0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Sellas συμφωνώ και εγώ μαζί σου. Είπες ότι έχω ζήσει και εγω. Εκανα τη σχολή νηπιαγωγών από χόμπι γιατί μου άρεζε, έδωσα ΑΣΕΠ διαβάζοντας μόνο το βιβλίο της νηπιαγωγού έχοντας βέβαια και τις γνώσεις από τη σχολή και τη ζωή μου. Πήγα χωρίς άγχος, προσπάθησα να μην μακρυλογώ στις απαντήσεις μου και να εστιάζω στο ζητούμενο. Πέρασα με την πρώτη. Η κακία των ανθρώπων όμως είναι μεγάλη. Περίμενα κάποιες συμφητήτριες να μου ευχηθούνε αλλά επειδή δε περάσανε αυτές εξαφανίστηκαν, άκουσα ότι είχα μέσο και πέρασα, ότι ήταν εύκολα. Για μένα ο ΑΣΕΠ ήταν ενα μάθημα ζωής. Είδα πραγματικά από συγγενείς και γνωστούς ποιοι πραγματικά με άγαπάνε. Επίσης κατάλαβα ότι έχουμε πολλές δυνατότητες μεσα μας και πρέπει να ακούμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Ευχαριστώ και μη το βάζει κανένας κάτω. Ολα γινονται για κάποιο σκοπο, ακόμα και αν δε περάσατε. Ισως έγινε για να γνωρίσετε το ταίρι σας!!!!!!! Αισιοδοξία πάνω από όλα.
δεν εχω σιχαθεί περισσότερο φραση από αυτή...... και ακόμα βλέπω ότι πρεπει να πείσουμε ότι δεν καθόμαστε 4 ωρίτσες αλλά παραγουμε έργο και ότι οι 4 ώρες που δεν είναι ποτε 4 αλλα πολύ περισσότερες είναι ωρες δημιουργίας και κόπωσης....
......κανείς δεν είναι καλύτερος από εσάς...
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ως "συμβουλή" προς όλους τους μελλοντικούς συναδέλφους: ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ!!!
Να προσθεσω κι εγω οτι απο την στιγμη που περασα στη σχολή μεχρι και σήμερα εχω κουραστει και εχω σιχαθει να ακουω το ιδιο παραμυθι απο καθε ασχετο: "νηπιαγωγός το καλύτερο για μια γυναικα... 4ωριτσες και μετα σπιτι το φαί τα παιδιά τον αντρα όλα έτοιμα! και τι κάνουν ; παραμυθάκια λένε σιγα..."
Θέλω από καιρό να γράψω αυτό το μήνυμα, και όσο διαβάζω τα topics του κλάδου μας μου γεννίεται πάντα η ίδια σκέψη.. Να σας πω πρώτα από όλα ότι έχω περάσει και εγώ από τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, ευτυχώς μόνο μια φορά, και τώρα είμαι μόνιμη. Σαν φοιτήτρια ήμουν πολύ "φανατική" της παρακολούθησης των μαθημάτων, κρατούσα σημειώσεις, τελείωσα με καλό βαθμό. Δούλεψα δύο χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, και όταν έδωσα ΑΣΕΠ βρέθηκα ξαφνικά άφωνη μπροστά σε συμφοιτήτριες, μελλοντικές συναδέλφους και "ανταγωνίστριες" (γιατί σε ένα διαγωνισμό όπως ο ΑΣΕΠ, υπάρχει ανταγωνισμός και τίποτα άλλο) που έτρεχαν να βρουνε το βιβλίο του ταδε, τις σημειώσεις του τάδε, τα σεμινάρια α ή β, τα φροντιστήρια με το όνομα μπλαμπλα κτλ...Και προς ακόμα μεγαλύτερη έκπληξή μου φυλούσαν αυτές τις γνώσεις/βιβλία/ κτλ ως επτασφράγιστο μυστικό (βεβαίως έπαιρναν τη βιβλιογραφία πραγμάτων που διάβαζες αλλά δεν έδιναν ούτε ένα τίτλο για να διαβάσεις και εσύ...) Προσωπικά δεν έκανα τίποτα από αυτά. Μόλις είδα το χαμό, πάτησα φρένο, άλλαξα δρόμο και ασχολήθηκα μόνη μου. Έψαξα μόνη μου στα βιβλιοπωλεία και βρήκα δυο τρια βιβλία που ΗΞΕΡΑ οτι είναι ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ και και ήθελα να τα διαβάσω από τα φοιτητικά χρόνια αλλά δεν προλάβαινα/δεν είχα τη δυνατότητα να το κάνω, συζήτησα με φίλες και συναδέλφους για βιβλία που οι ίδιες θεωρούσαν ενδιαφέροντα και τα έψαξα, αλλά ποτέ δεν μπήκα στο κυνήγι του "εγγυημένου", της προκάτ βιβλιογραφίας, της "αυθεντικής" γνώσης. Όλα αυτά γιατί δεν πιστεύω στις εγγυήσεις σε κανένα χώρο και αντικείμενο. Και αυτό είναι που με κάνει να θέλω να postαρω αυτό το μήνυμα. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, όμως πιστεύω ότι η αγωνιώδης αναζήτηση συγκεκριμένων πραγμάτων βγάζει τους ανθρώπους από το δρόμο της προσωπικής αναζήτησης. Κανείς δεν είναι καλύτερος απο εσάς στο να κρίνει τι είναι καλό για σας, τι μπορεί να καλύψει τα κενά στη γνώση σας, τι μπορεί να φρεσκάρει αυτά που ήδη ξέρετε ή να προσφέρει στην αντίληψή σας για τα εκπαιδευτικά, διδακτικά θέματα. Γράφω και φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ ή προκαλέσω άγχος σε όσες-ους διαβάζουν για τον ΑΣΕΠ. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Καλό είναι να ενημερώνεστε και να ζητάτε τη βοήθεια φίλων, και εγώ το ίδιο έκανα. Αλλά... δεν διάβασα ποτέ Κουτσουβάνου, Χρυσαφίδη, Κιτσαρά, σύχρονο νηπιαγωγείο (το τελευταίο το έριξα μια ματιά αλλά δεν βρήκα και τίποτα για εμπέδωση, για παπαγαλία ίσως ναι...). Και πέρασα (όπως πέράσανε και πολλοί που τους είχαν διαβάσει). Δεν πήγα φροντιστήριο ή σεμινάριο (γιατί όταν έδινα δεν υπήρχαν στην πόλη μου φροντιστήρια ΑΣΕΠ). Και πέρασα (όπως πέρασαν και πολλοί που παρακολούθησαν κάτι από αυτά). Πιστεύετε ότι χρειάζεστε κάτι από αυτά για να ΚΑΛΥΨΕΙ τα κενά που ΕΣΕΙΣ κρινετε πως έχετε? Μη ξεχνιέστε, τίμια πράγματα, σκεφτείτε τα κενά μιας δικής σας ολόπλευρης προσέγγισης της γνώσης και όχι της ύλης που θέτει η "Αγία τριάδα" (Κουτσουβάνου, Χρυσαφίδης, Κιτσαρας) τα φροντιστήρια Α ή
Ax βρε Sellas, δεν μου τα ΄λεγες κάποια χρόνια νωρίτερα, τότε που για πρώτη φορά έδινα ΑΣΕΠ και διάβαζα μερόνυχτα ό,τι βιβλίο βρισκόταν στη βιβλιοθήκη, τότε που έμαθα για την ύπαρξη του Κίτσαρα (δεν είχα την τιμή να τον μάθω στο πανεπιστήμιο) και διάβαζα τα βιβλία του και νευρίαζα, τα πετούσα στο πάτωμα, σκεπτόμενη "Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μού; οεο;;;;'' Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες, αυτό έκανα τη δεύτερη φορά, διάβαζα χαλαρά, έπαιρνα το βιβλίο και το διάβαζα όπως θα έκανα και με κάθε gossip περιοδικό. Σκέφτηκα πάνω σε όσα διάβαζα, τα συζητούσα με τον εαυτό μου, σύγκρινα, αξιολογούσα, σκεφτόμουν τι και πώς θα μπορούσα να τα αξιοποίησω στη δουλειά μου, πίστεψα σε ΄μένα, στην αγάπη μου για το επάγγελμα, φανταζόμουν τη στιγμή που θα έμπαινα στην τάξη και έλεγα ότι θα γίνω η καλύτερη νηπιαγωγός... Και τότε πέρασα στον ΑΣΕΠ, διορίστηκα και δάνεισα τα βιβλία μου στις συναδέλφους που μοιράζονταν το ίδιο όνειρο με ΄μένα, όχι απλά μια θέση στο δημόσιο, αλλά να γίνουν νηπιαγωγοί, να προσφέρουν στον κλάδο, να δώσουν όλον τους τον εαυτό σε αυτά τα μικρά που με μια ματιά σε ανεβάζουν στα ουράνια...