Παγκόσμια ημέρα Ποίησης 21 Μαρτίου

[rozy4]

Η πιο ομορφη απ΄τις θαλασσες
ειναι αυτη οπου δεν εχουμε ακομη ταξιδεψει.

Το πιο ομορφο παιδι
δεν εχει ακομη μεγαλωσει.

Τις πιο ομορφες απο τις μερες μας
κανεις δεν τις εζησεν ακομη.

Κι ο,τι πιο ομορφο θα ΄θελα να σου πω
δεν το ειπα ακομη.

Ναζιμ Χικμετ. Επιστολες και ποιηματα (1942-1946)

[PDE ads]

[VICA]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

Η Παρουσία

Η Μαρία Νεφέλη λέει:
Η ΝΕΦΕΛΗ

Μέρα τη μέρα ζω – πού ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Το ‘να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ’ άλλο μου τα
    ισιώνει.

Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη
Και να ‘μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη»

Τι με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολε-
    μική ιδιότης

Δεν πα’ να ξενυχτάς – να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους
ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους  τοίχους

Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν ένα διανοούμενο
και μόνο εγώ που σ’αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν
    κρατούμενο.

Έτσι που αν στ’αλήθεια ο έρωτας είναι καταπώς λεν «κοι-
    νός διαιρέτης»
εγώ θα πρέπει να’ μαι η Μαρία Νεφέλη και συ φευ ο
   Νεφεληγερέτης.



ΧΑΡΑΞΟΥ ΚΑΠΟΥ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ
      ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΣΒΗΣΟΥ ΜΕ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ


 

Κι ο Αντιφωνητής:

Ο ΝΕΦΕΛΗΓΕΡΕΤΗΣ

Α τι ωραία να ‘σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιοίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιαζει αν αρέσεις ή όχι
τίποτε

απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι, με γενναιοδωρία,  σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν’απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες στα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ’ τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για ‘να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ’ ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ’ τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία

χωρίς λεφτά

γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ’αστέρια
και μ’ οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα…



ΕΙΝΑΙ ΔΙΓΑΜΙΑ Ν’ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΣΑΙ.

[Rwxanh]

 Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ποιήματα
εκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992

[enastron]

Γιάννης Ρίτσος


Η Σονάτα του Σεληνόφωτος(απόσπασμα)


[Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ’ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ’ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο]:

΄Αφησέ με να΄ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, δε θα φαίνεται
που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
 ΄Αφησέ με να΄ρθω μαζί σου.

Οταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.

Άφησέ με νάρθω μαζί σου
λίγο πιό κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
 η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του
 Άφησέ με να΄ρθω μαζί σου
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
΄Αφησέ με να΄ρθω μαζί σου.


 Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό
 διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ' τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Εδώ κάθησαν άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι
΄Αφησέ με να ΄ρθω μαζί σου.
. . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[PDE ads]

[Nina P]

Και αφού με πρόλαβε η φίλη Mat  θα προσθέσω ένα ποίημα μιας ποιήτριας που την αγαπώ πολύ  (πραγματικά δεν ήξερα ποιο να πρωτοδιαλέξω)

Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)

Θα 'ρθεις αργά

Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθείς και πάλι
σαν από χρόνους μακρινούς και ξένες χώρες πέρα;
Λιγόστεψε η ζωούλα μου και μέρα με τη μέρα,
ανήμπορη και τρυφερή, σβήνεται αγάλι αγάλι...

Άκου στα δέντρα πένθιμα πως τρίζουνε τα φύλλα,
μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ’ ουρανού το χρώμα
το θόλωσαν τα σύννεφα... Μια κρύα ανατριχίλα
στα λουλουδάκια χύνεται... κι’ αργείς, αργείς ακόμα!

Θαρθής αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,
με το χιονοσαβάνωμα, με του βορηά το θρήνο
και δε θα βρης ούτ’ ένα ρόδο, ούτ’ ένα αθώο κρίνο
να μου χαρίσης... ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.

(έχω αφήσει τη γραμματική της εποχής της)

Η Μαρία υπήρξε η πιο γυναίκα απ’ τις γυναίκες, η πιο επαναστάτρια απ’ τις επαναστάτριες, μια αέρινη φευγάτη ύπαρξη που πέρασε απ’ τον κόσμο αυτό μονάχα διαβατικά, για να μας δείξει την ομορφιά, το αληθινό πάθος, και να φύγει. Ήταν μια από τις μοναδικές εκείνες υπάρξεις-ξωτικά που ζουν για να πεθάνουν, και ζουν στ’ αλήθεια όσο κανείς άλλος. Μια γυναίκα-χαστούκι στους ανθρώπους της συνήθειας, τους μικρούς, τους τιποτένιους, που δεν σταματούν ούτε για μια στιγμή για να θαυμάσουν την ομορφιά που υπάρχει γύρω τους, την ομορφιά που κρύβουν μέσα τους, αλλά που είναι πολύ βιαστικοί για να την προσέξουν. (Λιλί Ζωγράφου)

[BOEMISSA]

Αύριο είναι η γιορτή της ποίησης, δε θα μπορούσε να λείψει από αυτήν τη γιορτή η ποίηση του Νίκου Καββαδία. Ένα ξεχωριστό και μελαγχολικό ποίημα, εκπλητικά ερμηνευμένο από τη Γαλάνη στο παρελθόν. Όποιος το έχει ακούσει, νομίζω πως θα συμφωνεί.
Σας παραπέμπω στο τέλος σε μια ιστοσελίδα αφιερωμένη στην ποίηση του Καββαδία.

ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥ

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε -
και τ' άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
"Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!"
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ' ένα φορτηγό - πες της - μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει...

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ' εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις.
Δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μι' απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

http://www.geocities.com/kveragr/homepage.html

[enastron]

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ      (1922-1988)

ΔΕΙΛΙΝΟ
 

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό
είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.
 

[marion]

ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ

Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

[VICA]

                         ΤΑΞΙΔΙ

Έσπαγα το κορμί σου σα ζαχαροκάλαμο
σε κάθε κόμπο κάθε άρθρωση
ρουφώντας από τις ρωγμές χυμό.
Κι εσύ διαρκώς αναδυόσουν πιο ακέρια
με σκέπαζες με την πολύβουη φυλλωσιά σου
την αρμυρή δροσιά της θαλασσινής σου νύχτας
και με ταξίδευες όλο το δρόμο
από το αγρίμι ως τον άνθρωπο.
 
                                  Σίφνος, Αύγουστος 1959

                                       Τίτος Πατρίκιος

[daniel]

Tο άλλοθι        Κική Δημουλά  ("Ενός λεπτού μαζί", Ικαρος 1998)


Kάθε που σ' επισκέπτομαι
μονάχα ο καιρός που μεσολάβησε
από τη μια φορά στην άλλη έχει αλλάξει.
Kατά τα άλλα, όπως πάντα
τρέχει από τα μάτια μου ποτάμι
θολό το χαραγμένο όνομά σου
– ανάδοχος της μικρούλας παύλας
ανάμεσα στις δυο χρονολογίες
να μη νομίζει ο κόσμος ότι πέθανε
αβάπτιστη η διάρκεια της ζωής σου.
Eν συνεχεία σκουπίζω τις μαραμένες
κουτσουλιές των λουλουδιών προσθέτοντας
λίγο κοκκινόχωμα εκεί που ετέθη μαύρο
κι αλλάζω τέλος το ποτήρι στο καντήλι
με άλλο καθαρό που φέρνω.

Aμέσως μόλις γυρίσω σπίτι
σχολαστικά θα πλύνω το λερό
απολυμαίνοντας με χλωρίνες
και καυστικούς αφρούς φρίκης που βγάζω
καθώς αναταράζομαι δυνατά.
Mε γάντια πάντα και κρατώντας το σώμα μου
σε μεγάλη απόσταση από το νιπτηράκι
να μη με πιτσιλάνε τα νεκρά νερά.
Mε σύρμα σκληρής αποστροφής ξύνω
τα κολλημένα λίπη στου ποτηριού τα χείλη
και στον ουρανίσκο της σβησμένης φλόγας
ενώ οργή συνθλίβει τον παράνομο περίπατο
κάποιου σαλιγκαριού, καταπατητή
της γείτονος ακινησίας.

Ξεπλένω μετά ξεπλένω με ζεματιστή μανία
κοχλάζει η προσπάθεια να φέρω το ποτήρι στην πρώτη
τη χαρούμενη τη φυσική του χρήση
την ξεδιψαστική.
Kαι γίνεται πια ολοκάθαρο, λάμπει
το πόσο υποχόνδρια δε θέλω να πεθάνω

ακριβέ μου – πάρτο κι αλλιώς:
πότε δε φοβότανε το θάνατο η αγάπη;

[daniel]

Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το 16o αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε τρεις στίχους: o πρώτος στίχος έχει 5 συλλαβές, ο δεύτερος 7 και ο τρίτος 5.

Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ  συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Να μερικά:

διστάζει καθώς
βγαίνει απ' το μπουμπούκι
το μελισσάκι

τύχη ο ζητιάνος!
γη κι ουρανός τον ντύνουν
για καλοκαίρι

αχ, τρελακρίδα,
πρόσεχε μη σπάσεις τις
δροσοσταλίδες!

σταγόνες βροχής
σταλάζουν στη καρδιά μου
Σ' αυτές πνίγηκα

χόρτα του θέρους:
ό,τι μένει απ' τ' όνειρο
των πολεμιστών

το πολύ φαγητό
θανατώνει την όρεξη
του στίχου
       

[Nina P]

                                   Τιμολέον Αμπελάς
                                       
                                         Αχίτων

                                    "Και ήτο η γείτων
                                    ξανθή λευκοχίτων,
                                    εστία χαρίτων,
                                    πλουσίων...αρρήτων,
                                    και έλεγον φρίττων
                                    το μέτωπο πλήττων:
                                    ώ! ...είθε αχίτων
                                    να ήτο η γείτων!
έτσι να γελάσουμε λίγο

[Nina P]

    Κωνσταντίνος Καβάφης
         (1863-1933)

Δεν θα ήταν λοιπων δυνατόν να λειπει απο τη συλλογή μας η Ιθακη


   Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
    να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
    γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
    τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
    αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
    συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
    Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
    τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
    αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
    αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.


    Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
    Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
    που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
    θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
    να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
    και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
    σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
    και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
    όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
    σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
    να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.


    Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
    Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
    Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
    Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
    και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
    πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
    μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.


    Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι.
    Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
    Αλλο δεν έχει να σε δώσει πια.


    Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
    Ετσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
    ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

[Nina P]

και ήτο ποτέ δυνατόν να λειπει ο Βαλαωρίτης; (αλλος ένας αγαπημένος μου ποιητής)


Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Εις την μνήμην Διονυσίου Κόμητος Σολωμού




Κοιμήσου... εγώ τον ύπνο σου δεν ήλθα να ταράξω
δεν ήλθα εδώ στο μνήμα σου ούτ' ένα λουλουδάκι
απ' όσα το στολίζουνε κρυφά να ξερριζώσω.
Κοιμήσου... χάρου, ποιητά, την άφθαρτη γλυκάδα,
που ζώντας επεθύμησες και που νεκρός χορταίνεις.

Άφες κ' εμένα να χαρώ, άφες με να πιστεύσω
ότ' η ψυχή του ποιητού στην ευμορφιά του κόσμου,
εις τη μεγάλη του Παντός αθάνατη αρμονία
είναι γλυκύ κελάδισμα, είναι παλμός αγάπης,
που φεύγει εδώθε να κρυφθή μες στην καρδιά του Πλάστου.

Κοιμήσου... οι χρόνοι φεύγουνε δυστυχισμένοι, μαύροι...
Απ' την αιωνιότητα, που σ' έχει αγκαλιασμένον,
σταλάζουνε σιγά, σιγά... και πάσα των ρανίδα
πνίγει χιλιάδες γενεαίς. Στου τάφου σου το χώμα
χύνει δροσούλα και ζωή, ρόδα σκορπά και δάφναις.

Τρεις χρόνοι τώρα πέρασαν... ήλθα να γονατίσω
στο μνήμα σου και να σου πω να μη καταφρονέσης
το χάρισμα μου το φτωχό... Για το μνημόσυνο σου
σώφερα νεκρολίβανο, σώφερα κι' αγιοκέρι.