Προβληματισμοί για το συνεχώς φθίνον επίπεδο των μαθητών

[Scout]

έρχονται με τα μαγιο και τις παντόφλες με κάλτσες, είναι εξευτελισμός της εικόνας του σχολείου.

Σας έχω και (λίγο) καλύτερο: σαγιονάρες, μαγιό, αμάνικη φανέλα και την πετσέτα θαλάσσης ριχτή στον ώμο, ήδη από αρχές Μαΐου. Μαθητές Β΄ (κυρίως) και Γ΄ (δευτερευόντως) λυκείου, σε ΓΕΛ το οποίο βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην παραλία. Με το που χτυπάει το κουδούνι του σχολάσματος, μπλουμ στο νεράκι. Καλά, για βιβλία και τετράδια ούτε λόγος. Πρακτικά, και εξαιρουμένων των προαγωγικών και απολυτηρίων εξετάσεων, ο Μάιος καθίσταται νεκρός μήνας.

Κατά τα άλλα, και παρά τους πολύ γόνιμους προβληματισμούς και αναζητήσεις που προαναφέρθηκαν, εμένα θα μου επιτρέψετε να ρίξω τους προβολείς μου στο παρακάτω:

Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή τους τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόσβαση σε social media και παρακολουθούν τη χλιδάτη ζωή του κάθε αμόρφωτου influencer, όταν βλέπουν ότι 17 χρονα παιδιά, επειδή κλωτσάνε καλά το τόπι υπογράφουν συμβόλαια εκατομμυρίων, όταν σου λένε ότι εγώ θα δουλέψω στην εστίαση και θα βγάλω περισσότερα από σένα που σπούδασες, ακόμα αναρωτιέστε γιατί έχει απαξιωθεί το σχολείο;

Και ναι, το θέμα είναι και ταξικό προφανώς -τυφλός όποιος δεν το βλέπει-, αλλά όχι μόνο. Στο παραπάνω παράδειγμα του παραθαλάσσιου ΓΕΛ, προεξάρχων στην αμφίεση αυτή ήταν ο γιος του δημάρχου της πόλης.

[PDE ads]

[IoannisDr]

Δεν έχω διαβάσει όλες τις απόψεις εδώ, θα πω όμως ότι αυτή είναι και η δική μου η εκτίμηση. Σε γυμνάσια που είμαι συνήθως τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω κι εγώ φθίνον επίπεδο.
Εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο είναι η απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος, ανυπαρξία κινήτρων, μηδέν διάθεση.
Έμπαινα φέτος σε ορισμένες τάξεις και με έπιανε απελπισία. Ούτε πρώτη ώρα ήταν, ούτε τελευταία. Έκανες διερευνητικές ερωτήσεις, σύνδεση με προηγούμενη γνώση, τι brainstorming και αποπροσανατολιστικά διλήμματα. Με διαδραστικό πινακα κι αντίστοιχο υλικό, βιντεομαθήματα, quiz κ.α. Ζήτημα ήταν να είχες συμμετοχή από 2-3 άτομα. Έχανες τη διάθεση για ζωή!

Δεν ξέρω που οφείλεται ή πως μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Σίγουρα όμως δεν αντιμετωπίζεται με έντονα δασκαλοκεντρικό μάθημα.
Κάναμε συνδιδασκαλία φέτος και πρότεινα στον συνάδελφο να διαμορφώσουμε κάπως τα τελευταία μαθήματα, μετά το Πάσχα.
Έλεγα μήπως κάναμε τουλάχιστον επιδείξεις πειραμάτων, κάποια ομαδική εργασία, κάτι να εμπλακούν πιο ενεργά, να δραστηριοποιηθούν, να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα.
Τζίφος. 
Μέναν γύρω στις 8 διδακτικές ώρες μέχρι τη λήξη, ξεκινήσαμε επαναλήψεις για τις εξετάσεις κι έβλεπα τους λεγόμενους "κακούς", αδιάφορους μαθητές και τους λυπόμουν. Ελάχιστοι ενεπλάκησαν κι ακόμα λιγότεροι -εκτιμώ- πως ωφελήθηκαν από τα επαναληπτικά μαθήματα.
Ούτως ή άλλως η επιείκια είναι δεδομένη και το ενδεχόμενο να παραπεμφθούν δεν είναι μεγάλο.
Άρα για ποιό λόγο τόση πίεση, άγχος και ένταση να ξανακάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο;
Για να γράψει ο μαθητής του 18, 20;
Αυτός δεν χρειάζεται βοήθεια, κι αν χρειαστεί επιπλέον ώθηση τότε πιθανότατα θα την πάρει από το περιβάλλον του.
Τέλος πάντων, εγώ έτσι το βλέπω. Ενώ γενικά η χρονιά μάλλον είχε θετικό πρόσημο, το κλείσιμο μου έβγαλε μεγάλη απογοήτευση.

Υ.γ. Βέβαια, και η πρότασή μου δεν ήταν ανέξοδη. Ήθελε δουλειά, κόπο, συντονισμό, πρόγραμμα κι εργατοώρες, δεν ξέρω κι εγώ αν θα τα κατάφερνα, επομένως δεν κατηγορώ τον συνάδελφο αν αυτή ήταν η ένστασή του, ιδίως όταν έχει κανείς πολλά διδακτικά αντικείμενα.

[Scout]

Εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο είναι η απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος, ανυπαρξία κινήτρων, μηδέν διάθεση. (...) Με διαδραστικό πινακα κι αντίστοιχο υλικό, βιντεομαθήματα, quiz κ.α. Ζήτημα ήταν να είχες συμμετοχή από 2-3 άτομα. Έχανες τη διάθεση για ζωή!

Τα παραπάνω νομίζω ότι είναι κοινός τόπος πλέον. Ό,τι και να κάνεις. Ακόμα και κουίζ με χρήση κάποιας σχετικής διαδικτυακής πλατφόρμας μέχρι πέρσι που σκιωδώς "επιτρέπονταν" τα κινητά, δεν τα συγκινούν. Για το να συστήσεις κάποια podcasts εκλαϊκευμένα (π.χ. Archaeostoryteller για την Ιστορία, Το Βήμα Science για τις φυσικές επιστήμες) ας μη μιλήσουμε καν, είναι ζήτημα να κάτσουν στο σπίτι να ακούσουν 1-2 παιδιά. Ήδη, ακόμα και τα βιντεάκια YouTube στον διαδραστικό θεωρούνται "πασέ", δεν εξιτάρουν πλέον. Σε λίγο θα αρχίσουν να ζητάνε μόνο TikTok.

Η απουσία κινήτρων είναι το μεγάλο πρόβλημα, και το ζητούμενο είναι πώς μπορούν να κινητροδοτηθούν προς τη γνώση και την επιστήμη παιδιά τα οποία, όπως έγραψε ο Panais, έχουν βουλιάξει στα σόσιαλ και αντλούν από αυτά τα λάθος πρότυπα. Παράλληλα, μην αγνοείτε και την αντιπνευματικότητα που απαντάται πολύ έντονη από τη χρεωκοπία του 2010 και μετά. Πρότυπα για μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι ο "καταφερτζής", ο "ψημένος στην πιάτσα", ο "τι να τα κάνεις τα πτυχία, σημασία έχει η αγορά". Και αυτό σταδιακά οδηγεί την κοινωνία στον ολοένα και πιο βαθύ εκφασισμό της.

[leon.]

Εδώ μας έρχονται στο λύκειο ήδη μπασμένα τα μικρά στις χρυσαυγίτικες οργανώσεις, τι συζητάμε τώρα... Λε καταστασιόν τρε απελπιστίκ.

[PDE ads]

[Έσπερος]

@IoannisDr τα μαθήματα με πιο συμμετοχικό και βιωματικό τρόπο σίγουρα είναι αναγκαία, όμως από το Γυμνάσιο και μετά θα πρέπει να αναμένουμε και άλλες δεξιότητες. Αυτά είναι ωραία για να κρατήσουν τα παιδιά σε επαφή με το σχολείο στο δημοτικό, στην Α Γυμνασίου, ώς εκεί. Μετά πρέπει να δοθεί έμφαση και στην παραδοσιακή μελέτη, γραφή, ανάλυση, ώστε όποιος κινηθεί μετά σε πιο ακαδημαϊκο επίπεδο, να έχει τα απαιτούμενα εφόδια. Ειδικά οι μαθητες που είναι υψηλού επιπέδου πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι το 20 δεν είναι δεδομένο, ότι δεν αρκεί η παπαγαλία κλπ.

Την έλλειψη κινήτρων μπορώ να την κατανόηση στον βαθμό που κάποιος είναι ευχαριστημένος με αυτό που πετυχαίνει με υποτυπώδη πρισπαθεια και με αξιοπρεπή στάση. Δηλαδή, το να θυμάται την παράδοση και να μπορεί με μια ανάγνωση να γράψει 15 στην Ιστορία και 16 στα Κείμενα. Και δεν θέλει παραπάνω. Δεν κατανοώ όμως το να μην έχει ασκηθεί ένα ανήλικο παιδί στο να εινσι συνεπής σε κάποιες υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να χρειάζεσαι κίνητρο για να φτιάχνεις την τσάντα σου και να κανεις έστω στο πόδι τις ασκήσεις. Είναι υποχρέωση σου, είσαι μαθητής, αυτόν τον καιρό αυτή είναι η δουλειά σου.

[apri]

Όλα αυτά όμως δεν δείχνουν προβληματική λειτουργία της οικογένειας;

Υπήρχε περίπτωση στο παρελθόν να ξεκινήσει μαθητής για το σχολείο με σαγιονάρες και χωρίς τσάντα και να μην τον σταματήσουν πρώτα από όλους οι γονείς του; Ή μήπως αυτοί δεν ήταν που συμβούλευαν πρώτοι τα παιδιά τους να μάθουν ο,τι περισσότερο μπορούν, για να βελτιώσουν τη ζωή τους;

Σήμερα κινούνται μεταξύ αδιαφορίας και παραίτησης λόγω προσωπικών αδιεξόδων. Δεν πιστεύουν ότι η γνώση ή οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια βελτιώνει τη ζωή, αλλά ότι στον κοινωνικό βάλτο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις εύκολους τρόπους να ξεχνάς πού βρίσκεσαι και εύκολους τρόπους να μεταθέτεις τις ευθύνες σου.
Έχουν χαθεί τα όρια, γιατί δεν υπάρχουν όνειρα που να δικαιολογούν θυσίες και πρότυπα που να ακολουθούν άλλον δρόμο.

[Scout]

Εδώ μας έρχονται στο λύκειο ήδη μπασμένα τα μικρά στις χρυσαυγίτικες οργανώσεις, τι συζητάμε τώρα...

Σε έρευνα που διενήργησε το ΕΚΚΕ -Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, μην πάει το μυαλό των μπούμερς σε κάτι άλλο- σε συνεργασία με το Friedrich Ebert Stiftung, προέκυψαν κάποια άκρως ενδιαφέροντα ευρήματα, ιδέ σελ. 38:
https://library.fes.de/pdf-files/bueros/athen/21825.pdf

Το 31% θεωρεί ότι "θα πρέπει να έχουμε έναν ισχυρό ηγέτη που δεν θα ασχολείται με το κοινοβούλιο και τις εκλογές", και το 14,4% ότι "υπό ορισμένες συνθήκες, η δικτατορία είναι καλύτερη μορφή διακυβέρνησης από τη δημοκρατία".

Ο ορμπανοερντογανισμός ante portas.

[apri]

Επόμενο είναι, γιατί έχουν απογοητευτεί από την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους, αισθάνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις τύχες τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποιον ισχυρό με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό.

[leon.]

Σιγά και πρόλαβαν τα μικρά ν' απογοητευτούν απ' την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους. Απλά στα σπίτια των οικογενειάρχηδων εν Ελλάδι κυριαρχεί το χουντοτρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και μεγαλώνουν τα παιδιά εξοικειωμένα με το φασισμό.

[Scout]

Επόμενο είναι, γιατί έχουν απογοητευτεί από την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους, αισθάνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις τύχες τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποιον ισχυρό με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό.

Αποτυχία των θεσμών είναι, συμπεριλαμβανομένης -αν όχι προεξάρχουσας- και της εκπαίδευσης. Που θα όφειλε συστηματικά και με συνέπεια να (απο)δεικνύει στη νεολαία το μάταιο αυτής της ψευδαίσθησης. Ο "κάποιος ισχυρός", όχι μόνο κάτι διαφορετικό δεν θα κάνει, αλλά θα το κάνει ακόμα πιο αυταρχικά: θα μετατρέψει σε κανονικότητα τη ματαίωση των προσδοκιών. Κοινώς, "σκάσε και άκου, εγώ ο ιλλουμινάτος θα καθορίσω ποιος θα είναι ο ρόλος σου στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, αυτά μπορείς να έχεις -κι άμα σ' αρέσουν".

[apri]

Δεν έχουν απογοητευτεί τα ίδια τα παιδιά. Για τους γονείς τους μιλάω που λειτουργούν ως πρότυπά τους και καταλήγουν να έλκονται από εύκολες λύσεις όπου κάποιος ισχυρός επιβάλλεται για λογαριασμό τους σε κάποιους αδύναμους.

Και προφανώς, πρόκειται για αποτυχία των θεσμών. Από πάνω προς τα κάτω ξεκινάει το πρόβλημα.

[ppil]

Η απαξίωση του σχολείου δεν είναι μονόπρακτο δράμα, είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής και βαθιά πολιτισμικής μετατόπισης. Δεν αρκεί να αποδώσουμε την κρίση στις αδιάφορους γονείς, στους αδιάφορους καθηγητές, στα social media, στους influencers κ.οκ. Αντιθέτως, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα πρότυπα έγιναν πειστικά και το σχολείο όχι. Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.

Αυτό εξηγεί γιατί το δικό μου σχολείο δεν έχει καμία σχέση με το σχολείο της Εσπέρου, ενώ οι περιοχές έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ακριβώς (πλούσια από τον τουρισμό επαρχία). Εμένα δεν είναι το μοναδικό Γυμνάσιο της περιοχής, εκεί είναι η διαφορά και επειδή δεν υπάρχουν αυστηρά γεωγραφικά όρια οι μαθητές επιλέγουν πού θα πάνε. Έτσι, το μάθημα γίνεται όχι τόσο σε ομοιογενή τμήματα, αλλά σε τμήματα που έχουν σαφή προσανατολισμό για μάθηση ή όχι. Στο διπλανό σχολείο πάνε όντως με μαγιό και σαγιονάρες. Στο δικό μου, ο διευθυντής έχει στείλει μαθήτρια που τόλμησε να εμφανιστεί με τοπάκι να πάει σπίτι να αλλάξει και να επιστρέψει (αφήνοντας την τσάντα της στο σχολείο) και δεν υπήρξε ζήτημα κανένα, όπως φαντάζομαι θα γινόταν σε άλλο σχολείο. Στο άλλο σχολείο έστειλα την κόρη μου και έχουμε μάθει το bro οικογενειακώς. Δεν φταίνε οι καθηγητές γι΄αυτό, ούτε στην τελική οι συμμαθητές. Φταίει η εκπαιδευτική πολιτική που έχει αλλάξει την κοινωνία.

Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα". Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όλα τα άλλα είναι για να γεμίσουμε την έκθεση.

Έσπερος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνεις. Είναι ήδη πάρα πολύ.

[athanasiad]

Η απαξίωση του σχολείου δεν είναι μονόπρακτο δράμα, είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής και βαθιά πολιτισμικής μετατόπισης. Δεν αρκεί να αποδώσουμε την κρίση στις αδιάφορους γονείς, στους αδιάφορους καθηγητές, στα social media, στους influencers κ.οκ. Αντιθέτως, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα πρότυπα έγιναν πειστικά και το σχολείο όχι. Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.

Αυτό εξηγεί γιατί το δικό μου σχολείο δεν έχει καμία σχέση με το σχολείο της Εσπέρου, ενώ οι περιοχές έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ακριβώς (πλούσια από τον τουρισμό επαρχία). Εμένα δεν είναι το μοναδικό Γυμνάσιο της περιοχής, εκεί είναι η διαφορά και επειδή δεν υπάρχουν αυστηρά γεωγραφικά όρια οι μαθητές επιλέγουν πού θα πάνε. Έτσι, το μάθημα γίνεται όχι τόσο σε ομοιογενή τμήματα, αλλά σε τμήματα που έχουν σαφή προσανατολισμό για μάθηση ή όχι. Στο διπλανό σχολείο πάνε όντως με μαγιό και σαγιονάρες. Στο δικό μου, ο διευθυντής έχει στείλει μαθήτρια που τόλμησε να εμφανιστεί με τοπάκι να πάει σπίτι να αλλάξει και να επιστρέψει (αφήνοντας την τσάντα της στο σχολείο) και δεν υπήρξε ζήτημα κανένα, όπως φαντάζομαι θα γινόταν σε άλλο σχολείο. Στο άλλο σχολείο έστειλα την κόρη μου και έχουμε μάθει το bro οικογενειακώς. Δεν φταίνε οι καθηγητές γι΄αυτό, ούτε στην τελική οι συμμαθητές. Φταίει η εκπαιδευτική πολιτική που έχει αλλάξει την κοινωνία.

Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα". Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όλα τα άλλα είναι για να γεμίσουμε την έκθεση.

Έσπερος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνεις. Είναι ήδη πάρα πολύ.

Πραγματικα εξαιρερικη τοποθετηση.
Προσυπογραφω

[Scout]

Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.

(...)

Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα".

Θα μου επιτρέψετε να διακρίνω μια θεμελιώδη αντίφαση στα παραπάνω. Αν θεωρήσουμε ότι η γνώση και η επιστήμη δεν αρκούν πια για να υπάρξει κοινωνική κινητικότητα, και αν οι γονείς δεν το κάνουν για το "pool-moor" στον περίγυρο, τότε ποιος ο λόγος να αναζητούν μετά μανίας την "αριστεία" σε "δομές ανεξάρτητες από τη γενική μετριότητα"; Ή, τουλάχιστον, ως αντίφαση το αντιλαμβάνομαι εγώ. Αν κάνω λάθος, παρακαλώ εξηγήστε μου περαιτέρω.

Πάντως, μια περιδιάβαση στο πλέον τοξικό ΜΚΔ, το τραμπικής νοοτροπίας -ανεξάρτητα από το αν το αφεντικό του τα έσπασε με τον Τραμπ στη μοιρασιά- Χ, θα σας δείξει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για τη στάση της κυνωνίας (sic) απέναντι στη γνώση και τη μόρφωση. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα (και όχι μόνο) θεωρείται κοιτίδα "ελαττωματικών ιδεών" -για να θυμηθούμε και μια ψυχή...-, και ανεφάρμοστης θεωρητικολογίας, και ως μέτρο εξυγίανσης προτείνεται η περικοπή κατά 80% των εισακτέων, το κλείσιμο της συντριπτικής πλειονότητας των τμημάτων και, εν τέλει, της μετατροπής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε φάμπρικα όσων απαιτεί η αγορά. Α, και με το αζημίωτο βεβαίως: τα "δωρεάν ΑΕΙ" θα πρέπει να καταργηθούν (https://www.capital.gr/arthra/3923033/giati-dorean-aei/).