοατι δεν νομίζω ότι αυτά όλα εμπίπτουν στα ενδιαφέροντά τους, δυστυχώς. Αλλιώς, μπορεί κάποιος να μιλήσει με έναν έμπειρο συναδελφο που να έχει ζήσει καταστάσεις (μην ρωτήσετε τη συνταξιούχο 70αρα θεία σας, πιθανότατα αυτά όλα της φαίνονται επιστημονική φαντασία). Ή ρωτήστε έναν παλιό σας διευθυντή που έχει ικανότητες χειρισμού καταστασεων, ή τον σύμβουλο σχολικής ζωής κάποιου άλλου σχολείου, όχι απαραίτητα γιατί αυτά που θα σας πει είναι θέσφατα, αλλά γιατί θα ακούσετε πώς αντιμετωπίζονται σοβαρα περιστατικά σε αλλα σχολεία, για να έχετε εικόνα τι θα μπορούσε να έχει γίνει στο δικό σας, ώστε να το ζητήσετε, ή τι δεν έχει δουλέψει, ώστε να το αποφύγετε. Και γι αυτό πρέπει στο σχολείο μεταξύ μας να μιλάμε (για να το δέσω και με άλλο θέμα συζητησης), να επιδιώκουμε να συζητάμε με τους συναδέλφους για το τι μας συμβαίνει, να ρωτάμε για την προϊστορία κάποιων καταστασεων, να μπαίνουμε στο πνεύμα της φιλοσοφίας αυτού του σχολείου.
Το να κανεις έναν γονέα να διαπιστώσει πώς οτιδήποτε σχετικά με το παιδί του ίσως πάει λάθος, είναι δύσκολο. Ακόμα και για πιο απλα ζητήματα της νηπιακής ηλικίας, που μπορούν γρήγορα να μπουν σε σειρά με παρέμβαση ειδικών. Αυτό φυσικά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και μιλάμε για περίπλοκα ζητήματα. Πολλοί γονείς κάνουν σοβαρα λάθη, και κάποιοι ίσως είναι και παντελώς ακατάλληλοι. Δεν γίνεται όμως να θεωρούμε ότι οι μαθητες μας είναι παιδιά μας. Και με δεδομένη την ανυπαρξία φροντίδας για παιδιά που δεν έχουν γονεϊκη φροντίδα στη χώρα μας, πρέπει κι εμείς να ειμαατε πολυ προσεκτικοί όταν εντοπίζουμε δείγματα παραμέλησης ή σοβαρής δυσκολίας στην εκτέλεση του γονεϊκού ρόλου, διότι δεν ξέρεις ποτέ αν θα κανεις μεγαλύτερο κακό. Όμως υπάρχουν τρόποι να φέρεις τους γονείς σε σημείο να συνεργαστούν ή έστω να αποδεχτούν ότι πρέπει να δράσουν. Θέλει άτομα με εξαιρετικές επικοινωνιακές ικανότητες, δεν πετυχαίνει πάντα, ή πετυχαίνει ώς ένα σημείο, αλλά γίνεται. Κι αν δεν γίνει με πειθώ, υπάρχουν και αρμόδιες υπηρεσίες εκτός σχολείου που μπορούν να διατάξουν κοινωνική έρευνα και έτσι να ασκηθεί μεγαλύτερη πίεση. Φυσικά αν δενυπάρχουν διευθυντές που να αναλαμβάνουν την ευθύνη, δεν γίνεται τίποτα.
Αν οι εκπαιδευτικοί δε διεκδικήσουμε συγκηδεμονία